Amet-chan
Szejchumierow
"Moskwa
24 V 1571.
Największy
triumf
Chanatu
Krymskiego"
ISBN
978-83-67730-58-7
72 str.
163x235 mm
Mapy: 3
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2024
Spis treści:
Wstęp
I. W drodze do
Moskwy
II. Szturm i
spalenie
carskiej
stolicy
III. Po
zwycięstwie
Zakończenie
Bibliografia
Spis map
O
książce:
W
1571 roku chan
krymski Dewlet
I Girej spalił
Moskwę. Jest
to dobrze
znany fakt,
jak to jednak
często bywało
w historii
Chanatu
Krymskiego,
nawet dobrze
znane fakty
pociągają za
sobą wiele
kontrowersyjnych
pytań. Jak to
się stało, że
jazda krymska
i nogajska
dotarła do
carskiej
stolicy? Czy
armia rosyjska
utraciła
Moskwę bez
bitwy?
A jeśli doszło
do bitwy, to w
jaki sposób
doprowadziła
ona do zagłady
rosyjskiej
stolicy?
Wyprawa armii
krymskiej w
1571 roku
zapisała się w
pamięci
współczesnych
i potomnych
tylko jednym
wydarzeniem –
pożarem
Moskwy. W
cieniu tego
pożaru
pozostaje
bitwa na
ulicach
moskiewskich –
mało znany i
zakrojony na
szeroką skalę
bój między
wojskami
krymskimi i
rosyjskimi. Z
bitwy tej
zwycięsko
wyszli askerzy
chana. Ich
wojskowe
zwycięstwo
zostało
ukoronowane
podpaleniem
carskiej
stolicy. W
ciągu kilku
godzin ogromne
miasto
zniszczył
ogień.
Nieefektywność
rosyjskiego
dowództwa
sprawiła, że
po bitwie
pojawiła się
wersja, że
wojsk
rosyjskich w
Moskwie w
ogóle nie
było. Sądzono,
że Krymcy i
Nogajowie
cudem
przedostali
się
niezauważeni
do carskiej
stolicy i
potajemnie ją
zniszczyli,
podczas gdy
car Iwan IV
Groźny i jego
armia
znajdowali się
gdzie indziej.
Tragedia
Moskwy
wydarzyła się
więc
przypadkowo i
wynikała sama
z siebie...
O
autorze:
Amet-chan Szejchumierow (1992), młodszy pracownik naukowy Instytutu Historii im Sz. Mardżani Akademii Nauk Republiki Tatarstanu w Kazaniu (Rosja). W kręgu jego zainteresowań naukowych znajdują się sprawy wojskowe Chanatu Krymskiego.
Jakub
Juszyński
"Wojownik
scytyjski i
sarmacki"
ISBN
978-83-67730-56-3
75 str.
163x235 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2024
Spis treści:
Wstęp
I. Życie
codzienne
II. Uzbrojenie
III. Sarmaci
IV. Czy
Scytowie i
Sarmaci mogli
być przodkami
Polaków?
Bibliografia
O
książce:
Treścią
tej książki
jest
przedstawienie
możliwie
szerokiego
spojrzenia na
życie Scytów i
Sarmatów.
Dlatego
przedstawiono
tu nie tylko
ich uzbrojenie
i sposoby
walki, ale też
codzienne
życie. Nie
jest to
natomiast
praca o
historii tych
etnosów. Na
temat ich
dziejów
istnieje od
dawna obszerna
literatura.
Nie jest ona
szeroko znana
polskim
czytelnikom z
dwóch powodów.
Po pierwsze,
większość tych
pozycji nie
została wydana
w języku
polskim, po
drugie, ich
charakter jest
bardzo
specjalistyczny.
Brakuje
natomiast
książek o
charakterze
popularyzatorskim,
a jednocześnie
przedstawiającym
temat głębiej,
by dać
czytelnikowi
konkretny
obraz.
Z tego powodu
w niniejszej
książce
nakreślono
życie
codzienne i
wojskowość
Scytów i
Sarmatów w ten
sposób, by
poznany w niej
materiał był
dla czytelnika
punktem
wyjścia przed
sięgnięciem po
bardziej
specjalistyczną
literaturę.
Codzienność
scytosarmacką
ukazano na
zarówno w jej
pozytywnych,
jak i
negatywnych
stronach. To
pozwala lepiej
przedstawić,
jakimi ludźmi
byli Scytowie
i Sarmaci, niż
dzieje wojen
czy polityki.
Przykładowo,
książka ta
pomoże ocenić,
na ile bliska
prawdy była
opinia o
Scytach,
wyrażona przez
Strabona:
uważamy Scytów
za najbardziej
uczciwych
ludzi i
najmniej
skłonnych do
wyrządzania
szkody, a
także za
bardziej
skromnych i
wzajemnie
niezależnych
od siebie niż
my...
O
autorze:
Jakub Juszyński (ur. 1988) jest z wykształcenia historykiem. Zajmuje się odtwarzaniem starożytnych metod walki konnej w galopie bez siodła i strzemion, a także Połowca węgierskiego. Publikuje w „De Re Militari”, „Nowych Studiach Grunwaldzkich”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.
Janusz
Staszewski
"Przeszłość
wojenna Śląska"
ISBN
978-83-67730-44-0
60 str.
163x235 mm
Mapy: 4
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2024
Spis treści:
I.
Śląsk jako
teren walk
II. Okres
piastowski
III. Legnica
IV. Zabór
czeski
V. Walki o
tron
VI. Przemarsze
VII. Wielkie
wojny
VIII. Wiek XX
Zakończenie
Wskazówki
bibliograficzne
O
książce:
Śląsk,
jedna z
najstarszych
dzielnic
państwa
polskiego,
przez swe
położenie
geograficzne
stanowi pod
względem
strategicznym
bardzo ważny
obiekt. Ziemie
śląskie,
rozciągające
się wzdłuż
Odry, stanowią
teren dogodny
do działań
zaczepnych lub
dywersyjnych
względem
trzech państw,
dla których
tworzą
pogranicze. W
dziejach
Polski,
Niemiec i
Czech – Odra i
jej dorzecze
poważną
odegrały rolę
jeśli idzie o
działania
wojenne, toteż
historia
wojenna Śląska
wielce jest
urozmaicona
zarówno pod
względem
ludów,
walczących o
posiadanie tej
dzielnicy, jak
i pod względem
celów, do
osiągnięcia
których przez
opanowanie
ziem tych
zmierzano.
Bezsprzecznie
Śląsk był
złączony
węzłami
przynależności
plemiennej z
Polską i w
toku dziejów
ludność jego
niejednokrotnie
czynem ten
fakt
stwierdziła.
Od
bohaterskiej
obrony
mieszczan
Niemczy i
Głogowa w
zaraniu
dziejów aż do
ofiarnej walki
górników
śląskich w
trzykrotnym
powstaniu za
naszych
czasów,
ludność
miejscowa
dawała dowody
swej łączności
z
Rzeczpospolitą
i swej
wierności dla
macierzy...
Jedną z
ciekawszych
prac Janusza
Wiktora
Staszewskiego
była
„Przeszłość
wojenna
Śląska”. Ta
niebyt
obszerna
lektura
pokazała
jednak pewien
kalejdoskop
wydarzeń o
charakterze
militarnym,
jakie
rozgrywały się
na tym terenie
od zarania
państwowości
polskiej po
czasy
współczesne
Autorowi. Już
we Wstępie
podkreślił on
polskie
korzenie tej
dzielnicy,
opierając się
na związkach
plemion
śląskich z
pozostałymi –
polskimi. Nie
był to w
żadnej mierze
pogląd
odosobniony,
jako że
pamiętano o
trzech zrywach
powstańczych
sprzed
kilkunastu lat
i – co
zrozumiałe –
akcentowano
ten fakt w
wyraźny
sposób. Skoro
po tylu
wiekach
ludność Śląska
w drodze walki
zbrojnej
opowiedziała
się za
przynależnością
do Polski to
znaczyło, że
te więzi
plemienne
gdzieś
pozostały (dr
hab. Marian
Małecki).
O
autorze:
Janusz Staszewski (1903–1939) – historyk, archiwista, autor prac z historii wojskowości, dziejów Wielkopolski wschodniej i biografistyki.
Tomasz
Szeląg
"Wojna
perska 359–360"
ISBN
978-83-67730-55-6
257 str.
145x205 mm
Mapy: 14
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2024
Spis treści:
Wstęp
Przegląd
wybranych
źródeł
I. Od
Konstancjusza
Chlorusa do
roku przed
burzą
II. Persja
Sasanidów –
wielki rywal
Imperium.
Konflikty z
Rzymem
III.
Wojskowość
rzymska i
perska w
III–IV w. n.e.
IV. Wojna
359–360 r.
V.
Konsekwencje
upadku Amidy
VI. Ofensywa
perska w 360
r.
Epilog.
Wnioski
Aneks.
Kalendarium
zmagań
rzymsko-sasanidzkich
w latach
230-363
Spis map i
schematów
Bibliografia
O
książce:
Od opublikowania przez wydawnictwo Bellona mojej pracy pt. Amida 359 minęło ponad dziesięć lat. W tym czasie ukazało się wiele pozycji zarówno naukowych, jak i popularnonaukowych, które nie tylko znacząco poszerzyły naszą wiedzę na temat badanych zagadnień, ale także zmusiły mnie do rewizji niektórych spostrzeżeń. Niniejsza publikacja jest więc zmienionym, poprawionym i rozbudowanym opracowaniem opartym na – zawsze miałem nadzieję, że solidnych – fundamentach utworu z 2012 r., ale to nie jest ta sama praca. Zmianie uległ także tytuł, seria „Historyczne Bitwy”, w zdecydowanej większości przypadków, niesie ze sobą zrozumiały wymóg nazwania książki od miejsca i daty decydującego starcia. Tymczasem niniejsza publikacja porusza temat całej wojny lat 359-360, przygotowań do niej, a także konsekwencji, niezwykle poważnych nie tylko dla Imperium Rzymskiego, ale i Persji. Nie zamyka się jedynie na kwestiach militarnych, chciałem nakreślić jak najszerszą panoramę społeczno-polityczną Cesarstwa, w tym burzliwe w IV w. wydarzenia religijne, a także przybliżyć Czytelnikom dzieje Persji Sasanidów. Mam nadzieję, że takie założenie udało się, choćby w części, zrealizować...
O
autorze:
Tomasz
Szeląg,
(1980) –
historyk prawa
specjalizujący
się w prawie
rzymskim,
doktor nauk
prawnych,
uzyskał
również
licencjat
kościelny z
zakresu prawa
kanonicznego,
radca prawny.
Wykładowca w
Instytucie
Prawa,
Ekonomii i
Administracji
Uniwersytetu
Komisji
Edukacji
Narodowej w
Krakowie.
Członek
Stowarzyszenia
Kanonistów
Polskich.
Autor
monografii Bitwa
pod
Adrianopolem.
9 sierpnia 378
r. (2006),
Kampanie
galijskie
Juliana
Apostaty.
Argentoratum
357 r.
(2007), Cesarz
Julian
Apostata i
jego ustawa
szkolna
(2017), Wpływ
Kościoła na
ustawodawstwo
cywilne w
okresie
panowania
dynastii
konstantyńskiej
(305-363 r.) w
świetle prawa
kanonicznego i
przepisów
księgi XVI
Kodeksu
Teodozjusza
(2020)
wydanych
nakładem
wydawnictwa
Inforteditions
oraz Amida
359
(2012), która
ukazała się w
serii
Historyczne
Bitwy
wydawnictwa
Bellona, a
także
kilkudziesięciu
artykułów
naukowych i
popularnonaukowych.
Współautor
podręczników z
prawa
rzymskiego Prawo
rzymskie.
Repetytorium
(2002, wyd. II
2004), Prawo
rzymskie.
Zestaw ćwiczeń
dla studentów
prawa
(2004).
Oprócz
publikacji
związanych z
prawem
rzymskim i
historią
starożytną
jest autorem
komentarza Ustawa
o opiece nad
dziećmi w
wieku do lat 3
wydanego przez
C.H. Beck
(2022).
Witold
J. Chrzanowski
"Rzymska
flota wojenna
w czasach
II wojny
punickiej i I
macedońskiej
(218–201
p.n.e.).
Organizacja
i
działania
operacyjne"
ISBN
978-83-67730-54-9
329 str.
145x205 mm
Mapy: 3
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2024
Spis treści:
Wprowadzenie
I.
Geneza floty
rzymskiej i
jej okręty w
przededniu II
wojny z
Kartaginą
II. Działania
floty
rzymskiej w
początkowym
okresie II
wojny
punickiej. Od
ofensywy
operacyjnej po
defensywę
strategiczną w
latach
218–216/215
p.n.e.
III. Wojna
śródziemnomorska
215–212 p.n.e.
IV.
Osiągnięcie
przewagi przez
flotę rzymską
w latach
212/211–207
p.n.e.
V. Przeprawa
Rzymian do
Afryki i
neutralizacja
floty
kartagińskiej
206–201 p.n.e.
Zakończenie
Aneks
Spis map
Summary
Wykaz
literatury
cytowanej
O
książce:
Republika
rzymska
przystępując
do wojny z
Kartaginą w
218 r. p.n.e.
jawiła się
hegemonem
zachodnich
akwenów Morza
Śródziemnego.
Za siłą morską
Rzymu
przemawiało
220 galer
pięciorzędowych
stacjonujących
w Ostii,
eskadra w
sycylijskim
Lilybauem oraz
bazy na
Sardynii i
Korsyce. Także
sojusze z
Hieronem II
syrakuzańskim
i Massalią,
stanowiły
dostateczną
gwarancję
natychmiastowego
przejęcia
inicjatywy
operacyjnej na
wypadek
konfliktu z
jedynym
potencjalnym
pretendem do
zakwestionowania
thalassokracji
rzymskiej,
Kartaginą. Z
chwilą, gdy
napięcia w
stosunkach
punicko-rzymskich
przybrały
postać
otwartego
konfliktu,
flota rzymska
przystąpiła do
realizacji
zadań
taktyczno-operacyjnych
na kierunkach
afrykańskim i
iberyjskim.
Nad Tybrem nie
przewidziano
jedynie marszu
Hannibala na
Italię.
Classis
Romana,
operująca
nieprzerwanie
przez cały
okres tego
konfliktu
zbrojnego
(218-201 r.
p.n.e.), jak
również
odpryskowej, I
wojny
macedońskiej
(215-205 r.
p.n.e.) nie
doczekała się
samodzielnej
monografii
sensu stricto.
Niemal zawsze
jej dokonania
przedstawiane
są w
kontekście
pierwszego
konfliktu z
Kartaginą, w
którym
operacje
morskie,
według relacji
Polibiusza z
Megalopolis,
stanowiły
równorzędny
teatr walk dla
działań
lądowych.
Również dzięki
niemu II wojna
punicka,
toczona
zarówno w
Italii,
Hiszpanii, jak
i w Afryce
nazwana
została wojną
hannibalską...
O
autorze:
Witold J. Chrzanowski ur. w 1963 roku w Krakowie. Doktor nauk humanistycznych, historyk i numizmatyk. Studia magisterskie, a następnie doktoranckie, ukończył na Uniwersytecie Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Publikuje od 1995 r. (Pyrrus, król Epiru). Jest autorem kilkunastu prac z zakresu dziejów republiki rzymskiej w III wieku p.n.e. oraz genezy pierwszych państw słowiańskich. W dorobku autora miejsce znalazło także kilka biografii: Świętopełk I Wielki, król wielkomorawski (ok. 844-894), wyd. 2016, Harald Pięknowłosy (ok. 850–933) król wikingów, wyd. 2013. Popularność autorowi przyniosła trylogia Kronika Słowian (t. I – Rzesza Wielkomorawska i kraj Wiślan, t. II – Polanie, t. III – Ruś Kijowska w czasach pierwszych Rurykowiczów, wyd. 2008–2009). Sporym zainteresowaniem Czytelników cieszyły się również Rzym i Kartagina 280–241 p.n.e., wyd. 1997 oraz Wojna Pyrrusa z Rzymem i Kartaginą 280-275 p.n.e., która ukazała się nakładem naszego wydawnictwa w 2015 r.
Eugen
Gorb
"Północny
sfinks na
Dunaju.
Konflikt
rosyjsko-turecki
w latach
1807–1810"
ISBN
978-83-67730-44-0
231 str.
145x205 mm
Mapy: 8
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2024
Spis treści:
Wstęp
I. Potencjał
militarny
stron
II. Kampania
dunajska 1807
roku
III. Bitwa
koło wyspy
Lemnos 1 VII
1807 roku
IV. Działania
wojenne armii
kaukaskiej i
bitwa nad
rzeką Arpaczaj
V. Kampania
1807 roku na
Morzu Czarnym
VI. Rozejm w
Slobozii
(1807–1809)
VII. Epopeja
brailska i
zadunajska
wyprawa
Bagrationa
VIII. Podbój
Poti
IX. Wyprawa na
Ruse i bitwa
pod Batinem
X. Kampania
czarnomorska
1810 roku
Spis map i
schematów
Bibliografia
O
książce:
Publikacja,
którą
Czytelnik
trzyma w
rękach, jest
zarówno
kontynuacją Dardanele...,
jak i
jednocześnie
odrębnym
studium.
Kontynuujemy
naszą narrację
od punktu, w
którym się
urywa, i
doprowadzamy
opowieść o
wojnie do
końca 1810
roku. Uważny
Czytelnik ma
zapewne co
najmniej dwa
pytania:
dlaczego tekst
został
podzielony na
osobne, tak
nierówne
części, i co
się stało z
dwoma
ostatnimi
latami wojny –
1811 i 1812.
Po pierwsze,
naszym
skromnym
zdaniem,
przedstawienie
wydarzeń w
kilku
książkach jest
zgodne ze
współczesnym
podejściem do
historii wojny
rosyjsko-tureckiej
1806-1812.
Wojna została
oficjalnie
wypowiedziana
dopiero w
ostatnich
dniach 1806
roku.
Wszystko, co
było
wcześniej,
często określa
się w
historiografii
mianem
„dziwnej
wojny”. Autor
stosuje
określenie
„wojna
hybrydowa” do
opisu
początkowego
okresu działań
wojennych. W
przedrewolucyjnej
historiografii
rosyjskiej, co
wciąż ma
podstawowe
znaczenie dla
opracowania
interesującego
nas tematu,
zwyczajowo
dzielono wojnę
1806-1812 na
periody, w
zależności od
tego, kto w
tym lub innym
okresie
sprawował
dowództwo nad
głównym
frontem
działań
wojennych –
naddunajskim.
I tak pojawiły
się okresy
Michelsohna
(1806-1807),
Prozorowskiego
(1807-1809),
Bagrationa
(1809-1810),
Kamieńskiego
(1810-1811) i
wreszcie
Kutuzowa
(1811-1812)...
O
autorze:
Eugen Gorb (1989), z wykształcenia i powołania jest historykiem, miłośnikiem historii wojskowości XVII-XIX wieku. Po tym, jak wiosną 2022 roku został zmuszony do opuszczenia Mariupola, mieszka i pracuje w Czerkasach. W 2023 roku rozpoczął studia doktoranckie na Mariupolskim Uniwersytecie Państwowym (Kijów), będąc jednocześnie wizytującym badaczem we Francuskim Centrum Badawczym Nauk Humanistycznych i Społecznych w Pradze (CEFRES). Jest autorem 5 książek i ponad 40 artykułów naukowych.
Marcin
Leszczyński,
Michał
Leszczyński
"Yorktown
1781.
Decydująca
kampania
amerykańskiej
rewolucji"
ISBN
978-83-67730-52-5
191 str.
145x205 mm
Mapy: 3
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2024
Spis treści:
Wstęp
I. Szósty rok
amerykańskiej
rewolucji
II. Kampania
na południu
III. Od
Waxhawks do
Camden
IV. Kluczowy
rok wojny
V. Wirginia w
ogniu
VI. Działania
sojuszników
poprzedzające
oblężenie
VII. Wojna na
morzu i w
koloniach
VIII. Armia
amerykańska
IX. Armia
francuska
X. Armia
brytyjska i
niemieccy
sojusznicy
XI.
Przygotowanie
Yorktown do
obrony i plany
strony
brytyjskiej
XII. Oblężenie
Yorktown
Zakończenie
Spis map
Bibliografia
O
książce:
Oblężenie
Yorktown,
które miało
miejsce od 28
września do 19
października
1781 r. na
terenie
Wirginii,
słusznie
uważane jest
za jedno
najbardziej
przełomowych
starć w
historii. W
jego wyniku
potężna
niegdyś
brytyjska
armia króla
Jerzego III
doznała
upokarzającej
klęski z rąk
dwóch
niecodziennych
sojuszniczek.
Jedną z nich
była młoda
amerykańska
republika, do
niedawna
jeszcze
uznająca
zwierzchnictwo
Londynu, drugą
zaś odwieczny
wróg Anglików
– rządzona
przez władców
absolutnych
Francja.
Jak do tego
doszło? W jaki
sposób
powołana
niegdyś z
żołnierzy-amatorów
armia
amerykańska
była w stanie
zadać tak
potężny cios
swojej
metropolii po
sześciu latach
niszczącej
wojny? Wielka
Brytania była
przecież w
1781 r.
mocarstwem
globalnym,
którego
potężna Royal
Navy i
żołnierze w
czerwonych
kurtkach byli
w stanie
interweniować
skutecznie na
wszystkich
kontynentach i
oceanach. W
jaki sposób
wielokrotnie
pokonywana
przez Anglików
Francja
zdołała się
zemścić za
lata
upokorzeń,
doprowadzając
wraz ze
sprzymierzoną
Hiszpanią do
upadku tzw.
Pierwsze
Imperium
Brytyjskie?
Książę de
Lauzun (który
pomimo
niewątpliwych
zasług dla
swojej
ojczyzny miał
zostać
zgilotynowany
podczas
Rewolucji
Francuskiej)
podsumował
klęskę
Brytyjczyków w
1781 r.
następującymi
słowami:
W ciągu całej
tej wojny
Anglicy
sprawiali
wrażenie
ślepców,
czyniąc zawsze
to, czego nie
należało
robić, i
odrzucając
oczywiste i
pewne
możliwości
sięgnięcia po
sukcesy...
O
autorach:
Marcin
Leszczyński
(1985), oficer
Wojska
Polskiego
pochodzący z
Gniezna.
Absolwent
stosunków
międzynarodowych
na
Uniwersytecie
im. Adama
Mickiewicza w
Poznaniu.
Obecnie
służący na
stanowisku
sztabowym.
Hobbistycznie
zainteresowany
historią
osiemnastego
wieku w
Europie, a
także dziejami
Rosji i byłego
ZSRR.
Michał
Leszczyński
(1985),
dziennikarz i
copywriter
pochodzący z
Gniezna.
Absolwent
Wydziału
Historycznego
Uniwersytetu
im. Adama
Mickiewicza w
Poznaniu.
Obecnie
zawodowo
związany z
Warszawą oraz
branżą gier
komputerowych.
Hobbystycznie
pochłania
seriami
książki z
zakresu wojny
secesyjnej,
rewolucji
amerykańskiej,
a także
konfliktów na
Dalekim
Wschodzie.
Otton
Laskowski
"Wyprawa
wiedeńska"
ISBN
978-83-67730-51-8
59 str.
163x235 mm
Mapy: 4
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2024
Spis treści:
Wyprawa
wiedeńska
Odrębność
staropolskiej
sztuki
wojennej
O
książce:
Skoro
piechota
polska
wywalczyła
drogę swej
kawalerii,
zaczęła ona
coraz
większymi
masami spływać
poprzez doliny
na równinę
wiedeńską.
Turcy bronili
się
rozpaczliwie,
niemal przed
samym obozem,
osłaniając
dostęp doń
przez Währing,
Weinhaus,
Ottakring i
Breitensee.
Zdając sobie
sprawę z
miękkiego
oporu
nieprzyjaciela
już w chwili
zejścia na
równinę,
musiał się
liczyć
Sobieski z
możnością
szukania
rozstrzygnięcia
jeszcze w
ciągu
bieżącego
dnia, to też,
chcąc
zorientować
się w
odporności
nieprzyjaciela
i wyjaśnić, o
ile teren
nadaje się do
uderzenia mas
jazdy, rzucił
do natarcia
chorągiew
Zbrożka. Wbiła
się ona w
szyki tureckie
i zawróciła z
powrotem,
ścigana przez
spahów, którzy
zostali
powstrzymani
przez polskie
i niemieckie
oddziały.
Chorągiew
straciła
czwartą część
swoich ludzi,
lecz szarża
jej dała
królowi
pewność, że
natarcie mas
kawalerii
pójdzie w tym
terenie.
Wielki wezyr,
zdając sobie
sprawę z
niebezpieczeństwa,
grożącego mu
ze strony
Polaków na
lewym
skrzydle,
przesuwał
pospiesznie na
południe swoje
oddziały,
próbując
powstrzymać
napór
przeciwnika:
wkrótce skupił
tu trzy
czwarte swoich
sił,
ogałacając
nawet odcinek,
na który
nacierali
Austriacy.
Wyciągał tutaj
„batalją,
korespondującą
naszej”. Gdy
zejście armii
polskiej
zaczęło
zagrażać już
bezpośrednio
jego obozowi,
jął
pośpiesznie
skupiać swe
masy na
północny
zachód od
Ottakringu,
osłaniając
nimi główny
obóz, stojący
na dzisiejszym
Schmelzu.
Zamierzał
powstrzymać tu
ogniem 16-tu
dział nacisk
nieprzyjaciela
i uderzeniem
swej jazdy
odeprzeć cios,
zagrażający
obozowi. Jazda
jego uderzyła
na chorągwie
Jabłonowskiego,
lecz zastała
tu wielki
porządek i,
energicznie
przyjęta,
cofnęła się w
zamieszaniu.
Niebawem, sam
wielki wezyr,
biorący
osobiście
teraz udział w
walce, musiał
się cofnąć ku
swoim
namiotom. Ruch
odwrotowy
Tatarów
udzielił się
stopniowo
pozostałym
oddziałom...
O
autorze:
Otton Laskowski (1892–1953) – historyk wojskowości, major piechoty Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Twórca i redaktor naczelny Encyklopedii wojskowej, kierował też Przeglądem Historyczno-Wojskowym. Autor wielu prac z historii wojskowości. W prowadzonych badaniach historycznych specjalizował się w staropolskiej sztuce wojennej.
Krzysztof
Mroczkowski
"Oman
1958–1959"
ISBN
978-83-67730-50-1
119 str.
163x235 mm
Mapy:3
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2024
Spis treści:
Wstęp
I. Brytyjska
„nieobecność”
w sułtanacie
Omanu i
Maskatu
II. U podstaw
rebelii
III. Kampania
w masywie
Jebel Akhdar
IV. Wyślijmy
tam SAS
Zakończenie
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Omówione w opracowaniu wieloletnie relacje Omanu z Wielką Brytanią oferują nam jeden z najbardziej pouczających przykładów nieoczywistej penetracji i przebudowy tradycyjnego stanu kontroli kolonialnej w archaicznym państwie poprzez dostarczenie mu tożsamości – nie tylko geograficznej, ale i instytucji administracyjnych i zdolności wojskowych. Oczywiście z punktu widzenia Wielkiej Brytanii działo się to nie po to, by unowocześnić zapóźnione pod względem rozwoju społecznego i politycznego społeczeństwo, ale by w zasadzie objąć go pełną kontrolą. Ten sposób przebudowy arabskiego sułtanatu jest tym bardziej uderzający, ponieważ wystąpił całkowicie poza formalne imperialnymi formami kontroli – Oman nigdy nie był częścią Imperium Brytyjskiego! A wszystko to miało miejsce w imię nie tylko trwającej od połowy XIX wieku postępującej kolonizacji regionu Zatoki Perskiej, ale przede wszystkim po to, by utrzymać resztki imperium w tradycyjnie postrzeganej strefie wpływów i odpowiedzialności Imperium borykającego się nie tylko z kłopotami wewnętrznymi, upadkiem swej roli mocarstwowej i formacji politycznej. Poprzez tego rodzaju „oficjalną nieobecność” Londyn przeciwstawiał się stopniowo, acz systematycznie, rugowaniu jego wpływów na Bliskim Wschodzie, sięgając czasem po dyskretne narzędzie, jakim były – niezbyt chciane zresztą w drugiej połowie lat 40. XX wieku – siły specjalne...
O
autorze:
Dr hab. Krzysztof Mroczkowski, prof. Uniwersytetu Rzeszowskiego. Historyk, wykładowca akademicki, muzealnik – Zastępca ds. Naukowych Dyrektora Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie. Naukowo zajmuje się stykiem wojskowości i polityki – szczególnie w kontekście Bliskiego Wschodu w XX wieku. Autor szeregu opracowań i artykułów na ten temat – między innymi monografii: „»Płynny Ołów«. Izraelska operacja wojskowa w Strefie Gazy 2008–2009”, „Wojna i »Pokój dla Galilei«. Militarne i polityczne konfrontacje Organizacji Wyzwolenia Palestyny i Państwa Izrael na terytorium Libanu w latach 1970–1985” , „Bitwa o Karameh 1968” oraz „Wojna ośmiu dni. Operacja „Litani” 1978” (współautor).
Paweł
Borawski
"Tajna
wojna Iranu ze
Stanami
Zjednoczonymi.
Brygady
Hezbollahu
oraz irańscy
Strażnicy
Rewolucji
w walce z
„anglo-amerykańską”
okupacją
Iraku w latach
2007–2011"
ISBN
978-83-67730-49-5
487 str.
145x205 mm
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2024
Spis treści:
Wstęp
I. Iran w
obliczu
amerykańskiego
ataku na Irak
II. Korpus
Strażników
Rewolucji
Islamskiej
(Pasdaran)
jako element
sił zbrojnych
Iranu
III. Siły Qods
(Niru-ye Qods)
jako
instrument
wpływu Korpusu
Strażników
Rewolucji
Islamskiej na
Bliskim i
Środkowym
Wschodzie
IV. Brygady
Hezbollahu w
latach
2007–2011 –
portret
organizacji
V. Brygady
Hezbollahu w
latach
2011–2020 –
ewolucja
organizacji
Epilog.
Eskalacja
konfliktu.
Zamach na
generała
Kassema
Solejmaniego
Bibliografia
O
książce:
Musicie
wiedzieć, iż
jesteśmy
bardzo blisko
was w
miejscach, o
których wam
się nawet nie
śniło –
słowa te
wypowiedziane
przez dowódcę
irańskich Sił
Qods generała
Kassema
Solejmaniego
pod adresem
prezydenta USA
Donalda Trumpa
nie były czczą
przechwałką.
Stworzony
przez Iran,
regionalny
polityczno-wojskowy
sojusz złożony
głównie z
różnoetnicznych
szyickich
milicji zwany
„Osią Oporu”
posiada bowiem
realny wymiar
w postaci
przeszło 200
tysięcy
bojowników na
ogromnym
obszarze
rozciągającym
się od
Azerbejdżanu
po Jemen oraz
od Libanu i
Palestyny po
Afganistan. To
niewidzialne
władztwo jest
w istocie
kolejną wersją
perskiego
imperium. Nowe
szyicko-perskie
imperium nie
zna granic
państwowych.
Sięga ono
bowiem
wszędzie tam,
gdzie
docierają
irańscy
Strażnicy
Rewolucji
często w
charakterze
doradców,
budowniczych,
dyplomatów czy
też
pielgrzymów.
Od wielu lat
„Oś Oporu”
spędza sen z
powiek szefów
tajnych służb
Izraela.
Elementy tego
nieformalnego
sojuszu
otaczają
bowiem niemal
ze wszystkich
stron położone
w Palestynie
państwo
żydowskie.
Można
powiedzieć, że
generałowi
Solejmaniemu
udało się
zamknąć Izrael
w pierścieniu
ognia
nowoczesnych
dronów
bojowych oraz
rakiet
balistycznych.
Przedmiotem
niniejszej
książki jest
historia
irackich
Brygad
Hezbollahu,
jednego ze
zbrojnych
ugrupowań
wchodzących w
skład „Osi
Oporu”.
Organizacja ta
jest ściśle
związana z
irańskim
Korpusem
Strażników
Rewolucji
Islamskiej,
zarówno
ideologicznie,
jak i
organizacyjnie.
W pracy
niniejszej
podjąłem próbę
naszkicowania
obrazu Brygad
Hezbollahu w
kontekście
rywalizacji
Stanów
Zjednoczonych
oraz Iranu o
wpływy na
terytorium
postsaddamowskiego
Iraku.
O
autorze:
Paweł Borawski (ur. 1983 r.) absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 2009–2018 był funkcjonariuszem Nadwiślańskiego Oddziału Straży Granicznej. W latach 2014–2018 pełniąc funkcję wicekonsula w Konsulacie Generalnym RP w Brześciu zajmował się realizacją Ustawy o Karcie Polaka. W 2022 roku pracował dla UNHCR gdzie brał udział w operacji polegającej na udzielaniu pomocy humanitarnej uchodźcom z Ukrainy. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się wokół historii wojennej ludów Kaukazu, Bałkanów, Iranu oraz państw Bliskiego Wschodu. Obiektem szczególnego zainteresowania autora jest nexus terroryzmu, przestępczości oraz struktur państwowych, takich jak służby specjalne. Jest autorem książki Wojna rosyjsko-perska 1826–1828 wydanej nakładem wydawnictwa Inforteditions oraz szeregu artykułów poświęconych problemom wojskowości i bezpieczeństwa państw Zakaukazia, Bałkanów oraz Bliskiego i Środkowego Wschodu. Jego zainteresowania badawcze wiążą się kilkuletnim pobytem na Zakaukaziu, w Azji Środkowej oraz Mołdawii.
Eugen
Gorb
"Granhamn
7 VIII 1720.
Rosyjskie
desanty
na
szwedzkim
wybrzeżu"
ISBN
978-83-67730-48-8
88 str.
163x235 mm
Mapy: 10
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2024
Spis treści:
Wstęp
I. Od Ozylii
do Stäket
II. Kampania
1720 roku i
bitwa pod
Granhamn
III. Prace i
dni Komisji
Obrony
Narodowej
IV. Ostatni
akt wielkiej
wojny
północnej
Podsumowanie
Aneks
Bibliografia
Spis map i
schematów
O
książce:
Rosjanie
wykorzystali
swoją przewagę
liczebną i z
całą siłą
zaatakowali
bezbronne
fregaty.
Początkowo
bali się ich
ognia
burtowego i
płynęli z
przodu i z
tyłu, ale gdy
ogień
szwedzkich
okrętów zaczął
słabnąć,
galery ruszyły
do ataku z
boków. Siöblad
i reszta
fregat nie
przerwała
bitwy i od
jego
huraganowego
ognia wiele
galer zostało
zmuszonych do
rzucenia się
na brzeg, a
ludzie z
rosyjskich
łodzi
zeskakiwali do
wody,
uciekając
przed ogniem
szwedzkich
dział i
muszkietów. Na
fregacie
Vainqueur
kapitan
próbował
podpalenia,
ale ogień
został
ugaszony przez
Rosjan, którzy
już weszli na
pokład. Danska
Örn i Stora
Phoenix
zostały
opuszczone
przez swoich
dowódców...
Bitwa przy
wyspie
Granhamn
została niemal
natychmiast
ogłoszona
triumfem
rosyjskiego
oręża i
oznaczona jako
„ostatnia
znacząca bitwa
wielkiej wojny
północnej”. W
tej formule
tylko ostatnie
zdanie jest
prawdziwe, a
mit o triumfie
rosyjskiej
floty
wiosłowej nad
szwedzką
eskadrą
żaglową został
błyskawicznie
skonstruowany
przez nie kogo
innego, jak
właśnie samego
cara Piotra I.
Książka, którą
Czytelnik
trzyma w
rękach, jest
pierwszą
szczegółową
analizą
starcia
rosyjskich i
szwedzkich
eskadr, do
którego doszło
7 sierpnia
1720 roku w
szkierach
cieśniny
Ledsund w
grupie Wysp
Alandzkich.
Spróbujmy
dowiedzieć
się, jak
przypadkowe
starcie
morskie o
bardzo
wątpliwym
wyniku
przerodziło
się w
spektakularne
i decydujące
zwycięstwo.
Autor starał
się oprzeć
zarówno na
rosyjskich,
jak i
szwedzkich
publikowanych
źródłach,
które przez
długi czas
były błędnie
interpretowane
– rosyjskie
relacje
podkreślały
ich
zwycięstwo, a
Szwedzi
tuszowali
skalę porażki.
Odpowiedź na
pytanie: „Jak
było
naprawdę?”
zostanie
udzielona w
tej
niewielkiej
książce, która
jest zarysem
operacji
morskich i
lądowych
ostatnich
trzech lat
wielkiej wojny
północnej.
O
autorze:
Eugen Gorb (1989), z wykształcenia i powołania jest historykiem, miłośnikiem historii wojskowości XVII-XIX wieku. Po tym, jak wiosną 2022 roku został zmuszony do opuszczenia Mariupola, mieszka i pracuje w Czerkasach. W 2023 roku rozpoczął studia doktoranckie na Mariupolskim Uniwersytecie Państwowym (Kijów), będąc jednocześnie wizytującym badaczem we Francuskim Centrum Badawczym Nauk Humanistycznych i Społecznych w Pradze (CEFRES). Jest autorem 5 książek i ponad 40 artykułów naukowych.
Jakub
Juszyński
"Ziemia
Dziadoszan 1
IX 1015.
Wielkie
zwycięstwo
polskich
łuczników"
ISBN
978-83-67730-47-1
86 str.
163x235 mm
Mapy: 1
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2024
Spis treści:
Wstęp
I. Polscy
łucznicy
II. Armia
niemiecka
III. Bitwa
Bibliografia
O
książce:
Bitwa,
która odbyła
się 1 IX 1015
roku w ziemi
plemienia
Dziadoszan na
zachodnich
krańcach
państwa
Piastów, jest
jednym z
największych
polskich
zwycięstw. W
tym starciu
wojsko
polskie,
złożone
wyłącznie z
łuczników i
lekkiej jazdy,
zdruzgotało
armię
niemiecką,
złożoną z
najlepszych
jednostek.
Henryk II,
cesarz
Niemiec,
uciekł przed
bitwą,
przeczuwając
klęskę, i
rozkazał
swojej armii
walczyć.
Opuszczone
przez własnego
wodza wojsko
najeźdźców nie
sprostało
polskiej
taktyce i
legło pod
deszczem
strzał. Nie
była to
zasadzka,
Niemcy nie
zostali też
otoczeni ani
nie walczono w
gęstym lesie.
Bitwa ta jest
więc warta, by
o niej
pamiętać.
Niemiecki
kronikarz
Thietmar, choć
wrogo
nastawiony
wobec Polski,
przekazał w
swojej Kronice
jej przebieg.
Dziejopis ten
także w
relacjach z
innych
kampanii
opisuje
skuteczność
polskich
łuczników i
lekkiej jazdy.
Jego przekaz
jest więc
bardzo cennym
źródłem dla
polskiej
wojskowości we
wczesnym
średniowieczu.
Mimo tak
dobrego
źródła, a
także dużej
ilości źródeł
ikonograficznych
i
archeologicznych
na temat
wojskowości
obu stron,
bitwa w ziemi
Dziadoszan nie
była nigdy
tematem
odrębnej
książki
naukowej lub
popularnonaukowej.
Jest to
dziwne, gdyż
starcie
wykazuje
wielką
skuteczność
piastowskich
wojsk w walce...
O
autorze:
Jakub Juszyński (1988), historyk, zajmuje się konną i łuczniczą rekonstrukcją historyczną. Publikuje w „De Re Militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.
Krzysztof
Mroczkowski,
Michał
Przybylak
"Wojna
ośmiu dni.
Operacja
„Litani” 1978"
ISBN
978-83-67730-44-0
231 str.
145x205 mm
Mapy: 8
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2024
Spis treści:
Wstęp
I. Tło
operacji
„Litani”
II. Teren
prowadzenia
operacji
„Litani”
III.
Południowy
Liban – place
d’armes
1978 roku
IV. Siły
przeciwników
V. Operacja
„Ojciec
Mądrości”
VI. Pierwsza
faza działań –
„Biała Flaga”
VII. Faza
druga –
„Operacja
Litani”
VIII.
Międzynarodowe
reperkusje
operacji
„Litani”
IX. Chwiejny
kompromis –
siły United
Nations
Interim Force
in Lebanon
X. Liban po
operacji
„Litani”
XI. Izraelskie
działania na
północy w
kontekście
rozmów
dotyczących
południa
XII.
Doświadczenia
z operacji
„Litani”
Zakończenie
Spis map
Bibliografia
selektywna
O
książce:
Omawiana na kartach niniejszego opracowania operacja wojsk izraelskich w południowym Libanie w roku 1978 – operacja „Litani” wyrosła z długotrwałego – i w zasadzie nierozwiązywalnego – konfliktu izraelsko-palestyńskiego. Konfrontacji, w której uczestnikami były i nadal są również inne podmioty prawa międzynarodowego oraz aktorzy niepaństwowi, którzy wykorzystywali sytuację i stały stan napięcia do realizacji własnych celów. W latach 70. XX wieku były to przede wszystkim organizacje palestyńskie, które usiłowały stworzyć własne organizmy quasi-państwowe. Nie wolno przy tym pomijać fundamentalnej kwestii – wiele krajów uznało kwestię palestyńską za wygodny pretekst do własnych działań dyplomatycznych. Jednym z nich był Iran, którego ważnym instrumentem oddziaływania na Izrael stały się nie tylko palestyńskie ugrupowania narodowowyzwoleńcze, ale również – a może przede wszystkim – Syria jako długoletni przeciwnik Izraela. Takie działania miały na celu osłabienie Tel Avivu poprzez uderzenie w jego miękkie podbrzusze – wspomniany potencjał gospodarczy i szczególnie wrażliwy demograficzny. Dla Syryjczyków i wykorzystywanych przez nich Palestyńczyków torpedowanie wszelkich inicjatyw pokojowych, a nawet ich symptomów, miało głęboki sens – zmuszało bowiem Izraelczyków do nieustannego „stania z bronią u nogi”...
O
autorach:
Dr
hab. Krzysztof
Mroczkowski,
prof.
Uniwersytetu
Rzeszowskiego.
Historyk,
wykładowca
akademicki,
muzealnik –
Zastępca ds.
Naukowych
Dyrektora
Muzeum
Lotnictwa
Polskiego w
Krakowie.
Naukowo
zajmuje się
stykiem
wojskowości i
polityki –
szczególnie w
kontekście
Bliskiego
Wschodu w XX
wieku. Autor
szeregu
opracowań i
artykułów na
ten temat –
między innymi
monografii:
„Operacja
Płynny Ołów”,
„Wojna i
»Pokój dla
Galilei«.
Militarne i
polityczne
konfrontacje
Organizacji
Wyzwolenia
Palestyny i
Państwa
Izrael na
terytorium
Libanu w
latach
1970–1985”
oraz „Karameh
1968”.
Por. dr Michał
Przybylak,
absolwent
Akademii
Obrony
Narodowej,
Wyższej Szkoły
Oficerskiej
Wojsk Lądowych
oraz Akademii
Sztuki
Wojennej.
Naukowo
zajmuje się
historią
wojskowości
oraz sztuką
wojenną,
szczególnie w
konfliktach na
Bliskim
Wchodzie, a
także
ideologią
bezpieczeństwa.
Autor
kilkudziesięciu
artykułów
naukowych i
popularnonaukowych,
książek oraz
edycji
źródłowych, w
tym ideologii
syjonizmu-rewizjonizmu.
Obecnie
żołnierz
zawodowy w 18.
Stołecznej
Brygadzie
Obrony
Terytorialnej.
Otton
Laskowski
"Wyprawa
pod Toropiec.
Ze studiów nad
wojnami
moskiewskimi
Stefana
Batorego"
ISBN
978-83-67730-45-7
70 str.
163x235 mm
Mapy: 4
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2024
Spis treści:
Wyprawa
pod Toropiec.
Ze studiów nad
wojnami
moskiewskimi
Stefana
Batorego
Polska sztuka
wojenna XVI i
XVII wieku
O
książce:
Ukazanie
się świeżych
oddziałów
polskich
wywarło
ogromne
wrażenie na
moskiewską
straż tylną.
Widząc
nadciągający
oddział,
zabrała się
ona na dobre
do przeprawy.
Pierwszym z
zaangażowanych
w walkę
świeżych
oddziałów
polskich była
arkebuzeria
Stanisława
Sobackiego.
Rzucona
bezpośrednio
do walki na
prawym
skrzydle
oddziału
Kiralyego,
popędziła ona
przed sobą
moskiewską
straż przednią
i dotarła do
brzegu rzeki,
oczyszczając
go z
nieprzyjaciela.
Na tym samym
skrzydle
rozwijały się
wprost z
kolumny
chorągwie:
Andrzeja
Zborowskiego,
Aleksandra
Koniecpolskiego,
Stanisława
Żółkiewskiego
i arkebuzerzy
Farensbacha.
Na lewe
skrzydło
kierowały się
chorągwie
ussarskie wraz
ze stukonną
chorągwią pana
Samuela
Zborowskiego.
Rozwijanie się
oddziałów
odbywało się
nad wyraz
sprawnie,
kierowane
wytrawną ręką
dowódcy, który
znakomicie
orientował się
w położeniu i
umiał
błyskawicznie
powziąć
decyzję. Nie
wiedzieć, czy
nie była to
ręka samego
księcia
Janusza
Zbarażskiego,
którzy mógł
przybyć na
pole walki,
wyprzedzając
na kilkanaście
minut swe siły
główne, z
pewnością
podążające do
boju co siły w
koniach.
Nie tyle pod
naporem
arkebuzerów
Sobackiego,
ile pod
wrażeniem
ukazania się
całego „pułku”
Barbeliego,
moskiewska
straż przednia
rzuciła się do
ucieczki. Z
inicjatywy
Kiralyego,
który
dostrzegł, że
nieprzyjaciel
dojrzał do
rozstrzygnięcia,
ruszyło teraz
do natarcia
prawe skrzydło
wraz z
arkebuzerami
Sobackiego i
Farensbacha,
jednocześnie
od lewego
skrzydła na
czele chorągwi
ussarskich sam
Kiraly.
Natarcie
arkebuzerów i
chorągwi
prawego
skrzydła
spędziło z
pola strzelców
moskiewskich i
kierowało się
na lewe
skrzydło
osłanianej
dotąd przez
nich kawalerii
nieprzyjacielskiej...
O
autorze:
Otton Laskowski (1892–1953) – historyk wojskowości, major piechoty Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Twórca i redaktor naczelny Encyklopedii wojskowej, kierował też Przeglądem Historyczno-Wojskowym. Autor wielu prac z historii wojskowości. W prowadzonych badaniach historycznych specjalizował się w staropolskiej sztuce wojennej.
Andrzej
Olejko
"Nad
Lewantem i
Italią. Z
historii 318.
Dywizjonu
Myśliwsko-Rozpoznawczego
„Gdańskiego”,
tom II"
ISBN
978-83-67730-44-0
463 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2024
Spis treści:
V.
We
wschodnich
Włoszech, nad
brzegiem morza
Mielim
lotnisko,
pożal się
Boże!
Ciągle w ogniu
czyli od
Ankony po
Linię Gotów
VI. Najgorszy
kłopot z całym
lataniem,
Że musisz
skończyć je
lądowaniem…
czyli jesienna
i zimowa wojna
nad
„apenińskim
butem”
VII. Gdy
będę w domu,
powiem do
dzieci:
Wasz ojciec
miewał cele
przy Chieti…
Rok 1945,
czyli nad
Linią Gotów
VIII. Czasem
sąsiadom
„zaleję” w
barze,
Jakem
wypatrzył
statki w
Pescarze…
Bolonia 1945
IX. Wszyscyśmy
w Polsce znali
komara,
To go moskitem
przezwała
wiara… Złamane
skrzydła
1945-1946
Słowo na
zakończenie
Bibliografia
Streszczenie
Summary
Indeks osobowy
Indeks
miejscowości
O
książce:
318
Dywizjon
Myśliwski
Rozpoznawczy
został
utworzony
Rozkazem
Inspektoratu
Lotnictwa [L.
Dz.
598/TJ/Org/43]
z dnia 20
marca 1943
roku. Zadanie
dywizjonu:
współpraca na
polu bitwy z
jednostkami
Wojska
Polskiego
tworzącymi się
na Bliskim
Wschodzie.
Skład
dywizjonu:
dwie eskadry
po 9 samolotów
myśliwskich,
eskadra
techniczna;
sekcje:
uzbrojenia,
samochodowa,
łączności,
fotograficzna,
przeciwgazowa,
pożarowa i
łącznikowa;
kancelaria
dywizjonu,
izba chorych,
posterunek
policji [żandarmerii],
trzy kasyna.
Dywizjon był
całkowicie
samowystarczalny.
Przydzielony
do dywizjonu
personel
pochodził z
innych
jednostek
Polskich Sił
Powietrznych.
Pierwsze kroki
stawia
dywizjon na
lotnisku
Detling, koło
Maidstone.
Tymi słowami
drugi dowódca
gdańskiego
dywizjonu kpt.
(F/Lt/S/Ldr)
Leszek
Wielochowski,
pełniący swą
funkcję od 5
VIII 1943 r.,
wspominał w
kronice
dywizjonowej
początki
jednostki
tworzonej od
wiosny 1943
r., w chwili
gdy Polskie
Siły
Powietrzne
(PSP),
krwawiąc
lojalnie przy
sojusznikach,
miały za sobą
bardzo długą i
bolesną listę
strat. Czy
dziś, w dobie
III
Rzeczpospolitej
w Gdańsku jest
ulica 318.
Dywizjonu
Myśliwsko-Rozpoznawczego
(DM-R)?
O
autorze:
Andrzej
Artur Olejko
(ur. w 1963 r.
w Brzozowie) –
historyk,
doktor
habilitowany
prof. URz,
specjalizujący
się w historii
wojskowości i
problematyce
lotniczej,
wykładowca
Państwowej
Wyższej Szkoły
Techniczno-Ekonomicznej
im. ks.
Bronisława
Markiewicza w
Jarosławiu.
Wraz z red.
Jerzym
Pasierbem na
falach
„Polskiego
Radia Rzeszów”
prowadzi
cykliczny
program
„Bitwy,
Kampanie,
Militaria”.
Jest również
twórcą cyklu
programowego
„Zakamarki
Przeszłości”
ukazującego
się od 2007 r.
w TVP Rzeszów
oraz członkiem
Stowarzyszenia
Kolekcjonerów
„Ziemia Pucka”
i
Stowarzyszenia
Morskiego
Dywizjonu
Lotniczego w
Pucku.
Przewodniczący
Rady Naukowej
Muzeum 303 w
Napoleonie.
Autor,
współautor,
redaktor i
współredaktor
wielu
artykułów i
pozycji
książkowych.
Andrzej
Olejko
"Nad
Lewantem i
Italią. Z
historii 318.
Dywizjonu
Myśliwsko-Rozpoznawczego
„Gdańskiego”,
tom I"
ISBN
978-83-67730-43-3
240 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
A
potem powiem,
jak Dyon
Gdański
Przeszedł
walecznie
front
italiański…
Czyli tytułem
wstępu
I. Byliśmy
zbieraniną w
całym tego
słowa
znaczeniu…
Pierwsze
rozkazy,
pierwsze loty,
pierwsze
straty, czyli
czas starych
„Hurricane’ów”
II. Zanim
opowiem,
podajcie wina,
żebym opłukał
pył
Quassassina…
Żegnaj
Albionie,
witaj Lewancie
III. Coś
mocniejszego
dajcie po
chwili, To wam
opowiem o
Muquebilli…
Niech żyje
1944-ty
IV. Front
przywitał nas
bardzo
życzliwie.
Niemcy prawie
nie strzelali…
Od Cassino po
Ankonę, czyli
w ogniu Flak-u
Indeks osobowy
Indeks
miejscowości
O
książce:
318
Dywizjon
Myśliwski
Rozpoznawczy
został
utworzony
Rozkazem
Inspektoratu
Lotnictwa [L.
Dz.
598/TJ/Org/43]
z dnia 20
marca 1943
roku. Zadanie
dywizjonu:
współpraca na
polu bitwy z
jednostkami
Wojska
Polskiego
tworzącymi się
na Bliskim
Wschodzie.
Skład
dywizjonu:
dwie eskadry
po 9 samolotów
myśliwskich,
eskadra
techniczna;
sekcje:
uzbrojenia,
samochodowa,
łączności,
fotograficzna,
przeciwgazowa,
pożarowa i
łącznikowa;
kancelaria
dywizjonu,
izba chorych,
posterunek
policji [żandarmerii],
trzy kasyna.
Dywizjon był
całkowicie
samowystarczalny.
Przydzielony
do dywizjonu
personel
pochodził z
innych
jednostek
Polskich Sił
Powietrznych.
Pierwsze kroki
stawia
dywizjon na
lotnisku
Detling, koło
Maidstone.
Tymi słowami
drugi dowódca
gdańskiego
dywizjonu kpt.
(F/Lt/S/Ldr)
Leszek
Wielochowski,
pełniący swą
funkcję od 5
VIII 1943 r.,
wspominał w
kronice
dywizjonowej
początki
jednostki
tworzonej od
wiosny 1943
r., w chwili
gdy Polskie
Siły
Powietrzne
(PSP),
krwawiąc
lojalnie przy
sojusznikach,
miały za sobą
bardzo długą i
bolesną listę
strat. Czy
dziś, w dobie
III
Rzeczpospolitej
w Gdańsku jest
ulica 318.
Dywizjonu
Myśliwsko-Rozpoznawczego
(DM-R)?
O
autorze:
Andrzej
Artur Olejko
(ur. w 1963 r.
w Brzozowie) –
historyk,
doktor
habilitowany
prof. URz,
specjalizujący
się w historii
wojskowości i
problematyce
lotniczej,
wykładowca
Państwowej
Wyższej Szkoły
Techniczno-Ekonomicznej
im. ks.
Bronisława
Markiewicza w
Jarosławiu.
Wraz z red.
Jerzym
Pasierbem na
falach
„Polskiego
Radia Rzeszów”
prowadzi
cykliczny
program
„Bitwy,
Kampanie,
Militaria”.
Jest również
twórcą cyklu
programowego
„Zakamarki
Przeszłości”
ukazującego
się od 2007 r.
w TVP Rzeszów
oraz członkiem
Stowarzyszenia
Kolekcjonerów
„Ziemia Pucka”
i
Stowarzyszenia
Morskiego
Dywizjonu
Lotniczego w
Pucku.
Przewodniczący
Rady Naukowej
Muzeum 303 w
Napoleonie.
Autor,
współautor,
redaktor i
współredaktor
wielu
artykułów i
pozycji
książkowych.
Monika
Sikora
"2.
pułk artylerii
lekkiej
Legionów
(1919–1939)"
ISBN
978-83-67730-39-6
546 str.
145x205 mm
Mapy: 22
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Powstanie,
walki i
położenie
pułku do lata
1922 roku
II.
Organizacja
oddziału oraz
charakterystyka
kadry i
żołnierzy w
okresie
pokojowym
III. Szkolenie
i wychowanie
żołnierzy w
latach
1922–1939
IV. Relacje
artylerzystów
ze
społeczeństwem
Kielc i okolic
V. Mobilizacja
oraz walki 2.
pułku
artylerii
lekkiej
Legionów i
jego II rzutu
w kampanii
1939 roku
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Wykaz skrótów
Wykaz
fotografii
Wykaz tabel
Wykaz szkiców
i map
Summary
Indeks nazwisk
Indeks
geograficzny
O
książce:
Praca dotyczy dziejów 2. pułku artylerii lekkiej Legionów w okresie od jego sformowania do rozwiązania. Dokonano w niej charakterystyki organizacji, zakwaterowania, żołnierzy i działalności oddziału oraz specyfiki funkcjonowania jednostki artylerii lekkiej Wojska Polskiego z okresu II Rzeczypospolitej. Dotychczas dzieje pułku nie były przedmiotem badań na szerszą skalę. Zajmowano się tylko wybranymi aspektami. Wiele problemów wciąż wymagało omówienia. Autorka po raz pierwszy w historiografii wnikliwie i całościowo przedstawia historię oddziału w okresie jego istnienia. Do końca 1931 roku nosił on nazwę 2. pułk artylerii polowej Legionów. Wchodził w skład 2. Dywizji Piechoty Legionów. Zapisał się znacząco w historii artylerii II Rzeczypospolitej i w pełni zasługuje na upamiętnienie. W latach 1922–1939 stacjonował w garnizonie Kielce. Odegrał ważną rolę w życiu społecznym, gospodarczym, kulturalnym oraz sportowym tego miasta i okolic, przyczyniając się do ich rozwoju. Jego baterie odznaczyły się również w czasie walk o granice Rzeczypospolitej w latach 1918–1920 oraz w kampanii polskiej 1939 roku. W pracy ukazano też działania II rzutu pułku w 1939 roku, czyli rezerwowego 55. pułku artylerii lekkiej. Poza tym krótko wspomniano o losach po zakończeniu kampanii polskiej: sztandaru oraz wybranych byłych oficerów 2. pułku artylerii lekkiej Legionów którzy w czasie kampanii polskiej zajmowali główne stanowiska w 2. pułku artylerii lekkiej Legionów i 55. pułku artylerii lekkiej. W ten sposób przedstawiono jak zmieniło się ich życie oraz czy i w jakim stopniu zostały wykorzystane ich kwalifikacje wojskowe, które nabyli lub uzupełnili w kieleckiej jednostce artylerii. Pamięć o 2. pułku artylerii lekkiej Legionów jest wciąż żywa.
O
autorze:
Monika Sikora (ur. w 1990 r. w Kielcach), jest doktorem nauk humanistycznych w zakresie historii, absolwentką Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach. Jej zainteresowania badawcze obejmują dzieje oręża polskiego oraz historię Kielc i regionu z okresu XIX i XX wieku, w szczególności z lat 1918–1945.
Jarosław
Jastrzębski
"Krążowniki
ciężkie
Japońskiej
Marynarki
Wojennej 7
XII 1941 – 2
IX 1945.
Organizacja
i
potencjał
bojowy"
ISBN
978-83-67730-38-9
337 str.
152x235 mm
Tabele: 146
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Klasa
krążowników
ciężkich
II. Geneza
krążowników
ciężkich
III. Ewolucja
japońskich
krążowników
IV. Typy
krążowników
ciężkich
V. Potencjał
bojowy floty
krążowników
ciężkich w
1941 roku
VI.
Przynależność
organizacyjna
krążowników
ciężkich
VII. Potencjał
bojowy floty
krążowników
ciężkich w
1942 roku
VIII. Flotylle
IX. Potencjał
bojowy floty
krążowników
ciężkich w
1943 roku
X. Krążowniki
ciężkie w
morskich
okręgach
obronnych
XI. Potencjał
bojowy floty
krążowników
ciężkich w
1944 roku
XII.
Krążowniki
ciężkie we
flotach
XIII.
Potencjał
bojowy floty
krążowników
ciężkich w
1945 roku
XIV.
Krążowniki
ciężkie w
grupach flot
XV. Wojenny
stan floty
krążowników
ciężkich
Aneks.
Słowniczek
terminologiczny
japońsko-polski
Bibliografia
Spis
tabel
Spis
fotografii
O
książce:
Celem
niniejszej
monografii
jest
całościowe
przedstawienie
organizacji
floty
krążowników
ciężkich
Japońskiej
Marynarki
Wojennej (jap.
Dai Nippon
Teikoku Kaigun)
oraz jej
możliwości
bojowych w
okresie wojny
na Pacyfiku. W
opracowaniu
dane zostały
ukazane w
różnych
przekrojach, z
szerokim
wykorzystaniem
tabel, które
jak sądzę
pozwalają
niejednokrotnie
przystępniej
zobrazować
fakty,
ułatwiając też
ich
porównywanie i
przede
wszystkim
odnajdywanie
potrzebnych
danych. O ile
zatem
opierałem się
na materiale
źródłowym
względnie
łatwo
dostępnym
wnikliwym
poszukiwaczom
wiedzy
historycznej,
o tyle sposób
jego
przedstawienia
jest moim
pomysłem
autorskim i
mam ogromną
nadzieję, że
przypadnie do
gustu jak
największej
grupie
zainteresowanych
dziejami tego,
jak
dotychczas,
największego
konfliktu
morskiego i
zarazem
istotnej
części II
wojny
światowej.
Znajduje się w
niej opis
wszystkich
krążowników
ciężkich
cesarskiej
floty oraz
struktur
organizacyjnych,
w ramach
których
operowały w
latach
1941–1945, jak
też wiele
kluczowych i
interesujących
faktów z ich
dziejów.
O
autorze:
Jarosław
Jastrzębski,
doktor
habilitowany,
profesor
Uniwersytetu
Komisji
Edukacji
Narodowej w
Krakowie;
administratywista
oraz historyk
prawa i
wojskowości.
Specjalizuje
się w
badaniach nad
Japońską
Marynarką
Wojenną oraz
szkolnictwem
wyższym II
Rzeczypospolitej.
Jest autorem
ponad 125
publikacji
naukowo-badawczych
i
popularnonaukowych,
w tym
kilkunastu
opracowań
monograficznych.
Do jego
ważniejszych
prac należą: Niszczyciele
Japońskiej
Marynarki
Wojennej 7 XII
1941 – 2 IX
1945.
Organizacja i
potencjał
bojowy,
t. 1-4, Zabrze
2021-2023; Lotniskowce
Japońskiej
Marynarki
Wojennej 7 XII
1941 – 2 IX
1945.
Organizacja i
potencjał
bojowy,
Zabrze 2020; Instytucja
profesury
zwyczajnej w
polskim
państwowym
szkolnictwie
akademickim w
latach
1920-1939,
Kraków 2018; Midway,
Warszawa 2014;
Organizacja
Japońskiej
Marynarki
Wojennej na
poziomie
strategicznym
7 XII 1941 – 2
IX 1945,
Oświęcim 2014;
Kuantan 10
XII 1941.
Anatomia
brytyjskiej
klęski,
Zabrze 2014; Rajd
Doolittle’a na
Tokio 18 IV
1942.
Uwarunkowania
polityczne i
strategiczne
operacji,
Zabrze 2013; Państwowe
szkolnictwo
akademickie w
II
Rzeczypospolitej.
Zagadnienia
systemowe,
Kraków 2013; Bitwa
na Morzu
Koralowym 2-8
V 1942 r.,
Zabrze 2012.
Aktywnie
działa
społecznie,
m.in. pełniąc
rozmaite
funkcje w
organach lub
komisjach
kilku
stowarzyszeń
naukowych i
sportowych.
Jest stałym
współpracownikiem
czasopisma
popularnonaukowego
„Okręty
Wojenne”.
Jakub
Juszyński
"Magdeburg
1007. Wróg
uciekł,
zanim
stanął do
bitwy"
ISBN
978-83-67730-37-2
96 str.
163x235 mm
Mapy: 1
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Jeździectwo
we wczesnym
średniowieczu
II. Konne
oszczepnictwo
III. Broń do
walki wręcz
IV. Cechy
jazdy
piastowskiej
V. Polskie
łucznictwo
konne
VI. Użycie
pozorowanego
odwrotu przez
wojska polskie
w świetle
źródeł
pisanych
VII. Zagon pod
Magdeburg
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Polski
zagon pod
Magdeburg w
1007 roku był
działaniem
wyprzedzającym
niemiecką
napaść i miał
na celu
spustoszenie
wrogiego
zaplecza. Cel
ten został
osiągnięty i
polscy jeźdźcy
wrócili wraz z
grupą ludności
słowiańskiej,
zamieszkującej
ziemie podbite
przez Niemców.
Mimo
zgromadzenia
się armii
niemieckiej,
nie doszło
wówczas do
bitwy.
Wbrew pozorom,
to między
innymi właśnie
dlatego zagon
ten zasługuje
na
upamiętnienie
go w odrębnej
książce. Jak
przekazał
niemiecki
kronikarz
Thietmar,
wojsko
niemieckie,
dowodzone
przez
arcybiskupa
Taginona,
podjęło pościg
za polską
lekką jazdą
już wtedy, gdy
była
spowolniona
przez
wyzwolonych
Połabian.
Odbierało to
Polakom
możliwość
szybkiego
marszu.
Wówczas Tagino
mógł narzucić
bitwę na
własnych
warunkach,
korzystając z
przewagi w
uzbrojeniu.
Mimo tych
atutów, Niemcy
wycofali się.
Należy zwrócić
uwagę, że
polska jazda,
choć podjęła
wyprawę o
znaczeniu
strategicznym,
nie była
dowodzona
przez
polskiego
władcę ani
jego syna.
Mimo to
stanowiła na
tyle dużą siłę
bojową, że
przeciwnik nie
podjął walki.
Aby
przedstawić, w
jaki sposób
Polacy
odnieśli
zwycięstwo, w
książce tej
opisano cechy
lekkiej jazdy
piastowskiej i
ich genezy,
czyli
jeździectwa
wczesnośredniowiecznego.
Jest to
szczególnie
ważne, gdyż
pod
Magdeburgiem
prawie doszło
do starcia
dwóch
odmiennych
sposobów walki...
O
autorze:
Jakub Juszyński (1988), jest z wykształcenia historykiem. Zajmuje się odtwarzaniem starożytnych metod walki konnej w galopie bez siodła i strzemion, a także Połowca węgierskiego. Publikuje w „De Re Militari”, „Nowych Studiach Grunwaldzkich”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.
Patryk
Masny
"Szturm
na Żelazny
Trójkąt.
Operacja
Cedar
Falls 8–26
stycznia 1967
roku"
ISBN
978-83-67730-36-5
463 str.
145x205 mm
Mapy: 7
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Wietnam do
stycznia 1967
roku
II. Tunele i
teren operacji
III. Plany i
przygotowania
do ataku
IV. Szturm na
Trójkąt
V. II faza
operacji
Zakończenie
Aneksy
Wykaz skrótów
i terminów
Bibliografia
Spis map i
schematów
Indeks
O
książce:
Tematem
publikacji
jest operacja
Cedar Falls
przeprowadzona
na terenie
Żelaznego
Trójkąta pod
Sajgonem od 8
do 26 stycznia
1967 roku w
czasie wojny w
Wietnamie. W
Polsce
operacja ta
jest mało
znana, wobec
czego praca ta
stara się
przybliżyć
polskiemu
czytelnikowi
jeden z
ciekawszych i
symptomatycznych
fragmentów
słynnej wojny
w Wietnamie –
wojny, którą
Ameryka
przegrała.
Cedar Falls
była pierwszą
z szeregu
wielkich
ofensyw 1967
roku,
angażując po
raz pierwszy w
tym konflikcie
siły wielkości
korpusu. Jej
ostrze
skierowano
przeciwko Viet
Congowi,
komunistycznej
partyzantce
działającej na
terenie
Republiki
Wietnamu, w
największej i
najambitniejszej
próbie
zniszczenia
ich obszaru
bazowego,
określanego
jako Żelazny
Trójkąt. Leżał
on w
bezpośredniej
bliskości
Sajgonu,
stolicy
Wietnamu
Południowego,
przez lata
pozostając
poza wpływami
rządu
sajgońskiego.
Przez Żelazny
Trójkąt wiodły
szlaki
przerzutu
zaopatrzenia i
sił
komunistów,
stanowiąc dla
nich
bezpieczne
schronienie i
punkt wypadowy
do ataków na
stolicę,
stanowiąc sztylet
wymierzony w
Sajgon.
Tym
groźniejszy,
że baza
komunistów
ulokowana była
w dużej części
pod ziemią w
kompleksie
tuneli.
Poza zdobyciem
Żelaznego
Trójkąta, by
ostatecznie
wykluczyć go z
użytkowania,
postanowiono
zamienić jego
obszar w
strefę wolnego
ostrzału,
która mogła
być dowolnie
ostrzeliwana
lub
bombardowana
bez rozkazu i
wcześniejszych
ostrzeżeń, a
wszyscy
przebywający
na jego
terenie
stawali się
wrogami...
O
autorze:
Patryk Masny (1993), doktor nauk humanistycznych w dyscyplinie historia, ukończył studia licencjackie i magisterskie w Instytucie Historii UJ (2017), a następnie studia doktoranckie na Wydziale Historycznym UJ z obronioną pracą pt. Amerykańska interwencja wojskowa w Wietnamie w świetle wydawnictw książkowych i wybranych tytułów prasowych w PRL w latach 1965–1979 (2023). Autor książki Bitwa o Hue 31 I – 24 II 1968 (2016). Jego zainteresowania obejmują historię wojny w Wietnamie, konflikty i historię zimnej wojny oraz XX wieku, historię Górnej (Polskiej) Orawy i Tatr oraz popkulturę, ze szczególnym uwzględnieniem Władcy Pierścieni i Gwiezdnych Wojen, a zwłaszcza miejsc, gdzie historia i popkultura przenikają się wzajemnie.
Jarosław
Dobrzelewski
"Zarys
konfliktów
zbrojnych w
Ameryce
Południowej i
Środkowej w
XIX i
pierwszej
połowie XX
w."
ISBN
978-83-67730-35-8
181 str.
145x205 mm
Mapy: 14
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Od
autora
Zamiast wstępu
I. Zarys
konfliktów
zbrojnych w
Ameryce
Południowej
I. Wojna
między
Brazylią a
Zjednoczonymi
Prowincjami La
Plata
(1825–1828)
II. Wojna
między Peru a
Wielką
Kolumbią (3
czerwca 1828 –
28 lutego
1829)
III. Wojna
między
Konfederacją a
Chile i
Zjednoczonymi
Prowincjami La
Plata
(1837–1839)
IV.
Inwazja Peru
na Boliwię
(1841–1842)
V. Wojna w
Banda Oriental
i interwencja
Cesarstwa
Brazylii
(1863–1864)
VI. Wojna
Boliwii z
Brazylią o
Acra
(1899–1903)
VII.
Starcie
boliwijsko-peruwiańskie
pod Manuripi
(wrzesień 1910
roku)
VIII.
Walki
kolumbijsko-peruwiańskie
o La
Pedrera/Puerto
Cordòba
(10–12
lipca 1911
roku)
IX. Wojna
Peru z
Kolumbią o
Leticię
(1932–1934)
X. Wojna
Peru z
Ekwadorem o
Zarumillę (5
czerwca 1941 –
29 stycznia
1942 roku)
II. Zarys
konfliktów
zbrojnych w
Ameryce
Środkowej
I. Wojna
Salwadoru i
Hondurasu z
Gwatemalą (29
stycznia – 26
lutego 1851
roku)
II. Wojna
z
filibusterami
w Nikaragui (1
marca 1856 – 1
maja 1857
roku)
III. Wojna
Gwatemali z
Salwadorem (4
lutego – 26
października
1863 roku)
IV. Wojna
między
Hondurasem a
Salwadorem (5
marca – 15
kwietnia 1871
roku)
V. Wojna
Gwatemali z
Salwadorem (10
marca – 8 maja
1876 roku)
VI. Wojna
gwatemalska
(28 lutego –
15 kwietnia
1885 roku)
VII. Wojna
Salwadoru z
Gwatemalą (27
maja – 17
lipca 1906
roku)
VIII.
Wojna między
Nikaraguą a
Hondurasem i
Salwadorem
(1–27 marca
1907 roku)
IX. Wojna
między Panamą
a Kostaryką o
Coto (21
lutego – 23
sierpnia 1921
roku)
X. Wojna
między
Salwadorem a
Hondurasem
(14–28 lipca
1969 roku)
Aneksy
Spis map
Bibliografia
O
książce:
Na początek wieku XIX w Ameryce Południowej duży wpływ wywarł kryzys, który dotknął stare potęgi kolonialne – Portugalię i Hiszpanię. Wojny epoki napoleońskiej, które ogarnęły Europę, doprowadziły do upadku znaczenia tych dwóch państw, a idee wolności szerzone przez rewolucyjną Francję znalazły naśladowców w Nowym Świecie. Już w 1804 roku niepodległość, po ciężkich walkach z wojskami przysłanymi z metropolii, ogłosiła francuska kolonia Haiti. W latach 20. XIX wieku w Ameryce Południowej i Środkowej doszli do głosu zwolennicy niepodległości kolonii. Pierwsze powstanie kolonistów, które zaczęło się w 1810 roku, zostało po sześciu latach walk stłumione przez wojska hiszpańskie, ale raz posiane ziarno niepodległości nie dało się całkowicie wyplenić i już w 1819 roku wojna rozgorzała z nową siłą. Tym razem zwolennicy niepodległości kolonii uzyskali przewagę nad wojskami metropolii. Znakomici amerykańscy dowódcy, tacy jak Simón Bolivar, José de San Martin, Andrés de Santa Cruz czy Antonio José de Sucre, pokonali wojska hiszpańskie w szeregu bitew i doprowadzili w 1825 roku do niemal całkowitego usunięcia Hiszpanów z Ameryki. Na miejscu dotychczasowych kolonii powstało siedem państw o republikańskim ustroju rządów (wyjątkiem przez krótki czas było Cesarstwo Meksyku) i dwie federacje: Zjednoczone Prowincje Ameryki Środkowej oraz Wielka Kolumbia...
O
autorze:
Jarosław
Dobrzelewski
(1971),
absolwent
Wydziału
Filozoficzno-Historycznego
Uniwersytetu
Łódzkiego.
Specjalizuje
się w historii
wojskowości, a
szczególnie
interesują go
konflikty
zbrojne w
Ameryce
Południowej i
na Bliskim
Wschodzie.
Paweł
Szymon
Skworoda
"Párkány
7–9 X 1683.
Szczęśliwe
zwycięstwo Lwa
Lechistanu"
ISBN
978-83-67730-33-4
76 str.
145x205 mm
Mapy: 6
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Ku bitwie
straszniejszej
niż pod
Chocimiem…
II. Pod złą
wróżbą…
III. Pod
skrzydłami
białego orła…
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Chorągiew
wojewody
pomorskiego
Denhoffa,
rzucona w tym
czasie do boju
na rozkaz
króla, szybko
uległa
przeważającej
sile wroga.
Nadszedł
decydujący
moment boju
kawalerii.
Król nakazał
zwrot ku
oskrzydlającym
prawe skrzydło
Turkom swoim
chorągwiom
husarskim,
które
poprowadził do
kontrataku.
Manewr ten
jednak zbiegł
się chyba w
czasie z
czołowym
atakiem
tureckim, może
nawet niezbyt
silnym, bo
tylko
wiążącym, ale
towarzysze
polscy z
centrum i
lewego
skrzydła
uznali w
ferworze walki
manewr husarzy
za odwrót.
Doszło do
wybuchu paniki
i jazda polska
wraz z tymi
dragonami
Jabłonowskiego,
którzy zdołali
dosiąść koni,
rzuciła się do
ucieczki,
ścigana według
różnych
relacji na
przestrzeni od
pół mili do
nawet trzech
mil, czyli
ponad
dziesięciu
kilometrów. Ta
chaotyczna
ucieczka była
możliwa
głównie przez
poświęcenie
większej
części
jednostek
dragońskich,
wchodzących z
kolei w skład
grupy hetmana,
których
spieszeni
żołnierze, na
skutek zbyt
pochopnego
rozkazu
Jabłonowskiego,
położyli głowy
pod szable
tureckie.
Jan III
Sobieski
uchodził w
towarzystwie
zaledwie
siedmiu
jeźdźców.
Koniuszy
koronny Marek
Matczyński
podtrzymywał
wtedy króla za
rękę i
podbródek,
inny z
towarzyszy
ucieczki za
drugą rękę, a
koń niezwykłej
siły, gdyż
taki tylko był
w stanie
unieść
monarchę ponad
lwiej postury,
przeskakiwał
kolejne
przeszkody...
O
autorze:
Paweł Szymon Skworoda (1978). Autor książek popularnonaukowych: Warka – Gniezno 1656 (2003), Hammerstein 1627 (2006), Wojny Rzeczypospolitej Obojga Narodów ze Szwecją (2007), Wojny w XVII-wiecznej Europie. Zarys problematyki (2014), Martynów 20 VI 1624 (2020), Bitwa pod Trzcianą 27 VI 1629 (2020), Wojny Rzeczypospolitej ze Szwecją 1563–1721 (2023), współautor: Kalisz 29 X 1706 (z Mikołajem Olejnikiem) i Ochmatów 30 I 1644 (z Waldemarem Królikowskim). Publikował na łamach m.in.: Mówią Wieki i De Re Militari. Nauczyciel historii, historii i teraźniejszości oraz wiedzy o społeczeństwie w XLIII LO im. Kazimierza Wielkiego w Warszawie.
Andrzej
Małkiewicz,
Piotr
Szymaniec
"Wojna
nowego wieku?
Agresja
Rosji przeciw
Ukrainie
2022–2023"
ISBN
978-83-67730-31-0
540 str.
145x205 mm
Mapy: 13
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Wojny epoki
globalizacji
II. Rosjanie i
Ukraińcy –
mity i
rzeczywistość
III. Rosja i
Ukraina w
transformacji
IV. Od
Euromajdanu do
otwartej
agresji
V.
Przygotowania
militarne
VI. Ostatnie
przygotowania
VII. Pierwsze
walki
VIII.
Przewlekła
wojna
IX. Walki lata
i jesieni
X. Mobilizacja
w Rosji
XI. Wymiana
ciosów
XII. Wojna
informacyjna
XIII. Sytuacja
wewnętrzna
walczących
państw
XIV. Sytuacja
międzynarodowa
XV. Skutki dla
świata
XVI. Religijne
aspekty wojny
XVII.
Prawnomiędzynarodowe
aspekty
konfliktu
Konkluzje
Spis map
Bibliografia
O
książce:
24
lutego 2022 r.
zaczął się
największy
konflikt
zbrojny w
Europie od
zakończenia II
wojny
światowej –
wojna
autorytarnego
mocarstwa
przeciw
państwu, w
którym
dokonała się
demokratyczna
przemiana. Po
ponad roku
wciąż nie
widać szans na
jej
zakończenie.
Agresorzy
burzą miasta i
wsie, niszczą
gospodarkę,
infrastrukturę,
dokonują
przerażających
zbrodni wobec
ludności
cywilnej.
Towarzyszy
temu kłamliwa
propaganda o
„wyzwalaniu”
mieszkańców
Ukrainy.
Obrońcy kraju
wykazali się
ogromnym
męstwem,
determinacją,
dają liczne
przykłady
bohaterstwa.
Sami nazwali
tę wojnę
„ojczyźnianą”,
jak przed laty
określano
zmagania z
najeźdźcą
hitlerowskim,
stała się
„bojem
naprawdę
narodowym” .
Armia Ukrainy,
ku zaskoczeniu
napastników,
okazała się
dla nich
równorzędnym
przeciwnikiem,
choć na
niektórych
odcinkach
musiała się
cofnąć,
większą część
kraju
obroniła.
Spotkali się z
solidarnością
społeczeństw
innych państw,
wyrażoną w
różnorodnych
formach
pomocy, m.in.
poprzez
dostawy leków,
żywności i
zaopatrzenia
dla
mieszkańców
zbombardowanych
miejscowości,
sprzętu dla
armii,
ułatwienie
dostępu do
Internetu i
fachową pomoc
w pokonywaniu
ataków
hakerskich,
wsparcie dla
uciekinierów.
W książce
omawiamy
genezę wojny,
jej przebieg w
pierwszym roku
walk,
uwarunkowania
prawnomiędzynarodowe
i światowe
implikacje. Za
wcześnie jest,
by wojnę tę
podsumować,
przede
wszystkim
wciąż nie
wiadomo, czym
się skończy,
ani nie znamy
wielu jej
aspektów,
które – co
zrozumiałe –
objęte są
tajemnicą...
O
autorach:
Prof.
dr hab. Andrzej
Małkiewicz,
emeryt,
mieszka we
Wrocławiu,
historyk i
politolog,
bada historię
i politykę
Centralnej
Europy,
zwłaszcza
Polski, Czech
i Ukrainy,
relacje
międzykulturowe
i
międzyreligijne.
Najważniejsze
publikacje: Wybory
czerwcowe 1989
(1994), Samobójstwo
demokracji.
Czechosłowacja
w okresie II
Republiki
1938–1939 (2013),
Chrześcijanie
i muzułmanie w
rozwoju
dziejowym
(2016), Język
a polityka.
Przypadek
Ukrainy
(2017,
współautor), Geneza
wyprawy
kijowskiej,
Józef
Piłsudski
wobec Ukrainy
do 1920 roku.
Studium myśli
politycznej
(1920).
Dr hab. Piotr
Szymaniec,
prof. ANS AS w
Wałbrzychu –
profesor i
dyrektor
Instytutu
Społeczno-Prawnego
Akademii Nauk
Stosowanych
Angelusa
Silesiusa w
Wałbrzychu.
Stopnie
naukowe
doktora (2012)
i doktora
habilitowanego
nauk prawnych
(2017) uzyskał
na Wydziale
Prawa,
Administracji
i Ekonomii
Uniwersytetu
Wrocławskiego.
Opublikował
przeszło 120
prac naukowych
z zakresu
historii myśli
polityczno-prawnej,
teorii i
filozofii
prawa
(zwłaszcza
zagadnień
wolności
religii) i
prawnych
aspektów
bezpieczeństwa.
Jakub
Juszyński
"Wojny
polsko-jaćwieskie
1247–1282"
ISBN
978-83-67730-32-7
60 str.
145x205 mm
Mapy: 2
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Dzieje
Jaćwieży do
połowy XIII
wieku
II. Sytuacja
Polski w
połowie XIII
wieku
III. Wojna w
1248 roku
IV. Wojny
Tautewilla z
Mendogiem
V. Walki w
latach
1253–1256
VI. Walki w
latach
1260–1282
Następstwa
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Wojny
polsko-jaćwieskie
w XIII wieku
od zawsze były
tematem
interesującym
polskich
pasjonatów
historii. Do
dzisiaj nie
doczekały się
jednak wielu
opracowań.
Żadne nie
dotyczy samego
okresu o
największym
natężeniu
walk, czyli
lat 1247-1282.
Temat jest o
tyle ważny, że
blisko żyjący
Jaćwingowie
stanowili
wielkie
zagrożenie dla
Polski w
czasie, gdy
lista jej
prześladowców
zdawała się
nie mieć
końca.
Ogromnym
nieszczęściem
były najazdy
Litwinów.
Prusowie, mimo
trwającego
podboju
krzyżackiego,
w trzynastym
stuleciu nadal
łupili polskie
ziemie. Ruś,
choć pokonana
przez
Mongołów,
najeżdżała
państwo
Piastów,
korzystając
też ze
wsparcia
Jaćwingów i
swoich
azjatyckich
ciemiężców.
Postępowała
ekspansja
niemiecka:
Krzyżaków i
Brandenburgii.
Czechy co raz
występowały z
wrogimi
działaniami.
Wciąż trwały
też
bratobójcze
walki
wewnętrzne, do
których polscy
książęta
werbowali
właśnie Bałtów
i Rusów.
Jedynym stałym
sojusznikiem
pozostawały
Węgry, Polskę
wspierali też
Połowcy, a od
końca XIII
wieku hanza.
W takiej
sytuacji
kolejny wróg,
nawet
najsłabszy,
stanowił
śmiertelne
zagrożenie.
Jaćwingowie
słabi nie byli
i wyrządzali
wielkie
szkody. Obrona
przed nimi
wymagała
sprawności
dowódczej od
polskich
książąt i
bojowej od ich
rycerzy. Z
kolei odwetowe
ataki na
Jaćwież były
możliwe tylko
przy zgodzie
między
Polakami z
różnych
dzielnic. Te
warunki udało
się spełnić...
O
autorze:
Jakub Juszyński (1988), historyk, zajmuje się rekonstrukcją historyczną Scytów i średniowiecznych Węgier. Publikuje w „De Re Militari”, „Mówią Wieki” i „Pruthenii”.
Cezary
Namirski
"Średniowieczne
zamki Sardynii"
ISBN
978-83-67730-29-7
312 str.
155x214 mm
Mapy: 10
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Zarys
średniowiecznej
historii
Sardynii
II. Historia
badań nad
średniowiecznymi
zamkami
Sardynii
III.
Charakterystyka
średniowiecznych
zamków
Sardynii
Katalog
Załączniki
The Medieval
Castles of
Sardinia
(summary)
Mapy
Bibliografia
Spis
ilustracji i
map
O
książce:
Średniowieczna Sardynia była miejscem krzyżowania się wpływów licznych potęg świata śródziemnomorskiego – w VI wieku wyspa została przyłączona do Bizancjum, w XI wieku w pełni ukształtowały się na niej cztery niezależne królestwa (giudicati), zaś w kolejnych stuleciach była ona obszarem rywalizacji Genui, Pizy i Królestwa Aragonii. Jednym ze świadectw burzliwych średniowiecznych dziejów Sardynii są zamki, stanowiące ważny element kulturowego krajobrazu wyspy. Książka jest monografią poświęconą warowniom wznoszonym na Sardynii od czasów bizantyjskich po aragońskie, zostaje w niej zaprezentowany także ich szeroki kontekst historyczny.
O
autorze:
Cezary Namirski ((ur. 1990), archeolog, ukończył studia w Wielkiej Brytanii, uzyskując na University of Durham stopień doktora. Obecnie adiunkt w Dziale Archeologii Muzeum Historycznego w Bielsku-Białej. Jego zainteresowania badawcze obejmują m.in. archeologię Sardynii – jest autorem poświęconych pradziejom wyspy opracowań Nuragiczna Sardynia (Kraków 2016, 2022) oraz Nuragic Settlement Dynamics: The East Coast of Sardinia (Oxford 2020). W jego dorobku są też prace na temat średniowiecznych konfliktów na Wyspach Brytyjskich, takie jak Fulford – Stamford Bridge 1066 (Warszawa 2021), Ballaghmoon 13 IX 908 (Zabrze-Tarnowskie Góry 2021), Homildon Hill 14 IX 1402, Shrewsbury 21 VII 1403: triumf i klęska rodu Percy (Tarnowskie Góry 2022) oraz Clontarf 1014 (Warszawa 2023).
Marcin
Pejasz
"Od
Monongaheli do
Bushy Run
1755–1763.
Z dziejów
wojen
kolonialnych
w Ameryce
Północnej"
ISBN
978-83-67730-30-3
290 str.
145x205 mm
Mapy: 8
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Początki
francuskich
Kolonii w
Ameryce
Północnej
II. Obrońcy
Nowej Francji
III. Zderzenie
imperiów
IV. Iskra na
beczkę prochu
V. Armia
brytyjska
VI.
Przygotowanie
ofensywy
VII. Marsz ku
zagładzie
VIII.
Konfrontacja
nad
Monongahelą
IX. Wojna
Francuzów i
Indian
przeciwko
Brytyjczykom
X. Czasy
powojenne
XI. Powstanie
XII. Bushy Run
Zakończenie
Pole bitwy
Bibliografia
Spis map
Indeks osobowy
Indeks
geograficzny
Indeks plemion
O
książce:
Połączonymi
siłami
Wirgińczyków i
Indian,
maszerującymi
na spotkanie
Francuzów po
dowództwem
Jumonville’a,
przewodził
Tanaghrisson,
co z pewnością
nie dodawało
powagi
Waszyngtonowi
w oczach jego
podkomendnych.
Wieczorem 27
maja, z
powodu
padającego od
dłuższego
czasu
deszczu,
chorąży
Jumonville
zatrzymał swój
oddział i
postanowił
spędzić noc
pod nawisem
skalnym.
Francuzi nie
wystawili
nawet wart.
Byli
parlamentariuszami
i ufali, że
nie grozi im
żadne
niebezpieczeństwo.
Rozpalili
ogień, nie
maskując w
żaden sposób
swojej
obecności.
Znalazłszy się
w końcu w
pobliżu obozu
Francuzów,
ludzie
Waszyngtona
starali się
przygotować
broń do
strzału co w
rzęsistym
deszczu nie
było wcale
takie proste.
Tanaghrisson
„zasugerował”,
by część
Anglików
wspięła się na
skałę i
przyczaiła się
ponad głowami
Francuzów.
Wydarzenia,
które
rozegrały się
wiosną 1754
roku w miejscu
zwanym dziś
Jumonville
Glen,
niedaleko
współczesnego
miasta Hopwood
w hrabstwie
Fayette w
zachodniej
Pensylwanii,
odbiły się
szerokim echem
zarówno w
Londynie jak i
w Paryżu.
Niczym
niesprowokowany
atak żołnierzy
Jerzego
Waszyngtona na
francuskich
emisariuszy,
ostatecznie
zapoczątkował
długą
sekwencję
niezwykłych
zdarzeń.
Początkiem
owego łańcucha
przyczynowo
skutkowego
stał się
pierwszy w
historii
konflikt o
zasięgu
światowym
zwany w
Europie
wojnąsiedmioletnią...
O
autorze:
Marcin Pejasz (1974), historyk, znawca i rekonstruktor wyrobów kultury materialnej tubylczych ludów Ameryki Północnej. Wieloletni członek Polskiego Ruchu Przyjaciół Indian. Zajmuje się historią i szeroko pojętą kulturą Indian Wschodniego Obszaru Leśnego, a także Wielkich Równin oraz wojnami kolonialnymi w Ameryce Północnej. W 2009 roku, odwiedził Stany Zjednoczone, gdzie spędził 6 miesięcy mieszkając pośród Szejenów Północnych i Czarnych Stóp, pogłębiając wiedzę z zakresu kultury i historii tychże plemion, opowiedzianej przez samych Indian. Autor książki Szaunisi – Najwięksi Wędrowcy Ameryki (2019). Jest redaktorem i konsultantem – uzupełniał książkę autorstwa nieodżałowanego znawcy Indian obu Ameryk, Leszka Michalika Odżibuejowie – Czarodzieje Lasu (2022). Przełożył z języka angielskiego książkę Georga A. Dorseya Szejenowie – Organizacja Społeczna (2023).
Maciej
Jędrzejewski
"Izrael
na tle
światowych
potęg w
cyberprzestrzeni.
Analiza
porównawcza"
ISBN
978-83-67730-27-3
334 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I.
Cyberbezpieczeństwo.
Podstawowe
pojęcia i
problemy
II. Izrael
III. Analiza
porównawcza
Izraela na tle
wybranych
państw
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
O
książce:
Fenomen
Żydów, narodu
bez państwa,
po dziś
wzbudza
powszechne
zainteresowanie
zarówno wśród
osób
podejmujących
badania
naukowe, jak i
zwykłych
mieszkańców
naszego globu,
których
zainteresowania
ogniskują się
na szeroko
definiowanym
bezpieczeństwie,
relacjach
międzynarodowych
oraz historii
będącej, jak
się
powszechnie
uważa,
„nauczycielką
życia”. Aby
przetrwać jako
oaza w
„arabskim
morzu”, Izrael
musiał
postawić na
rozwój sił
zbrojnych i
podążać
kosztem
olbrzymich
wyrzeczeń
finansowych i
ludzkich na
drodze ku
stałej
modernizacji
swej armii,
doskonaląc jej
elementy,
tworząc nowe
oraz − co
najważniejsze
− wybiegając w
przyszłość.
Wraz z
rozwojem
cyfryzacji
konieczne
stało się
zabezpieczenie
systemów
militarnych,
cywilnych –
zwłaszcza
infrastruktury
krytycznej –
przed
cyberatakami.
Nic dziwnego,
że Izrael
znalazł się w
grupie państw
wiodących w
tym obszarze.
W monografii
Izrael na tle
światowych
potęg w
cyberprzestrzeni
– analiza
porównawcza
ważną rolę
pełnią
rozważania
dotyczące
możliwości
utrzymania –
przez to
kluczowe dla
polityki
bliskowschodniej
państwo –
statusu
mocarstwa
regionalnego,
nie tylko
obecnie, ale
również w
dającej się
przewidzieć
przyszłości.
Przedmiotem
badań jest
cyberprzestrzeń
– w ujęciu
nowoczesnym, w
oparciu o
najnowsze
źródła, będące
często
przedmiotem
bieżącej
debaty
szerokiego
kręgu badaczy
problemu, a
także jej
znaczenie nie
tylko dla
bezpieczeństwa
państwa
Izrael, ale
także – dając
je za przykład
– szerzej:
innych państw,
społeczeństw
czy nawet
organizacji
nieformalnych
niemieszczących
się w pojęciu
kultury
strategicznej,
której
cyberprzestrzeń,
obok wyzwań
związanych z
zapewnieniem
ludzkości
dostępu do
źródeł
energii, pełni
rolę
strategiczną.
Celem
przedkładanej
monografii
jest
przedstawienie,
w ujęciu
kompleksowym,
problematyki
cyberbezpieczeństwa
w doktrynie
obronnej
Izraela, a
więc
systematyzacja
informacji w
tym zakresie,
zawartych
zarówno w
źródłach
tradycyjnych,
jak i
internetowych.
Dodatkowo,
poprzez
zestawienie
zagadnień
teoretycznych
z praktycznymi
aspektami
funkcjonowania
państwa Izrael
w
cyberprzestrzeni,
praca ma się
przyczynić do
pogłębienia
stanu badań w
tym obszarze.
Z racji
aktualności
tematu,
informacje
zawarte w
monografii
mogą być
przydatne do
zgłębiania
wiedzy nie
tylko przez
studentów i
naukowców, ale
także
wszystkich
użytkowników
cyberprzestrzeni...
O
autorze:
Dr
inż. Maciej
Jędrzejewski
(LA ISO/IEC
27001, LA
ISO/IEC
20000-1, LA
ISO 22301).
Absolwent
Wydziału
Elektrotechniki,
Automatyki i
Informatyki
Politechniki
Świętokrzyskiej
(specjalność:
Elektronika i
Teletransmisja)
oraz
Podyplomowych
Studiów
Bezpieczeństwa
Informacji
Akademii
Obrony
Narodowej.
Doktorat z
Cyberbezpieczeństwa
uzyskał na
Wydziale Nauk
o
Bezpieczeństwie
Instytutu
Bezpieczeństwa
i Informatyki
na
Uniwersytecie
Pedagogicznym
im. Komisji
Edukacji
Narodowej w
Krakowie.
Były pracownik
Ministerstwa
Finansów,
Komendy
Głównej
Policji i
Polskiej
Wytwórni
Papierów
Wartościowych.
Od 2004 roku
ekspert
Polskiego
Komitetu
Normalizacyjnego
działający w
Komitecie
Technicznym nr
182 ds.
Ochrony
Informacji w
Systemach
Teleinformatycznych
oraz Komitecie
Technicznym nr
306 ds.
Bezpieczeństwa
Powszechnego i
Ochrony
Ludności.
Twórca i
wieloletni
ekspert Firmy
Bezpieczeństwo
Informacji.
Prowadził
liczne
szkolenia
techniczne i
wykłady z
dziedziny
bezpieczeństwa
systemów
teleinformatycznych,
cyberbezpieczeństwa
oraz wykłady z
kryptografii w
ramach studiów
podyplomowych
na
Politechnice
Warszawskiej
„Zarządzanie
jakością i
bezpieczeństwem
Informacji w
środowisku
IT’’. I wiele
innych.
Bezpieczeństwem
systemów
teleinformatycznych,
bezpieczeństwem
informacji i
cyberbezpieczeństwem
zajmuje się od
1988 roku.
Grzegorz
Lach
"Wojny
zapomniane.
Dzieje
rywalizacji
grecko-kartagińskiej
na terenie
Sycylii"
ISBN
978-83-67730-28-0
367 str.
145x205 mm
Mapy: 15
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Zasiedlenie
Sycylii
II. Pierwsze
konflikty
grecko-kartagińskie
III.
Kartagińska
inwazja
IV. Krucjata
Dionizjosa
Starszego
V. Sycylia w
cieniu
Timoleona
VI. Agatokles
VII.
Interwencja
króla Pyrrusa
w Italii i na
Sycylii
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Celem niniejszej publikacji jest zapoznanie czytelnika z przyczynami, przebiegiem i skutkami rywalizacji grecko-kartagińskiej na terenie Sycylii. Siłą rzeczy niejako, autor nie mógł ograniczyć zasięgu geograficznego swojej pracy li tylko do samej wyspy, gdyż w interesującym nas okresie czasu stanowiła ona część tak zwanej Wielkiej Grecji, obejmującej tereny skolonizowane przez osadników helleńskich na terenie Sycylii oraz południowej Italii. Zatem narracja musi zahaczać o Półwysep Apeniński, co zresztą nie odnosi się stricte tylko do kwestii rywalizacji grecko-kartagińskiej, ale także do stosunków panujących pomiędzy tamtejszymi Grekami oraz ich relacji z ludami italskimi, których nie da się pominąć w przedmiotowym kontekście. To samo, choć w mniejszym stopniu, odnosi się do Kartagińczyków, których macierzyste miasto znajdowało się na wybrzeżu północnoafrykańskim, a poza tym kontrolowali oni liczne inne terytoria, choćby na terenie Półwyspu Iberyjskiego czy Sardynii, i od czasu do czasu nasza narracja musi odnosić się również do tych odległych terenów...
O
autorze:
Grzegorz
Lach
(1967), jest
doktorem nauk
humanistycznych,
absolwentem
Wydziału Nauk
Społecznych
Uniwersytetu
Śląskiego w
Katowicach
oraz
wychowankiem
prof. zw. dra
hab. Wiesława
Kaczanowicza.
Specjalizuje
się w dziejach
wojskowości
starożytnej
Grecji okresu
klasycznego i
wczesnego
hellenizmu.
Jego
zainteresowania
koncentrują
się na
historii wojen
oraz ewolucji
sztuki
wojennej.
Wyniki swoich
badań
publikuje na
bieżąco w
kolejnych
opracowaniach,
ukazujących
się
sukcesywnie od
roku 2007: Wyprawa
sycylijska
415–413
p.n.e.; Sztuka
wojenna
starożytnej
Grecji. Od
zakończenia
wojen perskich
do wojny
korynckiej;
Salamina –
Plateje
480–479
p.n.e.;
Alkibiades
i Wojny
diadochów
323–281 p.n.e.
Ferdynand
Kudelka
"Lubieszów
1577 –
Kircholm 1605
– Kłuszyn
1610 –
Humienne 1619"
ISBN
978-83-67730-26-6
90 str.
163x235 mm
Mapy: 7
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
I.
Bitwa pod
Lubieszowem w
dniu 17
kwietnia 1577
r.
II. Bitwa pod
Kircholmem
dnia 27
września 1605
r.
III. Bitwa pod
Kłuszynem 4
lipca 1610 r.
IV. Bitwa pod
Humiennem 26
listopada 1619
r.
O
książce:
Straszne
i krwawe było
starcie, nie
wszystkim
udało się
wpaść w ten
las
nadstawionych
pik, lecz
jedni idąc za
przykładem
przodujących
czyli raczej w
ich ślady,
cisnęli się w
poczynione
wyłomy, inni
traciwszy
konie, i
wystrzeliwszy
pistolety
siekli
szablami lub
koncerzami
piki wroga,
rum sobie
czyniąc,
wciskali się
między
pikinierów,
okrzykiem:
„Siecz kłuj”
nawzajem się
do krwawego
marsa
nawołując.
Twardszy niż
pod
Lubieszowem
był tu orzech
do zgryzienia.
Gdy tam w 10
szeregach
tylko stali
pikinierzy
tutaj w
kwadracie w 30
szeregach
(...) była
piechota
uszykowana;
muszkieterzy
nie stali jak
tam, po
skrzydłach, i
nie opuścili
pikinierów w
chwili
natarcia, lecz
w 3 lub 4
szeregach
jakby ramami
opasywali ich
dookoła
zasłonięci
jeszcze na 2
kroki przed
siebie i ponad
swe głowy
sterczącymi
pikami, jak z
za rogatek
bezpieczni,
razili ogniem
rotowym
husarię.
W porę
przybyły
Wojnie
posiłki: dwie
roty
Kurlandczyków
pod Rekiem i
Eucholdem
rotmistrzami;
wtedy wspólnym
natarciem
rzucili
pierwszą linię
pieszych...
O
autorze:
Ferdynand
Kudelka
(1842–1906) –
polski
historyk
amator, jeden
z prekursorów
badania
staropolskiej
sztuki
wojennej. Był
samoukiem bez
formalnego
wykształcenia
akademickiego.
W 1859 wstąpił
do wojska
austriackiego,
gdzie ukończył
szkołę kadecką
przy 56. pułku
piechoty.
Uczestniczył w
kampanii
włoskiej 1859
roku. Walczył
także na
froncie wojny
austriacko-pruskiej,
m.in. w bitwie
pod Sadową w
1866. Odszedł
ze służby
wojskowej w
stopniu
kapitana w
1872. Później
pracował jako
urzędnik
pocztowy. Pod
wpływem
doświadczeń
wyniesionych
ze służby
wojskowej, a
także własnych
badań, podjął
ideę
opracowania
naukowego
polskich bitew
XVI i XVII
wieku.
Zaliczany jest
do twórców
polskiej
historiografii
wojskowej.
Piotr
Borawski
"Tatarzy
Rzeczypospolitej
Obojga
Narodów.
Dzieje
wojenne i
tradycje. Tom
II"
ISBN
978-83-67730-24-2
311 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
Tom II
TRADYCJE
XVIII.
Pochodzenie
Tatarów
litewskich w
świetle
podziałów
rodowo-plemiennych
Złotej Ordy i
Chanatu
Krymskiego
XIX. Herby
Tatarów
Wielkiego
Księstwa
Litewskiego
XX. Islam
Tatarów
litewskich
XXI.
Piśmiennictwo
religijne
Tatarów na
ziemiach
Wielkiego
Księstwa
Litewskiego
XXII.
Muzułmanie w
Rzeczypospolitej
Obojga
Narodów:
Litwa, Wołyń,
Podlasie.
Stosunek
państwa i
społeczeństwa
polsko-litewskiego
do wyznawców
islamu
XXIII. Kultura
materialna
Tatarów
Rzeczypospolitej
Obojga
Narodów:
meczety,
cmentarze,
ubiory,
uzbrojenie
XXIV.
Asymilacja
kulturowa i
religijna
Tatarów
litewskich
XXV. Szlachta
kresowa
tatarskiego
pochodzenia
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
O
książce:
W dzisiejszych czasach niewielu mieszkańców naszego kraju zdaje sobie sprawę, że w kręgu kultury polskiej od kilku wieków żyje społeczność muzułmańska, czerpiąca swe soki zarówno z islamskiego Wschodu, jak i ze skarbnicy kulturowej ludności naszych kresów wschodnich. Ta grupa etniczna to potomkowie Tatarów zamieszkujących ziemie Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a dokładnie mówiąc Wielkiego Księstwa Litewskiego i północno-wschodnich rubieży Korony Polskiej. Obecnie są oni obywatelami Polski oraz dwóch nowopowstałych państw uważających się za spadkobierców Wielkiego Księstwa Litewskiego – Litwy i Białorusi. Ludność tą zgodnie z potwierdzoną źródłowo tradycją nazywa się Tatarami litewskimi. Nazwa ta występuje powszechnie w kronikach polskich, opisach historyczno-geograficznych Rzeczypospolitej Obojga Narodów oraz w staropolskich pamiętnikach. Również w dokumentach sejmowych i sejmikowych spotykamy nazwę „Tatarzy litewscy”. Próby wyrugowania tej nazwy określeniem Tatarzy Wielkiego Księstwa Litewskiego przez niektórych badaczy są pozbawione racji naukowych. Ludność tą zamieszkującą wschodnie ziemie Rzeczypospolitej należy określać mianem „Tatarów litewskich” lub wymiennie „Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego”, gdy mówimy o czasach przedrozbiorowych. W pracy tej używam niekiedy też terminów „Tatarzy polscy” i „Tatarzy polsko-litewscy” w odniesieniu do ludności muzułmańskiej Podlasia zdając sobie sprawę, że stanowią oni razem ze swymi współplemieńcami z ziem litewsko-białoruskich jedną grupę etniczną.
O
autorze:
Piotr Borawski (ur. 1951 r. w Warszawie), jest doktorem nauk historycznych. W latach 1991-2019 pracował w MSZ. W 1991 r. jako chargé d’affaires zakładał Ambasadę RP w Kazachstanie, w Ałmaty. W latach 1996-1997 przedstawiciel Ministra Spraw Zagranicznych RP w Gruzji ds. powołania ambasady polskiej w Tbilisi. W latach 1997-2000 jako chargé d’affaires kierował Ambasadą RP w Gruzji. W latach 2003-2007 był konsulem w ambasadzie polskiej w Mołdawii. W latach 2009-2010 przewodniczący NSZZ „Solidarność” Pracowników Służby Zagranicznej. W latach 2010-2015 radca w Ambasadzie RP w Moskwie. W latach 2015-2017 kierownik wydziału wizowo-paszportowego w Konsulacie Generalnym w Petersburgu. Obecnie przewodniczący NSZZ Pracowników Służby Zagranicznej w MSZ. Jego zainteresowania naukowe wiążą się z kilkunastoletnim pobytem w Azji Środkowej, Rosji, Mołdawii oraz na Kaukazie. Koncentrują się wokół zagadnień etniczno-politycznych i wyznaniowych Azji Środkowej i Kaukazu, a także wokół dziejów ludności tatarskiej zamieszkującej nasze dawne, wschodnie Kresy. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych zamieszczonych w polskich, gruziński, saudyjskich, tureckich i mołdawskich czasopismach, a także pięciu książek. Obecnie pracuje nad monografią „Gruzja w czasach Szewardnadzego. Walka Gruzinów o utrzymanie niepodległości w latach 90-tych XX wieku”.
Piotr
Borawski
"Tatarzy
Rzeczypospolitej
Obojga
Narodów.
Dzieje
wojenne i
tradycje. Tom
I"
ISBN
978-83-67730-23-5
489 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
Tom I.
DZIEJE WOJENNE
I. Złota Orda
II. W państwie
wielkiego
księcia
Witolda
III. Pod
władzą
Jagiellonów
IV. Panowanie
Wazów.
Chorągwie
tatarskie w
wojnach ze
Szwecją,
Turcją, Rosją,
Kozakami i
Chanatem
Krymskim
V. Bunt
chorągwi
tatarskich
VI. Tatarzy w
ekonomiach
królewskich
Wielkiego
Księstwa
Litewskiego
VII.
Radziwiłłowscy
Tatarzy-ziemianie
VIII. Tatarzy
w miastach i
jurydykach
Radziwiłłów
IX. Rządy
dynastii
saskiej w
Rzeczypospolitej
X. Tatarzy w
konfederacji
barskiej
XI. Pułki
tatarskie w
wojnie
polsko-rosyjskiej
1792 roku
XII. Tatarzy w
powstaniu 1794
roku na
ziemiach
Wielkiego
Księstwa
Litewskiego
XIII. W
służbie
pruskiej
XIV. Epizod
napoleoński
XV. Na służbie
rosyjskiej
XVI. Pułk
Tatarski
Ułanów imienia
Mustafy
Achmatowicza w
wojnie
polsko-bolszewickiej
XVII. W
odrodzonej
Rzeczypospolitej
O
książce:
W dzisiejszych czasach niewielu mieszkańców naszego kraju zdaje sobie sprawę, że w kręgu kultury polskiej od kilku wieków żyje społeczność muzułmańska, czerpiąca swe soki zarówno z islamskiego Wschodu, jak i ze skarbnicy kulturowej ludności naszych kresów wschodnich. Ta grupa etniczna to potomkowie Tatarów zamieszkujących ziemie Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a dokładnie mówiąc Wielkiego Księstwa Litewskiego i północno-wschodnich rubieży Korony Polskiej. Obecnie są oni obywatelami Polski oraz dwóch nowopowstałych państw uważających się za spadkobierców Wielkiego Księstwa Litewskiego – Litwy i Białorusi. Ludność tą zgodnie z potwierdzoną źródłowo tradycją nazywa się Tatarami litewskimi. Nazwa ta występuje powszechnie w kronikach polskich, opisach historyczno-geograficznych Rzeczypospolitej Obojga Narodów oraz w staropolskich pamiętnikach. Również w dokumentach sejmowych i sejmikowych spotykamy nazwę „Tatarzy litewscy”. Próby wyrugowania tej nazwy określeniem Tatarzy Wielkiego Księstwa Litewskiego przez niektórych badaczy są pozbawione racji naukowych. Ludność tą zamieszkującą wschodnie ziemie Rzeczypospolitej należy określać mianem „Tatarów litewskich” lub wymiennie „Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego”, gdy mówimy o czasach przedrozbiorowych. W pracy tej używam niekiedy też terminów „Tatarzy polscy” i „Tatarzy polsko-litewscy” w odniesieniu do ludności muzułmańskiej Podlasia zdając sobie sprawę, że stanowią oni razem ze swymi współplemieńcami z ziem litewsko-białoruskich jedną grupę etniczną.
O
autorze:
Piotr Borawski (ur. 1951 r. w Warszawie), jest doktorem nauk historycznych. W latach 1991-2019 pracował w MSZ. W 1991 r. jako chargé d’affaires zakładał Ambasadę RP w Kazachstanie, w Ałmaty. W latach 1996-1997 przedstawiciel Ministra Spraw Zagranicznych RP w Gruzji ds. powołania ambasady polskiej w Tbilisi. W latach 1997-2000 jako chargé d’affaires kierował Ambasadą RP w Gruzji. W latach 2003-2007 był konsulem w ambasadzie polskiej w Mołdawii. W latach 2009-2010 przewodniczący NSZZ „Solidarność” Pracowników Służby Zagranicznej. W latach 2010-2015 radca w Ambasadzie RP w Moskwie. W latach 2015-2017 kierownik wydziału wizowo-paszportowego w Konsulacie Generalnym w Petersburgu. Obecnie przewodniczący NSZZ Pracowników Służby Zagranicznej w MSZ. Jego zainteresowania naukowe wiążą się z kilkunastoletnim pobytem w Azji Środkowej, Rosji, Mołdawii oraz na Kaukazie. Koncentrują się wokół zagadnień etniczno-politycznych i wyznaniowych Azji Środkowej i Kaukazu, a także wokół dziejów ludności tatarskiej zamieszkującej nasze dawne, wschodnie Kresy. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych zamieszczonych w polskich, gruziński, saudyjskich, tureckich i mołdawskich czasopismach, a także pięciu książek. Obecnie pracuje nad monografią „Gruzja w czasach Szewardnadzego. Walka Gruzinów o utrzymanie niepodległości w latach 90-tych XX wieku”.
Jakub
Juszyński
"Wojskowość
polska w XIII
wieku"
ISBN
978-83-67730-22-8
89 str.
163x235 mm
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Jazda
II. Łucznictwo
III.
Kusznictwo
IV.
Opancerzenie
V. Broń do
walki wręcz
VI. Umocnienia
i machiny
wojenne
Bibliografia
O
książce:
Polska
wojskowość w
XIII wieku nie
była nigdy
tematem
odrębnej pracy
naukowej lub
popularnonaukowej,
mimo
zapotrzebowania
na literaturę
w tym
zakresie. Jest
to szczególnie
ważny temat,
gdyż w tym
stuleciu
podzielona
Polska toczyła
liczne walki
na własnej
ziemi i za
granicami. Co
ważne, często
kończyły się
zdecydowanymi
zwycięstwami w
obliczu
przewagi
wroga.
Mimo to, z
XIII wieku
znana jest
głównie bitwa
pod Legnicą, a
ówczesna
wojskowość
polska jest
błędnie
postrzegana
przez pryzmat
tej klęski.
Tymczasem
źródła pisane
niemieckie,
ruskie czy
czeskie
przekazują
dużo na temat
polskich
zwycięstw w
tym okresie.
Także
ikonografia z
krajów
ościennych
nakreśla
wiarygodnie
charakter
polskich sił
zbrojnych.
Jest on
szczególnie
widoczny w
samym
przebiegu
kampanii i
starć, który
wyraźnie
odróżnia się
od ówczesnych
wojen
toczonych na
zachodzie
Europy.
Trzynastowieczne
polskie
rycerstwo, jak
w poprzednich
wiekach, nie
dążyło do
bitew takich,
jakie toczyła
ciężka jazda.
Zamiast nich,
stosowało
szybkie,
zaskakujące
przemarsze, w
celu rozbicia
armii wroga z
zaskoczenia,
gdy była
jeszcze
rozproszona.
Do
rozstrzygania
bitew używano
też broni
dystansowej.
Podkreślić
należy, że nie
były to nigdy
„działania
podjazdowe”,
lecz operacje
prowadzące do
decydujących
zwycięstw nad
liczniejszym
przeciwnikiem,
często na jego
terenie.
Podobny
przebieg
większości
polskich
kampanii
zgodnie
przekazują
wszystkie
źródła od
pierwszych
Piastów do
Kazimierza
Wielkiego.
Armie typu
zachodniego
były niezdolne
do takich
posunięć...
O
autorze:
Jakub
Juszyński
(1988), jest z
wykształcenia
historykiem.
Zajmuje się
odtwarzaniem
starożytnych
metod walki
konnej w
galopie bez
siodła i
strzemion, a
także Połowca
węgierskiego.
Publikuje w
„De Re
Militari”,
„Nowych
Studiach
Grunwaldzkich”,
„Mówią Wieki”
i „Pruthenii”.
Szymon
Jagodziński
"Brienne
(29 I 1814) –
La Rothière (1
II 1814).
Kampania
francuska
Napoleona"
ISBN
978-83-67730-21-1
108 str.
163x235 mm
Mapy: 3
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Inwazja
aliancka na
Francję
II. Pierwsze
walki we
wschodniej
Francji
III. Zanim
doszło do
pierwszej
bitwy
IV. Bitwa pod
Brienne (29
stycznia 1814
r.)
V. Między
dwoma bitwami
VI. Bitwa pod
La Rothière (1
lutego 1814
r.)
VII. Straty i
odwrót
Napoleona (2
lutego 1814
roku)
VIII.
Podsumowanie i
ocena walk
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Kiedy
korpus
wirtemberski z
Kronprinzem na
czele dotarł
do wzgórza La
Giberie,
zauważono
przed nim mały
oddział
piechoty
francuskiej
przygotowany
do obrony
(najwyżej
pojedynczy
batalion).
Książę
Fryderyk
zarządził
natychmiastowy
atak siłami
dwóch
batalionów
piechoty i 4.
pułku
strzelców
konnych Prinz
Adam.
Rozgorzała
gęsta
strzelanina.
Francuzi, nie
mając żadnej
kawalerii,
obawiając się
oskrzydlenia
przez
Wirtemberczyków,
rozpoczęli
odwrót
zatrzymując
się na głównej
pozycji w
wiosce La
Giberie...
Najmniej znaną
na rynku
książki
historycznej w
Polsce
kampanią
wojenną
Napoleona jest
kampania
francuska 1814
roku.
Właściwie
żaden z
krajowych
autorów nie
pokusił się do
tej pory o
napisanie
całościowej
publikacji
poświęconej
temu
zagadnieniu.
Brienne (29 I
1814) – La
Rothière (1 II
1814) to
pierwsza
polska
publikacja
opisująca dwie
pierwsze bitwy
Napoleona
stoczone na
francuskiej
ziemi zimą
1814 roku.
O
autorze:
Szymon Jagodziński (1974), absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, specjalizuje się w wojnach napoleońskich i II wojnie światowej w Afryce Północnej, nauczyciel historii w I LO im. Tadeusza Kościuszki w Koninie. Autor m.in. Pomorze 1807 i Konin na tle wojen napoleońskich 1806–1813. Współpracuje z czasopismem „Militaria XX Wieku”. Przygotowuje do publikacji monografię Pułtusk – Gołymin 1806.
Cyprian
Herl
"Bellum
Sociale.
Przyczyny,
przebieg i
skutki
wojny ze
sprzymierzeńcami
(91–88 r.
p.n.e.)"
ISBN
978-83-67730-20-4
533 str.
145x205 mm
Mapy: 25
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wprowadzenie
Część I
CHCEMY BYĆ
RZYMIANAMI!
I Italia w
dobie
rzymskiej
ekspansji
II Sprawa
Italików w
czasach braci
Grakchów
III Trybunat
ludowy M.
Liwiusza
Druzusa
Część II
ITALIA CHWYTA
ZA BROŃ
IV Droga ku
wojnie – 91/90
r. p.n.e.
V Rzymianie w
odwrocie – 90
r. p.n.e.
VI Lex Iulia i
lex Plautia
Papiria –
90/89 r.
p.n.e.
VII Rzymianie
w
kontrofensywie
– 89 r. p.n.e.
VIII
Pacyfikacja
Italii – 88 r.
p.n.e.
Część III
(NIE)PEŁNOPRAWNI
OBYWATELE
IX Trybunat
Pb.
Sulpicjusza
Rufusa i
pierwszy marsz
na Rzym – 88
r. p.n.e.
X Pozycja
Italików w
epoce wojen
domowych –
87–82 r.
p.n.e.
Epilog –
Zwycięstwo
przegranych
Aneksy
Bibliografia
Spis skrótów
Spis map
O
książce:
Niesprawiedliwość.
Tym słowem
najlepiej
można określić
sytuację
społeczności
sprzymierzonych
z Rzymem w
okresie
poprzedzającym
wybuch bellum
sociale.
Ludność ta
wspierała
Republikę we
wszystkich
kampanii
wojennych,
dzieliła z
Rzymianami
trudy najazdów
oraz powstań,
lojalnie
wykonując przy
tym nakładane
w coraz
większych
ilościach
obciążenia
finansowe. Za
wyrzeczenia te
nie było
jednak żadnej
nagrody. Nie
może więc
dziwić fakt,
że będąc w tak
niekorzystnej
sytuacji socii
domagali
się
równouprawnienia
w postaci
nadania im
rzymskiego
obywatelstwa.
Żądania te
spotykały się
jednak z
systematyczną
odmową ze
strony
Rzymian.
Ostatecznie,
doszło do
wybuchu
potężnego
konfliktu na
terenie prawie
całej Italii,
które
pochłonęło
życie
dziesiątków
tysięcy
rzymskiej i
italskiej
ludności oraz
pociągnęło za
sobą
zniszczenie
ogromnych
połaci
Półwyspu
Apenińskiego.
Strat tych
można było
uniknąć gdyby
tylko
Rzymianie
zrozumieli
postulaty
swoich
sojuszników.
Tak się jednak
nie stało.
Walki trwałe
przez kolejne
trzy lata i
choć skończyły
się militarnym
zwycięstwem
Rzymian, to
jednak pod
względem
politycznym i
prawnym
zwycięstwo
odnieśli
sprzymierzeńcy.
Dlaczego
doszło do
wybuchu tak
potężnego
konfliktu, jak
wyglądały
działania
wojenne obu
stron oraz
jakie były
długofalowe
konsekwencje
wojny ze
sprzymierzeńcami?
Na te jak i
wiele innych
niezwykle
ciekawych
pytań próbował
odpowiedzieć
autor
niniejszej
książki,
stanowiącej
pierwszą na
polskim rynku
wydawniczym
monografię
kompleksowo
omawiającą
tematykę bellum
sociale.
O
autorze:
Cyprian Herl, ur. w 1998 roku w Miliczu. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Wrocławskim (WPAiE). Obecnie doktoryzuje się z zakresu prawa zamówień publicznych oraz pracuje w kancelarii prawnej w branży związanej z infrastrukturą. Jest autorem licznych artykułów prawniczych oraz publikacji naukowych, jednak niniejsza książka jest jego pierwszą monografią historyczną. Poszukiwania badawcze autora o charakterze historycznym koncentrują się wokół dziejów schyłku republiki rzymskiej, ze szczególnym uwzględnieniem lat 90-tych oraz 80-tych I w. p.n.e. Tematyką wojny ze sprzymierzeńcami zainteresował się jeszcze będąc nastolatkiem i przez kolejne lata zgłębiał swoją wiedzę, która ostatecznie zaowocowała powstaniem niniejszej pozycji. Autor ma w planach przygotowanie w przyszłości kolejnych pozycji z obszaru jego zainteresowań historycznych.
Piotr
Derdej
"Koronowo
10 X 1410"
ISBN
978-83-67730-19-8
173 str.
145x205 mm
Mapy: 2
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Szczęśliwa
Dolina
II. Po
Grunwaldzie
III. Oblężenie
Malborka
IV. Tryumfalny
odwrót z Prus
V. Zakon
kontratakuje
VI. Bitwa pod
Koronowem
Zakończenie,
czyli ku
pierwszemu
pokojowi
toruńskiemu
Spis map
Bibliografia
O
książce:
W okresie wojny Polski i Litwy z państwem zakonu krzyżackiego w Prusach rozgrywającej się w latach 1409–1411 doszło między walczącymi stronami do dwóch mających szczególne znaczenie dla przebiegu całego konfliktu walnych orężnych starć w polu: pod Grunwaldem (15 VII 1410 roku) i pod Koronowem (10 X 1410 roku). Walkom z Zakonem Krzyżackim zostało poświęconych wiele pozycji książkowych, zwłaszcza bitwa pod Grunwaldem (z racji jej rangi i skutków) doczekała się już w ciągu ostatnich stu lat licznych wieloaspektowych analiz. W kwestii boju pod Koronowem wciąż istnieje dość ograniczona literatura przedmiotu. Wszyscy autorzy piszą na temat przyczyn, przebiegu i skutków starć między Krzyżakami a państwem Polskim. Jednakże po dzień dzisiejszy mocno w pamięci zakorzeniona została tylko jedna, ciągle opiewana i gloryfikowana zwycięska bitwa – pod Grunwaldem. W cień zostały zepchnięte inne walki, zakończone sukcesem Polaków w starciach między wyżej wymienionymi stronami. Wielka Wojna pomiędzy Polską a Zakonem Krzyżackim nam wszystkim zawsze będzie kojarzyć się z wielkim zwycięstwem Polski pod Grunwaldem. Warto jednak przywołać Koronowo, czyli batalię, która miała miejsce trzy miesiące później i stała się wyjątkowa nie tylko dlatego, że było to kolejne wielkie polskie zwycięstwo, ale także ze względu na to, że był to de facto turniej rycerski, gdzie wojownicy po obu stronach toczyli ze sobą honorowe pojedynki, a nawet zrobili sobie dwie przerwy, podczas których układali pieśni o odwadze swoich przeciwników.
O
autorze:
Dr
Piotr
Derdej
urodzony w
Warszawie w
1969 roku.
Ukończył
Wydział
Historii,
Wydział Prawa
i
Administracji
oraz
Podyplomowe
Studium
Religioznawstwa
przy Wydziale
Filozofii i
Socjologii
Uniwersytetu
Warszawskiego.
Uczeń
profesorów:
Andrzeja
Zahorskiego i
Jerzego
Skowronka
(historia),
Lecha
Falandysza i
Leszka
Garlickiego
(prawo) oraz
Tadeusza
Płużańskiego
(filozofia i
religioznawstwo).
W 2004 roku
obronił
doktorat na
Wydziale Prawa
i
Administracji
Uniwersytetu
Warszawskiego,
napisany pod
kierunkiem
profesora
Michała
Pietrzaka. Od
1996 roku
pracownik Sądu
Najwyższego
RP.
Interesuje się
historią
wojskowości
europejskiej
od XV do XX
wieku,
stosunkami
polsko-tureckimi
i
polsko-rosyjskimi
w tym okresie.
Jest
specjalistą w
zakresie prawa
wyznaniowego,
konstytucyjnego,
filozofii
prawa, praw
człowieka, a
także od
teorii doktryn
politycznych i
prawnych. Jest
autorem ośmiu
książek,
wydanych
głównie w
serii
„Historyczne
bitwy”. Ma
ponadto
wieloletnią
praktykę
dziennikarską
jako
publicysta
między innymi
Tygodnika
„SOLIDARNOŚĆ”,
„Gazety
Polskiej”,
„Najwyższego
Czasu”,
„Rzeczpospolitej”
oraz
„Stolicy”. W
jego dorobku
publicystycznym
znajduje się
ponad 100
artykułów i
esejów o
tematyce
historycznej,
prawniczej,
filozoficznej,
religioznawczej
i kulturalnej.
Krzysztof
Mroczkowski
"Bitwa
o Karameh 1968"
ISBN
978-83-67730-18-1
221 str.
145x205 mm
Mapy: 5
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. OWP w
Jordanii
II. Izraelskie
plany
działania
III.
Dalekosiężne
skutki zamachu
na autobus
IV. „To będzie
nasza wielka
walka!”
V. „To misja
na piknik.
Armia
jordańska nie
będzie walczyć
u boku OWP”
VI. Nim opadł
bitewny kurz
Zakończenie
Bibliografia
selektywna
O
książce:
Książka ta jest owocem kilku pobytów na Bliskim Wschodzie, a ukazana na jej kartach opowieść stanowi jedynie fragment szerszego obrazu wydarzeń rozgrywających się w tym regionie. Nie zamierzam ukazywać ani heroicznej i bohaterskiej walki żołnierzy izraelskich z bojownikami palestyńskimi, ani nie predestynuję też do rangi autora pomnikowego opracowania historycznego na temat tej – bądź co bądź – epizodycznej bitwy w całym długim konflikcie izraelsko-arabskim i izraelsko-palestyńskim. Opracowanie to może być oczywiście postrzegane jako jednostronne, jednak należy brać pod uwagę pewne czynniki obiektywne. Najistotniejszym jest dostęp do wiarygodnych materiałów źródłowych. W toku prowadzonych przeze mnie kwerend archiwalnych, muzealnych oraz bibliotecznych i bibliograficznych okazało się, że o ile tego rodzaju zasoby izraelskie są ograniczone, to palestyńskich w zasadzie nie ma. Te, które są, podobnie zresztą jak i jordańskie, są nacechowane wyłącznie propagandą. Arabskojęzyczna literatura poruszająca zagadnienia wojskowe i polityczne lat 1967 i 1968 jest wprawdzie spora, jednak nie przedstawia większej wartości poznawczej – zbyt wiele w niej przekłamań, gdyż dominujący w niej ton to albo ukazywanie krzywdy, albo nieco irracjonalna apoteoza armii arabskich i sił palestyńskich...
O
autorze:
Dr
hab. Krzysztof
Mroczkowski,
prof.
Uniwersytetu
Rzeszowskiego.
Historyk,
wykładowca
akademicki,
muzealnik –
Zastępca ds.
Naukowych
Dyrektora
Muzeum
Lotnictwa
Polskiego w
Krakowie. Od
dawna jest
zafascynowany
nie tylko
wojskowością
jako taką, ale
przede
wszystkim jej
funkcją w
działaniach
politycznych –
szczególnie w
kontekście
Bliskiego
Wschodu w XX
wieku.
Tematyka
badawcza
poświęcona
walce
palestyńskich
grup o
charakterze
pozapaństwowym
z Armią Obrony
Izraela oraz
izraelskim
działaniom
zbrojnym
wymierzonym w
struktury
organizacji
terrorystycznych
o charakterze
fundamentalistycznym,
takim jak
działająca na
terenie
Libanu,
Autonomii
Palestyńskiej
oraz Strefy
Gazy wpisuje
się niejako
automatycznie
w zakres jego
zainteresowań
badawczych i
jest jednym z
ich głównych
filarów.
Obszar jego
zainteresowań
wiąże się nie
tylko z
zakresem
funkcji
obronnych,
jakie
realizowała
Armia Obrony
Izraela od
początku swego
istnienia, ale
i z historią
żydowskich
ugrupowań
zbrojnych i
terrorystycznych
funkcjonujących
przed
powstaniem
Państwa Izrael
w 1948 roku.
Jest autorem
szeregu
opracowań i
artykułów na
ten temat –
między innymi
monografie:
„Operacja
Płynny Ołów”,
Tarnowskie
Góry 2014 oraz
„Wojna i
»Pokój dla
Galilei«.
Militarne i
polityczne
konfrontacje
Organizacji
Wyzwolenia
Palestyny i
Państwa Izrael
na terytorium
Libanu w
latach
1970–1985”
Rzeszów 2018.
Maciej
Maciejak
"Ku
Krojantom 1939"
ISBN
978-83-67730-17-4
100 str.
163x235 mm
Mapy: 7
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Zamiast
wstępu
I. W paszczy
Wehrmachtu
II. Pierwsze
godziny wojny
błękitnych
ułanów
III. Zwrot
zaczepny
IV. Na linii
Lotyń –
Sternowo –
Jeziorki
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i
schematów
O
książce:
1
września 1939
roku 18. Pułk
Ułanów
Pomorskich
prowadzący
działania
taktyczne
przede
wszystkim w
szyku pieszym,
posiadając
stałe
wzmocnienie w
sile baterii
artylerii
konnej oraz
przejściowo
wsparty
szwadronem
czołgów
rozpoznawczych
i szwadronem
kolarzy
Pomorskiej
Brygady
Kawalerii,
przez cały
dzień
skutecznie
opóźniał
działania
trzech kolejno
wprowadzonych
do walki
batalionów
niemieckiej
piechoty,
wspieranych
ogniem kilku
baterii
artylerii.
O godzinie
16.30
pułkownik
Kazimierz
Mastalerz
otrzymał z
dowództwa
Grupy
Operacyjnej
„Czersk”
pisemny rozkaz
zorganizowania
przeciwuderzenia.
Parę godzin
później
dywizjon
manewrowy w
szyku konnym
zaatakował
przeciwnika
pod wsią
Krojanty.
Szarża została
krwawo odparta
przez Niemców,
ale wywołała
częściową
dezorganizację
na zapleczu
frontu, o czym
świadczy fakt,
że generał
Paul Bader,
dowódca 2.
Dywizji
Piechoty
Zmotoryzowanej
chciał się
wycofać na
pozycje
wyjściowe.
Niemcy dwa
szarżujące
szwadrony
wzięli bowiem
za forpocztę
nadciągających
większych sił
złowrogiej
Pomorskiej
Brygady
Kawalerii.
Dopiero
osobista
interwencja
dowódcy XIX
Korpusu
Armijnego,
generała
Heinza
Guderiana
spowodowała
przezwyciężenie
kryzysu.
O
autorze:
Maciej Maciejak (ur. 1980 w Gdyni), absolwent Instytutu Politologii Uniwersytetu Gdańskiego. Jest autorem książek „Bitwa pod Szczekocinami 6 czerwca 1794”, „Anatomia konfliktu rosyjsko-czeczeńskiego. Grozny 1994/1995, 1999/2000”, i „Zdradzona armia. Kampania koronna 1792 roku”. Publikuje w periodyku „De Re Militari”.
Paweł
Szymon
Skworoda
"Wojny
Rzeczypospolitej
ze Szwecją
1563–1721"
ISBN
978-83-67730-15-0
527 str.
145x205 mm
Mapy: 35
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
CZĘŚĆ I
1563–1635
I. Pierwsza
wojna północna
1563–1570
II. Wojny o
Inflanty
1600–1629
III. Wojna o
ujście Wisły
1626–1629
CZĘŚĆ II
1655–1721
IV. Druga
wojna północna
1655–1660
V. Trzecia
wojna północna
1700–1721
Aneksy
Spis map
Bibliografia
O
książce:
W epoce nowożytnej oba sąsiadujące przez Bałtyk państwa zbliżyły się do siebie dzięki związkom dynastycznym, zapoczątkowanym przez małżeństwo Jana, księcia Finlandii (później króla Szwecji Jana III), z Katarzyną Jagiellonką. Trwające przeszło osiemdziesiąt lat panowanie Wazów na tronie polskim okazało się tak niezwykle interesujące, że wydarzenia, które nastąpiły od momentu lekcji Zygmunta III, syna Jana III i Katarzyny Jagiellonki, do dzisiaj budzą kontrowersje i są rozmaicie oceniane przez historyków. Nie ulega jednak wątpliwości, że czas wojen Rzeczypospolitej ze Szwecją, prowadzonych od XVI do XVIII w., począwszy od walk w Inflantach, poprzez wojnę w Prusach (o ujście Wisły), potop szwedzki i zmagania państw podczas wielkiej wojny północnej, był niezwykle ważki w skutkach dla obu państw. Od wyniku toczonych wtedy batalii w bardzo znaczącym stopniu zależał nie tylko sam przebieg wojen, ale także ich ostateczny wynik. Wiele zdarzeń, które miały miejsce podczas działań wojennych, wpłynęło bowiem na proces żmudnych przetargów dyplomatycznych. Czasy te stanowiły też źródło inspiracji artystycznej dla przyszłych pokoleń i do dziś są żywe w świadomości Polaków, zwłaszcza dzięki literaturze...
O
autorze:
Paweł
Szymon
Skworoda
(1978). Autor
książek
popularnonaukowych:
Warka –
Gniezno 1656
(2003), Hammerstein
1627
(2006), Wojny
Rzeczypospolitej
Obojga Narodów
ze Szwecją (2007),
Wojny w
XVII-wiecznej
Europie. Zarys
problematyki (2014),
Martynów
20 VI 1624 (2020),
Bitwa pod
Trzcianą 27 VI
1629
(2020),
współautor: Kalisz
29 X 1706
(z Mikołajem
Olejnikiem) i
Ochmatów
30 I 1644 (z
Waldemarem
Królikowskim).
Publikował na
łamach m.in.:
Mówią Wieki i
De Re
Militari.
Nauczyciel
historii,
historii i
teraźniejszości
oraz wiedzy o
społeczeństwie
w XLIII LO im.
Kazimierza
Wielkiego w
Warszawie.
Eugen Gorb
"Jagaraga
15–16 IV 1849.
Wojna i pokój
na Bali
w XIX
wieku"
ISBN
978-83-67730-16-7
120 str.
163x235 mm
Mapy: 16
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Ekspedycja
z 1846 roku
II. Rok 1848.
Cud pod
Jagaragą
III. Jagaraga
1849. Rewanż
IV. Ostatnia
kampania
generała
Michielsa
V. Pacyfikacja
Bali w drugiej
połowie XIX
wieku
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O
książce:
W
dzisiejszych
czasach, gdy
wymienia się
nazwę wyspy
Bali,
większość
ludzi ma na
myśli rajską
wyspę z
dziewiczą
przyrodą i
charakterystyczną,
starożytną
kulturą
miejscowych,
która od około
stu lat jest
jednym z
popularnych
ośrodków
wypoczynkowych
zachodniej
cywilizacji.
Przeciętny
obywatel nie
zdaje sobie
sprawy, że do
początku XX
wieku Bali
było jednym z
głównych
miejsc walki z
europejskim
kolonializmem,
zwłaszcza
holenderskim.
Do
ostatecznego
podboju wyspy
potrzeba było
ośmiu (!)
pełnoskalowych
wypraw
wojskowych
zorganizowanych
przez
Holendrów w
latach
1846-1908.
Wnikliwy
czytelnik może
polemizować z
autorem co do
liczby
operacji
wojskowych na
wyspie, gdyż
historycy
tradycyjnie
mówią tylko o
siedmiu
wyprawach –
1846, 1848,
1849, 1868,
1894, 1906 i
1908.
Pacyfikacja z
1858 roku,
która od
siedmiu
wymienionych
wyżej wypraw
różni się
tylko tym, że
trwała kilka
dni i jest
słabiej
udokumentowana
we
współczesnych
relacjach,
pozostaje poza
sferą badań
historyków. W
tej książce
skupiamy się
na pierwszych
pięciu
operacjach
wojskowych na
Bali, które
miały miejsce
w latach
1846-1868,
ponieważ
wszystkie były
wojnami
hybrydowymi i
nie miały na
celu otwartego
podboju wyspy.
Bali mocno
zakorzeniło
się w strefie
wpływów
Holenderskich
Indii
Wschodnich
podczas
pierwszych
pięciu wypraw.
Jawny podbój,
który miał
miejsce na
przełomie XIX
i XX wieku, to
temat na
osobne,
obszerne
opracowanie...
O
autorze:
Eugen Gorb (1989), historyk z wykształcenia, absolwent Mariupolskiego Uniwersytetu Państwowego (Ukraina) i studiów doktoranckich Donieckiego Uniwersytetu Narodowego im. Wasyla Stusa. Stypendysta Centrum Historii Miejskiej (Lwów) i Instytutu Nauk o Człowieku (Wiedeń). Jego współpraca z wydawnictwem „Inforteditions” zaowocowała czterema książkami oraz szeregiem map do wydań książkowych naszej oficyny.
Jarosław
Jastrzębski
"Niszczyciele
Japońskiej
Marynarki
Wojennej
7 XII 1941
–
2 IX 1945.
Organizacja i
potencjał
bojowy.
Tom I
Klasyfikacja,
geneza,
ewolucja,
typy"
ISBN
978-83-67730-14-3
206 str.
152x235 mm
Tabele: 96
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I Klasa
niszczycieli
II Geneza
niszczyciela
III Ewolucja
japońskich
niszczycieli
IV Typy
niszczycieli
Bibliografia
Spis tabel
Spis
fotografii
O
książce:
Celem
niniejszej
monografii
jest
całościowe
przedstawienie
organizacji
floty
niszczycieli
Japońskiej
Marynarki
Wojennej (jap.
Dai Nippon
Teikoku Kaigun)
oraz jej
możliwości
bojowych. W
opracowaniu
dane zostały
ukazane w
różnych
przekrojach, z
szerokim
wykorzystaniem
tabel, które
jak sądzę
pozwalają
niejednokrotnie
przystępniej
zobrazować
fakty,
ułatwiając też
ich
porównywanie i
przede
wszystkim
odnajdywanie
potrzebnych
danych. O ile
zatem
opierałem się
na materiale
źródłowym
względnie
łatwo
dostępnym
wnikliwym
poszukiwaczom
wiedzy
historycznej,
o tyle sposób
jego
przedstawienia
jest moim
pomysłem
autorskim i
mam ogromną
nadzieję, że
przypadnie do
gustu jak
największej
grupie
zainteresowanych
dziejami tego
jak dotychczas
największego
konfliktu
pacyficznego i
zarazem
istotnej
części II
wojny
światowej.
Znajduje się w
niej opis
wszystkich
niszczycieli
cesarskiej
floty oraz
struktur
organizacyjnych,
w ramach
których
funkcjonowały
w latach
1941-1945, jak
też wiele
kluczowych i
interesujących
faktów z ich
dziejów. Praca
została
podzielona na
4 tomy.
O
autorze:
Jarosław
Jastrzębski,
doktor
habilitowany,
administratywista
oraz historyk
prawa i
wojskowości.
Specjalizuje
się w
badaniach nad
Japońską
Marynarką
Wojenną oraz
szkolnictwem
wyższym II
Rzeczypospolitej.
Jest autorem
ponad 115
publikacji
naukowo-badawczych
i
popularnonaukowych,
w tym
kilkunastu
opracowań
monograficznych.
Do jego
ważniejszych
prac należą: Lotniskowce
Japońskiej
Marynarki
Wojennej 7 XII
1941 – 2 IX
1945.
Organizacja i
potencjał
bojowy,
Zabrze 2020; Instytucja
profesury
zwyczajnej w
polskim
państwowym
szkolnictwie
akademickim w
latach
1920-1939,
Kraków 2018; Midway,
Warszawa 2014;
Organizacja
Japońskiej
Marynarki
Wojennej na
poziomie
strategicznym
7 XII 1941 – 2
IX 1945,
Oświęcim 2014;
Kuantan 10
XII 1941.
Anatomia
brytyjskiej
klęski,
Zabrze 2014; Rajd
Doolittle’a na
Tokio 18 IV
1942.
Uwarunkowania
polityczne i
strategiczne
operacji,
Zabrze 2013; Państwowe
szkolnictwo
akademickie w
II
Rzeczypospolitej.
Zagadnienia
systemowe,
Kraków 2013; Bitwa
na Morzu
Koralowym 2-8
V 1942 r.,
Zabrze 2012.
Aktywnie
działa
społecznie,
m.in. pełniąc
rozmaite
funkcje w
organach lub
komisjach
kilku
stowarzyszeń
naukowych i
sportowych.
Jest stałym
współpracownikiem
czasopisma
popularnonaukowego
„Okręty
Wojenne”.
Krzysztof
Kubiak
"Siły
morskie w
wojnie o
niepodległość
Chorwacji
1991.
Uwarunkowania
i przebieg
działań"
ISBN
978-83-67730-13-6
207 str.
145x205 mm
Mapy: 7
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Chorwaci:
miejsce nad
Adriatykiem
II. Chorwacja:
uwarunkowania
geograficzne,
demograficzne
i ekonomiczne
III.
Jugosłowiańska
Marynarka
Wojenna: zarys
doktryny
IV.
Jugosłowiańska
Marynarka
Wojenna: siły
V. Rozwój
sytuacji
polityczno-wojskowej
w Jugosławii
VI. Działania
sił morskich:
początek
VII. Pierwsza
konfrontacja
Chorwatów z
marynarką
federalną
VIII. Armaty i
miny
IX. Blokada
wybrzeża
Chorwacji
X. Bitwa o
Šibenik
XI. Bitwa o
Zadar
XII. Bój pod
Splitem
XIII. Bój w
Kanale
Korčulskim
XIV. Oblężenie
Dubrownika
XV. Ewakuacja
sił
federalnych z
Chorwacji
Uwagi końcowe
Załączniki
Literatura
Spis map
O
książce:
W roku 1991 nastąpił ostateczny rozpad drugiej Jugosławii. Oznaczało to początek trwającego niemal dekadę ciągu wojen, konfliktów zbrojnych, czystek etnicznych i zewnętrznych interwencji, które do dnia dzisiejszego kształtują rzeczywistość obszaru pojugosłowiańskiego. W pracy omówiono jeden z epizodów owego dramatycznego czasu – działania zbrojne prowadzone na przełomie lat 1991–1992 w Dalmacji kontynentalnej i na jej wodach archipelagowych. Ponieważ jest to zagadnienie słabo w Polsce rozpoznane lub prezentowane silnie stereotypowo, autor omówił w sposób szerszy okoliczności, które determinowały przebieg wydarzeń politycznych i działań zbrojnych. Owe obszerne wprowadzenie obejmuje: rys chorwackiej tradycji narodowo-państwowej, w tym próby tworzenia marynarki wojennej podczas II wojny światowej i rolę Chorwatów w partyzanckiej wojnie morskiej u wybrzeży Jugosławii oraz uwarunkowania geograficzne, klimatyczne, demograficzne i gospodarcze orężnych działań na wodach dalmatyńskich. Następnie zaprezentowana została, przez pryzmat doktryny i sił, Jugosłowiańska Marynarka Wojenna, a także fenomen jugosłowiańskiej Obrony Terytorialnej, która w przemożny sposób wpłynęła na przebieg opisywanych wydarzeń. Kolejne poruszone zagadnienie to wydarzenia drugiej połowy 1991 roku w miastach będących również bazami federalnej floty jugosłowiańskiej, od Puli na północy, po Ploče na południu, gdzie rozegrały się ważne epizody bitwy o koszary, a chorwacka Gwardia Narodowa po raz pierwszy starła się w otwartej walce z federalnymi siłami zbrojnymi, w tym z marynarką wojenną...
O
autorze:
Prof. dr hab. kmdr por. (rez.) Krzysztof Kubiak. Absolwent Akademii Marynarki Wojennej i Uniwersytetu Gdańskiego. Przez niemal dwie dekady związany z wyższym szkolnictwem wojskowym. Obecnie jest kierownikiem Zakładu Bezpieczeństwa Międzynarodowego na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach. Zajmuje się przemocą militarną w stosunkach międzynarodowych, ze szczególnym uwzględnieniem okresu po II wojnie światowej, przemianami w obrębie sztuki wojennej, szeroko rozumianą nautyką, a także architekturą bezpieczeństwa obszarów polarnych.
Adam
Przybylski
"Walka
o Śląsk
Cieszyński w
styczniu 1919
roku"
ISBN
978-83-67730-12-9
72 str.
163x235 mm
Mapy: 5
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Marian
Małecki, Postać
Adama
Przybylskiego
jako oficera,
sztabowca,
pisarza i
naukowca
I. Geneza
walki
II.
Przygotowanie
operacji po
stronie
czeskiej
III. Ogólne
warunki obrony
polskiej
IV. Położenie
po stronie
polskiej dn.
23 stycznia
V. Akcja
dyplomatyczna
VI. Dzień 23
stycznia
VII. Dzień 24
stycznia
VIII. Bój pod
Cieszynem
25–26 stycznia
IX. Bój pod
Skoczowem
27–30 stycznia
X. Rozejm
Spis szkiców
O
książce:
Grupa
mjr. Blahy
rozpoczęła
natarcie o
godzinie 4. 17
batalion
myśliwski
skierował się
wzdłuż toru
kolejowego na
dworzec
Zebrzydowice;
w prawo od
niego nacierał
III batalion
21 p. p. leg.
po przez
Czarny las i
przez Podlesie
na Małe
Kończyce.
Nieco później
rozwinął się w
lewo od
batalionu
myśliwskiego
II batalion 8
p. p.
Po stronie
polskiej
obsada dworca
zebrzydowickiego
wobec natarcia
batalionu
myśliwskiego
stawiła
zdecydowany
opór; gdy
jednak około
godziny 9 była
zaatakowana
przez
lewoskrzydłową
kolumnę III
batalionu 21
p. p. leg.,
uległa
przeważającym
siłom. W ręce
nacierającego
wpadło do 90
jeńców, w tym
wielu rannych.
Grupka tych,
którzy zdołali
się wyrwać z
osaczenia,
wycofała się
bezładnie ku
zachodowi
wzdłuż linii
kolejowej.
Jednocześnie
cofnęła się
załoga
Zebrzydowic
Górnych.
Dowódca grupy,
który w tym
czasie
znajdował się
na lewym
skrzydle,
postanowił
przyjść
walczącym na
dworcu z
pomocą w ten
sposób, że
rzucił w ich
kierunku
przeciwnatarcie
oddziału,
obsadzającego
Małe Kończyce,
Zaledwie
jednak oddział
rozwinął się
frontem ku
północy –
dostał się
lewem swym
skrzydłem pod
uderzenie
wychodzących
znienacka z
Czarnego lasu
oddziałów III
batalionu 21
p. p. leg. i
doznał
zupełnej
porażki. Padł
przy tym
śmiertelnie
ranny dowódca
grupy kpt.
Haller.
Zdezorganizowane
i
zdemoralizowane
szczątki
oddziału
wzięły
kierunek na
Drogomyśl nad
Wisłą.
Po wyjściu na
linię
Zebrzydowice –
Kończyce
natarcie
czeskie się
zatrzymało. Na
dworcu stanął
17 batalion
myśliwski, a
III batalion
21 p. p. leg.
w Małych
Kończycach i w
Podlesiu. II
batalion 8 p.
p. około
godziny 12
obsadził
Zebrzydowice
Górne. Prawe
skrzydło grupy
przedłużył 12
batalion
strzelców,
zajmując około
godziny 15
Karlshof w
pobliżu
Wielkich
Kończyc...
O
autorze:
Adam Przybylski (1896-1945) – żołnierz Legionów Polskich, podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, historyk wojskowości, attaché wojskowy Polski w Japonii (1935-1938). W latach 1926-1929 i 1930-1932 odkomenderowany do Wojskowego Biura Historycznego. Autor szeregu prac z dziejów operacji wojennych okresu 1918-1921, opartych o archiwalia i dokumenty Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Sławomir
Kurzak
"Cheronea
– Orchomenos
86 r. p.n.e."
ISBN
978-83-67730-11-2
180 str.
145x205 mm
Mapy: 15
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I Anatolia w
cieniu Rzymu
II Republika w
kryzysie
III Krew na
polach Italii
IV Kres
starego
porządku
V Porównanie
sił
VI Bitwa o
Azję
VII Odpowiedź
Rzymu
VIII Ostatni
zryw Greków
IX Na polach
Beocji
X Koniec
„Wolności
Hellenów”
XI Szczęście
Sulli
XII Ostatnie
walki
Spis map
Bibliografia
O
książce:
Pierwsza wojna rzymsko-pontyjska, zwana także I wojną mitrydatejską (ok. 89-85 p.n.e.) to jeden z ostatnich etapów podboju hellenistycznego świata przez Rzym. Zwykle jest on postrzegany jedynie jako mało istotny epizod z dziejów Republiki, jednak w rzeczywistości, stawką tego konfliktu były losy śródziemnomorskiego świata. Zwycięstwo Rzymu wcale nie było oczywiste i gdyby nie niewątpliwy geniusz militarny Sulli, losy starożytnego świata mogłyby się potoczyć zupełnie inaczej. W pracy omówiono okoliczności tego konfliktu, a także przybliżono dzieje i wojskowość Pontu, porzucając przy tym, tradycyjnie przyjęty, jednostronnie rzymski punkt widzenia.
O
autorze:
Sławomir
Kurzak
(1987),
historyk,
doktor nauk
humanistycznych,
obecnie
pracuje w
Skansenie
Archeologicznym
„Karpacka
Troja” w
Trzcinicy.
Specjalizuje
się w historii
starożytnej,
swą pracę
doktorską Armia
pontyjska w
czasach
Mitrydatesa VI
Eupatora
obronił w 2020
roku na
Uniwersytecie
Jana
Kochanowskiego
w Kielcach.
Uczestnik
ruchu
rekonstrukcyjnego,
od kilku lat
należy do
grupy „Zaciąg
prywatny
strażnika
koronnego
Samuela
Łaszcza”, na
której stronie
czasem pisze
popularnonaukowe
teksty
poświęcone
dziejom
Rzeczypospolitej
Obojga
Narodów.
Zmicier
Mazarczuk
"Pierwsza
wojna włoska z
lat 1494–1495"
ISBN
978-83-67730-10-5
271 str.
145x205 mm
Mapy: 7
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I Francuskie
roszczenia we
Włoszech
II
Przygotowania
do kampanii i
skład armii
III Kampania
Karola VIII
przeciwko
Neapolowi
IV Francuskie
panowanie w
Neapolu
V Utworzenie
Ligi Weneckiej
VI Droga
powrotna armii
francuskiej
VII Bitwa pod
Fornovo
VIII Oblężenie
Novary i pokój
w Vercelli
IX Działania
wojenne w
południowej
części
Półwyspu
Apenińskiego
Zakończenie
Spis map
Bibliografia
O
książce:
W
wiekach, które
nastąpiły po
upadku
Cesarstwa
Zachodniorzymskiego
w 476 roku,
pojęcie
„Italia”
pozostało
pojęciem
czysto
historycznym i
geograficznym.
Pozbawiony
jedności
politycznej
Półwysep
Apeniński,
wraz z
przyległymi
wyspami
Sycylią,
Sardynią i
Korsyką, był
skomplikowaną
mozaiką małych
księstw,
signorii i
republik.
Tylko
południowa
część półwyspu
– Mezzogiorno
– została
zjednoczona w
politycznych
granicach
Królestwa
Neapolu,
począwszy od
podboju
normańskiego w
XI wieku.
Reszta Italii
była rządzona
przez książąt,
margrabiów,
panów
(signorów) lub
władze
republiki.
Wszystkie te
państwa miały
swoją własną
historię
stosunków z
sąsiadami,
własne
struktury
polityczne i
własne ogniska
wewnętrznych
napięć.
Interweniowanie
w sprawy
włoskie
oznaczało
wplątanie się
w
skomplikowaną
sieć zawiłych
ich relacji.
Państwa
renesansowych
Włoch różniły
się między
sobą systemami
politycznymi.
Według słów
Niccolò
Machiavellego,
„wszelkie
państwa,
wszelkie
potęgi, które
miały lub mają
władzę nad
ludźmi, bywają
republikami,
albo
księstwami”.
Reżimy
republikańskie
powstawały
głównie w
miastach
północnych
Włoch w
XI-XIII wieku
w wyniku
„rewolucji
komunalnych” –
obalenia
dawnych panów
feudalnych i
dojścia do
władzy elity
miejskiej,
patrycjatu...
O
autorze:
Zmicier Mazarczuk (Змiцер Мазарчук, Dmitry Mazarchuk, 1975) urodził się i mieszka w Mińsku na Białorusi. Absolwent Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego. Kandydat nauk historycznych i profesor nadzwyczajny. Jest autorem kilku książek i ponad 100 artykułów oraz innych publikacji naukowych. Jego zainteresowania badawcze obejmują historię dyplomatyczną i wojskową XV–XVI wieku, zwłaszcza Włoch, Anglii i Francji.
Igor
Babulin
"Kaniów
– Bużyn –
Łubnie 1662"
ISBN
978-83-67730-09-9
108 str.
163x235 mm
Mapy: 5
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
I.
Zapomniane
zwycięstwo
II. Siły
zbrojne
przeciwnych
stron
III. Kampanie
Jurija
Chmielnickiego
przeciwko
Perejasławowi
i inne
wydarzenia
militarne na
Ukrainie w
październiku
1661 –
czerwiec 1662
roku
IV. Bitwa pod
Kaniowem 26
(16) lipca
1662 roku
V. Kampania M.
Prikłońskiego
na Prawobrzeżu
i bitwa pod
Bużynem 13 (3)
sierpnia 1662
r.
VI. Odwrót
wojsk
rosyjskich do
Łubniów i
walki nad
rzeką Sułą
VII. Wynik
kampanii na
Ukrainie w
1662 roku
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O
książce:
26
(16) lipca
1662 roku
wojska państwa
moskiewskiego
odniosły
największe
zwycięstwo w
wojnie
rosyjsko-polskiej
toczącej się w
latach
1654–1667,
zarówno pod
względem
liczby
walczących po
obu stronach,
jak i strat
strony, która
poniosła
porażkę. W
bitwie pod
Kaniowem
przeciwnik
stracił 8
tysięcy
zabitych,
wziętych do
niewoli i
tych, którzy
utonęli w
Dnieprze. Jako
trofea
zwycięzcy
otrzymali 117
chorągwi, 22
działa i cały
obóz
pokonanych.
Paradoks
polega na tym,
że ta bitwa
jest prawie
nieznana
historykom. Co
więcej,
starano się
zapomnieć o
zwycięstwie
wojsk
rosyjskich
i lojalnych
wobec cara
Kozaków z
lewego brzegu
Dniepru,
wkrótce po
zakończeniu
wojny z
Rzeczpospolitą.
Przyczyna
takiej
sytuacji
dotyczącej
wiktorii pod
Kaniowem jest
dość prosta –
głównym
przeciwnikiem
armii
rosyjskiej w
tej bitwie
byli Kozacy
Prawobrzeżnej
Ukrainy pod
dowództwem
hetmana Jurija
Chmielnickiego,
którzy
walczyli po
stronie
polskiego
króla...
O
autorze:
Igor
Babulin
(1968),
kandydat nauk
historycznych
(2013),
wykładowca
Rosyjskiego
Uniwersytetu
Transportu w
Moskwie. W
1993 roku
ukończył
studia na
Wydziale
Historycznym
Państwowego
Instytutu
Pedagogicznego
w Kałudze, w
2000 ukończył
Instytut Prawa
Ministerstwa
Spraw
Wewnętrznych w
Moskwie.
Jego obszarem
zainteresowań
naukowych jest
militarna
historia Rosji
i Europy
Zachodniej w
XVI-XVII
wieku.
Autor
monografii:
«Борьба за
Украину и
битва под
Конотопом
1658-1659 гг.»
(2015) [„Walka
o Ukrainę i
bitwa pod
Konotopem
1658-1659”],
«Смоленский
поход и битва
при
Шепелевичах
1654 г.»
(2018)
[„Kampania
smoleńska i
bitwa pod
Szepielewiczami
1654”],
«Оборона
Кандии
1648-1669 гг.»
(2020)
[„Obrona
Kandii
1648-1669”],
«Война за
возвращение
Украины
1668-1669 гг.»
(2021) [„Wojna
o powrót
Ukrainy
1668-1669”],
«Московский
поход короля
Яна II
Казимира
1663-1664 гг.»
(2022)
[„Kampania
moskiewska
króla Jana II
Kazimierza
1663-1664”].
Jarosław
Dobrzelewski
"Wojna
iracko-irańska.
Tom II. Lata
1985–1988"
ISBN
978-83-67730-08-2
287 str.
145x205 mm
Mapy: 10
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Zamiast
wstępu
I Siły zbrojne
państw
walczących i
dostawy broni
dla Iraku i
Iranu
(1984–1988)
II Działania
na froncie w
latach
1984–1987
III Groźba
przekształcenia
konfliktu
lokalnego w
regionalny –
konflikt
między Stanami
Zjednoczonymi
a Iranem (22
lipca 1987 –
20 sierpnia
1988 roku)
IV Polityka
zagraniczna i
gospodarcza
krajów Zatoki
oraz
supermocarstw
wobec
konfliktu w
latach
1984–1988
V Końcowe
operacje
militarne
(1988 rok).
Skutki
pierwszej
wojny w Zatoce
VI Ocena
militarna
pierwszej
wojny w Zatoce
Perskiej
Wykaz źródeł i
literatury
Aneksy
Wykaz skrótów
Spis map
O
książce:
Wojna
między Irakiem
a Iranem była
jednym z
najdłuższych
konfliktów
zbrojnych,
który miał
miejsce po
1945 roku.
Wbrew planom
Bagdadu
zamiast
szybkiego
„blitzkriegu”
Irak uwikłał
się w krwawy,
długotrwały
konflikt, w
którym, jak
oceniano, jego
adwersarz miał
znacznie
większe szanse
na zwycięstwo.
Dla większego
i ludniejszego
Iranu wojna na
wyczerpanie
była
zdecydowanie
mniejszym
złem, ponadto
zaś zagrożenie
spowodowane
iracką agresją
umożliwiło
mułłom
skonsolidowanie
zdobyczy
rewolucji
islamskiej. Po
zatrzymaniu
ofensywy wojsk
„reżimu z
Bagdadu” armia
rewolucyjna
przeszła do
zdecydowanych
działań
zaczepnych i
wkroczyła na
terytorium
przeciwnika.
Chomeini
odrzucił
wszelkie
propozycje
pokojowe i nie
ukrywał już,
że chodzi mu o
islamizację
Iraku. Saddam
Husajn stanął
przed wyborem
„być albo nie
być”, a
Irakijczycy
musieli
zdecydować,
czy chcą być
państwem
świeckim, czy
też islamskim.
W walkach
toczonych w
latach 1982–84
oddziały
Husajna
zdołały
powstrzymać
pierwszy impet
bojowników
Chomeiniego.
Przez kolejne
trzy lata obie
strony toczyły
zażartą wojnę
na
wyczerpanie,
przy czym o
wiele większe
straty stały
się udziałem
nieustannie
atakujących
Irańczyków,
których
przywódcy
zdawali się
wyznawać
XIX-wieczną
francuską
doktrynę
„ataku za
wszelką cenę”
(...).
Drugi tom Wojny
iracko-irańskiej
obejmuje
okres od
jesieni 1984
do lata 1988
roku. W
drugiej części
Czytelnik
znajdzie
rozdziały
opisujące
rozbudowę sił
zbrojnych
przeciwników,
przebieg
działań na
lądzie, morzu
i w powietrzu,
wpływ wojny na
gospodarkę
państw i
wywołane przez
nią implikacje
polityczne.
Pracę kończy
krótkie
podsumowanie
konfliktu,
zawierające
także wnioski
dotyczące
przebiegu
działań
wojennych.
O
autorze:
Jarosław Dobrzelewski (1971), absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego. Specjalizuje się w historii wojskowości, a szczególnie interesują go konflikty zbrojne w Ameryce Południowej i na Bliskim Wschodzie.
Jarosław
Dobrzelewski
"Wojna
iracko-irańska.
Tom I. Lata
1980–1984"
ISBN
978-83-67730-07-5
302 str.
145x205 mm
Mapy: 17
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Słowo
od autora
I Irak i Iran
po zakończeniu
II wojny
światowej
II Wybuch
wojny i
załamanie się
„blitzkriegu”
irackiego (22
września –
koniec
października
1980 roku)
III Równowaga
sił (styczeń
1981 – marzec
1982)
IV Uderzenia
armii
irańskiej.
Okres przewagi
Iranu na
froncie
(1982–1987)
Wykaz skrótów
Spis map
O
książce:
Wojna iracko-irańska była jednym z najdłuższych konfliktów zbrojnych, jakie miały miejsce w XX wieku. Rozpoczęła się jesienią 1980, a zakończyła latem 1988 roku, trwała więc bez mała osiem lat. Pomimo tego jej przebieg jest w zasadzie nieznany czytelnikom w naszym kraju. Oczywiście także w Polsce ukazały się książki na jej temat, przy czym za najbardziej wartościową uznałbym publikację Jerzego Biziewskiego Irak–Iran 1980–1988, dotyczyły one jednak – wyjąwszy cytowaną wyżej pracę – głównie pierwszego okresu konfliktu. Ich autorzy skupiali się na historii obu zwaśnionych krajów, reperkusjach politycznych i gospodarczych wojny, mniej miejsca poświęcając działaniom stricte militarnym. Pisząc niniejsze opracowanie, starałem się nie pominąć żadnego z aspektów tej wojny lecz, podobnie jak w mojej wcześniejszej książce Wojna iracko-irańska 1980–1988, która ukazała się w 2014 roku, szczególną uwagę skupiłem na działaniach na froncie. Nie ukrywam przy tym, że, podobnie jak we wcześniejszej pracy, musiałem przezwyciężać trudności związane nie tylko z brakiem materiałów źródłowych, ale często z brakiem jakichkolwiek materiałów. Zrozumiałem wówczas, dlaczego inni autorzy książek o tej wojnie ograniczyli się głównie do przedstawienia jej aspektów politycznych i gospodarczych. Nawet autorzy z Zachodu, często opisujący poszczególne operacje wojskowe, unikali szczegółów, zadowalając się ogólnikami...
O
autorze:
Jarosław Dobrzelewski (1971), absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego. Specjalizuje się w historii wojskowości, a szczególnie interesują go konflikty zbrojne w Ameryce Południowej i na Bliskim Wschodzie.
Aleksander
Czołowski
"Z
dziejów wojen
polsko-mołdawskich"
ISBN
978-83-67730-06-8
64 str.
163x235 mm
Mapy: 2
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Początki
Mołdawii i
wyprawa
Kazimierza
Wielkiego r.
1359
Bitwa pod
Obertynem 22
sierpnia 1531
Źródła
I. Najazd i
zabór Pokucia.
Akcja
dyplomatyczna.
Przygotowania
wojenne.
Organizacja
polskiej siły
zbrojnej
II. Odzyskanie
Pokucia.
Wyprawa
odwetowa
Petryły. Obóz
hetmański pod
Obertynem
III. Napad na
obóz polski.
Taktyka
Tarnowskiego.
Zwycięska
bitwa. Straty.
Zdobycz
wojenna
IV. Powrót
zwycięzców.
Wjazdy
triumfalne do
Lwowa i
Krakowa.
Rozgłos i
znaczenie
zwycięstwa
Dodatek
O
książce:
W
chwili
najgorętszego
wiru bojowego
z tej strony
nie próżnował
Tarnowski,
lecz cały huf
walny i część
posiłkowych
chorągwi do
nowego
wypuścił
natarcia bramą
wschodnią. Z
nie mniejszą
gwałtownością
przyszło i tu
do spotkania.
Zawrzała zatem
walka po obu
stronach obozu
z chwiejnym na
razie
szczęściem.
Równocześnie
Staszkowski
nie tracąc
czasu wysunął
kilka wozów w
południowym
rzędzie,
umieścił w
otworze działa
i celnymi
strzałami nie
przestawał
razić środka
wołoskich
hufców.
Wsparło go
kilkaset
piechoty,
która
wypadłszy
tędy, z
rusznic gęsty
na nie
wypuściła
ogień.
W ten sposób
zawiązał się
bój na
wszystkich
trzech bokach
obozu coraz
oporczywszy,
coraz
krwawszy.
Hetman śledząc
bacznie
walczących,
słał im jedną
rotę za drugą
na pomoc.
Przez półtora
godziny szala
zwycięstwa na
żadną nie
przechylała
się stronę,
męstwo
równoważyło
przemoc.
Tumany kurzu
zakryły
walczących,
zbitych w
olbrzymią,
kotłującą się
masę i tylko
krzyk, trzask
kopii, jęki
rannych,
szczęk mieczów
i szabel,
przerywane
wystrzałami,
świadczyły o
gorących
zapasach. Były
chwile, w
których
zdawało się,
że już, już
ulegną słabsze
polskie hufce,
lecz znowu
brały górę.
(...)
Cała jazda
polska poszła
w pogoń, jadąc
prawie na
karkach
nieprzyjacielskich.
Cięto i kłuto
uciekających
bez
miłosierdzia,
jakby w mur
żywy, mówi
relacja. Pod
razami kopii,
szabel,
berdyszów,
cały ów
grzbiet
obertyńskich
wzgórzy,
zasłał się
trupem obok
trupa, wśród
mnóstwa
porzuconej
broni...
O
autorze:
Aleksander Czołowski (1865–1944) – historyk, antykwariusz, archiwista. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego oraz na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu w Wiedniu i Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego, gdzie uzyskał stopień doktora filozofii. Był m.in. dyrektorem Muzeum Historycznego Miasta Lwowa i Muzeum Narodowego we Lwowie, członkiem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” oraz wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie. Autor licznych publikacji historycznych.
Marian
Małecki
"Muhi
nad rzeką Sajó
1241. Z
dziejów
obecności
Mongołów w
Europie. Tom
II. Restytucja
Królestwa
Węgier"
ISBN
978-83-67730-05-1
403 str.
145x205 mm
Mapy: 2
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
do tomu II
VII
Archeologiczne
ślady najazdu
mongolskiego
na terenie
dawnych Węgier
VIII Uderzenie
z Moraw
IX Skutki
najazdu czyli
ponowne
założenie
państwa
węgierskiego
Podsumowanie
Spis map i
schematów
Bibliografia
Aneksy
Streszczenie
Summary
O
książce:
Trzynastowieczny,
posągowy wręcz
najazd
Mongołów,
podlewany
przez ponad
750 lat
wiosennych
mżawek ocen i
jesiennych
ulew
frustracji,
był jedną z
największych
tragedii – tak
w wymiarze
państwowym jak
i czysto
ludzkim –
jakie
wydarzyły się
w historii
ludzkości.
Zielona
autostrada
stepów dla
mongolskiej
armii, letnich
rejterad i
zimowej
stagnacji,
ciągnąca się
od Azji prawie
po Adriatyk,
tak jowialnie
przedstawiana
przez rodzące
się super
imperium,
szybko
zabarwiła się
czerwienią
krwi i tak
samo krwawą
łuną pożarów.
Step spływał
krwią, tak jak
miasta i wsie
ociekały łzami
tych, którzy
to widzieli. W
ówczesnej
historii bez
precedensu
pozostawał
sposób
spustoszenia
tak wielkiego
obszaru -
zdaje się, że
nie byli w
stanie
dorównać
Mongołom sami
Hunowie…
Czego nauczył
współczesnych
ten epizod
historii?
absolutyzmu
władzy?,
poddaństwa?,
poszanowania
praw „złotej
bulli”,
stworzenia
idei III
Rzymu? a może
smutnej
konstatacji,
że oto także w
dzisiejszych
czasach nie ma
już nagrobków
wielu
oprawców,
katów i
ciemiężycieli
ludzkości, są
one wręcz
systematycznie
niszczone,
jako przejaw
satrapii i
tyranii sprzed
wieków -
jednak
potomni,
którzy
przeżyli, mają
powody, by nie
zapomnieć o
swoich
prześladowcach.
Temu służy w
pierwszej
mierze
archeologia
miejsc i
zdarzeń
najazdu, w
drugiej
porównanie
sposobu walki,
podboju i
obrony, po
trzecie –
skutki, jakie
wówczas
wygenerował
najazd.
O tym
wszystkim
traktuje druga
część pracy o
Muhi...
O
autorze:
Prof.
Marian
Małecki
(1969), jest
pracownikiem
naukowym
Uniwersytetu
Jagiellońskiego
w Krakowie,
autorem ponad
20 publikacji
samodzielnych
i ponad 140
artykułów i
rozdziałów w
pracach
naukowych i
popularyzatorskich
z dziedziny
historii,
historii
państwa i
prawa, ustroju
i prawa
dogmatycznego,
a także
współautorem
12-tomowej Encyklopedii
Powszechnej.
Swoje
zainteresowania
historyczne
skupia wokół
problematyki
wypraw
krzyżowych,
regionalnej
Śląska i
Galicji, II
wojny
światowej, a
także
archeologii
prawa. Jest
członkiem
kilku
organizacji i
stowarzyszeń
krajowych i
zagranicznych
z zakresu
prawa,
historii,
historii
ustroju, w tym
członkiem
honorowym
Węgierskiego
Towarzystwa
Naukowego z
Historii
Kultury
Prawnej i
Etnografii
Prawa – The
Tárkány Szücs
Ernö Legal
Cultural
History and
Legal
Etnographic
Research Group.
Uczestniczy w
międzynarodowych
projektach
badawczych z
zakresu tychże
dziedzin.
Michał
Wieliczko-Wielicki
"Wojna
domowa w Rosji
1917–1921"
ISBN
978-83-67730-04-4
92 str.
163x235 mm
Mapy: 16
Okładka miękka
Tarnowskie Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Rok 1917
II. Rok 1918
III. Rok 1919
IV. Rok 1920
V. Rok 1921
Spis szkiców
O
książce:
Po
rewolucji
marcowej, w
wyniku której
upadł tron
carów
rosyjskich,
wojsko carskie
–
najprzedniejszy
symbol ustroju
absolutystycznego,
konało wraz z
ustrojem,
który je
stworzył.
Zdemoralizowane
i
zdezorganizowane
wojsko masowo
opuszczało
fronty, a
ulegając
demagogicznej
propagandzie
bolszewików
(dawna
RSDRP-B,
później RKP
(b), wysunęło
żądanie pokoju
za wszelką
cenę.
Olbrzymie masy
uzbrojonego
chłopstwa
wołały o
podział ziemi.
Rząd
Tymczasowy Ks.
Lwowa
(Kiereński,
Lebiediew,
Ceretelli,
Skobielew,
Pierewierziew,
Oldenburg,
Awksentjew)
postanowił
jednak
prowadzić
wojnę aż do
zwycięstwa,
ziemię zaś
zachował w
rękach
ziemian.
Rozkład jednak
był tak
głęboki, że o
dalszej walce
nie mogło być
już mowy.
W jesieni 1917
r. zaczął się
żywiołowy ruch
odwrotowy
wojska z
frontu. W tych
warunkach rząd
nie mógł
zyskać
potrzebnej
popularności
wśród
rozhuśtanych
przez
rewolucję mas.
Niemal
bezkrwawa
dotychczas
rewolucja
grozić poczęła
zaciekłą wojną
domową i
rozlewem krwi...
O
autorze:
Michał
Wieliczko-Wielicki
(1899-1939) –
oficer
artylerii,
historyk
wojskowości,
pedagog,
bibliofil i
bibliotekarz
związany z
przedwojenną
Szkołą
Podchorążych
Artylerii
(SAP) w
Toruniu. Autor
takich pozycji
jak „Zarys
historii
wojennej 13-go
kresowego
pułku
artylerii
polowej” czy
„Rozwój
sprzętu
artyleryjskiego
i metod
strzelania
artylerii w
zarysie”.
Marcin
Suchacki
"Od
Ober-Selk do
Helgolandu
1864:
austriackie
siły zbrojne w
wojnie z Danią"
ISBN
978-83-67730-03-7
66 str.
163x235 mm
Mapy: 5
Okładka miękka
Tarnowskie Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Organizacja
VI korpusu
austriackiego
II. Od
Ober-Selk do
Helgolandu
1864
III.
Austriackie
konkluzje po
wojnie
duńskiej
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Rankiem 4
lutego 1864
roku
feldmarszałek
porucznik
Ludwig von
Gablenz, wódz
naczelny
ekspedycyjnego
korpusu
austriackiego,
wizytował
żołnierzy,
którzy w dniu
poprzednim w
rejonie
szlezwickiej
miejscowości
Ober-Selk
stoczyli ostrą
potyczkę z
siłami
duńskimi. W
świcie
rakuskiego
generała
podążał
liczący sobie
wówczas 32
lata kapitan
Wilhelm von
Gründorf,
którego losy
odzwierciedlały
pokrętne
dzieje
habsburskiej
monarchii. On
sam w dobie
Wiosny Ludów
przeżył okres
fascynacji
rewolucyjnymi
ideami, co
zaowocowało
nawet
wstąpieniem
przezeń w
szeregi
formowanego w
Grazu Legionu
Akademickiego,
mającego bić
się za
zwycięstwo
nowych prądów.
Po upadku
wiedeńskiej
rewolucji
młody Gründorf
uniknął
spodziewanych
represji
dzięki
protekcji
wuja, wysoko
postawionego
wojskowego w
służbie
Franciszka
Józefa I. Z
rewolucjonisty
Wilhelm stał
się oficerem
Najjaśniejszego
Pana, na
polach
Solferino
zyskując tytuł
szlachecki.
Tamtego ranka
pełen
entuzjazmu i
dumy z
cesarskiej
armii
przyglądał się
bacznie
widowisku
rozciągającemu
się przed jego
oczyma, o czym
sam po latach
tak
informował:
„Zostałem
zaproszony
przez
głównodowodzącego
na przejażdżkę
na Wzgórze
Króla Sygurda,
gdzie dzień
wcześniej
brygada
Gondrecourta
stoczyła
chwalebny bój
z siedmioma
batalionami
generała
Steinmanna.
[…] Złożony z
dzielnych
Polaków sławny
30 pułk
utracił tam
majora
Stampfera,
który zginął
śmiercią
bohatera, gdy
prowadził
własny
batalion do
szturmu na
wspomniane
wzgórze. […]
Potyczka
okazała się
gorąca, choć
owego dnia
temperatura
spadła do
dziewiętnastu
stopni poniżej
zera.
Brygadzie
Gondrecourta
słusznie
nadano...
O
autorze:
Marcin
Suchacki
(1979),
historyk i
pisarz,
wychowanek II
LO im. Jana
Śniadeckiego w
Kielcach,
absolwent
Uniwersytetu
Jagiellońskiego
w Krakowie. Od
2013 r.
publikuje w
naszym
Wydawnictwie,
koncentrując
się na wojnach
o zjednoczenie
Niemiec i
Włoch.
Niniejsza
książka
stanowi
dwunastą w
jego dorobku.
Julian
Stachiewicz
"Działania
zaczepne 3
armii na
Ukrainie"
ISBN
978-83-67730-02-0
98 str.
163x235 mm
Mapy: 16
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I
Przygotowania
do ofensywy
II Pierwsza
faza ofensywy
(17-27
kwietnia)
III Druga faza
ofensywy (28
kwietnia – 9
maja)
Mapy
Spis map i
schematów
O
książce:
Rosja kończyła
wojny na
frontach
wewnętrznych,
zwalniając w
ten sposób swe
siły do walki
z Polską.
Nader słaby z
początkiem
1920 roku
front przeciw
polski (cztery
do pięciu
dywizji) był
zasilany stale
w miarę
stopniowej
likwidacji
innych
nieprzyjaciół.
Już w połowie
marca liczył
on szesnaście
dywizji
piechoty i
dwie dywizje
jazdy w sile
około 89000
bagnetów i
szabel.
Jednocześnie
wprowadzono w
początkach
marca nowy
podział
organizacyjny
frontu. Front
na północ od
Polesia (do
rejonu
Szaciłek)
podlegał, jak
dotychczas,
„dowódcy
frontu
zachodniego”.
Natomiast na
południe od
Prypeci
stojącą XII
armię i XIV
armię, która
główną siłą
stała wzdłuż
granicy
rumuńskiej,
podporządkowano
„dowódcy
frontu
południowo-zachodniego”,
któremu
również
podlegała,
dalej na
południu,
nacierająca na
Krym XIII
armia sowiecka
(...)
Gdy po naszym
uderzeniu, w
pierwszych
dniach marca
na Mozyrz i
Kolenkowicze,
rozpoczęło się
przeciwdziałanie
sowieckie,
główny nacisk
ofensywny
wojsk
czerwonych
objął oprócz
Polesia
również i
część frontu
na południe od
Prypeci. W
połowie marca
dowództwo
sowieckie
nakazało tam
ofensywę na
większą skalę
XII armii na
Równe; armia
XIV miała
przeprowadzić
natarcie dalej
na południe.
Natarcie to,
dzięki temu,
że wcześnie
dowiedziano
się o planach
sowieckich,
zostało z
łatwością
odparte i
stłumione w
zarodku.
Okazało się
jednak, że
Rosjanie
sprowadzili
tam nowe siły
oraz że po
nieudaniu się
marcowej
ofensywy trwa
na froncie
ukraińskim
dalszy dopływ
świeżych sił.
Wszelkie dane,
zebrane o
nieprzyjacielu
z początkiem
kwietnia,
świadczyły o
tym, że
większość sił
swoich,
ściąganych z
innych
frontów,
skupia on na
Ukrainie. Na
tej podstawie
zdecydował
Naczelny Wódz
przeprowadzić
naszą ofensywę
na Ukrainie...
O
autorze:
Julian
Stachiewicz,
ps. „Wicz”
(1890–1934) –
polski
historyk
wojskowości,
generał
brygady Wojska
Polskiego. Był
członkiem
Związku Walki
Czynnej.
Służył w
Legionach
Polskich.
Później został
m.in. szefem
Sztabu Komendy
Głównej POW,
szefem Sztabu
Dowództwa
Głównego Wojsk
Wielkopolskich,
szefem Sztabu
Kwatery
Głównej
Naczelnego
Wodza, szefem
Sztabu Frontu
Środkowego i
szefem Sztabu
6. Armii w
trakcie wojny
polsko-bolszewickiej.
Kierował
Wojskowym
Biurem
Historycznym.
Powołał do
życia Przegląd
Historyczno-Wojskowy.
Jakub
Juszyński
"Wojny
Rusi z
Połowcami w
XI–XIII wieku"
ISBN
978-83-67730-01-3
64 str.
163x235 mm
Mapy: 3
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I Źródła
pisane
II Wojskowość
połowiecka
III Walki w
XI-XII wieku
IV Wyprawa
kniazia Igora
V Walki Romana
halickiego
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Wojny Rusi
z Połowcami
nie były nigdy
omawiane w
polskiej
literaturze
historycznej.
Nie zwracały
uwagi tak, jak
na przykład
późniejszy
podbój Rusi
przez
Mongołów.
Wynika to
stąd, że wojny
rusko-połowieckie
nie miały
wpływu na
Polskę. Jednak
jest to temat
warty
omówienia
choćby z
punktu
widzenia
historii
wojskowości.
Konflikty te
toczyły się na
rozległych
obszarach Rusi
i połowieckich
stepów, przy
zaangażowaniu
wielkich sił
po obu
stronach. W
walkach użyto
rozmaitych
typów broni i
sprzętu, w tym
machin
miotających
ogień.
Wojskowość
ruska, mimo
ograniczonej
roli konnicy,
wykazała się
skutecznością
w walce z
koczowniczym
wrogiem w
otwartych
bitwach,
zasadzkach i
oblężeniach.
Przebieg wojen
Rusów z Kunami
przekazują
ruskie źródła,
pozwalając
odtworzyć tło
wydarzeń.
Miały one
miejsce w
okresie
rozbicia Rusi
na wiele
księstw, które
zwalczały się
wzajemnie bez
przebierania w
środkach.
Skonfliktowani
kniaziowie
wzywali też
Połowców do
walki z innymi
ruskimi
władcami. Po
jakimś czasie
zaczęli też
wchodzić w
związki
dynastyczne z
połowieckimi
chanami...
O
autorze:
Jakub
Juszyński
(1988), jest z
wykształcenia
historykiem.
Zajmuje się
odtwarzaniem
starożytnych
metod walki
konnej w
galopie bez
siodła i
strzemion, a
także Połowca
węgierskiego.
Publikuje w
„De Re
Militari”,
„Nowych
Studiach
Grunwaldzkich”,
„Mówią Wieki”
i „Pruthenii”.
Jakub
Juszyński
"Wojskowość
prusko-jaćwieska
w XIII wieku"
ISBN
978-83-67730-00-6
65 str.
163x235 mm
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Wstęp
I. Jeździectwo
II.
Opancerzenie
III. Broń do
walki wręcz
IV. Broń
dystansowa
V. Użycie sań
w walkach oraz
działania
oblężnicze
VI. Wojownicy
bałtyjscy w
Kodeksie
Lubińskim
VII.
Fortyfikacje
VIII.
Liczebność
wojsk
IX. Ideologia
pogańska
X.
Podsumowanie
wzajemnych
wpływów w
wojskowości
polskiej i
prusko-jaćwieskiej
Bibliografia
O
książce:
XIII wiek
był okresem, w
którym
Prusowie,
Jaćwingowie i
Litwini
toczyli
zażarte walki
z sąsiadami i
między sobą.
Najeżdżali
Polskę, Ruś i
Łotwę, często
też byli
werbowani
przez polskich
i ruskich
władców do
bratobójczych
wojen. Duża
część Prusów i
Jaćwingów
wspierała
Krzyżaków
przeciw swoim
rodakom i
Litwinom,
stanowiąc
często większą
część wojsk
zakonnych.
Prusowie i
Jaćwingowie
wyróżniali się
charakterystycznymi
dla siebie
metodami
prowadzenia
walk w bitwach
i oblężeniach,
uzbrojeniem
czy zwyczajami
wojennymi.
Typowe dla
nich elementy
uzbrojenia,
jak hełmy
pekilhube czy
tarcze typu
pawęż, stały
się ich
rozpoznawalnymi
cechami.
Pojawiają się
one często w
ikonografii
polskiej czy
niemieckiej z
XIII i XIV
wieku. Również
źródła pisane
zaznaczają
bałtyjskie
cechy
uzbrojenia.
Znaleziska
archeologiczne
z ostatnich
lat znacząco
zwiększyły
stan źródeł na
temat
wojskowości
prusko-jaćwieskiej
czy
litewskiej.
Mimo to, jak
dotąd nie
powstała żadna
praca naukowa
czy
popularnonaukowa,
która
omówiłaby
temat. Dlatego
powstała ta
książka.
Przedstawiono
tu nie tylko
prusko-jaćwieskie
jeździectwo
czy uzbrojenie
zaczepne i
ochronne.
Nakreślone
zostały także
inne elementy,
charakterystyczne
dla Prusów i
Jaćwingów:
użycie sań w
walkach,
metody działań
oblężniczych,
system
zasieków i
innych
umocnień, a
także
ideologia
pogańska...
O
autorze:
Jakub
Juszyński
(1988), jest z
wykształcenia
historykiem.
Zajmuje się
odtwarzaniem
starożytnych
metod walki
konnej w
galopie bez
siodła i
strzemion, a
także Połowca
węgierskiego.
Publikuje w
„De Re
Militari”,
„Nowych
Studiach
Grunwaldzkich”,
„Mówią Wieki”
i „Pruthenii”.
Wojskowość
prusko-jaćwieska
w XIII wieku
jest jego
dziesiątą
książką.
Tomasz
Świątkowski
"Łuk
i łucznictwo w
kulturze
wybranych
ludów
starożytności"
ISBN
978-83-67111-50-8
163 str.
155x214 mm
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2023
Spis treści:
Lista
używanych
skrótów
Przedmowa
Wstęp
I Rozważania
wprowadzające
II Łuk jako
narzędzie
III Łuk w
praktyce
IV Łuk i
łucznictwo w
kontekstach
kulturowych
działań o
charakterze
militarnym
V Łuk i
łucznictwo w
kontekstach
mentalnych i
magicznych
Zakończenie i
podsumowanie
Spis
ilustracji
Bibliografia
O
książce:
Łuk to
narzędzie
używane przez
ludzi od
dziesiątków
tysięcy lat aż
do dnia
dzisiejszego.
Wynaleziony w
paleolicie,
stał się
główną bronią
myśliwych
mezolitu,
neolitu, epoki
brązu i
żelaza.
Posługiwali
się nim też
wojownicy
wszystkich
kultur
starożytności,
choć nie
wszędzie
osiągnął
podobne
znaczenie
symboliczne i
znaczenie w
sztuce
wojennej. Na
wschód od
Morza
Śródziemnego
rozciągała się
istna „kraina
łuczników”,
których napór
na Europę
został
powstrzymany
przez Greków w
V w. p.n.e.
podczas wojen
perskich.
Zanim jeszcze
osiągnął
status głównej
broni wielu
ludów (takich
jak
Egipcjanie,
Asyryjczycy,
Scytowie,
Persowie,
mieszkańcy
Krety), był
narzędziem,
które
pozwoliło
ludziom
przyspieszyć
wielką
wędrówkę na
północ z
dotychczasowych
siedzib w
Afryce,
pomogło walnie
w zasiedleniu
Europy, Azji i
obu Ameryk.
Później stał
się częścią
kultury wielu
ludów, bronią
symboliczną,
atrybutem
bóstw,
herosów,
metaforą
panowania i
dominacji w
rękach królów,
w rękach
wojowników:
działań o
charakterze
militarnym,
symbolem o
wielu
zróżnicowanych
i często
wykluczających
się
znaczeniach w
wielu
odmiennych
kulturach.
Jak długie są
dzieje tego
oręża oraz w
jakich
znaczeniach
symbolicznych
występował w
różnych
kulturach
starożytności?
Nawet ogólne
badania, bez
uszczegółowienia
w ramach
konkretnej
kultury,
wskazują na
traktowanie
łuku jako
symbolu wojny,
łowów,
atrybutu
monarchy,
wojownika i
myśliwego, a
nawet symbolu
męskości lub –
w innych
kulturach –
kobiecości.
Pojawia się
wiele
metaforycznych
znaczeń,
przypisywanych
temu jednemu z
najstarszych
elementów
uzbrojenia w
dziejach
człowieka...
O
autorze:
Tomasz
Świątkowski
(1983),
absolwent
Instytutu
Historii
Uniwersytetu
Jana
Kochanowskiego
w Kielcach,
student Szkoły
Doktorskiej
UJK,
publicysta.
Specjalizuje
się w historii
wojskowości
epok
przedindustrialnych.
Patryk
Tomala
"Niemieckie
kolonie na
Pacyfiku oraz
w Chinach
na
przełomie XIX
i XX wieku"
ISBN
978-83-67111-48-5
416 str.
155x214 mm
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
I Dzieje
niemieckiego
kolonializmu
do XIX wieku
II Kolonializm
II Rzeszy w
XIX i XX wieku
III Pacyfik
IV Początki
niemieckiego
kolonializmu
na Pacyfiku
V Niemcy w
Cesarstwie
Chińskim
VI
Kaiser-Wilhelmsland,
Wyspy
Salomona,
Archipelag
Bismarcka
VII Samoa
VIII
Mikronezja
IX I wojna
światowa
X Implikacje
Podsumowanie
Apendyks
Aneksy
Biogramy
Glosariusz
Bibliografia
Podziękowania
Summary/Zusammenfassung
O
książce:
Sen Cesarstwa
Niemieckiego o
powstaniu
imperium, nad
którym nigdy
nie zachodzi
słońce, trwał
do 1914 roku,
kiedy to
wojska
angielskie,
belgijskie,
francuskie,
japońskie,
australijskie
oraz
nowozelandzkie
zajęły
większość
cesarskich Schutzgebiete.
Dzieje
kolonializmu
to historia
cierpienia i
wyzysku, a
jednocześnie
czas barwnych
opowieści,
odkryć, mitów
i bohaterów.
To okres
bolesnego dla
kolonizowanych
zerwania z
przeszłością i
wywodzącą się
z
kulturowo-historycznych
naleciałości
identyfikacją
samych siebie,
a równocześnie
niejednokrotnie
brutalny punkt
startowy do
narodowej
przyszłości,
jakże
odmiennej pod
względem
socjologiczno-kulturowym
od tego, co
dotąd
kształtowało
daną
społeczność.
Kolonializm
niesie swoje
pokłosie aż do
dzisiaj, a
utarte w jego
czasie
schematy nadal
pokutują na
obrazie
dawnych
kolonii.
Europa
zmieniała cały
świat na swój
obraz i
podobieństwo.
Proces ten
trwał
zadziwiająco
krótko w skali
historii
świata, jednak
jego wpływ
był, jest i
będzie jeszcze
długo
odczuwalny na
całej kuli
ziemskiej...
O
autorze:
Patryk
Tomala
(1990).
Absolwent
historii na
Uniwersytecie
Opolskim.
Kurator Museum.
Kulturquartier
Mecklenburg-Strelitz
w Neustrelitz.
Prezes
stowarzyszenia
Semper
Silesiana,
członek
zarządu Annalise-Wagner
Stiftung.
Autor książki
„Emin Pasza.
Wieczny
Tułacz” oraz
kilkudziesięciu
artykułów
naukowych,
popularnonaukowych
i
publicystycznych.
Eugen Gorb
"Prut
19–21 VII
1711. Północna
kampania
wielkiego
wezyra"
ISBN
978-83-67111-47-8
104 str.
163x235 mm
Mapy: 10
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
I Węzeł
gordyjski.
Stosunki
rosyjsko-tureckie
w pierwszej
dekadzie XVIII
wieku
II Siły i
plany
przeciwników
III Pójście na
śmierć
(czerwiec
1711)
IV Rajd
generała Rönne
V Decydująca
bitwa pod
Stănileşti
Epilog
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O
książce:
W XVIII
wieku armie
rosyjska i
osmańska
spotkały się
na polu bitwy
czterokrotnie.
To właśnie w
tym stuleciu
Rosjanie
odnieśli jedne
z
najgłośniejszych
zwycięstw i
jednocześnie
jedne z
najbardziej
gorzkich
porażek, nie
tylko w
wojnach z
Imperium
Osmańskim, ale
i w całej
historii
wojskowości
rosyjskiej.
Nawet pobieżne
zapoznanie się
ze źródłami
daje
jednoznaczną
odpowiedź na
pytanie o
wynik
trzydniowej
bitwy, która
rozegrała się
pod
Stănilești,
nad brzegiem
rzeki Prut, w
lipcu 1711
roku – była to
bezwarunkowa
kapitulacja
armii
rosyjskiej i
cara Piotra I
osobiście.
Niemniej
jednak do dziś
czołowi
rosyjscy
znawcy
historii
kampanii
pruckiej
bronią tezy,
że car opuścił
brzegi Prutu
jako
zwycięzca.
Rzecz w tym,
że historia
kampanii
pruckiej
całkowicie
rozbija
utrwalony w
historiografii
mit Piotra
jako wielkiego
dowódcy,
mądrego i
dalekowzrocznego
stratega,
który przez
wieki
dominował
zarówno w
nauce
historycznej,
jak i w
świadomości
społecznej.
Zamiast tego
gloryfikowanego
obrazu,
widzimy
przestraszonego
na śmierć,
niemal
pokonanego
monarchę,
biegającego
histerycznie
po obozie
rosyjskim,
otoczonego ze
wszystkich
stron przez
wroga,
niemogącego
wypowiedzieć
ani słowa –
takim
współcześni
widzieli cara
Piotra nad
brzegiem
Prutu. A
przecież dwa
lata temu ten
sam monarcha z
triumfem
świętował
swoje
zwycięstwo nad
najsilniejszą
i najbardziej
zdyscyplinowaną
armią w
Europie.
Zawsze trudno
pogodzić się
ze złudzeniami
rozbitymi do
fundamentów,
dlatego w
rosyjskiej
historiografii
pojawił się
kompromisowy
obraz wojny
rosyjsko-tureckiej
z lat
1710-1713, w
którą Piotr
zaangażował
się nie z
własnej woli i
wyszedł z niej
z poczuciem
godności.
W
rzeczywistości
sytuacja
wyglądała
zupełnie
inaczej.
Triumfator
spod Połtawy,
car Piotr I
traktował
zbliżającą się
wojnę jako
łatwą
rozgrywkę,
ufając
lekkomyślnym
zapewnieniom
niektórych
doradców, że
wszyscy
chrześcijanie
na Bałkanach
powstaną, gdy
tylko car i
jego armia
staną na
osmańskich
ziemiach. Jak
zobaczymy
poniżej,
obiecanego
powstania nie
było nawet w
kartach –
armia rosyjska
została
pozostawiona
twarzą w twarz
z Osmanami,
którzy w
przeciwieństwie
do Rosjan
poważnie
traktowali
swojego wroga
i
odpowiedzialnie
podchodzili do
takich rzeczy,
jak planowanie
i wywiad, o
czym rosyjscy
generałowie
tym razem
zapomnieli,
ufając
niepewnym
szpiegom i
agentom
spośród
bałkańskich
chrześcijan...
O
autorze:
Eugen Gorb
(1989),
historyk z
wykształcenia,
absolwent
Mariupolskiego
Uniwersytetu
Państwowego
(Ukraina) i
studiów
doktoranckich
Donieckiego
Uniwersytetu
Narodowego im.
Wasyla Stusa.
Stypendysta
Centrum
Historii
Miejskiej
(Lwów) i
Instytutu Nauk
o Człowieku
(Wiedeń). Jego
współpraca z
wydawnictwem
„Inforteditions”
zaowocowała
trzema
książkami oraz
szeregiem map
do wydań
książkowych
naszej
oficyny.
Amet-chan
Szejchumierow
"Dowódcy
Chanatu
Krymskiego.
Tuhaj-bej"
ISBN
978-83-67111-46-1
109 str.
163x235 mm
Mapy: 9
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Od
wydawcy
Wstęp
I Krym i jego
sąsiedzi w
pierwszej
połowie XVII
wieku
II Droga po
chwałę
III Rok
wielkich
zwycięstw
IV Pamięć o
bohaterze
Zakończenie
Bibliografia
Spis map
O
książce:
W pierwszej
połowie XVII
wieku Chanat
Krymski był
jednym z
najsilniejszych
państw w
Europie
Środkowo-Wschodniej.
Był on częścią
rozległego
świata
muzułmańskiego,
który
rozciągał się
od Maroka po
Indonezję i
stanowił
jednolitą
przestrzeń
kulturową.
Państwo
Girejów
obejmowało
Półwysep
Krymski (z
wyjątkiem
Wybrzeża
Południowego i
Kerczu,
rządzonych
przez turecką
administrację
ejaletu Kaffy)
oraz stepy od
Dniepru po
Kubań
włącznie.
Chanowie
krymscy
uważali ziemie
czerkieskie na
Północnym
Kaukazie za
część swojego
imperium. Pas
ziem
nadbrzeżnych
od Dunaju do
Dniepru
wchodził w
skład państwa
osmańskiego,
ale ludność
tatarska tych
terenów była
podwójnie
podporządkowana
sułtanowi-chanowi.
Jały agasi
(aga
nadbrzeża) był
namiestnikiem
chana nad
Tatarami
budziackimi,
największej
społeczności
tatarskiej w
regionie Morza
Czarnego poza
Krymem i
Kubaniem.
Kierowanie
państwem i
dowództwo nad
armią były
synonimami.
Głową państwa
był chan,
który był
również
naczelnym
dowódcą. Jego
zastępca i
następca nosił
tytuł kałgi
(kałga-sułtan).
Drugi następca
chana nosił
tytuł
nureddina
(nureddin-sułtan).
Pod
nieobecność
chana to
właśnie oni
mieli dowodzić
armią. Pod
jego
dowództwem
dowodzili
odpowiednio
prawą i lewą
flanką. Inni
członkowie
rodziny
Girejów
(sułtani) byli
również
dowódcami
wojskowymi.
Bejowie
(begowie),
wyższa
szlachta
chanatu,
łączyli
funkcje
dowódców i
zarządców.
Przedstawiciele
głównych rodów
chanatu –
Szirinów,
Mansurów,
Barynów,
Argynów,
Sedżeutów i
Jaszławów –
brali udział w
rządzeniu
krajem razem z
Girejami...
O
autorze:
Amet-chan
Szejchumierow
(1992),
młodszy
pracownik
naukowy
Instytutu
Historii im.
Sz. Mardżani
Akademii Nauk
Republiki
Tatarstanu w
Kazaniu
(Rosja). W
kręgu jego
zainteresowań
naukowych
znajdują się
sprawy
wojskowe
Chanatu
Krymskiego.
Autor
kilkunastu
publikacji
dotyczących
różnych
aspektów
wojskowości
Tatarów
krymskich.
Przemysław
Benken
"Legiony
Polskie w
bitwie pod
Jastkowem
31 VII – 3
VIII 1915"
ISBN
978-83-67111-45-4
64 str.
163x235 mm
Mapy: 2
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
I Utworzenie
4. Pułku
Piechoty i
marsz formacji
legionowych na
Lublin
II Bitwa pod
Jastkowem –
przygotowania
i dzień
pierwszy
III Bitwa pod
Jastkowem –
dzień drugi i
trzeci
IV Odwrót
Rosjan i
podsumowanie
walk
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Na przełomie
lipca i
sierpnia 1915
r. pod
Jastkowem
niedaleko
Lublina
rozegrała się
bitwa, w
której udział
wzięły m.in.
4. Pułk
Piechoty
Legionów ppłk.
Bolesława Roi
i pułki I
Brygady
Legionów
Józefa
Piłsudskiego.
Wokół
krwawego,
kilkudniowego
starcia
(będącego
chrztem
bojowym 4.
Pułku), w
którym Polacy
próbowali
bohatersko,
acz
bezskutecznie
przełamać
pozycje
rosyjskie,
narosło wiele
kontrowersji.
Co faktycznie
wydarzyło się
pod Jastkowem
i kto
odpowiadał za
brak sukcesu
formacji
legionowych
oraz duże
straty
poniesione
przez Polaków?
Czas poznać
odpowiedzi na
te pytania.
Warto dodać,
że wielu
uczestników
bitwy pod
Jastkowem w
późniejszych
latach brało
udział w
kształtowaniu
polskiego
życia
kulturalnego i
politycznego.
Byli to m.in.:
Karol Bunsch,
Władysław
Broniewski,
Józef
Piłsudski,
Bolesław Roja,
Felicjan
Sławoj
Składkowski
czy Kazimierz
Sosnkowski.
Wszystkich ich
spotkamy na
kartach
niniejszej
książki.
Z całą
powagą
stwierdzam, że
praca dr.
Przemysława
Benkena […]
jest
relewantnym
dopełnieniem
istniejącej
historiografii.
Czytając
niniejszą
pracę należy
mieć na uwadze
słowa Cycerona
„Historiam
nescire hoc
est semper
puerum esse”,
które wskazują
czytelnikowi
na istotne
znaczenie
znajomości
historii
batalii o
polską
niepodległość
i wyzwolenie
się przez
Polaków spod
panowania
zaborców
trwającego od
XVIII aż do
początków XX
wieku. Tym
bardziej, że
wspomniana
publikacja
prezentuje
walkę Legionów
Polskich z
Cesarską Armią
Rosyjską,
której
niechlubne
tradycje
imperialne
kontynuuje
istniejąca w
różnych
formach
państwowości
Rosja.
(z recenzji
dr. Arkadiusza
Krawcewicza).
O
autorze:
Przemysław
Benken
(1985) –
doktor nauk
humanistycznych,
historyk
wojskowości i
politolog,
pracownik
Oddziałowego
Biura Badań
Historycznych
Instytutu
Pamięci
Narodowej w
Szczecinie.
Autor przeszło
setki
publikacji
naukowych, w
tym ośmiu
książek. W
2022 r.
otrzymał
nagrodę
Fundacji im.
Janusza
Kurtyki za
najlepszą
monografię
naukową
poświęconą
dziejom Armii
Krajowej. W
naszym
wydawnictwie
opublikował
m.in. książkę
poświęconą
wojnie
zuluskiej z
1879 r. i
monografię
bitew II wojny
indochińskiej
stoczonych pod
Ap Bac i Binh
Gia.
Jakub
Juszyński
"Polska
jazda i konne
łucznictwo w
XII wieku"
ISBN
978-83-67111-44-7
97 str.
163x235 mm
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
I Znaczenie
zasieków w
wojnach
II Jazda
polska do XII
wieku
III Partyjski
strzał
polskiego
księdza
IV Walki w
latach
1119-1138
V Walki w
latach
1146-1151
VI Odparcie
Fryderyka
Barbarossy w
1157 roku
VII Wyprawa na
Prusy w 1166
roku
VIII Wojny
Kazimierza II
Sprawiedliwego
Podsumowanie
Bibliografia
O
książce:
Książka ta
omawia walki
polskiego
rycerstwa w
XII wieku.
Prowadziło ono
wówczas
działania o
szerokim
zasięgu i
dużej
skuteczności,
co
rozstrzygało
ówczesne
konflikty na
korzyść
Polski. W tym
stuleciu,
między innymi,
Bolesław
Krzywousty
podbił
Pomorze,
odparto
Fryderyka
Barbarossę,
skutecznie
walczono w
Prusach i na
Rusi.
Polska jazda
odnosiła
zwycięstwa,
stosując
pozorowany
odwrót i
zawładnięcie
terenem. Nigdy
nie walczyli
tak inni
Słowianie. W
walce konnej
posługiwano
się często
oszczepami i
łukami. O tym
wszystkim
mówią źródła
polskie i
obce,
wzajemnie się
uzupełniając.
Szczególnie
dokładny jest
przekaz
czeskiego
kronikarza
Kosmasa o
polskim
księdzu, który
uciekając
konno przed
rozbójnikiem,
oddał
partyjski
strzał.
O
autorze:
Jakub
Juszyński
(1988), jest z
wykształcenia
historykiem.
Zajmuje się
odtwarzaniem
starożytnych
metod walki
konnej w
galopie bez
siodła i
strzemion, a
także Połowca
węgierskiego.
Publikuje w
„De Re
Militari”,
„Nowych
Studiach
Grunwaldzkich”,
„Mówią Wieki”
i „Pruthenii”.
Jarosław
Jastrzębski
"Niszczyciele
Japońskiej
Marynarki
Wojennej
7 XII 1941
–
2 IX 1945.
Organizacja i
potencjał
bojowy.
Tom IV Okręgi
morskie,
floty, grupy
flot"
ISBN
978-83-67111-40-9
305 str.
152x235 mm
Tabele: 207
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
I Potencjał
bojowy w 1944
roku
II
Niszczyciele w
morskich
okręgach
obronnych
III
Niszczyciele w
morskich
okręgach
strażniczych
IV Potencjał
bojowy w 1945
roku
V Niszczyciele
we flotach
morskich
VI
Niszczyciele
we flotach
lotniczych
VII
Niszczyciele w
grupach flot
VIII Wojenny
stan floty
niszczycieli
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis tabel
Spis
fotografii
O
książce:
Celem
niniejszej
monografii
jest
całościowe
przedstawienie
organizacji
floty
niszczycieli
Japońskiej
Marynarki
Wojennej (jap.
Dai Nippon
Teikoku Kaigun)
oraz jej
możliwości
bojowych. W
opracowaniu
dane zostały
ukazane w
różnych
przekrojach, z
szerokim
wykorzystaniem
tabel, które
jak sądzę
pozwalają
niejednokrotnie
przystępniej
zobrazować
fakty,
ułatwiając też
ich
porównywanie i
przede
wszystkim
odnajdywanie
potrzebnych
danych. O ile
zatem
opierałem się
na materiale
źródłowym
względnie
łatwo
dostępnym
wnikliwym
poszukiwaczom
wiedzy
historycznej,
o tyle sposób
jego
przedstawienia
jest moim
pomysłem
autorskim i
mam ogromną
nadzieję, że
przypadnie do
gustu jak
największej
grupie
zainteresowanych
dziejami tego
jak dotychczas
największego
konfliktu
pacyficznego i
zarazem
istotnej
części II
wojny
światowej.
Znajduje się w
niej opis
wszystkich
niszczycieli
cesarskiej
floty oraz
struktur
organizacyjnych,
w ramach
których
funkcjonowały
w latach
1941-1945, jak
też wiele
kluczowych i
interesujących
faktów z ich
dziejów. Praca
została
podzielona na
4 tomy.
O
autorze:
Jarosław
Jastrzębski,
doktor nauk
humanistycznych
w zakresie
historii.
Specjalizuje
się w historii
administracji,
prawa i
wojskowości,
ze szczególnym
uwzględnieniem
szkolnictwa
wyższego II
Rzeczypospolitej
oraz
Japońskiej
Marynarki
Wojennej. Jest
autorem ponad
100 publikacji
naukowo-badawczych
i
popularnonaukowych,
w tym
kilkunastu
opracowań
monograficznych.
Do jego
ważniejszych
prac należą: Lotniskowce
Japońskiej
Marynarki
Wojennej 7 XII
1941 – 2 IX
1945.
Organizacja i
potencjał
bojowy,
Zabrze 2020; Instytucja
profesury
zwyczajnej w
polskim
państwowym
szkolnictwie
akademickim w
latach
1920-1939,
Kraków 2018; Midway,
Warszawa 2014;
Organizacja
Japońskiej
Marynarki
Wojennej na
poziomie
strategicznym
7 XII 1941 – 2
IX 1945,
Oświęcim 2014;
Kuantan 10
XII 1941.
Anatomia
brytyjskiej
klęski,
Zabrze 2014; Rajd
Doolittle’a na
Tokio 18 IV
1942.
Uwarunkowania
polityczne i
strategiczne
operacji,
Zabrze 2013; Państwowe
szkolnictwo
akademickie w
II
Rzeczypospolitej.
Zagadnienia
systemowe,
Kraków 2013; Bitwa
na Morzu
Koralowym 2-8
V 1942 r.,
Zabrze 2012.
Aktywnie
działa
społecznie,
m.in. pełniąc
rozmaite
funkcje w
organach lub
komisjach
kilku
stowarzyszeń
naukowych i
sportowych.
Jest stałym
współpracownikiem
czasopisma
popularnonaukowego
„Okręty
Wojenne”.
Adam
Przybylski
"Operacja
wileńska 1919"
ISBN
978-83-67111-43-0
114 str.
163x235 mm
Mapy: 24
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
DZIAŁANIA
WSTĘPNE W
WOJNIE
POLSKO-ROSYJSKIEJ
1918–1920
Wstęp
I Powstanie
frontu
polsko-rosyjskiego
II Obustronne
położenie w
połowie lutego
1919 roku
III Działanie
na linię rzeki
Szczary i
Pińsk
OFENSYWA NA
WILNO W
KWIETNIU 1919
ROKU
I Geneza
działania
II Położenie
obu stron w
końcu marca
III Plan
naczelnego
wodza
IV Ugrupowanie
wyjściowe
V Pierwszy
dzień operacji
– 16 kwietnia
VI Drugi dzień
działania – 17
kwietnia
VII Trzeci
dzień
działania – 18
kwietnia
VIII Zajęcie
Wilna
IX Sytuacja
końcowa
BÓJ OBRONNY O
WILNO
I Położenie
ogólne
II Odparcie
ataku
nieprzyjacielskiego
III
Wykorzystanie
IV Zajęcie
linii starych
okopów
niemieckich
Spis szkiców
O
książce:
W samym Wilnie
sytuacja w
ciągu dnia
20.IV.
poważniejszym
zmianom nie
uległa. Ze
strony
polskiej poza
drobnymi
przedsięwzięciami
nie czyniono
żadnych kroków
agresywnych.
Przeciwnik,
mimo przybycia
posiłków z
Landwarowa,
ograniczył się
tak samo do
obrony i do
ewakuacji. Pod
wieczór
przybył do
Wilna jeszcze
jeden batalion
piechoty,
zabrany w
marszu przez
wysłany w tym
celu w noc z
19 na 20.IV.
pociąg.
Dnia 21.IV. o
2.00 rano
nadeszła do
Wilna reszta
piechoty gen.
Śmigłego, wraz
ze sztabem
dywizji. Z tą
chwilą ciężar
walki
przeszedł na
piechotę.
Rozpoczęte o
g. 5.00 rano
natarcie, już
w godzinach
popołudniowych
doprowadziło
do opanowania
całego
miasta.
Przeciwnik
cofał się na
północo-zachód,
w kierunku na
Mejszagołę.
Ze względu na
wyczerpanie
oddziałów,
zwłaszcza
kawalerii,
pościg za
nieprzyjacielem
był
niemożliwy.
Ograniczono
się więc do
bezpośredniego
ubezpieczenia
miasta od
północy i
wschodu i
tylko trzy
szwadrony
kawalerii
zostały
wysunięte w
kierunkach
południowo-zachodnim
i zachodnim,
dla obserwacji
spodziewanych
w tych
kierunkach
ruchów
odciętych od
Wilna części
rosyjskiej
dywizji
litewskiej.
Ofensywa
wileńska
(wyprawa
wileńska), to
jedna z
pierwszych
polskich
operacji
wojskowych
podczas wojny
polsko-bolszewickiej
1919–1921. Jej
zasadniczym
celem było
zajęcie Wilna
i
Wileńszczyzny
oraz
przyłączenie
tych terenów
do odrodzonego
państwa
polskiego.
Niniejsza
książka
prezentuje
działania
wstępne w
tejże wojnie,
ofensywę z
kwietnia 1919
roku oraz
obronę Wilna
przed wojskami
sowieckimi w
kwietniu i
maju 1919
roku...
O
autorze:
Adam
Przybylski
(1896-1945) –
żołnierz
Legionów
Polskich,
podpułkownik
dyplomowany
piechoty
Wojska
Polskiego,
historyk
wojskowości,
attaché
wojskowy
Polski w
Japonii
(1935–1938). W
latach
1926-1929 i
1930-1932
odkomenderowany
do Wojskowego
Biura
Historycznego.
Autor szeregu
prac z dziejów
operacji
wojennych
okresu
1918–1921,
opartych o
archiwalia i
dokumenty
Ministerstwa
Spraw
Wojskowych.
Marian
Małecki
"Muhi
nad rzeką Sajó
1241. Z
dziejów
obecności
Mongołów w
Europie. Tom
I. Wojna –
prawo –
obyczaje"
ISBN
978-83-67111-37-9
477 str.
145x205 mm
Mapy: 9
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Przedmowa
(Gabor Béli)
Wstęp
I Rys
historyczny
Węgier przed
najazdem 1241
r.
II Rys
historyczny
imperium
mongolskiego
do najazdu na
Węgry w 1241
r.
III W drodze
pod Muhi
IV Węgierscy
sojusznicy
V Bitwa na
równinie Muhi
nad rzeką Sajó
VI Rozmiary i
skutki klęski
O
książce:
Historia
Węgier – jak
napisał jeden
z jej
rodzimych
historyków –
jest pasmem
zwycięstw w
klęskach. Ten
wyjątkowy w
skali
znaczenia i
kultury naród
europejski z
racji swego
centralnego
położenia w
Europie
wielokrotnie
doświadczany
był przez
zawieruchy
dziejowe,
które
definiowały
jego istnienie
niemal od
nowa. Zawsze
jednak
podnosili się
Węgrzy ze
swych
doświadczeń i
tworzyli,
odnawiali
swoją
państwowość i
kroczyli dalej
wkładając w
rozwój
cywilizacyjny
Europy więcej
niż inni.
Odrębność
węgierska to
przede
wszystkim
język należący
do grupy
ugrofińskiej.
Dalej to
koczownicze
pochodzenie ze
stepów spod
Uralu, to
silnie
zakorzenione
poczucie
wolności
stepowca,
które jeszcze
w
średniowieczu
– przed
najazdem
mongolskim
znalazło swoje
miejsce w
„Złotej bulli”
Andrzeja II.
Węgrzy to
„Antemurale
Christianitatis”,
za które, tak
jak i Polsce,
przyszło w
historii
zapłacić
wysoką cenę –
zaborami...
O
autorze:
Prof. Marian
Małecki
(1969), jest
pracownikiem
naukowym
Uniwersytetu
Jagiellońskiego
w Krakowie,
autorem ponad
20 publikacji
samodzielnych
i ponad 140
artykułów i
rozdziałów w
pracach
naukowych i
popularyzatorskich
z dziedziny
historii,
historii
państwa i
prawa, ustroju
i prawa
dogmatycznego,
a także
współautorem
12-tomowej Encyklopedii
Powszechnej.
Swoje
zainteresowania
historyczne
skupia wokół
problematyki
wypraw
krzyżowych,
regionalnej
Śląska i
Galicji, II
wojny
światowej, a
także
archeologii
prawa. Jest
członkiem
kilku
organizacji i
stowarzyszeń
krajowych i
zagranicznych
z zakresu
prawa,
historii,
historii
ustroju, w tym
członkiem
honorowym
Węgierskiego
Towarzystwa
Naukowego z
Historii
Kultury
Prawnej i
Etnografii
Prawa – The
Tárkány Szücs
Ernö Legal
Cultural
History and
Legal
Etnographic
Research Group.
Uczestniczy w
międzynarodowych
projektach
badawczych z
zakresu tychże
dziedzin.
Dmitrij
Milutin
"Opis
działań
wojennych 1839
roku
w
północnym
Dagestanie"
ISBN
978-83-67111-39-3
82 str.
163x235 mm
Mapy: 6
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
I Szkic lewej
flanki Linii
Kaukaskiej i
Dagestanu.
Początek
zamieszek w
tym regionie
od czasów
rozwoju
muridyzmu.
Wzmocnienie
Szamila i stan
rzeczy do 1839
roku
II Projekty i
plany operacji
wojskowych na
rok 1839.
Skład osobowy
oddziałów.
Przygotowania.
Incydenty na
początku roku
III Ruch do
Aukh. Nagły
atak na
twierdzę
Taszaw-Hadżi.
Sprawa pod
Achmet-Tala.
Wejście do
Iczkerii.
Zdobycie
Sajasanu.
Powrót do
twierdzy
Wniezapnaja
(od 10 do 15
maja)
IV Ruch przez
Salatau.
Starcie w
Terengul lub
Burtanai.
Wejście do
Gumbet. Szturm
na Arguan
V Ruch w
kierunku
Chirkat.
Przekroczenie
przez
Andyjskie
Kojsu.
Oblężenie
Achulgo
VI Nagły atak
wroga. Jego
klęska pod
Aszyltą i przy
moście
sagritlochskim.
Pierwszy
generalny
szturm na
Achulgo
VII Blokada
Achulgo z
lewej strony
rzeki Kojsu.
Negocjacje z
Szamilem.
Drugi szturm i
zdobycie
Achulgo
VIII Wymarsz
spod Achulgo.
Działania
końcowe i
rezultaty
Załączniki
Spis map
O
książce:
Do najbardziej
znamiennych
wyczynów wojsk
rosyjskich na
Kaukazie
należą bez
wątpienia
działania
wojenne 1839
roku w
Dagestanie: w
części
południowej
pod komendą
dowódcy
korpusu
generała
piechoty
Gołowina i w
części
północnej pod
dowództwem
generała
adiutanta
Grabbe. O ile
pierwsze z
nich są godne
uwagi ze
względu na ich
ważne
rezultaty,
osiągnięte
przy bardzo
niewielkich
ofiarach, o
tyle drugie
zasługują na
szczególną
uwagę: miały
miejsce w tych
częściach
regionu, do
których wojska
rosyjskie
wcześniej nie
przenikały.
Napotkały one
na ogromne
trudności i
tak duży opór
ze strony
wroga, jakiego
wcześniej nie
widziano,
dlatego też
sukcesy armii
rosyjskich
nigdy
wcześniej nie
były warte tak
wielu ofiar.
Tym większe
uznanie należy
się wojskom,
które przez
ponad cztery
miesiące z
prawdziwą
odwagą i
niezachwianą
stanowczością
znosiły
wszystkie
trudy i
cierpienia
tego
uciążliwego
marszu przez
skaliste i
bezpłodne
góry.
Żołnierze na
każdym kroku
pokonywali
napotkane
trudności i
wszędzie tam,
gdzie wróg
odważył się
stawić opór,
dzielnie
walczyli. Ani
duża liczba
górali, ani
ich
wojowniczość
podsycana
fanatyzmem
religijnym,
ani
niedostępność
umocnionych
pozycji – nic
nie było w
stanie
powstrzymać
sukcesu
oddziału
rosyjskiego na
wyznaczonej
drodze.
Pozytywnie
można ocenić
fakt, że nigdy
podczas jednej
kampanii te
same oddziały
nie
przeprowadziły
tak wielu
udanych
szturmów na
silne pozycje
wroga. Dla
wojsk
kaukaskich
wszystko było
możliwe!...
Niniejsza
książka
prezentuje
opis
rosyjskiej
kampanii
wojennej w
północnym
Dagestanie w
1839 roku wraz
ze
szczegółowym
opisem
oblężenia
twierdzy
Achulgo,
bronionej
przez imama
Szamila.
O
autorze:
Dmitrij
Milutin
(1816–1912),
był jednym z
ostatnich
wybitnych
dowódców
wojskowych
Imperium
Rosyjskiego,
który wniósł
znaczący wkład
w teorię i
historię
wojskowości.
Milutin
dosłużył się
stopnia
feldmarszałka
i przez dwa
dziesięciolecia
kierował
Ministerstwem
Wojny, będąc
jednym z
ideologów
reform
wojskowych
cesarza
Aleksandra II.
Jako porucznik
Milutin brał
bezpośredni
udział w
kampanii wojsk
rosyjskich
przeciwko
imamowi
Szamilowi w
1839 roku,
podczas której
został ranny.
Jakub
Juszyński
"Polska
jazda i
łucznicy za
pierwszych
Piastów"
ISBN
978-83-67111-38-6
125 str.
163x235 mm
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
Polska
wywalcza swoje
miejsce
Drużyna
wczesnopiastowska
Jazda i
łucznicy
Mieszka I
Za Bolesława
Wielkiego-Chrobrego
Za Mieszka II
i Kazimierza
Odnowiciela
Wnioski
końcowe
Bibliografia
O
książce:
Książka
opisuje walki
polskiej jazdy
i łuczników w
czasach od
Mieszka I do
Kazimierza
Odnowiciela.
Spośród
wykorzystanych
źródeł
szczególnie
ważna jest
Kronika
Thietmara.
Dzięki niej
wiadomo, że
wojsko
piastowskie
składało się
prawie
wyłącznie z
lekkiej jazdy
i pieszych
łuczników. Ich
działania,
opisane przez
kronikarza,
były
niewykonalne
dla ciężkiej
jazdy oraz dla
piechoty
walczącej
głównie wręcz.
Piastowska
taktyka
wykazywała się
też
wyspecjalizowaniem.
Polscy wojowie
na przykład
stale używali
pozorowanego
odwrotu i
przeprowadzali
szybkie konne
wypady o dużym
zasięgu na
teren wroga.
Warto
podkreślić, że
takiej taktyki
nie stosowali
nigdy inni
Słowianie.
O
autorze:
Jakub
Juszyński
(ur. 1988)
jest z
wykształcenia
historykiem.
Zajmuje się
odtwarzaniem
starożytnych
metod walki
konnej w
galopie bez
siodła i
strzemion, a
także Połowca
węgierskiego.
Publikuje w
„De Re
Militari”,
„Nowych
Studiach
Grunwaldzkich”,
„Mówią Wieki”
i „Pruthenii”.
Krzysztof
Kubiak, Łukasz
Mamert
Nadolski
"Konflikt
bliskowschodni
1945–1982.
Broń –
ludzie –
epizody"
ISBN
978-83-67111-36-2
234 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
Konflikt
bliskowschodni
1945–1982
Bibliografia
O
książce:
Książka, którą
trzymają
Państwo w ręku
jest zarówno
suplementem,
jak i
pokłosiem
naszych
wcześniejszych
prac
poświęconych
wojnom
izraelsko-arabskim,
lub, jak kto
woli –
konfliktowi
bliskowschodniemu,
zarówno tym
napisanym
wspólnie, jak
i opracowań
autorskich.
Składają się
nań teksty,
które z
rozmaitych
przyczyn
(głównie
jednak z uwagi
na dążenia na
utrzymanie
rozsądnej
objętości i
przyjaznej
czytelnikowi
narracji) nie
znalazły się w
publikacjach
(książkach i
artykułach)
poświęconych
wojnie o
niepodległość
Izraela,
wojnie
sueskiej,
wojnie
sześciodniowej
i innym
zmaganiom,
które od 1947
roku niemal
nieustannie
znajdują się
na pierwszych
stronach gazet
(a obecnie
czołowych
pozycjach w
serwisach
internetowych).
Wybór
epizodów,
postaci i
typów
omówionego
sprzętu ma
przy tym
charakter
autorski, a
zatem czysto
subiektywny.
Kierowaliśmy
się jednak
jedną
nadrzędną
myślą,
sprowadzającą
się do
złamania
bardzo
popularnej w
piśmiennictwie
popularnonaukowym
i
hobbystycznym
ścieżki
postępowania
określonej
słowami
„znacie to
posłuchajcie”.
Z tego względu
zrezygnowaliśmy
z ponownego
prezentowania
zagadnień,
które
doczekały się
obszernej i
dobrej
literatury, a
skupiliśmy na
kwestiach mało
znanych,
często wręcz
nieznanych,
amitologizowanych...
O autorach:
Prof.
dr hab. kmdr
por. (rez.) Krzysztof
Kubiak.
Absolwent
Akademii
Marynarki
Wojennej i
Uniwersytetu
Gdańskiego.
Przez niemal
dwie dekady
związany z
wyższym
szkolnictwem
wojskowym.
Obecnie jest
kierownikiem
Zakładu
Bezpieczeństwa
Międzynarodowego
na
Uniwersytecie
Jana
Kochanowskiego
w Kielcach.
Zajmuje się
przemocą
militarną w
stosunkach
międzynarodowych,
ze szczególnym
uwzględnieniem
okresu po II
wojnie
światowej,
przemianami w
obrębie sztuki
wojennej,
szeroko
rozumianą
nautyką, a
także
architekturą
bezpieczeństwa
obszarów
polarnych.
Dr hab. Łukasz
M. Nadolski
– historyk,
kustosz
dyplomowany w
Muzeum Wojsk
Lądowych w
Bydgoszczy.
Specjalizuje
się w
konfliktach
zbrojnych po
II wojnie
światowej. W
centrum jego
zainteresowań
naukowych
znajdują się
wojny na
Bliskim
Wschodzie,
walki
powietrzne nad
Wietnamem
Północnym oraz
Falklandami.
Autor i
współautor
kilkunastu
książek oraz
licznych
artykułów
naukowych i
popularnonaukowych.
Od 2009 roku
jest
redaktorem
„Militariów
Pomorskich.
Zbiór
studiów”, a
od 2015 roku
także „Wojen i
konfliktów
zbrojnych po
1945 roku.
Zbiór
Studiów”.
Eugen Gorb
"Dardanele
22-23 V 1807.
W cieniu
wojen
napoleońskich"
ISBN
978-83-67111-35-5
92 str.
163x235 mm
Mapy: 10
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
I Wojna
hybrydowa i
interwencja
międzynarodowa
II Flota
Bałtycka na
Morzu
Śródziemnym
III Bitwa pod
Dardanelami,
22-23 maja
1807 roku
Epilog
Bibliografia
Spis map i
schematów
O
książce:
Kiedy
historycy
mówią o wojnie
rosyjsko-tureckiej
(1806-1812),
prawie zawsze
można usłyszeć
opinię, że ten
konflikt
zbrojny
pozostaje w
cieniu wojen
napoleońskich
i jest ich
częścią. Jest
to częściowo
prawda. Jedną
z przyczyn
wybuchu wojny,
które autor
omówi
dokładniej w
pierwszym
rozdziale,
jest ogromny
wzrost wpływów
francuskich na
politykę
zagraniczną, a
nawet
wewnętrzną
Imperium
Osmańskiego.
Napoleon
praktycznie
uzgodnił z
sułtanem
Selimem III,
że jego wojska
będą
przemieszczać
się przez
terytoria
tureckie, co
było sprzeczne
z zasadami
islamu.
Istniało
zagrożenie
powstania
nierównowagi
sił w
regionie, co
nie podobało
się Rosji i
Wielkiej
Brytanii.
Nie należy
jednak
nadmiernie
wyolbrzymiać
czynnika
francuskiego w
rozważaniach o
wybuchu
kolejnej wojny
rosyjsko-tureckiej
– takie
podejście było
charakterystyczne
dla rosyjskiej
historiografii
przedrewolucyjnej,
ale przyjęcie
go w naszych
czasach byłoby
dużym
uproszczeniem
problemu.
Traktaty
pokojowe,
które
zakończyły
poprzednią
wojnę
rosyjsko-turecką
prowadzoną w
latach
1787-1792,
dały Europie
jasno do
zrozumienia,
że Imperium
Rosyjskie jest
zainteresowane
zwiększeniem
swoich wpływów
w regionie
naddunajskim.
Listę
rosyjskich
interesów
można by z
łatwością
rozszerzyć o
Grecję i
Serbię.
Kwestia
aneksji
księstw
mołdawskiego i
wołoskiego
była tylko
sprawą czasu.
Jednak rok
1806 był chyba
najbardziej
niefortunnym
momentem dla
realizacji
tych planów.
Co więcej,
trudności
występowały po
obu stronach
konfliktu.
Warto zwrócić
uwagę na fakt,
że Imperium
Rosyjskie
rozpoczęło
wojnę bez
formalnego jej
wypowiedzenia.
Nastąpiło to
dopiero wtedy,
gdy wojska
rosyjskie
całkowicie
zajęły
księstwa
naddunajskie,
z wyjątkiem
kilku twierdz,
które
utrzymywały
się tylko
dzięki
wytrwałości i
środkom
lokalnych
osmańskich
namiestników.
Przykład
rosyjskiej
inwazji na
terytorium
Imperium
Osmańskiego w
ostatnich
miesiącach
1806 roku jest
jaskrawą
ilustracją
taktyki wojny
hybrydowej,
która
pozostawia
przeciwnika
oszołomionego
i
zdezorientowanego,
niezdolnego do
szybkiej
odpowiedzi na
agresję.
Taktyka ta
była z
powodzeniem
stosowana
przez Rosję
również i w
czasach
współczesnych...
O
autorze:
Eugen Gorb
(1989),
historyk z
wykształcenia,
absolwent
Mariupolskiego
Uniwersytetu
Państwowego
(Ukraina) i
studiów
doktoranckich
Donieckiego
Uniwersytetu
Narodowego im.
Wasyla Stusa.
Stypendysta
Centrum
Historii
Miejskiej
(Lwów) i
Instytutu Nauk
o Człowieku
(Wiedeń). Jego
współpraca z
wydawnictwem
„Inforteditions”
zaowocowała
dwiema
książkami:
„Lwów –
Jezierna.
Kampania
kozacko-moskiewska
roku 1655”
(współautor),
„Belgrad –
Oczaków.
Konfrontacja
Imperium
Osmańskiego z
koalicją
rosyjsko-austriacką
w 1788 roku” i
szeregiem map
do wydań
książkowych
naszej
oficyny.
Ryszard
Przybyliński
"Dynastie
w Księstwie
Halicko-Włodzimierskim
do roku
1340"
ISBN
978-83-67111-34-8
304 str.
155x214 mm
Mapy: 8
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Od
Autora
I Krótki rys
geograficzno-historyczny
II Dynastie
Rościsławiczów
i
Mścisławiczów
III Dynastia
Romanowiczów
Epilog
Tablice/tabele
genealogiczne
Bibliografia
Wykaz skrótów
Spis map
O
książce:
Poniższa
monografia
historyczna
przedstawia
krótką
historię
panowania
dynastii z
różnych gałęzi
rodu Ruryka na
ziemiach
halickiej i
wołyńskiej do
1340 r., w
którym to roku
zakończył
tragicznie
żywot ostatni
po kądzieli z
dynastii
Romanowiczów.
W opowiadaniu
tym Czytelnik
odnajdzie
wiele opisów
walk o Kijów,
Wołyń i Halicz
oraz ciekawe
historie z
życia
wybranych
postaci
historycznych
z dynastii
Rurykowiczów,
panujących na
terenach Rusi
Południowo-Zachodniej.
Wspomniane są
również wątki
wspólnej
historii
książąt
ruskich i
polskich w
czasie
rozbicia
dzielnicowego.
Do rozdziału
opisującego
granice
poszczególnych
ziem ruskich
dołączono mapy
geograficzno-historyczne,
zarówno
polskich, jak
i rosyjskich
geografów.
Opracowanie
opiera się
głównie na
źródłach i
pracach
rosyjskich
kronikarzy i
historyków. W
mniejszym
zakresie
przytaczane są
źródła i prace
polskich,
węgierskich i
tureckich
badaczy.
Tabele i
schematy
genealogiczne
skonstruowane
są w zakresie
potrzebnym
tylko dla
zilustrowania
powiązań
rodowych
postaci
występujących
w treści tejże
monografii...
O
autorze:
Ryszard
Przybyliński
(ur. w 1955 w
Odolanowie),
major rezerwy
WP. Ukończył
Wyższą Szkołę
Oficerską
Wojsk
Rakietowych i
Artylerii w
Toruniu.
Dalsze swoje
życie związał
z Choszcznem w
województwie
zachodniopomorskim.
Absolwent
magisterskich
studiów
historycznych
w Wojskowym
Instytucie
Historycznym.
Po zakończeniu
zawodowej
służby
wojskowej
rozpoczął
pracę jako
nauczyciel
historii w
gimnazjum w
Pełczycach,
później w
Lubianie, a
następnie w
Zespole Szkół
Nr 1 w
Choszcznie,
gdzie stworzył
pierwszą klasę
licealną o
profilu
mundurowym,
której został
wychowawcą.
Obecnie oddaje
się pracy
twórczej w
dziedzinie
historii.
Zainteresowania
badawcze
Autora
skupiają się
na końcu epoki
średniowiecza
i wieku XVI.
Marcin
Gubała
"Z
epizodów wojen
napoleońskich.
Diamond
Rock
(1804–1805)"
ISBN
978-83-67111-33-1
99 str.
163x235 mm
Mapy: 5
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
I
Amiens, Indie
Zachodnie i
nowa wojna
II Zająć
Diamond Rock!
III Pierwszy
atak
IV Operacja
antylska
V HMS Diamond
Rock walczy
VI Dalsze losy
Zakończenie
Wykaz wybranej
literatury
Spis map i
szkiców
O
książce:
Wrogie okręty
zbliżały się
coraz śmielej
do Diamond
Rock; na czele
płynął
Berwick, a dwa
mniejsze
towarzyszące
mu okręty
ciągnęły za
sobą łodzie z
żołnierzami.
Maurice
obserwował
wrogie
jednostki,
wyczekując, by
w odpowiednim
momencie wydać
rozkaz
otwarcia
ognia. Jednak
to Berwick
oddał pierwsze
salwy. Wtedy
dopiero na
dany przez
komendanta
znak odezwały
się dwie
18-funtówki
baterii
Diamond, które
szybko
wstrzelały się
w Berwicka i
uszkodziły
kadłub i
takielunek.
Nie
powstrzymało
to wszakże
okrętu
liniowego,
który szybko
znalazł się
tak blisko
Diamond Rock,
że umieszczone
na szczycie
działa nie
były już w
stanie
prowadzić do
niego ognia.
Gdy oba okręty
były
bezpieczne,
zaczęły
oddawać salwy
burtowe w
stronę
(opuszczonych
już) baterii
Królowej i
Centaur –
dokładnie tak,
jak to
przewidział
komendant
Maurice.
Gwałtowny
ostrzał trwał
około dwóch
godzin. Łodzie
z żołnierzami
pozostawały w
oddaleniu od
okrętów (które
miały stanowić
dla nich
naturalną
osłonę),
jednak baterii
Hooda udało
się pokryć je
ogniem i
zatopić dwie z
nich. Wkrótce
okazało się,
że pomysł
Maurice’a, aby
opuścić dolne
baterie
jeszcze przed
atakiem
wrogich
okrętów, był
nad wyraz
słuszny.
Bombardowanie
doprowadziło
do zerwania
się ze skał
tak wielu
ostrych
odłamków, że
obsługa dział,
niechroniona
przecież
żadnymi
osłonami, nie
miałaby
żadnych szans
na przeżycie.
Nadchodził
teraz
prawdziwy test
dla komendanta
i jego
garnizonu –
czy rację miał
komodor Hood,
który
twierdził, że
na Diamond
Rock garstka
ludzi jest w
stanie
powstrzymać
tysiące
napastników?
Nominalnym bohaterem książki jest niewielka skalista wyspa Diamond Rock, usytuowana nieopodal Martyniki. To właśnie z nią będą związane opisywane wydarzenia. Lecz tak naprawdę jest to opowieść o odwadze, a nawet brawurze, szczęściu i pechu, lojalności i ofiarności. Jest to opowieść o epizodzie wojen napoleońskich, nie dotyczy więc starcia, w którym stanęły przeciwko sobie tysiące żołnierzy. Mimo to historia ta ma swój wojskowy i polityczny walor. To, co się wydarzyło na Diamond Rock, było wypadkową interesów mocarstw kolonialnych w Indiach Zachodnich. Był to tylko epizod, lecz znamienny...
O
autorze:
Marcin
Gubała
(1979) –
doktor nauk
prawnych,
popularyzator
historii.
Daniel
Gazda
"Omdurman
1898"
ISBN
978-83-67111-32-4
225 str.
145x205 mm
Mapy: 29
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
I Warunki
naturalne
II Preludium
III Wybuch
Powstania
Mahdiego
IV Państwo
Mahdystów –
stosunki
wewnętrzne
V Armia
Mahdystów
VI Wojny
Abdullahiego i
polityka w
stosunku do
państw
ościennych w
latach
1885-1895
VII Inwazja
brytyjska na
Sudan –
przygotowania
VIII Inwazja
brytyjska –
podbój
północnej
Nubii w
1896-1897 roku
IX Bitwa pod
Umdabia (nad
Atbarą), 5-8
kwietnia 1898
X Bitwa pod
Omdurmanem,
1-2 września
1898
XI Faszoda
XII Bój o
Gedaref, 22
września – 23
października
1898
XIII Śmierć
Kalifa
Spis map
Bibliografia
O
książce:
Przedstawiam
Państwu
trzecią
książkę z
cyklu Krwawy
Nil. Wojny
Faraonów.
Niniejsza
pozycja jest w
pewnym sensie
kontynuacją
mojej
poprzedniej
publikacji pt.
Chartum
1884–1885.
Tytułowa bitwa
pod Omdurmanem
była
największym
starciem
zbrojnym epoki
kolonialnej w
Afryce,
została
stoczona nad
brzegiem Nilu,
w sercu
Sudanu.
Wydarzenie to
było
kulminacją
ostatniej fazy
jednego z
dramatyczniejszych
okresów w
historii tego
kontynentu,
jakim było
Powstanie
Mahdiego
(1881–1899),
zwane przez
Sudańczyków
Mahdiją.
Polskiemu
czytelnikowi
te czasy są
znane głównie
z powieści
Henryka
Sienkiewicza
pt. W
pustyni i w
puszczy.
Książka ta
znacznie
upraszcza i
przedstawia w
sposób naiwny
rzeczywistość,
jaka panowała
w Sudanie w
trakcie
Mahdiji. Z
moich
wcześniejszych
prac pt. Powstanie
Mahdiego
wydanej w 2004
roku, Chartum
1884–1885
wydanej w 2021
roku czy
artykułu pt.
Kampania nad
Atbarą w marcu
i kwietniu
1898 roku jako
próba
odwrócenia
losów Inwazji
Brytyjskiej na
Sudan z 2017
roku, a
także kilku
artykułów
traktujących o
pewnych
wydarzeniach z
okresu
Mahdiji.
Mahdiji nie
należy
rozpatrywać
tylko jako
walki
narodowowyzwoleńczej
przeciwko
egipsko-tureckiej
okupacji, a
później
interwencji
brytyjsko-egipskiej,
lecz jako ruch
religijno-społeczny.
Pierwszy
przywódca i
twórca tego
ruchu Muhammad
Ahmad wezwał
do powrotu do
czystego
islamu, do
walki z
niewiernymi i
heretykami, za
których uważał
Egipcjan,
żądał
poszanowania
sprawiedliwości
i porządku...
O
autorze:
Daniel
Gazda
(1963),
archeolog,
historyk
zajmujący się
głównie
badaniami
archeologicznymi
obiektów
warownych i
sakralnych z
okresu
starożytności
i
średniowiecza
oraz historią
wojskowości.
Uczestnik
wielu misji
archeologicznych
do doliny Nilu
oraz kierownik
wieloletnich
badań
archeologicznych
ważnych
obiektów
militarnych i
sakralnych w
Polsce np.
Zamki w
Radzyniu
Chełmińskim
czy
Czorsztynie,
obiekty
warowne w
Starym
Dzierzgoniu.
Autor
kilkudziesięciu
artykułów
naukowych z
dziedziny
archeologii i
10 publikacji
książkowych z
dziedziny
wojskowości
m.in.: Rzym
i Barbarzyńcy.
Wojny,
relacje,
starcie
cywilizacji;
Wojny Domowe w
Imperium
Rzymskim;
Powstanie
Mahdiego;
Podbój Egiptu
przez Kusz i
Asyrię czy
Memfis 728
rok p.n.e.
Dmitrij
Seliwerstow
"Korostyń
– Szełoń 1471.
Kres „Pana
Nowogrodu
Wielkiego”"
ISBN
978-83-67111-31-7
128 str.
163x235 mm
Mapy: 9
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
I
„Pokój trwa do
wojny, a wojna
do pokoju”
II Wojna na
Zachodzie
III Kazań
IV Wnioski i
reformy
wynikłe ze
„zdobycia
Kazania”
V Zerwanie
VI Dygresja
chronologiczna
VII „Chcemy
króla”
VIII Pod
rządami króla
IX Wojna na
Dwinie
X Moskwa
XI Psków
XII Nowogród
Wielki
XIII Korostyń
XIV Szełoń
XV Korostyński
pokój
XVI Szileńga
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i
schematów
Summary
O
książce:
Zawarty w
lutym 1456
roku pokój w
Jażełbicach
między Wielkim
Księstwem
Moskiewskim a
Nowogrodem
Wielkim nie
rozwiązał
wszystkich
problemów,
lecz je
zaostrzył.
Przede
wszystkim ze
względu na
istnienie
dwóch wersji
traktatu
pokojowego.
Ale wielki
książę
moskiewski
Wasyl II Ślepy
nie mógł
liczyć na
więcej.
Wyraźnie
brakowało mu
sił
wojskowych.
Pewną rolę
odegrało
nieoczekiwane
wsparcie
Nowogrodu
Wielkiego ze
strony Pskowa.
Ponadto były
też inne
przyczyny.
Wiosną tego
samego roku
zmarł wielki
książę
Riazania Iwan
Fiodorowicz,
który przed
śmiercią,
wplątał się w
konflikt z
polskim królem
Kazimierzem IV
Jagiellończykiem.
Aby rozwiązać
spór, z Wilna
do Riazania
zostało
wysłane
poselstwo, na
którego czele
stał Wasyl
Chreptowicz.
Król skarżył
się, że
wiosną, w
przeddzień
dnia Mikołaja”
poddani władcy
riazańskiego
napadli na
miasto Mcensk.
„Miejsce
zostało
spalone, wsie
zawojowane”.
Dokument
datowany jest
na „9 czerwca,
indykcja 4”.
Datowanie jest
łatwe do
ustalenia.
Najbardziej
poprawna
indykcja
przypada na
okres od 1
września 1455
roku do 31
sierpnia 1456
roku. W
poprzedniej
indykcji od 1
września 1440
roku do 31
sierpnia 1441
roku Kazimierz
Jagiellończyk
nie był
jeszcze królem
[królem
Polski został
w 1447 roku].
Dzień
wiosennego św.
Mikołaja
obchodzony
jest 9 maja.
Można zatem
założyć, że
książę Iwan
Fiodorowicz
umarł
prawdopodobnie
dopiero w maju
1456 roku.
Natomiast
swoje oddziały
wysłał do
Mcenska,
jeszcze za
życia,
prawdopodobnie
pod koniec
kwietnia, tj.
po powrocie do
Moskwy (7
marca)
zwycięskiego
wielkiego
księcia Wasyla
II Ślepego...
O
autorze:
Dmitrij
Seliwerstow,
ur. w 1957
roku w
Moskwie.
Ukończył
Moskiewski
Państwowy
Uniwersytet
im. Baumana.
Od 2008 roku
aktywnie
uczestniczy w
Radzie
Problemowej
Państwowego
Muzeum
Historycznego.
W obszarze
jego
zainteresowań
naukowych
pozostaje
sztuka wojenna
Rusi
moskiewskiej
XV i początku
XVI wieku.
Publikował w
zbiorach
„Wojennoje
dieło Zołotoj
Ordy”,
„Zołotoordyńskaja
ciwilizacja”,
„Wojennoje
dieło Ułusa
Dżuczi”,
„Wojennaja
Archeołogija”
oraz w
zasobach
elektronicznychwww.milhist.info/laws/.
Marcin Suchacki
"Magenta
1859: w rękach
bogini losu"
ISBN
978-83-67111-30-0
72 str.
163x235 mm
Mapy: 2
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
I Dramatis
personae
II Polacy
w bitwie pod
Magentą, 4
czerwca 1859
r.
III W rękach
bogini losu
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Wśród
głuchego
milczenia w
całej
brygadzie
słychać było
szept
modlitwy,
wymawianej z
pokorą i
nabożeństwem.
Tu wąsaty
sierżant,
zawołany
hulaka,
mruczał
półgłosem:
»Kto się w
opiekę poda
Panu swemu«.
Tam znów
Węgier
wzdychał i
bijąc się w
piersi wołał:
»Istenem, az
istenem…, tj.
Boże, o Boże,
zmiłuj się nad
duszą moją«.
Ówdzie pan
porucznik,
przed chwilą
jeszcze w
całym pułku za
bezbożnika
znany, szeptał
dzwoniąc
zębami: »Vater
unser…«. Dalej
pan kapitan
półgłosem
nucił pieśń
nabożną: „O
sancta Maria
gratiae
plena”. Ówdzie
zaś w bojach
posiwiały
major odmawiał
psalmy pokutne
jak dziadek
kościelny.
Wszystko to
razem
wywoływało
wrażenie
ogromne, pełne
grozy
uroczystej,
potęgującej
się z każdą
chwilą, a
dosięgającej
najwyższego
szczytu wtedy,
gdy kapelani
pułkowi w
komży i stule,
z krzyżem w
ręku,
stanąwszy na
boku kolumn,
udzielali
zgromadzonemu
i do boju
idącemu wojsku
generalną
absolucję.
Wtedy wszyscy
bez różnicy
wyznania i
przekonań, i
zajmowanego
stopnia,
odkrywszy
głowy, ze
skruchą i
przejęciem
korzyli się
przed
Majestatem
Boga. […]
Wrzawa
straszliwa
napełniała
powietrze.
Nawoływania,
słowa komendy,
grzmiące tony
trąbek
sygnałowych,
nareszcie
bębnów
bijących do
ataku, świst
kul
karabinowych,
burczenie
ponad głowami
przelatujących
granatów,
złowieszczy
chrzęst
kartaczy,
rżenie koni,
jęki rannych i
słowa
przekleństwa
lub modlitwy w
rozlicznych
językach:
francuskim,
włoskim,
arabskim,
niemieckim,
węgierskim i
polskim,
wszystko to –
krzyżując się
w powietrzu –
tworzyło chaos
straszliwy,
pełen
grozy....
Powyższy
passus,
zaczerpnięty
ze wspomnień
porucznika
Władysława
Kornela
Zielińskiego,
Polaka w
służbie
rakuskiej,
wprowadza
czytelnika w
atmosferę
towarzyszącą
stoczonej 4
czerwca 1859
roku pod
Magentą, na
dalekim
przedpolu
Mediolanu,
bitwie wojsk
francuskich i
sardyńskich z
austriacką II
Armią.
Przedmiot
walki
stanowiło
panowanie nad
najbogatszą
prowincją
imperium
Habsburgów,
czyli
ustanowionym w
1815 roku tzw.
Królestwem
Lombardzko-Weneckim.
O
autorze:
Marcin
Suchacki
(1979),
historyk i
pisarz,
wychowanek II
LO im. Jana
Śniadeckiego w
Kielcach,
absolwent
Uniwersytetu
Jagiellońskiego
w Krakowie. Od
2013 r.
publikuje w
naszym
Wydawnictwie,
koncentrując
się na wojnach
o zjednoczenie
Niemiec i
Włoch.
Niniejsza
książka
stanowi
jedenastą w
jego dorobku.
Opowiada ona o
losach Polaków
walczących w
tytułowej
bitwie pod
austriackimi i
francuskimi
znakami
bojowymi.
Przemysław
Gorzałka
"Z
woli Cesarza i
dla odzyskania
państwa.
Kwestie
wojskowe w
pracach
Komisji
Rządzącej
z 1807
roku"
ISBN
978-83-67111-29-4
251 str.
155x214 mm
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
I Komisja
Rządząca i
Dyrektorium
Generalne
II Dyrektoriat
Wojny
III Utworzenie
wojska
narodowego
IV Formacje
pomocnicze i
służby
„sekretne”
V Finansowanie
i logistyka
Armii Polskiej
oraz
zaopatrzenie
wojsk Wielkiej
Armii
VI Wojskowa
służba zdrowia
oraz sprawy
weteranów i
inwalidów
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
O
książce:
Praca
niniejsza
poświęcona
jest
działaniom
polskiego
rządu
tymczasowego
zwanego
Komisją
Rządzącą w
kwestiach
związanych z
wojskowością.
Jej głównym
celem jest
przedstawienie
wysiłku
organizacyjnego
Komisji i
podległych jej
organów
administracji,
który
skutkował
utworzeniem
polskiego
wojska w
pamiętnym 1807
roku. W
oparciu o
bogaty
materiał
archiwalny
starano się
przeanalizować
proces
podejmowania
decyzji rządu
tymczasowego w
kwestiach
powoływania
administracji
wojskowej,
tworzenia
jednostek, ale
też
organizacji
zaplecza i
logistyki dla
powstającej
armii
narodowej. Na
kartach
książki
zaprezentowano
również efekty
działań
Komisji
Rządzącej,
które dały
fundament pod
utworzenie, z
woli
zwycięskiego
cesarza
Napoleona I,
zaczątku
odrodzonej
polskiej
państwowości –
Księstwa
Warszawskiego.
O
autorze:
Przemysław
Gorzałka –
urodził się w
Częstochowie w
1977 r. Doktor
nauk
humanistycznych
w zakresie
historii
(stopień
uzyskany na
Uniwersytecie
Humanistyczno-Przyrodniczym
im. Jana
Długosza w
Częstochowie).
Jego
zainteresowania
badawcze
skupiają się
głównie na
okresie wojen
rewolucyjnej
Francji i
wojen
napoleońskich
oraz historii
rodzinnej
Częstochowy w
XIX i XX
wieku. Ponadto
jest fanem
dobrej muzyki
(najlepiej
mocnej) i
szeroko
pojętej
fantastyki. Od
ponad
dwudziestu lat
pracuje jako
nauczyciel.
Szczęśliwy mąż
i ojciec dwóch
córek.
Michał
Leszczyński
"Kampania
Franklin –
Nashville 18
IX – 27 XII
1864"
ISBN
978-83-67111-28-7
76 str.
163x235 mm
Mapy: 8
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
I Wojna domowa
na zachodzie
II Podłoże
kampanii
III Armia
Tennessee
IV Wojskowa
Dywizja
Missisipi
V Plany obydwu
stron
VI Początek
kampanii
VII Columbia
VIII Spring
Hill
IX Franklin
X Nashville
XI Pościg
Epilog
Aneks
Spis map
Bibliografia
O
książce:
Wojna
secesyjna,
która
wstrząsnęła
Stanami
Zjednoczonymi
Ameryki w
latach
1861–1865,
obfitowała w
krwawe bitwy i
dramatyczne
zwroty akcji.
Kampania
jednak, o
której
opowiemy na
kartach tej
książki, była
pod wieloma
względami
wyjątkowa. Oto
jesienią 1864
r., kiedy
wojna domowa
wydawała się
już zmierzać
ku końcowi,
pewien
konfederacki
generał zabrał
swoją armię na
ostatnią
desperacką
wyprawę w głąb
okupowanego
przez wojska
federalne
stanu
Tennessee.
Kampania ta
miała
przynieść
Skonfederowanym
Stanom
Zjednoczonym
Ameryki
oczekiwane z
utęsknieniem
zwycięstwo lub
całkowitą
zagładę.
Stojący wobec
przeciwnika
liczniejszego
i lepiej
wyposażonego,
żołnierze
Johna Bella
Hooda, rzecz
jasna, mieli
niewielkie
szanse na
wygraną. Już
sam fakt, że
udało im się
po wielu
trudach
dotrzeć do
stolicy stanu
Tennessee i
podjąć próbę
oblężenia
tamtejszego
federalnego
garnizonu,
zakrawał na
cud. Pod
Nashville
jednak Hood,
niezwykle
agresywny
dowódca,
którego los
okaleczył
fizycznie i
psychicznie,
napotkał
równego sobie
przeciwnika.
Dowodzący
siłami Unii w
regionie
generał George
H. Thomas był
bowiem
mistrzem
strategii
obronnej,
który w ciągu
dwóch tygodni
potrafił
zamienić się z
obleganego w
oblegającego...
O
autorze:
Michał
Leszczyński
(1985).
Dziennikarz i
copywriter
pochodzący z
Gniezna.
Absolwent
Wydziału
Historycznego
Uniwersytetu
im. Adama
Mickiewicza w
Poznaniu.
Obecnie
zawodowo
związany z
Warszawą oraz
branżą gier
komputerowych.
Hobbystycznie
pochłania
seriami
książki z
zakresu wojny
secesyjnej,
rewolucji
amerykańskiej,
a także
konfliktów na
Dalekim
Wschodzie.
Roman
Kochnowski
"Floty
niemieckie
wczoraj i
dziś"
ISBN
978-83-67111-27-0
355 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Przedmowa
(Prof. dr hab.
Michael
Epkenhans)
Wstęp
I Flota
austriacka
1382–1918
II Flotylla
dunajska c. i
k. marynarki
wojennej
III Geneza
strategii
admirała
Alfreda von
Tirpitza
IV Wilhelm II
i jego flota
V Dylematy
strategiczne
Kaiserliche
Marine
1914–1918
VI Brytyjski
dwugłos o
bitwie
jutlandzkiej.
Rozważania na
podstawie
najnowszych
brytyjskich
opracowań
tematu
VII Admirał
Franz von
Hipper –
ostatni
dowódca
Hochseeflotte
VIII Wojna
podwodna
Kaiserliche
Marine
1914–1918
IX „Pancernik
kieszonkowy”,
krążownik
ciężki, a może
mini krążownik
liniowy?
Rozważania nad
klasyfikacją
jednostek typu
„Deutschland”
X Manewry
Royal Navy AD
1927 widziane
z niemieckiej
perspektywy
XI Plan „Z”.
Geneza i
fiasko
XII Memoriał
kmdr Hellmutha
Heye. Trafna
przestroga dla
Kriegsmarine
XIII Wielki
Admirał Erich
Raeder –
dowódca
niemieckiej
marynarki
1928–1943
XIV Admiral
Hipper –
portret
krążownika
XV Bitwa u
Ujścia La
Platy – stare
mity, nowe
fakty
XVI Niemiecka
inwazja na
Danię 1940
XVII Nierówne
pojedynki – Admiral
Hipper
vs. Glowworm
XVIII Od
Kaiserliche
Marine do
Deutsche
Marine. Floty
niemieckie w
XX stuleciu
XIX Od floty
cesarskiej do
federalnej.
Admirałowie
Bernhard Rogge
i Friedrich
Ruge
XX Deutsche
Marine. Flota
zjednoczonych
Niemiec.
Przeszłość i
perspektywy
XXI Zielona
czy niebieska?
Przyszłość
Deutsche
Marine w
najbliższej
perspektywie
czasowej
Zakończenie
Inhaltsverzeichnis
O
książce:
Dzieje flot
wojennych to
ciągle temat
fascynujący,
daleki od
wyczerpania.
Po latach, od
czasu śmierci
Jerzego
Pertka, który
jako pierwszy
podejmował w
szerszy sposób
powstanie i
rozwój floty
niemieckiej,
polska
historiografia
wojskowa
doczekała się
badacza od
wielu lat
kontynuującego
i
poszerzającego
te badania.
Roman
Kochnowski z
wielkim
znawstwem
porusza się w
tematyce
zarówno floty
niemieckiej,
jak też
praktycznie
zapomnianej
floty
austro-węgierskiej.
Przedstawiany
tu zbiór
studiów i
szkiców,
podsumowuje
doskonale lata
badań, prac
przyczynkarskich
i
popularyzujących
tematykę nie
dość znaną.
Można sądzić,
że na trwałe
wejdzie on do
dyskursu
historiograficznego
w Polsce (z
rec. prof. dra
hab. M.
Franza)
O
autorze:
Prof. dr hab.
Roman
Kochnowski
(1960),
politolog i
historyk,
obecnie
dziekan
Wydziału Nauk
Społecznych
Uniwersytetu
Pedagogicznego
w Krakowie,
jest także
kierownikiem
Katedry
Bezpieczeństwa
Militarnego na
tejże uczelni.
Jego pole
badawcze
obejmuje
militarne
dzieje Austrii
i Niemiec w XX
stuleciu, jak
i współczesne
problemy
wojskowości
tych krajów.
Jest autorem 8
monografii
oraz ponad 100
artykułów,
przyczynków
oraz recenzji
naukowych i
popularnonaukowych.
Cezary
Namirski
"Homildon
Hill 14 IX
1402,
Shrewsbury 21
VII 1403:
triumf i
klęska rodu
Percy"
ISBN
978-83-67111-26-3
98 str.
163x235 mm
Mapy: 7
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
I Konflikty
anglo-szkockie
po traktacie z
Berwick (1357)
II Sytuacja
polityczna w
Anglii i
Szkocji na
przełomie XIV
i XV w.
III Wojskowość
angielska i
szkocka na
przełomie XIV
i XV w.
IV Działania
militarne przy
granicy
anglo-szkockiej
w 1402 r.
V Bunt rodu
Percy i bitwa
pod Shrewsbury
VI Losy Sir
Archibalda
Douglasa po
powrocie do
Szkocji
Epilog
Summary
Bibliografia
Wykaz
ilustracji
Spis map
O
książce:
Przełom XIV
i XV w. był w
dziejach
Anglii
burzliwym
okresem –
detronizacja
Ryszarda II
oraz początek
panowania
Henryka IV,
problemy
finansowe oraz
działania
wojenne w
Walii nie
pozwalały na
stabilizację
sytuacji
angielskiej
korony. W tym
czasie doszło
też do
kolejnych
militarnych
konfrontacji
ze Szkocją,
które były
nieodłącznym
elementem
dziejów obu
królestw w
późnym
średniowieczu.
Stoczona 14
września 1402
r. bitwa pod
Homildon Hill
była jednym z
najświetniejszych
angielskich
zwycięstw nad
północnymi
sąsiadami,
odniesionym
głównie dzięki
skuteczności
długiego łuku.
Zwycięzcy,
broniący
północnej
granicy Anglii
ród Percy,
rychło popadli
w konflikt z
królem
Henrykiem IV,
a ich rebelia
doprowadziła
do kolejnej
krwawej
konfrontacji –
21 lipca 1403
r. pod
Shrewsbury
armia
królewska po
zaciętym boju
pokonała
buntowników, a
korona
Lancastera
została
uratowana.
Niniejsza
książka
przybliży
czytelnikowi
jeden z
najbardziej
dramatycznych
epizodów w
średniowiecznej
historii Wysp
Brytyjskich, a
także jego
głównych
bohaterów –
Henryka IV,
pierwszego
Lancastera na
angielskim
tronie,
Henryka Percy
i jego syna
„Hotspura”, a
także Sir
Archibalda
Douglasa,
wojowniczego
szkockiego
możnego, który
w obu bitwach
walczył po
stronie
pokonanych...
O
autorze:
Cezary
Namirski
(ur. 1990),
archeolog,
ukończył
studia w
Wielkiej
Brytanii,
uzyskując na
University of
Durham tytuł
doktora.
Obecnie
adiunkt w
Dziale
Archeologii
Muzeum
Historycznego
w
Bielsku-Białej.
Autor
opracowań
naukowych
poświęconych
pradziejom
Sardynii (Nuragiczna
Sardynia,
Kraków 2016; Nuragic
Settlement
Dynamics: The
East Coast of
Sardinia,
Oxford 2020)
oraz Balearów
(Pradzieje
Balearów. Od
najwcześniejszej
obecności
człowieka do
podboju
rzymskiego,
Kraków 2020),
prehistorycznej
sztuce
naskalnej
Brytanii i
Irlandii (Prehistoryczna
sztuka
naskalna Wysp
Brytyjskich,
Kraków 2019),
a także
wczesnośredniowiecznym
konfliktom na
Wyspach
Brytyjskich (Fulford
– Stamford
Bridge 1066,
Warszawa 2021;
Ballaghmoon
13 IX 908,
Zabrze –
Tarnowskie
Góry 2021).
Jego
zainteresowania
obejmują m.in.
epoki brązu i
żelaza w
środkowej
części basenu
Morza
Śródziemnego,
pradziejową
sztukę
naskalną w
Europie
Północnej oraz
średniowieczne
dzieje Wysp
Brytyjskich.
Agnieszka
Teterycz-Puzio
"Walki
Konrada I
Mazowieckiego
o Kraków.
Skała
(1228) –
Kalisz (1229)
– Suchodół
(1243)
– Zaryszów
(1246)"
ISBN
978-83-67111-25-6
96 str.
163x235 mm
Mapy: 7
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
I Przemiany w
sztuce
wojennej w
XIII w.
II Dlaczego w
latach
1227-1243
doszło do walk
o panowanie w
Krakowie?
III Początek
walk o Kraków.
Skała 1228.
Kalisz 1229
IV Wyprawa na
Małopolskę
1235
V Zdobycie i
utrata
Krakowa. Bitwa
pod Suchodołem
1243
VI Kampania
rusko-mazowiecka
(1243-1244) i
ostatnia
wyprawa
Konrada I
na Kraków w
1246 r.
Zakończenie
Bibliografia
Wykaz skrótów
Spis map i
tablic
O
książce:
W
powszechnej
świadomości
historycznej
Konrad
Mazowiecki
zapisał się
jako książę,
który
sprowadził
zakon
krzyżacki na
ziemie polskie
w 1226 r.
Jednak warto
pamiętać, że
Konrad
Mazowiecki był
w swoich
czasach jednym
z głównych
graczy
politycznych
na ziemiach
polskich.
Władał wraz z
synami
Mazowszem,
Kujawami,
ziemią
łęczycko-sieradzką,
przejściowo
także ziemią
sandomierską i
krakowską, na
krótki czas
stając się
władcą około
połowy ziem
polskich.
Konrad
Mazowiecki
zapewne czuł
się
spadkobiercą
swojego ojca
Kazimierza
Sprawiedliwego,
który rządził
ziemią
krakowską i
sandomierską,
sieradzką i
łęczycką oraz
Mazowszem, a
któremu to
właśnie
podlegał
książę
pomorski oraz
nominalnie za
princepsa
uznawali go
inni
Piastowie. Po
śmierci Leszka
Białego w 1227
r. Konrad
Mazowiecki
dążył do
odbudowania
takiej
struktury
terytorialnej,
jaka
funkcjonowała
jeszcze za
życia jego
ojca, a
nominalnie
także brata,
Leszka
Białego, z
Krakowem jako
centrum
państwa. Całe
jego życie
skupiało się
wokół walk i
wypraw
wojennych.
Kiedy
przyjrzymy się
jego
aktywności,
szczególnie
właśnie może
zadziwiać
żelazna
konsekwencja
Konrada
Mazowieckiego
w dążeniu do
opanowania
Małopolski z
Krakowem, jako
nominalną
stolicą ziem
polskich. Jego
walki o Kraków
można
podzielić na
kilka faz. W
czasie tych
walk doszło do
oblężenia
grodów, np.
Kalisza, miało
również
miejsce kilka
bitew – np.
pod Skałą,
Międzyborzem,
Suchodołem czy
Zaryszowem
(Jaroszynem).
Celem
niniejszej
pracy jest
zaprezentowanie
etapów, jakie
następowały w
okresie walk o
Kraków w
latach
1227-1247, a
także
przedstawienie
przebiegu
głównych bitew
oraz tego, jak
wyglądała
taktyka
stosowana
przez Konrada
Mazowieckiego
oraz jego
oponentów...
O
autorze:
Agnieszka
Teterycz-Puzio
(1971), dr
hab. prof.
Akademii
Pomorskiej w
Słupsku, na
której to
uczelni
wykłada
historię.
Autorka
licznych
artykułów,
kilku
biografii
polskich
władców
średniowiecznych
(Henryka
Sandomierskiego,
Konrada I
Mazowieckiego,
Bolesława I
mazowieckiego)
oraz książek:
Geneza
województwa
sandomierskiego.
Terytorium i
miejsce w
strukturze
państwa
polskiego w
średniowieczu;
Na
rozstajnych
drogach.
Mazowsze a
Małopolska w
latach
1138–1313;
Piastowskie
księżne
regentki. O
utrzymanie
władzy dla
synów (koniec
XII – początek
XIV w.);
Polscy
krzyżowcy;
Zamachy na
Piastów i
Dwie
bitwy. Mozgawa
13 IX 1195 –
Zawichost 19
VI 1205.
Daniel
Damian
Kasprzycki
"Rosyjska
wizja wojny
przyszłości.
Formuła
wykorzystania
instrumentarium
koncepcji
wojny
nowej
generacji w
oparciu o
doświadczenia
z działań
wobec Ukrainy"
ISBN
978-83-67111-24-9
301 str.
145x205 mm
Tabele: 19
Schematy: 14
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
I Rosyjska
koncepcja wojny
nowej
generacji
w kontekście
przeobrażeń
form i metod
prowadzenia
walki zbrojnej
II Wpływ
doświadczeń z
wojny z Gruzją
na
przeobrażenia
koncepcji
wykorzystania
sił zbrojnych
Federacji
Rosyjskiej
III Ewolucja
koncepcji
działań
hybrydowych
IV Formuła
prowadzenia
działań
hybrydowych
wobec Ukrainy
V Modyfikacja
koncepcji wojny
nowej
generacji
po opanowaniu
Półwyspu
Krymskiego
i w wyniku
doświadczeń z
wojny w
Donbasie
VI Reformy sił
zbrojnych
Federacji
Rosyjskiej
jako
konsekwencja
doświadczeń z
działań wobec
Ukrainy
Zakończenie
Bibliografia
Wykaz tabel
Wykaz
schematówa
O
książce:
Powszechnie
znaną
prawidłowością
w rozwoju
sztuki
wojennej jest
fakt, że
poznanie
specyfiki
przyszłych
konfliktów
wymaga analizy
i oceny
zdarzeń z
przeszłości, a
następnie w
oparciu o
uzyskane
rezultaty,
sformułowania
wniosków na
przyszłość.
Szczególne
znaczenie ma
to w
odniesieniu do
zagrożeń
hybrydowych i
wojen
nieliniowych,
spośród
których za
najbardziej
charakterystyczne
uznaje się
działania
prowadzone
przez
Federację
Rosyjską na
wschodzie
Ukrainy. Są
one wymierzone
zarówno
przeciwko
samej
Ukrainie, jak
i szeroko
rozumianemu
Zachodowi.
Pojęcie
działań
hybrydowych
stało się
stosunkowo
popularne
dopiero w XXI
w., po zajęciu
przez Rosję
Krymu i
eskalacji
działań
wojennych na
wschodzie
Ukrainy.
Sytuacja jaka
zaistniała,
okazała się
dla
społeczności
międzynarodowej
trudna do
zdefiniowania
i uzmysłowiła
jej gwałtowne
zmiany, jakie
zaszły w
środowisku
międzynarodowym.
Za poważne
zagrożenie
uznano
odrodzenie się
rosyjskiego
imperializmu,
powstanie
nowej doktryny
militarnej i
uzyskanie
przez
Federację
Rosyjską
nowych
zdolności
operacyjnych.
Rosyjskie
działania
stanowiły
realizację
strategii,
którą należy
postrzegać
poprzez
pryzmat
interesów
państwa.
Głównym
filarem tej
strategii
stała się
koncepcja
wojny nowej
generacji,
stanowiąca
perfekcyjnie
zsynchronizowane
połączenie
kinetycznych i
niekinetycznych
metod
oddziaływania.
Tematem
niniejszej
monografii
jest
zagadnienie
koncepcji
wojny nowej
generacji,
stanowiące
swoistą
rosyjską wizję
wojny
przyszłości.
Autor,
obierając taki
temat pracy,
kierował się
przede
wszystkim
aktualnością
analizowanego
problemu.
Rosyjska
koncepcja
wojny nowej
generacji jest
bowiem
nowatorską
wizją
wykorzystania
sił zbrojnych
do osiągania
celów
politycznych.
Praktyczna
implementacja
jej założeń to
działania
prowadzone
wobec Ukrainy.
Pozwoliły one
na weryfikację
przyjętej
koncepcji
kompleksowego,
wieloaspektowego
oddziaływania
na wrogie
państwo i
wskazały na
konieczność
dokonania
zmian w
strukturze
organizacyjnej
oraz na
przygotowaniu
bojowym sił
zbrojnych...
O
autorze:
Dr Daniel
Damian
Kasprzycki
(1982) –
specjalista
ds.
bezpieczeństwa
i wojskowości,
doktor nauk
społecznych.
Absolwent
Instytutu
Bezpieczeństwa
i Spraw
Międzynarodowych
Dolnośląskiej
Szkoły Wyższej
we Wrocławiu
(2014) oraz
studiów
doktoranckich
na Wydziale
Dowodzenia i
Operacji
Morskich
Akademii
Marynarki
Wojennej im.
Bohaterów
Westerplatte w
Gdyni (2021).
Jego
zainteresowania
badawcze
koncentrują
głównie wokół
wojen i
konfliktów
zbrojnych
prowadzonych
od 1939 r. do
czasów
współczesnych,
sztuki
wojennej oraz
bezpieczeństwa
międzynarodowego.
Autor lub
współautor
kilku
monografii i
kilkudziesięciu
artykułów.
Aktualnie
pracownik
naukowo-dydaktyczny
Wyższej Szkoły
Kształcenia
Zawodowego we
Wrocławiu i
współpracownik
Dolnośląskiej
Szkoły Wyższej
we Wrocławiu.
Prywatnie lubi
rzeczy, które
zmuszają go do
myślenia, zaś
nauka jest nie
tylko jago
pracą, ale też
życiową pasją.
Interesuje się
historią,
historią
wojskowości i
uzbrojenia,
polemologią,
sztuką
wojenną, a
także rozwojem
myśli
wojskowej oraz
teorią gier.
Wielki
miłośnik
książek, a
także fan
planszowych i
komputerowych
gier
strategicznych
i wojennych.
Krzysztof
Marcinek
"„Wyścig”
do Baku.
Działania
wojenne
na
Zakaukaziu w
1918 r."
ISBN
978-83-67111-23-2
315 str.
145x205 mm
Mapy: 12
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Słowo
wstępne
Część pierwsza
OSMAŃSKI MARSZ
PRZEZ ARMENIĘ
I Góra
języków,
ziemia ognia
II Pola bitew
i marsze
śmierci:
Wielka Wojna
na Zakaukaziu
(1914–1917)
III Rewolucja
(marzec 1917 –
luty 1918)
IV Od
Erzindżanu do
Karsu
(grudzień 1917
– kwiecień
1918)
V „Cud” u bram
Erywania (maj
– czerwiec
1918)
Część druga
„WYŚCIG” DO
BAKU
VI Bolszewicka
„wyspa”
VII U progu
nowej kampanii
– przeciwnicy
VIII Ofensywa
armii
bakijskiej
(czerwiec –
lipiec 1918)
IX Tajemnicza
wyprawa
generała
Dunsterville’a
(styczeń –
lipiec 1918)
X W Baku i pod
Baku (lipiec –
sierpień 1918)
XI Upadek Baku
(sierpień –
wrzesień 1918)
XII
Dagestański
epilog
(październik –
listopad 1918)
XIII Pokłosie
i próba oceny
Wykaz skrótów
i skrótowców
Załączniki
Spis map
Bibliografia
O
książce:
Zakaukaski
Teatr Działań
Wojennych nie
przyniósł w
latach
1914–1917
chluby ani
prestiżu
osmańskiemu
państwu i jego
siłom
zbrojnym.
Pasmo
katastrofalnych
klęsk,
niezwykle
kosztownych
kontruderzeń,
tragiczny w
skutkach
„rewanż” na
chrześcijańskiej
ludności
Anatolii
Wschodniej –
wszystko to
przyczynić się
miało do
dalszego
osłabienia, a
w niedługim
czasie – do
upadku
Imperium. Na
początku 1918
r. Turcy
stanęli jednak
przed szansą
odwrócenia
niekorzystnego
biegu wojny i
powetowania
strat.
Rewolucyjna
zawierucha w
Rosji oraz
rozkład starej
armii carskiej
otworzyły
przed
osmańskimi
przywódcami
niezwykle
obiecujące
możliwości.
Otomański wódz
naczelny (de
facto) Enver
Pasza
postanowił
wykorzystać
sytuację i,
nie bacząc na
trudne
położenie na
innych
frontach ani
na stanowisko
niemieckiego
sojusznika,
rzucił swe
wojska do
ofensywy.
Rozpoczęła się
tym samym
turecka
„interwencja”
na Zakaukaziu
– wieloetapowa
seria operacji
wojskowych,
toczonych
równolegle z
nie mniej
dramatycznymi
i
skomplikowanymi
negocjacjami
dyplomatycznymi
(Brześć
Litewski,
Trabzon,
Batumi,
Berlin). Przez
dziewięć
kolejnych
miesięcy,
wiedzione
„panturańską”
wizją
polityczną,
ale przede
wszystkim
uwarunkowaniami
geopolitycznymi
i
ekonomicznymi,
wojska Envera
kontynuowały
swój marsz
przez Armenię
i Azerbejdżan,
kończąc go
dopiero w
listopadzie
pod murami
dagestańskiego
miasta
Port-Pietrowsk...
O
autorze:
Krzysztof
Marcinek
(1977) –
związany ze
Szczecinem i
Trzebiechowem
(województwo
lubuskie),
pasjonat
historii
militarnej,
szczególnie I
wojny
światowej,
rosyjskiej
wojny domowej
oraz wojny
koreańskiej.
Autor kilku
książek i
artykułów -
m.in. Passchendaele.
Kampania we
Flandrii 1917;
Izera i
Ypres.
Kampania we
Flandrii 1914;
Don
1917–1918.
Marek
Wagner
"„Lud
ognisty”
dawnej
Rzeczypospolitej.
Studia
z dziejów
artylerii
polskiej XVII
wieku"
ISBN
978-83-67111-22-5
262 str.
145x205 mm
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Przedmowa
Artykuły
Zakończenie
Wykaz
ilustracji
Wykaz skrótów
O
książce:
Niniejsza
publikacja
zawiera zbiór
52 artykułów,
dotyczących
wybranych
problemów z
dziejów
artylerii
polskiej w
XVII w.
Zostały one
uporządkowane
w pięciu
głównych
kolumnach –
pierwsza
obejmuje
zagadnienia
związane z
funkcjonowaniem
urzędu
generała
artylerii
koronnej,
kolejna z
problematyką
personelu
korpusu,
następna
opisuje
działalność
kilku
arsenałów
koronnych,
czwarta
przypomina
wybrany sprzęt
artyleryjski,
a ostatnia
analizuje
taktykę
artylerii
polskiej w
drugiej
połowie XVII
w.
Część
artykułów
posiada
charakter
szkiców i
przyczynków
naukowych, a
część stanowi
publikację
materiałów
źródłowych,
niezbędnych
przy analizie
funkcjonowania
korpusu
artylerii
koronnej.
Kilka z tych
artykułów
zostało już
opublikowanych,
ale obecnie
zostały one
znacznie
uzupełnione,
podobnie jak
zamieszczone
tutaj biogramy
oficerów i
inżynierów
artylerii
polskiej.
Publikacja ma
charakter
popularnonaukowy,
zawiera
podstawowy
aparat
naukowy, a
zatem źródła
rękopiśmienne
i drukowane
oraz
opracowania –
ich opisy
bibliograficzne
podano w
formie
uproszczonej.
Zastosowano
skróty
powszechnie
przyjęte w
krajowej
literaturze
historyczno-wojskowej,
a zatem w
odniesieniu do
zasobów
archiwalnych i
bibliotecznych,
także do
materiałów
drukowanych
oraz
podstawowej
literatury
historycznej.
Publikacja
jest
zaproszeniem
do poznania
historii
polskiej
artylerii w
dobie
panowania Jana
III
Sobieskiego i
„rządów”
generała
Marcina
Kątskiego, a
jej głównym
celem jest
zachęcenie
historyków do
opracowania
syntezy
dziejów
artylerii
polskiej oraz
naukowej
biografii
generała
Kątskiego...
O
autorze:
Marek
Wagner
(1946), prof.
dr hab.,
emerytowany
pracownik
Instytutu
Historii
Uniwersytetu
Przyrodniczo-Humanistycznego
w Siedlcach.
Autor około
250 artykułów
naukowych oraz
publikacji
źródłowych
zamieszczonych
w czasopismach
polskich i
zagranicznych
oraz 16
monografii z
historii
wojskowej
XVII–XVIII w.
Maciej
Maciejak
"Zdradzona
armia.
Kampania
koronna 1792
roku"
ISBN
978-83-67111-21-8
337 str.
145x205 mm
Mapy: 13
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
I Odzyskanie
suwerenności
II Armia
Rzeczypospolitej
w dobie Sejmu
Czteroletniego
III Siły i
plany
operacyjne
stron
IV Agresja
rosyjska na
Rzeczpospolitą
V Bitwa pod
Dubienką i
przełamanie
linii Bugu
VI Wojna bez
walnej bitwy
Zakończenie
Spis map
Bibliografia
O
książce:
18 maja
1792 roku
blisko
100-tysięczna
armia rosyjska
dokonała
agresji na
Rzeczpospolitą
Obojga
Narodów.
Rosjanie
dążyli przede
wszystkim do
okrążenia i
zniszczenia
stacjonującego
na Ukrainie
korpusu wojsk
koronnych.
Sprawujący nad
nim pieczę
młody książę
Józef
Poniatowski
okazał się
wymagającym
przeciwnikiem.
Zgodnie z
planem
operacyjnym,
wykorzystując
głębię
strategiczną,
wykonał manewr
odwrotu,
opóźniając
nieprzyjaciela.
Dobrze
wyszkolony
żołnierz
koronny
pomyślnie
stawał
naprzeciw
bodaj
najlepszej
armii lądowej
współczesnej
Europy.
Potwierdziły
to zacięte
starcia pod
Zieleńcami i
Dubienką,
gdzie obrosła
sławą polska
artyleria.
Podobnie było
pod Brześciem,
którego
dzielnie
bronił korpus
litewski. W
drugiej
połowie lipca
1792 roku
położenie
wojskowe
Rzeczypospolitej
było poważne,
lecz
absolutnie nie
przesądzone.
Armia polska
skoncentrowała
się, nabrała
do siebie
zaufania,
pragnęła się
bić dalej.
Rosjanie dużą
część swych
sił rozrzucili
na etapach i
liniach
komunikacyjnych,
utracili więc
atut przewagi
liczebnej;
można było z
powodzeniem
bronić obszaru
rdzeniowego
państwa.
Książę Józef
dążył do bitwy
zaczepnej z
korpusem
generała
Kachowskiego.
Pięść
uderzeniową
armii koronnej
miał wesprzeć
korpus
posiłkowy
prowadzony
osobiście
przez króla.
Zanosiło się
na dużą,
krwawą
batalię,
jakiej dawno w
tej części
Europy nie
widziano.
Niestety,
zamiast
intensyfikacji
wysiłku
zbrojnego
doszło do
straszliwej w
skutkach
zdrady...
O
autorze:
Maciej
Maciejak
(ur. 1980 w
Gdyni),
absolwent
Instytutu
Politologii
Uniwersytetu
Gdańskiego.
Jest autorem
książek „Bitwa
pod
Szczekocinami
6 czerwca
1794” (2014),
i „Anatomia
konfliktu
rosyjsko-czeczeńskiego.
Grozny
1994/1995,
1999/2000”
(2018).
Publikuje w
periodyku „De
Re Militari”.
Jarosław
Jastrzębski
"Niszczyciele
Japońskiej
Marynarki
Wojennej
7 XII 1941
–
2 IX 1945.
Organizacja i
potencjał
bojowy.
Tom III
Dywizjony,
eskadry,
flotylle"
ISBN
978-83-67111-20-1
430 str.
152x235 mm
Tabele: 313
Okładka miękka ze skrzydełkami
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
I Dywizjony
niszczycieli
II Dywizjon
okrętów
strażniczych
III Dywizjony
torpedowców
IV
Niszczyciele w
dywizjonach
obrony
morskiej
V Potencjał
bojowy w 1942
roku
VI Eskadry
obrony
nawodnej
VII
Niszczyciele w
eskadrach
bazowych
VIII Potencjał
bojowy w 1943
roku
IX Flotylle
torpedowe
X Niszczyciele
we flotyllach
ogólnowojskowych
XI
Niszczyciele
we flotyllach
lotniczych
Bibliografia
Spis tabel
O
książce:
Celem
niniejszej
monografii
jest
całościowe
przedstawienie
organizacji
floty
niszczycieli
Japońskiej
Marynarki
Wojennej (jap.
Dai Nippon
Teikoku Kaigun)
oraz jej
możliwości
bojowych. W
opracowaniu
dane zostały
ukazane w
różnych
przekrojach, z
szerokim
wykorzystaniem
tabel, które
jak sądzę
pozwalają
niejednokrotnie
przystępniej
zobrazować
fakty,
ułatwiając też
ich
porównywanie i
przede
wszystkim
odnajdywanie
potrzebnych
danych. O ile
zatem
opierałem się
na materiale
źródłowym
względnie
łatwo
dostępnym
wnikliwym
poszukiwaczom
wiedzy
historycznej,
o tyle sposób
jego
przedstawienia
jest moim
pomysłem
autorskim i
mam ogromną
nadzieję, że
przypadnie do
gustu jak
największej
grupie
zainteresowanych
dziejami tego
jak dotychczas
największego
konfliktu
pacyficznego i
zarazem
istotnej
części II
wojny
światowej.
Znajduje się w
niej opis
wszystkich
niszczycieli
cesarskiej
floty oraz
struktur
organizacyjnych,
w ramach
których
funkcjonowały
w latach
1941-1945, jak
też wiele
kluczowych i
interesujących
faktów z ich
dziejów. Praca
została
podzielona na
4 tomy.
O
autorze:
Jarosław
Jastrzębski,
doktor nauk
humanistycznych
w zakresie
historii.
Specjalizuje
się w historii
administracji,
prawa i
wojskowości,
ze szczególnym
uwzględnieniem
szkolnictwa
wyższego II
Rzeczypospolitej
oraz
Japońskiej
Marynarki
Wojennej. Jest
autorem ponad
100 publikacji
naukowo-badawczych
i
popularnonaukowych,
w tym
kilkunastu
opracowań
monograficznych.
Do jego
ważniejszych
prac należą: Lotniskowce
Japońskiej
Marynarki
Wojennej 7 XII
1941 – 2 IX
1945.
Organizacja i
potencjał
bojowy,
Zabrze 2020; Instytucja
profesury
zwyczajnej w
polskim
państwowym
szkolnictwie
akademickim w
latach
1920-1939,
Kraków 2018; Midway,
Warszawa 2014;
Organizacja
Japońskiej
Marynarki
Wojennej na
poziomie
strategicznym
7 XII 1941 – 2
IX 1945,
Oświęcim 2014;
Kuantan 10
XII 1941.
Anatomia
brytyjskiej
klęski,
Zabrze 2014; Rajd
Doolittle’a na
Tokio 18 IV
1942.
Uwarunkowania
polityczne i
strategiczne
operacji,
Zabrze 2013; Państwowe
szkolnictwo
akademickie w
II
Rzeczypospolitej.
Zagadnienia
systemowe,
Kraków 2013; Bitwa
na Morzu
Koralowym 2-8
V 1942 r.,
Zabrze 2012.
Aktywnie
działa
społecznie,
m.in. pełniąc
rozmaite
funkcje w
organach lub
komisjach
kilku
stowarzyszeń
naukowych i
sportowych.
Jest stałym
współpracownikiem
czasopisma
popularnonaukowego
„Okręty
Wojenne”.
Tomasz
Rogacki
"Friedland
14 VI 1807.
Jak kończy się
bitwa
z rzeką za
plecami"
ISBN
978-83-67111-19-5
106 str.
163x235 mm
Mapy: 18
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
I Zanim doszło
do bitwy
II Decydujące
dni (12-13
czerwca)
III Friedland
– 14 czerwca
1807 r.
(niedziela)
IV Ocena
Aneksy
Bibliografia
Spis map i
szkiców
O
książce:
Gen.
Levasseur tak
opisał
przebieg tych
walk:
Marszałek Ney
zarządził
marsz naprzód
batalionami z
bronią na
ramieniu.
Odłamki
kartaczy
obsypywały
nasze czoło,
wzmagane
strasznym
szczękiem
palby
karabinowej;
oficerowie
pobudzali
żołnierzy
zachęcającymi
okrzykami:
naprzód,
naprzód. W tym
ruchu i dymie
3. dywizja
dowodzona
przez generała
Bissona,
odbiła ukosem
za bardzo na
prawo i
zostawiła
lukę, w którą
wpadła
kawaleria
wielkiego
księcia
Konstantego,
tnąc szablami
i zmuszając
nas do
odwrotu. Inne
pułki też za
bardzo odbiły
w prawo i
Marszałek
polecił
spróbować
zbliżyć się ku
lewemu
skrzydłu.
Podjechałem do
jednego z tych
pułków: –
Odbijcie na
lewo –
powiedziałem
do pułkownika.
Ale ledwie
wyrzekłem te
słowa, gdy
zabił go
pocisk. Pewien
oficer zatknął
swój kapelusz
na czubku
szpady
wołając: Niech
żyje cesarz!
Naprzód!
Nadleciał
drugi pocisk i
oficer padł na
kolana, mając
obie nogi
urwane.
Zastąpił go
kapitan i
nakazał
wykonanie tego
ruchu.
W końcu
marszałek Ney
podprowadził
tych odważnych
ludzi na
dwadzieścia
kroków do
dział wroga,
otworzył na
nich gwałtowny
ogień, który
zabił niemal
wszystkich
kanonierów
przy działach;
kontynuując
nasz
przyspieszony
marsz
wepchnęliśmy
wroga do
miasta...
O
autorze:
Tomasz
Rogacki. Z
zawodu
menedżer
kultury (UAM
Poznań).
Historią
pochłonięty od
najmłodszych,
na co wpływ
miały
opowieści o
udziale
dziadka w
powstaniu
wielkopolskim
i wojnie 1920
r. (odznaczony
numerowanym
Krzyżem
Walecznych)
oraz ojca w
kampanii 1939
r., podczas
której został
ranny 3
września pod
Przechowem.
Zawodową
wiedzę
historyczną
zdobywał we
własnym
zakresie. W
swych
przemyśleniach
nad
przeszłością
doszedł do
wniosku, że
każdy, kto
postrzega
historię przez
pryzmat czasów
nam
współczesnych,
nigdy jej nie
zrozumie.
Marcin
Suchacki
"Mentana
1867: bitwa o
duchową
przyszłość
Europy"
ISBN
978-83-67111-18-8
71 str.
163x235 mm
Mapy: 4
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
I Pierwsza
odsłona
dramatu – rok
1860
II Armia
papieska w
latach
1861-1867
III
Garybaldyjski
najazd na
Lacjum – rok
1867
IV Bitwa pod
Mentaną, 3
listopada 1867
r.
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O
książce:
3 listopada
1867 roku na
północny-wschód
od Rzymu, pod
Mentaną,
spotkały się
ze sobą wojska
wyznawców
Chrystusa,
dowodzone
przez generała
Hermanna
Kanzlera, na
co dzień
głównodowodzącego
armią
papieską, i
zastępy
piewców
„religii
Świętego
Karabinu”,
którym
przewodził
generał
Giuseppe
Garibaldi,
zaprzysięgły
wróg
katolicyzmu i
królewskiej
władzy Piusa
IX nad
Państwem
Kościelnym.
Bitwa tam
stoczona
stanowiła
tragiczny
finał gry
pozorów,
prowadzonej
przez władcę i
radę ministrów
Włoch z
rządami i
opinią
publiczną
innych państw
Europy.
Przybrani w
czerwone,
rewolucyjne
koszule
żołnierze
garybaldyjscy
przekroczyli
granice
pontyfikalnej
monarchii, aby
pod przykrywką
antypapieskiej
rebelii –
realizowanej w
imię
republikańskich
haseł –
przyłączyć
Lacjum,
ostatni
bastion
doczesnego
władztwa
rzymskich
biskupów, do
jednoczącej
się pod berłem
Wiktora
Emanuela II
nowej, równie
monarchicznej
Italii...
O
autorze:
Marcin
Suchacki
(1979),
historyk i
pisarz,
wychowanek II
LO im. Jana
Śniadeckiego w
Kielcach,
absolwent
Uniwersytetu
Jagiellońskiego
w Krakowie. Od
2013 r.
publikuje w
naszym
Wydawnictwie,
koncentrując
się na wojnach
o zjednoczenie
Niemiec i
Włoch.
Niniejsza
książka
stanowi
dziesiątą w
jego dorobku.
Opowiada ona o
tytułowej
bitwie,
ukazanej
zarówno w
kontekście
zmian
politycznych w
Europie lat
60. XIX wieku,
jak też
duchowego
kryzysu świata
zachodniego w
początkach
obecnego
stulecia.
Mariusz
Samp
"Brenna
991. Ostatnia
wojna Mieszka
I"
ISBN
978-83-67111-17-1
68 str.
163x235 mm
Mapy: 6
Okładka miękka
Tarnowskie
Góry 2022
Spis treści:
Wstęp
I Walki na
pograniczu
niemiecko-słowiańskim
(do 983 roku)
II Pierwsze
kontakty
polsko-niemieckie
III Współpraca
militarna
Piastów i
Liudolfingów
podczas wojen
z Wieletami
IV Oblężenie
Brenny
V Po wojnie
Podsumowanie
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Późnym
latem 991 roku
wojska
niemieckie i
polskie
pojawiły się
pod Brenną
(Brandenburgiem),
grodem
słowiańskim,
usytuowanym w
południowej
części
ówczesnej
Słowiańszczyzny
połabskiej.
Zasadniczym
celem
przyświecającym
obu armiom w
podjęciu
wyprawy w te
strony było
opanowanie
wspomnianego
obiektu. Na
temat
omawianych
wydarzeń
zachowała się
bardzo skromna
ilość
informacji
źródłowych. W
zasadzie
jedynym
przekazem
odnotowującym
trwanie walk o
Brennę w 991
roku są
roczniki
hildesheimskie.
O
wzmiankowanych
zmaganiach
wojennych
poskąpiły
informacji
pozostałe
ówczesne
źródła
niemieckie, na
ogół dobrze
poinformowane
o ważniejszych
epizodach z
dziejów
kontaktów
niemiecko-słowiańskich.
Polskie
dziejopisarstwo
w tym czasie
dopiero się
kształtowało,
nie dziwi
więc, że żaden
ze skrybów
piastowskich
nie
zarejestrował
faktu ledwo
dostrzeżonego
przez znacznie
lepiej
rozwiniętą
historiografię
niemiecką.
Dość uboga
podstawa
źródłowa
sprawiła, że
badacze mieli
dotychczas na
temat wyprawy
niemiecko-polskiej
z 991 roku
bardzo mało do
powiedzenia.
Wiele kwestii
z nią
związanych w
dalszym ciągu
pozostaje
niejasnych.
Uwaga ta
dotyczy
szczególnie
udziału
posiłków
polskich
Mieszka I,
który
zdecydował się
wówczas
przybyć z
pomocą
Niemcom.
Ostatnia z
zasygnalizowanych
spraw stała
się
przedmiotem
rozważań w
niniejszym
tekście...
O
autorze:
Mariusz
Samp,
doktor nauk
humanistycznych
w zakresie
historii. Jest
założycielem
portalu „Przez
wieki”. W
kręgu jego
zainteresowań
znajdują się
historia
średniowiecza
i historia
wojskowości.
Opublikował
kilka książek.
Ostatnio wydał
w wydawnictwie
Lira
„Kazimierz
Odnowiciel.
Roztropny
polityk,
zwycięski
wódz” oraz
„Bolesław
Chrobry. Król
Polski,
przyjaciel i
wróg cesarzy”.
W marcu 2022
roku światło
dzienne ujrzy
kolejna jego
książka:
„1031.
Pierwszy
rozbiór
Polski”.
Tadeusz
Wojciech Lange
"Przeoraty
– baliwaty –
komandorie.
Zakon św.
Jana
Jerozolimskiego
i jego
placówki na
terenie
Polski"
ISBN
978-83-67111-16-4
257 str.
155x214 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I Zakon św.
Jana
Jerozolimskiego
II Ziemie
Polski w
strukturze
Zakonu św.
Jana
Jerozolimskiego
III Komandorie
– gospodarcze
i religijne
zaplecze
Zakonu św.
Jana
IV Fundacje
joannickie/maltańskie
na ziemiach
polskich
Literatura
Wykaz skrótów
użytych w
ilustracjach
Indeks
miejscowości
na terenie
Polski, w
których
istniały
komandorie i
podobne
placówki
Zakonu św.
Jana
Jerozolimskiego
O
książce:
Mało kto zdaje
sobie sprawę z
tego, że
wskutek
powojennego
przesunięcia
granic
państwowych
Rzeczpospolitej,
na jej obecnym
terenie
znalazło się
około
czterdziestu
interesujących
miejsc ściśle
związanych z
Suwerennym
Rycerskim
Zakonem
Szpitalników
św. Jana
Jerozolimskiego
zwanym
Rodyjskim i
Maltańskim,
czyli
joannitami –
późniejszymi
kawalerami
maltańskimi. W
miejscach tych
istniały
bowiem kiedyś
jego
gospodarcze
ekspozytury
zwane
komandoriami.
Niniejsza
publikacja
jest rodzajem
podróży w
przestrzeni,
ale także w
czasie po
wszystkich
tych
miejscach; w
pewnych
przypadkach
odwiedzaniem
także
miejscowości
już na terenie
dzisiejszej
Rzeczpospolitej
nieleżących.
Z
historycznego
punktu
widzenia
kryterium
aktualnej
przynależności
państwowej
wydaje się
dość wątłe,
jako że
placówki
powstające w
Średniowieczu
w ówczesnych
księstwach i
dzielnicach
miały swoją
miejscową
specyfikę i
różnie
potoczyły się
też ich
dzieje...
O
autorze:
Z pierwszego
wykształcenia
anglista, z
zawodu także
skandynawista,
ale z
doktoratem z
historii. W
ciągu wielu
lat pracy na
Uniwersytecie
im. Adama
Mickiewicza w
Poznaniu
zajmował się
nauczaniem
języka
angielskiego i
norweskiego, a
także kulturą
i historią
Wielkiej
Brytanii i
Norwegii. W
wolnym czasie
leksykograf i
tłumacz, ale
przede
wszystkim
badacz dziejów
joannitów, co
zaowocowało
szeregiem
publikacji o
tej tematyce i
Krzyżem
Oficerskim
Orderu Zasługi
Zakonu
Maltańskiego.
Jest członkiem
Stowarzyszenia
Miłośników
Dawnej Broni i
Barwy i
Polskiego
Towarzystwa
Heraldycznego.
1/2021
(6)
"DE
RE MILITARI.
Czasopismo
miłośników
wojskowości"
ISSN
2392-3911
172 str.
200x270 mm
Okładka
miękka
Spis treści:
Od
redakcji
Witold
Biernacki
Bitwa
pod Koroneją
(394 r. przed
Chrystusem)
Joanna
Biernacka-Lesisz
Bitwa
pod Salaminą
Cypryjską (306
r. przed
Chrystusem)
Witold Biernacki (oprac.)
Opisanie
wejścia do
Wołoch P.
Stanisława
Żółkiewskiego,
kanclerza i
hetmana
wielkiego
Korony
Polskiej, Anno
Domini 1620
Marek
Wagner
Kampania
cecorska w
1620 roku. W
400. rocznicę
śmierci
hetmana
Stanisława
Żółkiewskiego
Katarzyna
Hoffman
Paweł
Tetera –
symbol
lojalności
wobec
Rzeczpospolitej
i symbol
nienawiści
wśród Kozaków.
Krótki rys
biograficzny
Patryk
Tomala
Kolonie
Brandenburgii-Prus
Maciej
Maciejak
Rawka –
pruskie
zwycięstwo 6
czerwca 1794
Tomasz Rogacki
Cesarskie
szable przeciw
carskim czyli
jak doszło do
przełomu pod
Austerlitz
Damian
Płowy
Wojna
w mikroskali
Łukasz
Stefański
Obowiązek
i honor czy
narodowy
socjalizm?
Postawy
etyczno-moralne
oficerów
Ubootwaffe na
podstawie
wybranych
przykładów
(cz. II)
Maciej
Maciejak
Operacja
Zemsta. Grozny
3/4 grudnia
2014 roku
Paweł
Sz. Skworoda
Muzeum
Lotnictwa
Polskiego w
Krakowie i
Muzeum
Marynarki
Wojennej w
Gdyni –
historyczne
wehikuły czasu
Paweł
Sz. Skworoda
(oprac.)
Recenzje
książek
związanych z
Narodowym
Świętem
Niepodległości
(2020)
Jakub
Juszyński
"Połowcy
węgierscy"
ISBN
978-83-67111-15-7
59 str.
163x235 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I Wędrówka
Kunów na
zachód
II Osadnictwo
wojskowe
Połowców w
Królestwie
Węgier do
początków XIII
wieku w
świetle Gesta
Hungarorum
III Połowcy
węgierscy po
najeździe
mongolskim
IV Mołdawia
V Wpływ
Połowców
węgierskich na
Polskę
VI Technika
strzelania z
łuku
Bibliografia
O
książce:
Połowcy
osiedlali się
na Węgrzech od
końca XI
wieku. Już w
następnym
stuleciu byli
postrzegani
jako ważna
część
społeczeństwa
węgierskiego.
Na przykład
przypisywano
im w legendach
założenie tak
znanych
miejscowości,
jak Zwoleń
(ob. Słowacja)
czy Tokaj. W
kolejnych
wiekach żyli
na Węgrzech w
dobrych
relacjach
zarówno z
Madziarami,
jak i etnosami
zachodnioeuropejskimi.
Było to
możliwe dzięki
ich kulturze,
podobnej do
europejskiej.
Kunowie,
nawracając się
na
chrześcijaństwo,
wybierali
katolicyzm, a
nie
prawosławie,
porozumiewali
się po łacinie
z mieszkańcami
Europy, mieli
też podobne
podejście do
własności i
etosu
rycerskiego.
Wszystko to
stało w
sprzeczności z
mentalnością
Rusów, Tatarów
czy Turków
osmańskich.
Wpływ Połowców
jest do
dzisiaj
widoczny w
węgierskiej
kulturze,
choćby w
twórczości
zespołu
Kárpátia.
Sąsiedztwo
Połowców
węgierskich
miało
znaczenie
także dla
Polski,
oddziałując na
przykład na
ukształtowanie
się stroju
szlacheckiego.
O
autorze:
Jakub
Juszyński
(1988) jest z
wykształcenia
historykiem.
Zajmuje się
odtwarzaniem
starożytnych
metod walki
konnej w
galopie bez
siodła i
strzemion, a
także Połowca
węgierskiego.
Publikuje w
„De Re
Militari”,
„Mówią Wieki”
i „Pruthenii”.
Andrzej
Witkowicz
"Bułat
i koncerz.
Poprawki do
obrazu
wielkich
bitew
polsko-tureckich
(1620–1683).
Tom II"
ISBN
978-83-67111-13-3
286 str.
145x205 mm
Mapy: 17
Okładka miękka ze skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
IV
Chocim 1673 r.
V Żurawno 1676
r.
VI Kampania r.
1683: Wiedeń
VII Kampania
r. 1683:
Parkany
Zakończenie
Załączniki
Bibliografia
Spis map i
schematów
Ikonografia
Przypisy
O
książce:
Wojny
prowadzone
przez
Rzeczpospolitą
w epoce
nowożytnej
mają ogromną
literaturę i
ciągle cieszą
się dużym
zainteresowaniem
historyków.
Niebagatelne
miejsce
zajmują pośród
nich konflikty
polsko-tureckie
XVII stulecia,
w tym
szczególnie
kluczowe ich
wydarzenia, a
więc wielkie
bitwy. Są to
również tematy
bardzo mocno
utrwalone w
kulturze –
malarstwie,
literaturze i
nawet filmie.
W
historiografii
wojen
Rzeczpospolitej
z Imperium
Osmańskim
znajdują się
liczne pozycje
zdumiewające
wkładem pracy
poszczególnych
historyków,
będące
wyczerpującymi
– zdawałoby
się –
monografiami
poszczególnych
zagadnień.
Wśród ich
autorów
wymienić można
R.
Majewskiego,
W.
Majewskiego,
M. Wagnera, J.
Wimmera, J.
Wolińskiego i
jeszcze
innych. Jest
też w
literaturze
bardzo wiele
pozycji
popularnonaukowych,
takich jak
klasyczna już
książka J.
Pajewskiego,
od której
zresztą
piszący te
słowa
zapożyczył
pomysł tytułu
niniejszej
pracy.
Jednakże –
pomimo tego
znakomitego
dorobku – w
interesującym
temacie można
dokonać nie
tylko
„kosmetycznych”
poprawek, lecz
w dużym
stopniu
przedstawić go
na nowo. Celem
poniższej
pracy jest
wyjaśnienie
poszczególnych
problemów,
które
„imaginacya”
historyków
szczególnie
wypaczyła –
lub które po
prostu nie
zostały
dokładnie
zbadane...
O
autorze:
Andrzej
Witkowicz
(ur. 1966 w
Krakowie),
ukończył
studia
historyczne na
Uniwersytecie
Jagiellońskim,
nauczyciel
historii.
Autor dużych
prac Wokół
terroru
białego i
czerwonego
1917–1923
(KiP, Warszawa
2008), Czerwone
sztandary
Osmanów. Wojna
roku 1683
opisana na
nowo
(Wydawnictwo
Wilanowskie,
Warszawa 2016)
i Kara
Mustafa nad
Dnieprem.
Geneza,
przebieg i
skutki wojny
czehryńskiej
1678 r.
(Wydawnictwo
infort
editions,
Zabrze 2017),
a także
szeregu
artykułów.
Andrzej
Witkowicz
"Bułat
i koncerz.
Poprawki do
obrazu
wielkich
bitew
polsko-tureckich
(1620–1683).
Tom I"
ISBN
978-83-67111-12-6
270 str.
145x205 mm
Mapy: 13
Okładka miękka ze skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
Wprowadzenie
I Cecora 1620
r.
II Chocim 1621
r.
III Kamieniec
Podolski 1672
r.
O
książce:
Wojny
prowadzone
przez
Rzeczpospolitą
w epoce
nowożytnej
mają ogromną
literaturę i
ciągle cieszą
się dużym
zainteresowaniem
historyków.
Niebagatelne
miejsce
zajmują pośród
nich konflikty
polsko-tureckie
XVII stulecia,
w tym
szczególnie
kluczowe ich
wydarzenia, a
więc wielkie
bitwy. Są to
również tematy
bardzo mocno
utrwalone w
kulturze –
malarstwie,
literaturze i
nawet filmie.
W
historiografii
wojen
Rzeczpospolitej
z Imperium
Osmańskim
znajdują się
liczne pozycje
zdumiewające
wkładem pracy
poszczególnych
historyków,
będące
wyczerpującymi
– zdawałoby
się –
monografiami
poszczególnych
zagadnień.
Wśród ich
autorów
wymienić można
R.
Majewskiego,
W.
Majewskiego,
M. Wagnera, J.
Wimmera, J.
Wolińskiego i
jeszcze
innych. Jest
też w
literaturze
bardzo wiele
pozycji
popularnonaukowych,
takich jak
klasyczna już
książka J.
Pajewskiego,
od której
zresztą
piszący te
słowa
zapożyczył
pomysł tytułu
niniejszej
pracy.
Jednakże –
pomimo tego
znakomitego
dorobku – w
interesującym
temacie można
dokonać nie
tylko
„kosmetycznych”
poprawek, lecz
w dużym
stopniu
przedstawić go
na nowo. Celem
poniższej
pracy jest
wyjaśnienie
poszczególnych
problemów,
które
„imaginacya”
historyków
szczególnie
wypaczyła –
lub które po
prostu nie
zostały
dokładnie
zbadane...
O
autorze:
Andrzej
Witkowicz
(ur. 1966 w
Krakowie),
ukończył
studia
historyczne na
Uniwersytecie
Jagiellońskim,
nauczyciel
historii.
Autor dużych
prac Wokół
terroru
białego i
czerwonego
1917–1923
(KiP, Warszawa
2008), Czerwone
sztandary
Osmanów. Wojna
roku 1683
opisana na
nowo
(Wydawnictwo
Wilanowskie,
Warszawa 2016)
i Kara
Mustafa nad
Dnieprem.
Geneza,
przebieg i
skutki wojny
czehryńskiej
1678 r.
(Wydawnictwo
infort
editions,
Zabrze 2017),
a także
szeregu
artykułów.
Piotr
Bruder, Marek
Pięta
"Zakład
Karny w
Rawiczu. Zarys
dziejów"
ISBN
978-83-67111-11-9
111 str.
145x205 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wprowadzenie
I Rawicz
II Zakład
Karny w
Rawiczu
III Więzienie
w Rawiczu w
strukturze
organizacyjnej
Ministerstwa
Bezpieczeństwa
Publicznego
IV Centralne
Więzienie
Rawicz we
wspomnieniach
więźniów
V Okres
odwilży
(1956–1969)
VI Czas
przejściowy
(1970–1989)
VII Zamiast
zakończenia.
Zakład Karny w
Rawiczu – dziś
Dodatki
Bibliografia
O
książce:
Niniejsza
praca stanowi
próbę ogólnego
scharakteryzowania
Zakładu
Karnego w
Rawiczu w
latach
1820–2020.
Chodzi nam o
ukazanie
całokształtu
zagadnień,
jakimi żyło
więzienie na
przestrzeni
dziejów.
Ukazanie dnia
powszedniego
więźnia i
więzienia, a
jednocześnie
ujęcie tematu
w sposób
holistyczny.
Praca została
podzielona na
siedem
zasadniczych
rozdziałów.
Trzy rozdziały
składają się z
kilku
podrozdziałów,
które mają za
zadanie
ułatwienie
czytania i
zrozumienie
całości
tekstu.
Niebagatelną
rzeczą jest
również
przejrzystość
tych
rozdziałów.
Więzienie w
Rawiczu nie
istnieje w
próżni ani nie
powstało w
polu...
O
autorach:
Piotr
Bruder
(mjr Służby
Więziennej w
stanie
spoczynku.
Absolwent
Historii
Uniwersytetu
Wrocławskiego.
Laureat III
edycji Nagrody
Honorowej
Instytutu
Pamięci
Narodowej
oddz. Poznań
„Świadek
Historii” w
2012 roku.
Podczas swojej
pracy
badawczej
dokonał kilku
istotnych
ustaleń
dotyczących
historii
więzienia w
Rawiczu okresu
lat 1945–1956,
pomógł
zlokalizować
wiele
bezimiennych
grobów
więźniów z lat
1939–1956.
Jest autorem
ponad 20
artykułów
dotyczących
historii
więziennictwa
okresu
stalinowskiego.
Współorganizator
i narrator 3
filmów
dokumentalnych:
„Cele
Rawicza”,
„Więzienie”,
„Kroniki
Więzienne” (8
części).
Organizator
konferencji,
wystaw oraz
lekcji
historycznych
dotyczących
więziennictwa
i historii
Polski.
Marek Pięta
ukończył w
2009 roku
studia
historyczne na
Wydziale
Historycznym
Uniwersytetu
im. Adama
Mickiewicza w
Poznaniu,
specjalność
historia
wojskowości.
Pasjonat
dziejów
Rzeczpospolitej
XVI i XVII
wieku, autor
książki: „Od I
Dymitriady do
rozejmu w
Dywilinie”.
Interesuje się
także
zagadnieniami
związanymi z
wojną
secesyjną oraz
cybernetyką
społeczną.
Porucznik
Służby
Więziennej.
Pełni służbę w
Zakładzie
Karnym w
Rawiczu. Do
jego
obowiązków
należy
propagowanie i
prowadzenie
działalności
kulturalno-oświatowej
i czytelnictwa
wśród
osadzonych.
Animator wielu
działań z tego
zakresu,
twórca
programów
resocjalizacji
więźniów w
nurcie
kulturalno-oświatowym.
Współdziała z
ośrodkami
akademickimi w
projektowaniu
innowacyjnych
oddziaływań
wobec osób
pozbawionych
wolności.
Twórca metody
skutecznej
komunikacji
bez agresji –
MAK.
Współautor
książki
„Interwencja
fizyczna”.
Marcin
Ochman
"Bitwa
trzech rzek.
Caporetto
1917"
ISBN
978-83-67111-10-2
339 str.
145x205 mm
Mapy: 10
Okładka miękka ze skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I Urok i
koszmar gór
II Wróg
sojusznikiem –
sojusznik
wrogiem
III Zwycięstwo
albo
katastrofa
IV Lato roku
1917
V Wyrzucić
Włochów za
Tagliamento
VI
Przygotowania
VII Armie
przeciwników
VIII
Waffentreu
IX Caporetto
po raz drugi
X Między
Tagliamento a
Piavą
XI Sojusznicy,
ale nie
przyjaciele
XII Skala
zwycięstwa
XIII Brzemię
porażki
XIV
Bohaterowie
Caporetto
XV Złamane
morale
XVI Pamięć o
bitwie
Aneksy
Spis map
Źródła
fotografii
Wybrana
bibliografia
O
książce:
Bitwa pod
Caporetto
(dziś Kobarid
w Słowenii) to
jedna z
niewielu bitew
stoczonych w
czasie
pierwszej
wojny
światowej
zakończonych
zdecydowanym
zwycięstwem
jednej ze
stron.
Połączone siły
niemiecko-austro-węgierskie
jesienią 1917
roku pokonały
w niej i
zmusiły do
odwrotu armie
włoskie,
stając na
początku
grudnia niemal
u wrót
Wenecji. Skala
i dalekosiężne
skutki
operacji
stawiają ją w
jednym rzędzie
z daleko
słynniejszymi
bitwami pod
Tannenbergiem
i nad Marną.
Czytelnik
znajdzie w
książce nie
tylko
szczegółowy
opis walk, ale
– ze względu
na mało znany
w Polsce temat
– także ich
tło polityczne
i biogramy
ważniejszych
postaci.
Niepominięty
został wątek
polski – obok
innych narodów
monarchii nad
Isonzo-Sočą
walczyli
Ślązacy,
Podhalanie i
byli żołnierze
Legionów.
Realia zmagań
przybliżają
liczne
zdjęcia, mapy
i fragmenty
relacji
uczestników...
O
autorze:
Marcin
Ochman
(1969),
absolwent
politologii na
Uniwersytecie
Warszawskim,
na którym w
2018 r.
obronił
doktorat
poświęcony
polskiej
inżynierii
wojskowej w
latach
1807–1831.
Pracownik
naukowy Muzeum
Wojska
Polskiego,
specjalizuje
się w historii
XIX wieku,
technice i
inżynierii
wojskowej oraz
bezpieczeństwie
militarnym.
Autor ponad 30
artykułów
naukowych i
popularnonaukowych
oraz kilku
książek. Jest
współautorem
monografii
pistoletu wz.
35 „Vis”. Jego
książka
„Polski korpus
inżynierów
wojskowych w
latach
1807–1831”
otrzymała
nagrodę
„Złotej
Pszczoły” w
konkursie na
napoleońską
książkę roku
organizowanym
przez portal
napoleon.org.pl.
Konsultant
projektów
multimedialnych
i filmowych.
Daniel
Gazda
"Chartum
1884–1885"
ISBN
978-83-67111-09-6
226 str.
145x205 mm
Mapy: 17
Okładka miękka ze skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I
Warunki
naturalne
II Podbój
Sudanu przez
Egipt w XIX
wieku
III Państwo
Egipskie i
okupacja
Sudanu
IV Rzeka
Gazali-Bahr al
Ghazal. W
szponach
niewolnictwa
V Mahdi –
wybuch
powstania
VI Rok klęsk –
Hicks, Slatin,
Baker
VII Walczące
strony,
militaria
VIII Gordon,
bój o Chartum,
Dolinę Nilu i
Suakin
IX Bój o
Chartum
X Kolejna
interwencja
brytyjska w
Suakinie
Zakończenie
Śmierć
Mahdiego
Spis map
Spis
ilustracji
Bibliografia
O
książce:
Mam
przyjemność
zaprezentować
Państwu drugą
pozycję z
cyklu Krwawy
Nil. Wojny
Faraonów. Tym
razem
czytelnik
zostanie
przeniesiony
do Doliny Nilu
Środkowego,
czyli Sudanu,
w nurt
wydarzeń
toczących się
w XIX wieku.
Rok 1885
wstrząsnął
światową
opinią
publiczną. Na
ówczesnych
krańcach tak
zwanej
cywilizacji
zginął, wraz z
prawie całą
swoją armią,
słynny
brytyjski
generał
Charles
Gordon. Został
pokonany, w
opinii
ówczesnych
europejskich
elit, przez
dzikusa i
wieśniaka
Muhammada
Ahmada,
zwanego
Mahdim. Ta
wojna była
relacjonowana
przez ówczesną
światową prasę
w sposób
bardzo
dynamiczny,
nie zawsze
zgodny z
prawdą. W ten
sposób
rozpoczął się
okres
kreowania
rzeczywistości
i opinii
zwykłych ludzi
przez garstkę
potentatów
prasowych i
dziennikarzy,
niekoniecznie
do końca
uczciwych w
swoich
relacjach,
narzucając
innym swoje
poglądy.
Niestety, ten
proceder trwa
po dzień
dzisiejszy.
Przede
wszystkim
tematem
niniejszej
książki jest
batalia o
Chartum,
stolicę
Sudanu,
trwającą
prawie pół
roku w latach
1884–1885. Był
to jeden z
krwawszych
epizodów
jednego z
ciekawszych
okresów
nowożytnej
historii
Afryki, jakim
było Powstanie
Mahdiego
(1881–1899),
zwane przez
Sudańczyków
Mahdiją...
O
autorze:
Daniel
Gazda
(1963),
archeolog,
historyk
zajmujący się
głównie
badaniami
archeologicznymi
obiektów
warownych i
sakralnych z
okresu
starożytności
i
średniowiecza
oraz historią
wojskowości.
Uczestnik
wielu misji
archeologicznych
do doliny Nilu
oraz kierownik
wieloletnich
badań
archeologicznych
ważnych
obiektów
militarnych i
sakralnych w
Polsce np.
Zamki w
Radzyniu
Chełmińskim
czy
Czorsztynie,
obiekty
warowne w
Starym
Dzierzgoniu.
Autor
kilkudziesięciu
artykułów
naukowych z
dziedziny
archeologii i
10 publikacji
książkowych z
dziedziny
wojskowości
m.in.: Rzym
i Barbarzyńcy.
Wojny,
relacje,
starcie
cywilizacji;
Wojny Domowe w
Imperium
Rzymskim;
Powstanie
Mahdiego;
Podbój Egiptu
przez Kusz i
Asyrię czy
Memfis 728
rok p.n.e.
Dmitrij
Seliwerstow
"Rusa
3 II 1456.
Początek
upadku
republiki
Nowogrodu
Wielkiego"
ISBN
978-83-67111-07-2
76 str.
163x235 mm
Mapy: 4
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I Wprowadzenie
II Pan
Nowogród
Wielki
III Potencjał
militarny
Nowogrodu
Wielkiego
IV Siły
zbrojne
Wielkiego
Księstwa
Moskiewskiego
V Kampania
nowogrodzka
1456 roku
VI Bitwa pod
Rusą, 3 lutego
1456 roku
VII Inny świat
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Złota Orda
rozpadła się
na kilka
jednostek
politycznych.
Głównymi z
nich były:
orda chana
Küczük Mehmeda
zajmująca
obszar między
Donem i Wołgą,
orda chana
Sajid-Ahmada
koczująca
między
Dnieprem i
Donem; Chanat
Kazański –
chana Mahmuda
(Mahmutka) nad
Wołgą; chanat
krymski chana
Hadżi Gireja.
Trzem
pierwszym
chanatom,
czasem osobno,
czasem razem,
wielki książę
moskiewski
Wasyl
Wasylewicz
Ślepy składał
hołd. Wasyl
pokonał
swojego wuja i
kuzynów w
wojnie
dynastycznej
„O Złoty Pas”,
która trwała
trzydzieści
lat. Wielki
książę
moskiewski nie
spoczął na
laurach, lecz
zamierzał
wykorzystać
swoje
zwycięstwo.
Także na
Litwie doszło
do wojny
dynastycznej,
w wyniku
której na
tronie zasiadł
Kazimierz IV
Jagiellończyk.
Po śmierci
starszego
brata
Władysława III
pod Warną w
1444 roku
zaproponowano
mu koronę
polską, którą,
w 1447 roku,
niechętnie
przyjął...
O
autorze:
Dmitrij
Seliwerstow,
ur. w 1957
roku w
Moskwie.
Ukończył
Moskiewski
Państwowy
Uniwersytet
im. Baumana.
Od 2008 roku
aktywnie
uczestniczy w
Radzie
Problemowej
Państwowego
Muzeum
Historycznego.
W obszarze
jego
zainteresowań
naukowych
pozostaje
sztuka wojenna
Rusi
moskiewskiej
XV i początku
XVI wieku.
Publikował w
zbiorach
„Wojennoje
dieło Zołotoj
Ordy”,
„Zołotoordyńskaja
ciwilizacja”,
„Wojennoje
dieło Ułusa
Dżuczi”,
„Wojennaja
Archeołogija”
oraz w
zasobach
elektronicznych
www.milhist.info/laws/.
Hubert
Seńczyszyn
"Generał
dywizji
Bronisław
Prugar-Ketling.
Biografia
wojskowa"
ISBN
978-83-67111-08-9
250 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Śladem
generała (dr
hab. prof.
Andrzej
Olejko)
Wstęp
I Młodość i
początki
wojskowej
kariery
1891–1919
II Służba w
Wojsku Polskim
1920–1939
III Dowódca
11. Karpackiej
Dywizji
Piechoty
podczas
kampanii
wrześniowej
IV Dowodzenie
2. Dywizją
Strzelców
Pieszych
1940–1945,
powrót do
kraju i
schyłek
kariery
Zakończenie
Bibliografia
Indeks osobowy
O
książce:
Młodzieniec,
nierozpieszczany
przez życie,
pochodzący
spod
sanockiego
Trześniowa.
Kiedy
dorastał, mimo
bycia
ambitnym, nie
spodziewał się
tego, iż
zostanie
jednym z
najlepszych
generałów
Wojska
Polskiego doby
dwudziestolecia
międzywojennego
i czasu II
wojny
światowej.
Bronisław
Prugar, od
1918 roku –
Ketling,
następnie
przyjmujący
nazwisko
Prugar-Ketling,
to właśnie o
nim mowa.
Osoba
nietuzinkowa i
jednocześnie
mało odkryta,
która w
polskiej
historiografii
wojskowej
zasługuje na
większą uwagę.
W niniejszej
pracy staram
się wypełnić
tę lukę i
przybliżyć
postać
generała
dywizji
Bronisława
Prugara-Ketlinga.
Za cel książki
przyjąłem
zrekonstruowanie
żołnierskiej
drogi gen.
dyw.
Bronisława
Prugara-Ketlinga
w postaci
biografii
wojskowej. Tak
założony temat
obejmuje w
sferze
przestrzennej
karierę
wojskową
Generała. Zaś
w sferze
czasowej,
okres od jego
narodzin do
śmierci.
Zamierzam
ukazać także,
jak wielki
wpływ postać
Generała
wywarła na
podkomendnych
na każdym
etapie jego
działalności.
Ciąg
chronologiczny
oparłem na
najważniejszych
wydarzeniach z
historii
Polski, w
których
Generał brał
udział. Tłem
chronologicznym
biografii
bohatera jest
okres
historyczny
obejmujący
zarówno dwa
wielkie
zbrojne
konflikty
światowe, jak
i okres pokoju
je dzielący.
Uzupełnieniem
biografii
wojskowej jest
działalność
społeczna
postaci...
O
autorze:
Hubert
Seńczyszyn
(1988) doktor
nauk
humanistycznych,
absolwent
Uniwersytetu
Rzeszowskiego.
Zajmuje się
historią
wojskowości ze
szczególnym
uwzględnieniem
okresu II
wojny
światowej.
Autor dwóch
monografii: 48.
Pułk Piechoty
Strzelców
Kresowych
oraz 70
lat tradycji i
obowiązku
Wojskowej
Komendy
Uzupełnień w
Sanoku.
Twórca wystawy
Rzucić
serce za
przeszkodę.
Major Henryk
Dobrzański ps.
„Hubal”.
Eugen Gorb
"Belgrad
– Oczaków.
Konfrontacja
Imperium
Osmańskiego z
koalicją
rosyjsko-austriacką
w 1788 roku"
ISBN
978-83-67111-06-5
281 str.
145x205 mm
Mapy: 32
Okładka miękka ze skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I Wielki wezyr
u bram
Imperium
II Mała wojna
III Półksiężyc
nad Banatem
IV
Rosyjsko-austriackie
współdziałanie
wojskowe w
Mołdawii
V Pod murami
Chocimia
VI Oblężenie i
zdobycie
Oczakowa
VII Wyprawa
anapska
generała
Tekelego
Zakończenie
Aneksy
Spis map i
schematów
Bibliografia
O
książce:
Pisanie o
konfrontacji
Austrii i
Rosji z
Osmanami w
roku 1788, nie
jest łatwe. Z
jednej strony
historycy mają
do dyspozycji
duży zbiór
opublikowanych
źródeł, co
niewątpliwie
umożliwia im
pełne
odzwierciedlenie
przebiegu
działań
wojennych, i
to w
najdrobniejszych
szczegółach. Z
drugiej zaś
strony,
specyfika tej
kampanii
wojskowej
stawia przed
badaczem wiele
problemów,
ponieważ
niełatwo jest
przedstawić
całą gamę
informacji
zgromadzonych
w źródłach w
jednym spójnym
układzie oraz
w logicznej
narracji.
Spróbujmy się
więc
dowiedzieć,
dlaczego ten
temat jest tak
skomplikowany
dla historyka.
Faktem jest,
że wojna roku
1788 jest inna
niż większość
wcześniej
prowadzonych
wojen
rosyjsko-tureckich,
czy
austriacko-tureckich,
a
niepowtarzalność
owego
konfliktu
została już
dawno
zauważona
przez wielu
badaczy, i
nadal
przyciąga ich
uwagę. Po
pierwsze, sama
natura tej
wojny była
dość nietypowa
i nie pasuje
do ustalonych
wzorców.
Ciekawy bowiem
tematu
czytelnik, nie
znajdzie w tej
książce opisów
wielkich bitew
polowych,
ponieważ bitew
tych po prostu
nie było.
Największe
starcie lądowe
w tej
kampanii, to
inwazja wojsk
tureckich na
Banat (kraina
położona na
bałkańskim
teatrze
operacyjnym)
oraz szturm na
Oczaków
(twierdza
leżąca u
zbiegu Bohu z
Dnieprem na
północnym
wybrzeżu Morza
Czarnego).
Pierwsza z
tych bitew,
była bardziej
operacją
wojskową
składającą się
z wielu
lokalnych
potyczek.
Natomiast
zdobycie
twierdzy
Oczaków,
przypominało
bardziej
masakrę, która
trwała nieco
ponad godzinę...
O
autorze:
Eugen Gorb
(1989),
historyk z
wykształcenia,
absolwent
Mariupolskiego
Uniwersytetu
Państwowego
(Ukraina) i
studiów
doktoranckich
Donieckiego
Uniwersytetu
Narodowego im.
Wasyla Stusa.
Autor wielu
artykułów
naukowych i
popularnonaukowych
na temat
irlandzkiej
wojny
dziewięcioletniej
(1594–1603),
polityki
wewnętrznej i
zagranicznej
Rzeczypospolitej
w połowie XVII
wieku, okresu
1918-1926 oraz
historii
rozwoju
polskiej nauki
historycznej.
Janusz
Sopoćko
"Zarys
działań armii
rosyjskich i
austriackich
(sierpień
– wrzesień
1914)"
ISBN
978-83-67111-05-8
68 str.
163x235 mm
Mapy: 5
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Przedmowa
I Plan
mobilizacji,
koncentracji i
rozpoczęcia
kampanii
II Zadania
wrogich armii.
Osłona
III Bitwa
złoczowska
(pierwsza
bitwa lwowska)
IV Bitwa nad
Sanem
V Bitwa nad
Wereszczycą
Zakończenie
Bibliografia
Spis szkiców
O
książce:
Natarcia
23-ej dywizji
piechoty ze
składu XVIII
korpusu
rosyjskiego
zostały
odrzucone.
Takiż względny
spokój panuje
na froncie
I-go i V -go
korpusu. Prawe
skrzydło armii
osiąga Piaski,
miejscowość
oddaloną
zaledwie o 20
kilometrów na
południowy
wschód od
Lublina.
2-go września
X-ty korpus
ponownie bije
Rosjan,
również i V-ty
korpus mając
silne prawe
skrzydło
kieruje się w
ślad za X-tym
na Piaski,
3-go września
Rosjanie
odrzucają X-ty
korpus, pomimo
wsparcia go
przez V-ty, na
linię Izdebno
– Gorzków. Na
innych
odcinkach
frontu l-ej
armii
rozgorzały
walki
artyleryjskie,
po których
Rosjanie
przechodzą do
energicznej
ofensywy...
O
autorze:
Janusz
Sopoćko
(1895-po
1968). Ppłk
dyplomowany
Wojska
Polskiego II
RP. Ukończył
Pawłowską
Szkołę
Wojskową w
Petersburgu.
Wziął udział w
I wojnie
światowej.
Walczył pod
Rygą i na
Podolu w 50
pułku
strzelców
syberyjskich,
a następnie
przeciwko
bolszewikom w
formacjach
kontrrewolucyjnych
na Syberii. Do
grudnia 1920
roku z 55 pp
pozostawał na
froncie
bolszewickim.
Został
odznaczony za
te działania
Krzyżem
Walecznych i
awansowany na
stopień
sierżanta.
Został
słuchaczem
Wyższej Szkoły
Wojennej w
Warszawie i
mianowany
kapitanem
dyplomowanym.
Od tego czasu
był
zatrudniony w
Sztabie
Generalnym
Wojska
Polskiego.
Pisał
wspomnienia
oraz prace z
tematyki
koncepcji
operacji
powietrzno-desantowych
zarówno pod
kątem desantów
masowych jak i
przerzutu
niewielkich
grup
specjalnych,
próbując w
nich określić
strukturę
takiego
oddziału, jego
możliwości
bojowe i
poziom
zaopatrzenia.
Przed 1939
rokiem uzyskał
awans na
podpułkownika.
Jeszcze przed
zakończeniem
kampanii
wrześniowej
znalazł się we
Francji,
gdzie w 1940
r. walczył w
1. Dywizji
Grenadierów. W
wyniku klęski
Francji
przekroczył
granicę ze
Szwajcarią i
został tam
internowany.
Po uwolnieniu
znalazł się w
Anglii we
formowanej w
Szkocji 1.
Brygadzie
Grenadierów 4
DP, i został w
stopniu ppłk.
zastępcą
dowódcy
brygady. Potem
był członkiem
Centralnej
Komisji
Regulaminowej.
Zwolniony z
Polskich Sił
Zbrojnych na
Zachodzie
osiadł
początkowo we
Francji.
Następnie
przeprowadził
się do
Szwajcarii,
gdzie zmarł.
Marcin
Gubała
"Panipat
14 I 1761"
ISBN
978-83-67111-03-4
88 str.
163x235 mm
Mapy: 11
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I Imperium
Mogołów
II Państwo
Maratów
III Persja i
narodziny
afgańskiego
mocarstwa
IV Wojna
V Przed bitwą.
Siły obu stron
VI Bitwa
VII
Konsekwencje
bitwy
Aneksy
Wybrana
literatura
Spis map
O
książce:
W ciągu
trzech godzin
lewe skrzydło
marackie,
którym stały
się siły
Ibrahima
Chana,
przebiło się
przez linię
afgańską i
dziesiątkowało
teraz
przeciwnika.
Jednak również
Maratowie
ponieśli duże
straty: z
dziewięciu
batalionów,
które zostały
rzucone do
walki, sześć
przepadło już
w boju.
Pozostałe
jednak
walczyły
dalej. Sam
Ibrahim Chan
odniósł rany,
dźgnięty
włócznią i
trafiony z
muszkietu.
Rohillowie
znów zaczęli
ustępować. W
reakcji na to
do boju
ruszyły siły
podległe Chan
Bangaszowi,
które
dołączyły do
walki i
pozwoliły na
ustabilizowanie
łamiącego się
frontu. Była
to jednak
tylko
krótkotrwała
pomoc...
Książka
niniejsza jest
poświęcona
przebiegowi
bitwy pod
Panipatem,
która miała
miejsce w
północnych
Indiach w 1761
roku, ale
również
wydarzeniom
poprzedzającym
to starcie i
po nich
następującym.
Bitwa ta,
niestety chyba
mało znana
polskiemu
czytelnikowi,
była jedną z
największych i
najkrwawszych
batalii
stoczonych w
XVIII wieku.
Pod Panipatem
stanęły
naprzeciwko
siebie wojska
liczące około
100 tysięcy
żołnierzy; w
bitwie i
wskutek
zdarzeń, które
nastąpiły po
niej, zginęło
lub rany
odniosło
kilkadziesiąt
tysięcy
żołnierzy i
cywilów. Bitwa
została
stoczona przez
armie dwóch
państw
będących
regionalnymi
mocarstwami, a
jej efekty
wykraczały
daleko poza
bieżące
zagadnienia
militarne i
polityczne.
Konflikt
afgańsko-maracki
doprowadził w
rezultacie do
osłabienia
jednego z
zaangażowanych
weń państw i w
pewnym stopniu
ułatwił
podporządkowanie
Indii
mocarstwom
europejskim,
zwłaszcza
Wielkiej
Brytanii.
Książka ta nie
jest historią
Indii od XVI
wieku do
połowy
osiemnastego
stulecia.
Niemniej za
konieczne
uznałem
syntetyczne
ujęcie dziejów
Indii w tym
okresie. Bez
tego zwięzłego
oraz – zdaję
sobie z tego
doskonale
sprawę –
niepełnego i
dalece
uproszczonego
opisu trudno
byłoby, jak
sądzę,
zrozumieć
istotę
wydarzeń
bezpośrednio
zmierzających
do kulminacji,
jaką była
bitwa pod
Panipatem...
O
autorze:
Marcin
Gubała
(1979) –
doktor nauk
prawnych,
urzędnik
służby
cywilnej,
popularyzator
historii.
Jarosław
Jastrzębski
"Niszczyciele
Japońskiej
Marynarki
Wojennej
7 XII 1941
–
2 IX 1945.
Organizacja i
potencjał
bojowy.
Tom II Okręty"
ISBN
978-83-67111-02-7
367 str.
152x235 mm
Tabele: 213
Okładka miękka ze skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I Potencjał
bojowy na
początku wojny
na Pacyfiku
II
Przynależność
organizacyjna
niszczycieli
III Potencjał
bojowy w 1941
roku
Bibliografia
Spis tabel
Spis
fotografii
O
książce:
Celem
niniejszej
monografii
jest
całościowe
przedstawienie
organizacji
floty
niszczycieli
Japońskiej
Marynarki
Wojennej (jap.
Dai Nippon
Teikoku Kaigun)
oraz jej
możliwości
bojowych. W
opracowaniu
dane zostały
ukazane w
różnych
przekrojach, z
szerokim
wykorzystaniem
tabel, które
jak sądzę
pozwalają
niejednokrotnie
przystępniej
zobrazować
fakty,
ułatwiając też
ich
porównywanie i
przede
wszystkim
odnajdywanie
potrzebnych
danych. O ile
zatem
opierałem się
na materiale
źródłowym
względnie
łatwo
dostępnym
wnikliwym
poszukiwaczom
wiedzy
historycznej,
o tyle sposób
jego
przedstawienia
jest moim
pomysłem
autorskim i
mam ogromną
nadzieję, że
przypadnie do
gustu jak
największej
grupie
zainteresowanych
dziejami tego
jak dotychczas
największego
konfliktu
pacyficznego i
zarazem
istotnej
części II
wojny
światowej.
Znajduje się w
niej opis
wszystkich
niszczycieli
cesarskiej
floty oraz
struktur
organizacyjnych,
w ramach
których
funkcjonowały
w latach
1941-1945, jak
też wiele
kluczowych i
interesujących
faktów z ich
dziejów. Praca
została
podzielona na
4 tomy.
O
autorze:
Jarosław
Jastrzębski,
doktor nauk
humanistycznych
w zakresie
historii.
Specjalizuje
się w historii
administracji,
prawa
i wojskowości,
ze szczególnym
uwzględnieniem
szkolnictwa
wyższego
II Rzeczypospolitej
oraz
Japońskiej
Marynarki
Wojennej. Jest
autorem ponad
100 publikacji
naukowo-badawczych
i popularnonaukowych,
w tym
kilkunastu
opracowań
monograficznych.
Do jego
ważniejszych
prac należą:
Lotniskowce
Japońskiej
Marynarki
Wojennej 7 XII
1941 – 2 IX
1945.
Organizacja
i potencjał
bojowy,
Zabrze -
Tarnowskie
Góry 2020; Instytucja
profesury
zwyczajnej
w polskim
państwowym
szkolnictwie
akademickim
w latach
1920-1939,
Kraków 2018; Midway,
Warszawa 2014;
Organizacja
Japońskiej
Marynarki
Wojennej na
poziomie
strategicznym
7 XII 1941 – 2
IX 1945,
Oświęcim 2014;
Kuantan
10 XII 1941.
Anatomia
brytyjskiej
klęski,
Zabrze 2014; Rajd
Doolittle’a na
Tokio 18 IV
1942.
Uwarunkowania
polityczne
i strategiczne
operacji,
Zabrze 2013; Państwowe
szkolnictwo
akademickie
w II Rzeczypospolitej.
Zagadnienia
systemowe,
Kraków 2013; Bitwa
na Morzu
Koralowym 2-8
V 1942 r.,
Zabrze 2012.
Aktywnie
działa
społecznie,
m.in. pełniąc
rozmaite
funkcje
w organach lub
komisjach
kilku
stowarzyszeń
naukowych
i sportowych.
Jest stałym
współpracownikiem
czasopisma
popularnonaukowego
„Okręty
Wojenne”.
Piotr
Rapiński
"Skrzydlate
gronostaje.
Lwowskie
eskadry
myśliwskie
w czasie
pokoju i
wojny"
ISBN
978-83-67111-01-0
420 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I Utworzenie
III/6
Dywizjonu
Myśliwskiego
II W szeregach
armii Rómmla
III W
Brygadzie
Pościgowej
IV Pezetele
nad Kresami, z
dziejów
Eskadry KOP
V Wybrane
życiorysy
Zakończenie
Bibliografia
O
książce:
4 września
1939 r.
lotnisko
polowe w
miejscowości
Widzew –
Ksawerów pod
Łodzią stało
się miejscem
wielkiego
lotniczego
dramatu.
Działający we
wspomnianej
miejscowości
od kilku dni
III/6 Dywizjon
Myśliwski,
wchodzący w
skład
lotnictwa
Armii „Łódź”,
dowodzonej
przez generała
Juliusza
Rómmla, został
bezpardonowo
zaatakowany
przez grupę
Messerschmittów
Bf 109.
Pechowo dla
polskich
pilotów, atak
nastąpił w
momencie, gdy
do lotu były
gotowe tylko
dwa samoloty –
za sterami
pierwszego z
nich znajdował
się oficer
taktyczny
dywizjonu,
por. Tadeusz
Jeziorowski.
Druga maszyna
pilotowana
przez por.
pil. Zdzisława
Zadrozińskiego
podjęła walkę
z Niemcami. O
dużym pechu
mogli
natomiast
mówić lotnicy,
którzy
kilkanaście
minut
wcześniej
powrócili z
zasadzki
wystawionej
pod Chojnami.
Ich samoloty,
mimo że
zatankowane,
nie mogły
oderwać się od
ziemi...
O
autorze:
Piotr
Rapiński –
urodzony w
1991 r. w
Łodzi.
Absolwent
Salezjańskiego
Liceum
Ogólnokształcącego
im. św. Jana
Bosko w Łodzi,
a także
Wydziału
Filozoficzno-Historycznego
Uniwersytetu
Łódzkiego.
Doktorant na
Uniwersytecie
Łódzkim, autor
licznych prac
poświęconych
historii
polskiego
lotnictwa
wojskowego w
okresie II
Wojny
Światowej –
m.in.
monografii
poświęconych
dziejom
lwowskiego 6
Pułku
Lotniczego.
Pracę naukową
łączy z pracą
zawodową w
szkolnictwie.
Hubert A.
Nowak
"Dzieje
9. pułku
piechoty
Księstwa
Warszawskiego
w latach
1807–1813 we
wspomnieniach
jego
żołnierzy"
ISBN
978-83-65982-99-5
242 str.
145x205 mm
Mapy: 5
Okładka miękka ze skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I Powstanie i
organizacja 9.
pułku piechoty
Księstwa
Warszawskiego
II Broń i
barwa
żołnierzy 9.
pułku piechoty
Księstwa
Warszawskiego
III Działania
bojowe 9.
pułku piechoty
Księstwa
Warszawskiego
Zakończenie
Aneksy
Spis map
Bibliografia
O
książce:
Najbardziej
chyba znaną
jednostką,
która walczyła
u boku
Francuzów o
przywrócenie
niepodległości
dla
Rzeczypospolitej
były Legiony
Polskie,
utworzone w
1797 roku we
Włoszech, na
czele których
stanął generał
Jan Henryk
Dąbrowski. To
właśnie
Legiony były
niejako
kontynuacją
polskiego
oręża, które
przestało
istnieć wraz z
upadkiem
państwa
polskiego.
Innym znanym
oddziałem,
złożonym z
polskich
żołnierzy, a
walczącym u
boku Cesarza,
był pułk
polskich
szwoleżerów,
wsławiony
szarżą w
wąwozie
Somosierra w
listopadzie
1808 roku.
Wraz z
postępem
kampanii
Napoleona
przeciwko
Prusom w 1806
roku, możliwe
stało się w
końcu
utworzenie
pierwszych
oddziałów
polskich na
ziemiach
dawnej
Rzeczypospolitej.
Trudno dziś
rozstrzygnąć,
jaki cel
przyświecał
Napoleonowi,
jeśli mowa o
utworzeniu
oddziałów
wojskowych w
1806 roku
złożonych z
Polaków.
Przeciwnicy
Cesarza
Francuzów
głosić będą
tezę, jakoby
potrzebował on
jedynie
materiału
ludzkiego,
otumanionego
nadziejami na
niepodległość.
Z drugiej
strony, grupy
polskich
bonapartystów
będą bronić
Napoleona,
gdyż to dzięki
niemu właśnie
powstało
Księstwo
Warszawskie,
które z całą
pewnością było
namiastką
państwa
polskiego,
nadzieją na
lepsze jutro
po ponad
dziesięcioletnim
okresie
niewoli.
Wydaje się, że
prawda leży
mniej więcej w
połowie –
nawet
najzagorzalsi
przeciwnicy
Małego Kaprala
muszą jednak
przyznać, że
nikt dla
Polaków w
tamtym okresie
nie zrobił
tyle dobrego,
co właśnie
Napoleon
Bonaparte.
Jednym z
oddziałów,
utworzonych na
terenie zaboru
pruskiego na
przełomie
listopada i
grudnia 1806
roku, był 9.
pułk piechoty
Księstwa
Warszawskiego.
Początkowo
funkcjonował
on jako 1.
pułk legii
poznańskiej...
O
autorze:
Hubert A.
Nowak
(1994) –
historyk,
absolwent UAM
w Poznaniu
(spec.
archiwistyka,
historia
wojskowości),
obecnie
pracownik
Muzeum Ziemi
Wschowskiej.
Od dzieciństwa
zafascynowany
osobą Cesarza
Francuzów,
kiedy to jako
kilkuletni
chłopiec po
raz pierwszy
odwiedził
leżący pod
Lesznem „Stół
Napoleona”.
Oprócz czasów
napoleońskich,
w kręgu jego
zainteresowań
są również
działania
wojenne w
Polsce 1939
roku, a także
dzieje miasta
Leszna i
regionu
leszczyńskiego.
Tomasz
Rogacki
"Gross-Jägersdorf
30 VIII 1757.
Pyrrusowe
zwycięstwo
Apraksina"
ISBN
978-83-65982-98-8
98 str.
163x235 mm
Mapy: 18
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Zamiast
wstępu
I Rosja włącza
się do wojny
II Pierwsza
kampania w
Prusach
Wschodnich
III Bitwa pod
Gross-Jägersdorf
(30 sierpnia
1757 r.)
IV Pyrrusowe
zwycięstwo
Aneksy
Bibliografia
Spis map i
szkiców
O
książce:
Europa nie
doświadczyła
takiej skali
zniszczenia od
czasu najazdu
Hunów.
Dochodziło do
dantejskich
scen w
miastach i
wsiach, do
których
wkraczali. Z
dziką radością
wieszali ich
mieszkańców na
drzewach,
odcinali nosy
i uszy,
odrąbywali
nogi,
rozpruwali
brzuchy, a
nawet wyrywali
z przebitej
piersi serca.
Zazwyczaj
pijani
rozszarpywali
ludzi hakami,
bądź kładli
nagich na
rozżarzonych
węglach i
torturowali w
wymyślny
sposób.
Rodzicom
odbierali
dzieci, bądź
zabijali je na
miejscu;
masowo
gwałcili
kobiety i
dziewczęta;
wiele osób
odebrało sobie
życie, by nie
doświadczyć
cierpień ze
strony tej
azjatyckiej
dziczy. Jakby
tego było mało
podpalali wsie
i miasteczka,
z dzikimi
wrzaskami
zapędzając
ludzi w ogień,
gdzie ci
palili się
żywcem;
rozkopywali
groby
szlachciców i
księży,
rozrzucając
doczesne
szczątki i
szukając
kosztowności.
Wielu
przerażonych
mieszkańców
zawczasu
opuszczało w
popłochu swoje
siedziska i
uchodziło do
Gdańska, dokąd
z Königsberga
[Królewiec]
zostało też
przetransportowane
archiwum
królewskie...
O
autorze:
Tomasz
Rogacki. Z
zawodu
menedżer
kultury (UAM
Poznań), ale
od
najmłodszych
lat
pochłonięty
historią, na
co wpływ miał
udział dziadka
w powstaniu
wielkopolskim
i wojnie 1920
r. (odznaczony
numerowanym
Krzyżem
Walecznych)
oraz ojca w
kampanii 1939
r. Opowieści w
domu rodzinnym
o tamtych
czasach
utrwaliły w
nim potrzebę
poznawania
przeszłości i
jej
propagowania.
Zawodową
wiedzę
historyczną
zdobywał we
własnym
zakresie. W
jej zgłębianiu
niezwykle
pomocna
okazała się
znajomość
języków
obcych. W
swych
przemyśleniach
nad
przeszłością
doszedł do
wniosku, że
każdy, kto
postrzega
historię przez
pryzmat czasów
nam
współczesnych,
nigdy jej nie
zrozumie.
Krzysztof
Kuczyński
"Kawaleryę
mieliśmy
nadwerężoną...
Konie i
remonta w
Wojsku Polskim
w latach
1788–1794 i
1806–1814
w świetle
opinii
administracji
cywilno-wojskowej
i relacji z
epoki"
ISBN
978-83-65982-97-1
238 str.
155x214 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I
Charakterystyka
źródeł
II
Piśmiennictwo
hipologiczne w
Rzeczypospolitej
XVI–XVIII w.
Koń polski w
oczach Polaków
i cudzoziemców
III Stan
gospodarczy w
Rzeczypospolitej
pod koniec
XVIII w. Rynek
pasz i koni
IV Organizacja
jazdy polskiej
w epoce
stanisławowskiej
1775–1794
V Konie w
polskich
regulaminach i
przepisach
wojskowych
1786–1790
VI Remonta i
jej finanse.
Stan koni w
wybranych
jednostkach
jazdy
1790–1793
VII Stan
gospodarczy
ziem polskich
po 1800 r.
Rynek pasz i
koni
VIII
Organizacja
kawalerii
Księstwa
Warszawskiego
1806–1814
IX Konie w
polskich
regulaminach i
przepisach
wojskowych
okresu
napoleońskiego
X Remonta i
jej finanse.
Problemy
remontowe w
Księstwie
Warszawskim
1806–1814
Zakończenie
Bibliografia
Wykaz
skrótów
Spis tabel
Słowniczek
terminów
jeździeckich i
kawaleryjskich
Ryciny
Dodatki
źródłowe i
statystyczne
O
książce:
Jak stwierdził
w swych
wspomnieniach
Aleksander
Fredro, Człowiek
z koniem, niby
centaur, jest
dopiero
jednostką w
kawalerii.
Historiografia
polska
podążając za
tą zasadą, jak
się wydaje,
nie lubi
zsadzać
jeźdźca z
konia, a jeśli
już to robi,
zwykle idzie
tylko za tym
pierwszym,
interesując
się nawet
najmniejszym
aspektem jego
życia, niemal
całkowicie
zapominając o
jego
wierzchowcu.
Nie ma w tym
jednak nic
specjalnie
dziwnego. Wraz
odejściem koni
najpierw z pól
walki i
większości
armii świata,
a wreszcie z
większości
aspektów
ludzkiego
życia, zaczęto
o nich
stopniowo
zapominać,
jako o
relikcie
świata, który
już nie
istnieje.
Niewielu jest
także
historyków
jeżdżących
konno,
działających w
grupach
rekonstrukcji
historycznej,
czy służących
we
współczesnej
kawalerii
ochotniczej, a
ich prace
często nie
znajdują
uznania ani
wśród
szerszego
grona
historyków,
jako zbyt
szczegółowe i
subiektywne,
ani w
środowisku
jeździeckim,
które zarzuca
im brak
pokrycia w
hippicznej
rzeczywistości
i ślepą wiarę
w źródła.
Stąd właśnie
autor stawia i
próbuje
odpowiedzieć
na wiele
pytań: jak w
kawalerii
polskiej
przełomu epok
wyglądało
zaopatrzenie w
konie? Jakie
generowało
koszty, a
zarazem
problemy
finansowe?
Czym się
charakteryzował
koń tych dwóch
światów? Co
jadł i na co
chorował? Czy
i jakie nosił
imię? Jak go
szkolono i
obchodzono się
z nim w
ówczesnych
jednostkach
kawalerii?
Oraz jaki był
stosunek
kawalerzystów
do ich
wierzchowców?
Próbą
odpowiedzi na
te pytania
jest niniejsza
praca. Autor
ma nadzieję,
że czytelnik
odnajdzie w
niej wiele
wartościowych
informacji i
że zachęci ona
do szerszego
zainteresowania
historycznymi
pracami
hipologiczno-wojskowymi.
O
autorze:
Krzysztof
Kuczyński
(ur. 1994 r. w
Warszawie).
Magister
historii,
absolwent
Wydziału
Historycznego
Uniwersytetu
Warszawskiego.
Doktorant w
Szkole
Doktorskiej
Nauk
Humanistycznych
UW
(dyscyplina:
historia).
Zainteresowania
badawcze
koncentruje na
historii
wojskowości,
ze szczególnym
uwzględnieniem
historii
morskiej
sztuki
wojennej i
historii
kawalerii.
Jakub
Juszyński
"Adrianopol
14 kwietnia
1205.
Wielka
bitwa Połowców
z zachodem"
ISBN
978-83-65982-96-4
191 str.
145x205 mm
Mapy: 13
Okładka miękka ze skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I Źródła
mówiące o
bitwie
II Frankowie
na Bałkanach
III Połowcy
IV Walki
Połowców z
Rusią w X-XII
wieku
V Igor
Światosławicz
wobec
Połowców,
czyli wszystko
zostaje w
rodzinie
VI Połowcy w
walce o
Bułgarię
VII Wydarzenia
od początku
1205 roku do
przedednia
bitwy
VIII Armie obu
stron
IX Bitwa
X Po bitwie
XI Rola
Połowców w
Bułgarii w
XIII – XIV
wieku
Zakończenie
Spis map i
schematów
Bibliografia
O
książce:
Opisywany
tu konflikt
różni się od
stereotypowego
obrazu
średniowiecznych
wojen. W
popularnych
wyobrażeniach
walczono tylko
albo z
najbliższymi
sąsiadami,
albo z
muzułmanami w
ich
egzotycznych
krajach.
Tymczasem
bitwa
adrianopolska
była jednym z
punktów
zwrotnych w
szeregu
kampanii, w
których
rycerze z
północno-zachodniej
Francji i
Wenecjanie
walczą z
Połowcami na
terenie Grecji
i Bułgarii.
W dodatku nie
był to jakiś
osobliwy,
przelotny
epizod bez
znaczenia.
Przeciwnie,
działania obu
stron były
wynikiem ich
dalekosiężnej
i
konsekwentnie
prowadzonej
polityki.
Poznanie tego
teatru działań
pozwala
wyjaśnić
przyczyny
kierunków
wielkiej
polityki
głównych
graczy na
ówczesnej
arenie
geopolitycznej,
jak i brak
aktywności w
innych,
zdawałoby się
ważnych
strefach.
Całość
rozgrywała się
na terenie
bliższym
geograficznie
i kulturowo
niż Bliski
Wschód, lecz
słabiej znanym
w
historiografii.
Oprócz
ofensywy
flandryjsko-weneckiej,
kolonizacji
Bułgarii przez
Połowców i
walki Bułgarów
o wolność, w
tle widać
działalność
strategii
wielu
bliższych i
dalszych
państw.
Pokonane
Bizancjum się
nie poddaje,
Wołosi koczują
na coraz
szerszym
terenie,
łacinnicy
tworzą kolejne
efemeryczne
państwa w
Grecji, widać
politykę
sąsiednich
Węgier czy
Serbii,
niemieckie
parcie na
wschód,
pośrednio
działalność
Rusi czy
muzułmanów...
O
autorze:
Jakub
Juszyński
(1988) jest z
wykształcenia
historykiem.
Zajmuje się
odtwarzaniem
starożytnych
metod walki
konnej w
galopie bez
siodła i
strzemion, a
także Połowca
węgierskiego.
Publikuje w
„De Re
Militari”,
„Mówią Wieki”
i „Pruthenii”.
Andrzej
Olejko
"Skrzydła
nad Beskidami
1914.
Lotnictwo
austro-węgierskie
w walkach o
Kraków
i w
operacji
łapanowsko-limanowskiej"
ISBN
978-83-65982-95-7
106 str.
163x235 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Tytułem
wstępu
I Na drogach i
nad drogami
odwrotu.
Skrzydła
Twierdzy
Kraków
II Skrzydła
nad Jabłońcem.
Działania
lotnicze nad
Beskidami
Wyspowym i
Sądeckim
III Ohne
Flieger kein
Sieg! Siła
i znaczenie
„piątej broni”
Zakończenie
Bibliografia
O
książce:
Roth był
urodzonym
wodzem; łączył
w sobie
niezwykłą
inteligencję
oraz bystre
spojrzenie
wojskowe ze
stoickim,
niemalże
klasycznym
spokojem i
opanowaniem w
nawet
najbardziej
krytycznym
położeniu.
Pełen
optymizmu i
zapału
podszedł do
postawionego
przed nim
zadania i
wykonał je aż
do końca ze
zdumiewającą
wytrwałością.
Ani razu nie
zwątpił, ani
nie zawahał
się, a będąc
przekonany o
słuszności
swej drogi,
nic nie było w
stanie go od
niej odwieść.
W rzeczy samej
bitwa pod
Limanową-Łapanowem
stawiała przed
dowódcą nie
lada
wymagania.
Taką
opinię gen.
Josef Freiherr
Roth von
Limanowa-Łapanów,
triumfator
z przełomowej
bitwy 1914 r.
na południowym
odcinku Frontu
Wschodniego (w
nomenklaturze
cesarsko
królewskiego
Naczelnego
Dowództwa
Nord-Ostfront)
Wielkiej Wojny
(I wojna
światowa)
nazwanej nieco
przesadnie
„Marną Frontu
Wschodniego”
otrzymał od
piszącego
wstęp do jego
wspomnieniowego
opracowania
dotyczącego
wspomnianej
operacji i
bitwy
stoczonej w
dniach 2-12
XII 1914 r.
byłego dowódcy
c.k. polowej
1. Armii gen.
Victora von
Dankla. Po jej
zakończeniu
znalazł się on
jako dowodzący
polową c.k. 4.
Armią wśród
sław
dowódczych
monarchii
austro-węgierskiej
docenionych
przez
Naczelnego
Wodza
arcyksięcia
Fryderyka
Habsburga jak
i
Armeeoberkommando
(AOK) zaś
ocenę jej
znaczenia
znaleźć można
w źródłach
wspomnieniowych
jak i
archiwalnych...
O
autorze:
Andrzej
Artur Olejko
(ur. w 1963 r.
w Brzozowie) –
historyk,
doktor
habilitowany
prof. URz,
specjalizujący
się w historii
wojskowości i
problematyce
lotniczej,
wykładowca
Państwowej
Wyższej Szkoły
Techniczno-Ekonomicznej
im. ks.
Bronisława
Markiewicza w
Jarosławiu.
Wraz z red.
Jerzym
Pasierbem na
falach
„Polskiego
Radia Rzeszów”
prowadzi
cykliczny
program
„Bitwy,
Kampanie,
Militaria”.
Jest również
twórcą cyklu
programowego
„Zakamarki
Przeszłości”
ukazującego
się od 2007 r.
w TVP Rzeszów
oraz członkiem
Stowarzyszenia
Kolekcjonerów
„Ziemia Pucka”
i
Stowarzyszenia
Morskiego
Dywizjonu
Lotniczego w
Pucku.
Przewodniczący
Rady Naukowej
Muzeum 303 w
Napoleonie.
Autor,
współautor,
redaktor i
współredaktor
wielu
artykułów i
pozycji
książkowych.
Marcin
Suchacki
"Chickamauga
1863:
niespełniona
nadzieja
Konfederacji"
ISBN
978-83-65982-93-3
72 str.
163x235 mm
Mapy: 3
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I Z Richmondu
nad
Chickamaugę
II Generał
Braxton Bragg
i jego armia
III
Chickamauga,
18-20 września
1863 r.
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Boje o
przeprawy
przedwcześnie
odkryły przed
Rosecransem
kierunek
natarcia
konfederatów,
zaś opór jego
własnej
konnicy dał mu
czas na
ściągnięcie w
zagrożone
rejony
odpowiednich
posiłków. Na
północ od Lee
i Gordon’s
Mills pchnięty
został cały
korpus
Crittendena, w
ślad za którym
maszerowały
wojska
George’a H.
Thomasa i
Aleksandra
McDowella
McCooka. Brak
kawaleryjskich
pikiet
konfederackich
na kluczowych
drogach nie
pozwolił
wychwycić
kluczowego
pochodu
korpusu
Thomasa,
dzięki któremu
front jankeski
został
przedłużony, a
obejście z
flanki
oddziałów
Crittendena
zostało
zniweczone
jeszcze przed
rozpoczęciem
głównych
działań. Miast
skutecznego
oskrzydlenia
pozycji
federalnych i
uderzenia na
odsłonięte
północne
zgrupowanie
Armii
Cumberlandu,
„plan Bragga
zamieniał się
w chaotyczny
bój
spotkaniowy w
gęstym lesie,
gdzie
dowodzenie i
koordynacja
działań
napotykały na
olbrzymie
trudności”.
Czołowa
konfederacka
brygada
piechoty 19
września
nieoczekiwanie
napotkała całą
dywizję od
Thomasa, a
przecież wedle
dotychczasowych
raportów nikt
z wrogów w jej
pasie działań
miał nie
występować...
O
autorze:
Marcin
Suchacki
(1979),
historyk i
pisarz,
wychowanek II
LO im. Jana
Śniadeckiego w
Kielcach,
absolwent
Uniwersytetu
Jagiellońskiego.
Niniejsza
książka
stanowi
dziewiątą w
jego dorobku.
Na jej kartach
Autor odsłania
przed polskim
czytelnikiem
genezę,
przebieg i
następstwa
tytułowej
bitwy,
koncentrując
się na
wojskach
Stanów
Skonfederowanych.
Mariusz
Samp
"Bytom
Odrzański 23
VIII 1109"
ISBN
978-83-65982-92-6
65 str.
163x235 mm
Mapy: 3
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I Bytom
Odrzański i
okolice do
początku XII
stulecia
II Rozwój
sytuacji w
państwie
piastowskim po
1102 roku
III Wybuch
wojny
polsko-niemieckiej
z 1109 roku
IV Starcie pod
Bytomiem
Odrzańskim i
kontrowersje
wokół niego
Zakończenie
Aneks
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Wojna
polsko-niemiecka
z 1109 roku
stanowiła
niezwykle
ważne
wydarzenie w
życiu
Bolesława III
Krzywoustego
(1102-1138).
Na trwałe
wpisała się
też w dzieje
rodzimego
oręża,
stanowiąc jego
chwalebną
kartę . W
czasie walk z
Polakami
Niemcy
ponosili
różnego
rodzaju
niepowodzenia,
choć zdarzały
się im także
zwycięstwa.
Już na
początki
kampanii
pokonali oni
wojska
piastowskie na
przedpolu
Bytomia
Odrzańskiego,
co opisał w
swej kronice
najstarszy
polski
kronikarz
Anonim zwany
Gallem.
Książka, którą
ma tutaj w
rękach
czytelnik, ma
na celu ukazać
przebieg tego
wydarzenia.
Zadanie to nie
należy wcale
do łatwych,
albowiem w
dotychczasowej
historiografii
nie podjęto
wielostronnych
i
wyczerpujących
badań nad tym,
co się działo
wówczas pod
Bytomiem.
Zazwyczaj
omawianemu tu
starciu
poświęcano
jedynie
nieznaczne
uwagi,
wypowiadane na
marginesie
innych
zagadnień.
Podjęte przez
autora
niniejszych
rozważań
przedsięwzięcie
koresponduje
ze spotykanymi
w nauce
poglądami, aby
ponownie objąć
analizą dzieje
wojny z 1109
roku. Wiele
zagadnień
bezpośrednio
odnoszących
się do tego
konfliktu
zbrojnego w
dalszym ciągu
przedstawia
się niezbyt
jasno, a
wcześniej
ugruntowane
opinie i
zapatrywania
na jej temat
uległy już
dezaktualizacji
wskutek
postępu badań.
O
autorze:
Mariusz
Samp,
doktor nauk
humanistycznych
w zakresie
historii. W
kręgu jego
zainteresowań
znajdują się
historia
średniowiecza
i historia
wojskowości.
Jest autorem
kilku książek.
Ostatnio wydał
w wydawnictwie
Lira
„Kazimierz
Odnowiciel.
Roztropny
polityk,
zwycięski
wódz” (1988).
Hadrian
Kryśkiewicz
"Klęski
militarne oraz
ich
powetowanie
w
ideologii
zwycięstwa
państwa
rzymskiego
u schyłku
republiki i w
pierwszym
stuleciu
cesarstwa.
Problematyka
utraty znaków
wojskowych
oraz niewoli
rzymskich
jeńców
wojennych"
ISBN
978-83-65982-94-0
388 str.
155x214 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I Signa
militaria
– aspekty
symboliczne i
kultowe
II Nowa władza
– nowa wizja
zwycięstwa.
Problematyka
klęsk
militarnych w
propagandzie
doby Augusta
III Rzym a
wizja
pomszczenia clades
Variana
IV Obraz
rzymskich
klęsk
militarnych w
dobie rządów
następców
Augusta z
dynastii
julijsko-klaudyjskiej
(od pryncypatu
Tyberiusza do
Nerona)
V Nowa
dynastia –
dawny
porządek?
Klęski
militarne
imperium oraz
ich reperkusje
w świetle
propagandy
doby
flawijskiej
Zakończenie
Ilustracje
Bibliografia
Wykaz skrótów
katalogów
źródłowych
oraz
periodyków
naukowych
Summary /
Abstrakt
O
książce:
Każdy z nas
ponosi klęski.
Doświadczanie
goryczy
porażki
stanowi
integralną
część ludzkiej
egzystencji i
jest
fundamentem
konstruktywnych
przemian
indywidualnych
jednostek,
społeczeństw,
jak również
całych
narodów. Jako
ludzie
uwrażliwieni
kulturowo,
poczuwamy się
do niepowodzeń
prywatnych,
ekonomicznych,
zawodowych,
ambicjonalnych,
rodzinnych,
lecz także –
państwowych.
Jak mogły być
pojmowane
klęski
militarne w
starożytnym
Rzymie doby
pryncypatu?
Jaka
propaganda
ideowa im
towarzyszyła i
jakie środki
zaradcze
stosowano, aby
zrewidować
opinie
społeczne o
fiasku
polityki
danego
cesarza? Czy
cieniom
poległych z
armii Krassusa
i Warusa dane
było zaznać
spokoju, a
utracone znaki
legionowe
zostały
zwrócone
Rzymowi? Tym
właśnie oraz
pokrewnym
pytaniom
poświęcona
została
niniejsza
książka,
której trop
badawczy
wiedzie
poprzez jedne
z
najsłynniejszych
przegranych
Imperium
Romanum w
dziejach.
O
autorze:
Hadrian
Kryśkiewicz
(1991) –
historyk i
kulturoznawca.
W 2019 roku
uzyskał tytuł
doktora nauk
humanistycznych
na Wydziale
Humanistycznym
Uniwersytetu
Szczecińskiego,
w 2020 roku
sfinalizował
studia
kulturoznawcze
na
Uniwersytecie
Jagiellońskim
w Krakowie.
Prelegent na
licznych
konferencjach
naukowych o
charakterze
międzynarodowym
i
ogólnopolskim.
Swoje prace
naukowe
poświęcił
różnorodnym
zagadnieniom
badawczym
dotyczącym
bogatego
świata symboli
w kulturze i
sztuce na
przestrzeni
wieków, od
starożytności,
poprzez
średniowiecze,
aż po czasy
nowożytne.
Specjalizuje
się w tematyce
powiązań
pomiędzy
ideologią,
polityką oraz
sztuką w
dziejach
Europy i
świata. W
oderwaniu od
miłości do
pióra,
wytrwale
pielęgnuje
pasje
podróżnicze i
muzyczne.
Wacław
Tokarz
"Marsz
Madalińskiego"
ISBN
978-83-65982-91-9
72 str.
163x235 mm
Mapy: 2
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Marsz
Madalińskiego
Mapy
O
książce:
Najprawdopodobniej
już 12-go, a
może dopiero
13-go [marca
1794 roku],
wyruszył
Madaliński z
Ostrołęki w
kierunku na
Przasnysz.
Oprócz jego
brygady i
szwadronu por.
Zielińskiego
szło z nim
trochę
szlachty i
ochotników,
którymi
uzupełniał
stany swoich
szwadronów;
prowadził ze
sobą cztery
małe działka,
zabrane w
Nowogrodzie.
Tabor miał
mały, gdyż
większość
wozów
pozostała w
miejscach
postoju
szwadronów.
„Brygada szarf
maszerowała”,
jak
stwierdzali
idący jej
śladem
wywiadowcy
rosyjscy.
Nie było to
łatwe w
okresie
roztopów
wiosennych, w
tym trudnym,
lesistym
terenie
pomiędzy
Omulewem i
Orzycem; tym
dowód niej
wysiłek ten
świadczył o
wzmożonej
sprawności
brygady.
Żywność i
paszę
rekwirowano po
drodze,
częściowo
płacąc za nie
pieniędzmi z
zabranej kasy
solnej
pruskiej;
otrzymywano
ich jednak
niewiele i
nawet
oficerowie
głodowali
trochę.
Szeregowi
rozpowiadali
po drodze, że
pójdą do
Francji lub do
Turcji, że
maszeruje z
nimi
Kościuszko.
Nastrój
brygady był na
ogół dobry.
Mimo braku
żywności i
paszy dezercja
początkowo
była
minimalna… (fragment)
Antoni Józef
Madaliński
herbu Larysza
(ur. 1739, zm.
1804) –
generał,
dowódca
kawalerii,
jeden z
dowódców w
insurekcji
kościuszkowskiej,
poseł na Sejm
Czteroletni,
uczestnik
konfederacji
barskiej. W
1794 roku był
brygadierem w
1.
Wielkopolskiej
Brygadzie
Kawalerii
Narodowej,
która to
jednostka,
swoim marszem
spod
Ostrołęki,
stanowiła
ubezpieczenie
insurekcji od
północy. Wziął
udział w
bitwach pod
Racławicami i
Szczekocinami,
a następnie w
wyprawie
wielkopolskiej
Dąbrowskiego,
podczas
których
odznaczył się
jako
zdecydowany
dowódca,
realizujący
śmiałą
strategię
manewrową.
O
autorze:
Wacław
Tokarz
(1873–1937),
historyk,
żołnierz
Legionów
Polskich,
pułkownik
Wojska
Polskiego,
profesor UJ i
UW, szef
Wojskowego
Instytutu
Naukowo-Wydawniczego
w
Ministerstwie
Spraw
Wojskowych.
Badacz
historii
wojskowości i
dziejów
politycznych
Polski końca
XVIII i pocz.
XIX w. Jego
główne prace
to: Ostatnie
lata Hugona
Kołłątaja
(1794–1812),
t. I–II
(1905), Armja
Królestwa
Polskiego
1815–1830
(1917), Wojna
polsko-rosyjska
1830–1831
(1930), Insurekcja
warszawska (17
i 18 kwietnia
1794)
(1934).
Cezary
Namirski
"Ballaghmoon
13 IX 908"
ISBN
978-83-65982-90-2
92 str.
163x235 mm
Mapy: 5
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I Zarys
sytuacji
politycznej i
społecznej na
terenie
Irlandii we
wczesnym
średniowieczu
II Wojskowość
na terenie
Irlandii w IX
i X w.
III
Wczesnośredniowieczna
południowa
Irlandia (Leth
Moga) do
bitwy pod
Ballaghmoon
IV Flann
Sinna:
arcykról
Irlandii
V Cormac mac
Cuilennáin:
biskup, król i
wojownik
VI Ostatni bój
biskupa
Cormaca: bitwa
pod
Ballaghmoon
(13 IX 908)
VII Irlandia
po bitwie pod
Ballaghmoon
Epilog
Ballaghmoon
13 IX 908
(English
summary)
Bibliografia
Objaśnienia
skrótów
użytych w
tekście
Wykaz
ilustracji
Spis map
O
książce:
Stoczona 13
września 908
r. bitwa pod
Ballaghmoon
(gael. Belach
Mugna,
Bealaigh
Mugna) jest
epizodem mało
znanym poza
Irlandią, a w
polskiej
literaturze
nie poruszanym
praktycznie w
ogóle. Miała
ona jednak
istotny wpływ
na
wczesnośredniowieczną
historię
Zielonej
Wyspy, na
kolejne dekady
kształtując
tamtejszy
krajobraz
polityczny i
militarny –
nie będzie
przesadą
zaliczenie jej
do
najważniejszych
batalii
stoczonych na
terenie
Irlandii w
epoce
wikingów. W
wyniku
odniesionego
zwycięstwa
hegemonia
władców Uí
Néill została
wzmocniona, a
poniesiona
przez
zajmujące
południowo-zachodnią
część wyspy
królestwo
Munster klęska
pogrążyła je w
kryzysie, z
którego
podźwignął je
dopiero Brian
Boru,
późniejszy
arcykról
Irlandii,
który w 1011
r. uzyskał
zwierzchność
nad wszystkimi
królestwami
wyspy, a w
Wielki Piątek
23 kwietnia
1014 r. poległ
w stoczonej
pod Clontarf
zwycięskiej
bitwie
przeciwko
wikingom z
Orkadów oraz
wojskom
Dublina i
Leinster. Choć
jest on bez
wątpienia
najwybitniejszym
władcą nie
tylko w
historii
Munster, ale i
całej
wczesnośredniowiecznej
Irlandii, to
za szczególną
postać owej
epoki uznać
trzeba także
Cormaca mac
Cuilennáina,
władcę
królestwa
Munster, który
poległ pod
Ballaghmoon
wraz ze
znaczną
częścią swojej
armii. Skupił
on w swym ręku
władzę
królewską i
biskupią,
będąc przy tym
utalentowanym
dowódcą, a po
śmierci
czczony był
jako Święty.
Jego pogromca,
Flann Sinna,
zapisał się w
historii jako
jeden z
najdłużej
panujących
arcykrólów
Irlandii
(879-916),
którego rządy
były jednak w
pewnym
momencie
zagrożone
sukcesami
Cormaca, co
doprowadziło
do krwawej
konfrontacji
pod
Ballaghmoon...
O
autorze:
Cezary
Namirski
(ur. 1990),
archeolog,
ukończył
studia w
Wielkiej
Brytanii,
uzyskując na
University of
Durham tytuł
doktora.
Obecnie
pracownik
Działu
Archeologii
Muzeum
Historycznego
w
Bielsku-Białej.
Autor
opracowań
naukowych
poświęconych
pradziejom
Sardynii (Nuragiczna
Sardynia,
Kraków 2016; Nuragic
Settlement
Dynamics: The
East Coast of
Sardinia,
Oxford 2020)
oraz Balearów
(Pradzieje
Balearów. Od
najwcześniejszej
obecności
człowieka do
podboju
rzymskiego,
Kraków 2020),
a także
prehistorycznej
sztuce
naskalnej
Brytanii i
Irlandii (Prehistoryczna
sztuka
naskalna Wysp
Brytyjskich,
Kraków 2019).
Jego
zainteresowania
obejmują m.in.
epoki brązu i
żelaza w
środkowej
części basenu
Morza
Śródziemnego,
pradziejową
sztukę
naskalną w
Europie
Północnej oraz
wczesne
średniowiecze
na Wyspach
Brytyjskich.
Jakub
Juszyński
"Trutina
8 X 1110.
Zwycięstwo
polskich
konnych
łuczników"
ISBN
978-83-65982-89-6
77 str.
163x235 mm
Mapy: 3
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I Znaczenie
zasieków w
wojnach
II Wojny
Krzywoustego z
Czechami
III Rok 1110
IV Wojsko
Bolesława
Krzywoustego
V Bitwa
Bibliografia
Spis map
O
książce:
W zimny,
jesienny
poranek jeden
z polskich
hufców cofał
się drogą
przez równinę
ku lasowi,
mijając mały
lasek, leżący
w dolinie
schodzącej ku
Trutinie.
Wojowie
oglądali się
nań, gdyż dla
postępującej z
tyłu armii
czesko-niemieckiej
byłoby to
idealne
miejsce do
ukrycia części
oddziałów. Z
oddali
dobiegał już
odgłos kopyt
ciężkozbrojnych
hufców
Władysława i
okrzyki ludzi
Dzietrzyszka,
nawołujących
opieszałych do
marszu...
(fragment
książki)
Bitwa nad
Trutiną,
stoczona 8
października
1110 roku, w
której
Bolesław
Krzywousty
pokonał
Czechów i
Niemców, nie
jest dobrze
znana w
polskiej
historii. Była
wynikiem
inicjatyw
politycznych
podejmowanych
przez
Bolesława III
w Czechach.
Będąc, tak
samo jak
Chrobry,
pół-Czechem,
Krzywousty
dążył do
realnego
związku Polski
i Czech. Nad
Trutiną
walczył w
obronie praw
do tronu
księcia
Sobiesława
Przemyślidy,
przeciw jego
bratu
Władysławowi
I. Obaj byli
jego krewnymi.
W tej bitwie
polska lekka
jazda
zwyciężyła,
używając
samych tylko
łuków. Dane
archeologiczne
i źródła
pisane z XI i
XII wieku
potwierdzają,
że konne
łucznictwo
było
efektywnie
stosowane w
tamtym czasie
przez
piastowską
konnicę. Było
to możliwe
dzięki
wysokiemu
poziomowi
polskiego
jeździectwa i
łucznictwa. Z
1124 roku
pochodzi
pierwsza
relacja o
pojedynczym
polskim konnym
łuczniku.
Oddał on
partyjski
strzał w
galopie, a był
księdzem, co
świadczy, że
umiejętności
bojowych
musiał nabyć w
domu, przed
przejściem w
stan duchowny.
Czeski
kronikarz
Kosmas opisał
jego walkę
krótko po jej
odbyciu się na
podstawie
relacji
świadków,
odnotowując
przy tym
szereg
szczegółów.
O
autorze:
Jakub
Juszyński
(1988),
historyk,
zajmuje się
rekonstrukcją
historyczną
Scytów i
średniowiecznych
Węgier.
Publikuje w
„De re
militari”,
„Mówią Wieki”
i „Pruthenii”.
Amet-chan
A.
Szejchumierow
"Armia
Chanatu
Krymskiego.
Organizacja i
taktyka
(XV–XVIII w.)"
ISBN
978-83-65982-88-9
297 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wprowadzenie
I
Historiografia
i źródła
II Organizacja
armii Chanatu
Krymskiego
III Taktyka
wojsk Chanatu
Krymskiego
Zakończenie
Aneks
Bibliografia
O
książce:
Istniejący na
przestrzeni
ponad trzech
stuleci (od
1442 do 1783
r.) Chanat
Krymski
odegrał ważną
rolę w
historycznych
losach Europy
Wschodniej.
Siły zbrojne
pozwalały
Girejom bronić
granic i
utrzymać swoje
interesy w
obliczu
potężnych
sąsiadów.
Wojsko
krymskie
często
okazywało się
decydującą
siłą w
licznych
konfliktach
zbrojnych,
wstrząsającymi
Europą
Wschodnią i
Kaukazem.
Organizacja
wojskowa i
taktyka armii
chanów
krymskich były
kontynuacją
tradycji
Złotej Ordy,
sięgających
systemu
militarnego
imperium
Czyngis-chana,
który z kolei
opierał się na
wielowiekowych
doświadczeniach
wojen
stepowych.
Tatarzy
krymscy
chętnie
wykorzystywali
oddziaływanie
wojenne innych
ludów w
rzemiośle
wojennym,
jednocześnie
sami stając
się przyczyną
transformacji
sił zbrojnych
sąsiednich
krajów.
Symbioza
tradycji
Złotej Ordy i
wpływów
osmańskich
doprowadziła
do powstania
krymskiej
sztuki
wojennej.
Wielu
współczesnych
zauważyło duże
podobieństwo
ubioru, broni
i zbroi
Tatarów
krymskich u
wielu ich
przeciwników.
Nawet tak
niezwykłe
wojsko w tym
rejonie Europy
jakie powstało
na Siczy
Zaporoskiej,
wypracowało
pod wpływem
tatarskim swój
własny,
specyficzny
styl działań
wojennych. Tym
sposobem
wojska
krymskie
wywarły
znaczący wpływ
na historię
Europy
Wschodniej i
Północnego
Kaukazu, nie
tylko poprzez
swój udział w
konfliktach
zbrojnych, ale
i dzięki
wpływowi na
ewolucję spraw
wojskowych w
pozostałych
państwach.
Wojsko
krymskie jest
niezwykłym
przykładem
adaptacji
„klasycznej”
stepowej
sztuki
wojennej do
nowych realiów
„ery
prochu”...
O
autorze:
Amet-chan
A.
Szejchumierow
(1992),
młodszy
pracownik
naukowy
Instytutu
Historii im
Sz. Mardżani
Akademii Nauk
Republiki
Tatarstanu w
Kazaniu
(Rosja). W
kręgu jego
zainteresowań
naukowych
znajdują się
sprawy
wojskowe
Chanatu
Krymskiego.
Autor 15
publikacji
dotyczących
różnych
aspektów
wojskowości
Tatarów
krymskich, w
tym jednej
monografii.
Prezentowana
praca jest
rozprawą
doktorską
Autora.
Tomasz
Szeląg
"Wpływ
Kościoła na
ustawodawstwo
cywilne
w okresie
panowania
dynastii
konstantyńskiej
(305–363
r.) w świetle
prawa
kanonicznego
i
przepisów
księgi XVI
Kodeksu
Teodozjusza"
ISBN
978-83-65982-83-4
140 str.
155x214 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
Układ pracy.
Wskazówki
bibliograficzne
I Imperium
Rzymskie oraz
sytuacja
prawna i
faktyczna
Kościoła w IV
w. n.e. do
roku 363
II Kodeks
Teodozjusza
jako źródło
prawa
III Rozwój
instytucji
prawnych
Kościoła do
363 r.
IV
Ustawodawstwo
cywilne w
okresie
panowania
dynastii
konstantyńskiej
w świetle
przepisów
księgi XVI
Kodeksu
Teodozjusza z
uwzględnieniem
wpływu
Kościoła na
świeckie
przepisy
prawne
Zakończenie.
Wnioski
Bibliografia
Aneks
Summary
O
książce:
Rządy rodu
Konstancjusza
Chlorusa,
które trwały
ponad pół
wieku,
stanowiły
moment
przełomowy w
historii
zarówno
państwa
rzymskiego,
jak i całej
Europy. Zmiany
ustrojowe,
gospodarcze,
nasilające się
wędrówki
plemion, okres
gwałtownych
tarć
religijnych i
zmiany w
prawie – te
wszystkie
wydarzenia
miały miejsce
w ciągu
zaledwie
jednego
półwiecza. Na
tych dwóch
ostatnich
zagadnieniach
koncentruje
się niniejsza
praca, a
dokładniej –
badany jest w
niej wpływ
rozwoju
Kościoła, ze
szczególnym
uwzględnieniem
jego
instytucji
prawnych, jaki
w mojej opinii
zaznaczył się
od początku IV
w. na rzymskie
ustawodawstwo
cywilne.
Analiza taka
przeprowadzona
została w
oparciu o
przepisy
księgi XVI
Kodeksu
Teodozjusza.
Wpływ ten
skutkował
także powolnym
odejściem od
dawnych wyznań
państwowych,
zakończonym w
efekcie słynną
ustawą
Teodozjusza I
z 380 r.,
ustanawiającą
religię
chrześcijańską
jako państwową
w całym
Imperium
Rzymskim...
O
autorze:
Tomasz
Szeląg
(1980). Doktor
nauk prawnych,
absolwent
Wydziału Prawa
i
Administracji
Uniwersytetu
Jagiellońskiego.
Uzyskał
również
licencjat
kościelny z
zakresu prawa
kanonicznego
na
Uniwersytecie
Papieskim Jana
Pawła II w
Krakowie w
Instytucie
Prawa
Kanonicznego.
Adiunkt w
Instytucie
Prawa i
Ekonomii na
Wydziale Nauk
Społecznych
Uniwersytetu
Pedagogicznego
im. Komisji
Edukacji
Narodowej w
Krakowie.
Członek
Stowarzyszenia
Kanonistów
Polskich.
Autor
monografii Bitwa
pod
Adrianopolem 9
sierpnia 378
r. (2006),
Kampanie
galijskie
Juliana
Apostaty.
Argentoratum
357 r.
(2007) oraz Cesarz
Julian
Apostata i
jego ustawa
szkolna
(2017)
wydanych
nakładem
wydawnictwa
Infort
Editions oraz
Amida 359
(2012), która
ukazała się w
popularnonaukowej
serii
Historyczne
Bitwy
wydawnictwa
Bellona.
Współautor
podręczników z
prawa
rzymskiego Prawo
rzymskie.
Repetytorium
(2002, wyd. II
2004),
Prawo
rzymskie.
Zestaw ćwiczeń
dla studentów
prawa
(2004) oraz
kilkunastu
artykułów
naukowych i
popularnonaukowych.
Publikuje
również na
portalach
WielkaHistoria.pl,
TwojaHistoria.pl
i
Ciekawostkihistoryczne.pl.
Daniel
Baron
"Talvisota
1939–1940.
Działania
powietrzne
podczas
wojny
sowiecko-fińskiej"
ISBN
978-83-65982-87-2
581 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I Przyczyny
konfliktu
II Teatr
działań
wojennych
III
Przeciwnicy
IV Wojna –
listopad-grudzień
1939
V Wojna –
styczeń
1940
VI Wojna –
luty 1940
VII Wojna –
Marzec 1940
VIII Ocena
Załączniki
Spis map
Bibliografia
O
książce:
Sowiecko-fińska
wojna zimowa
(fin. Talvisota,
ros. Zimowaja
Wojna)
znana jest
przede
wszystkim jako
konflikt,
któremu
rozstrzygnięcie
przyniosły
działania
lądowych
komponentów
walczących
stron. Trudno
polemizować z
tym
stwierdzeniem,
chociaż
podczas wojny
miały również
miejsce
zmagania w
powietrzu,
które
wprawdzie nie
zadecydowały o
jej wyniku,
ale
charakteryzowały
się znaczną
dynamiką
działań oraz
zaangażowaniem
ogromnych
(zwłaszcza po
stronie
sowieckiej)
sił i środków.
Lotnictwo
fińskie zaś,
podobnie jak
wojska lądowe
tej małej
skandynawskiej
republiki,
zapisało
piękną bojową
kartę w
historii.
Uporczywą i
skuteczną
walką, z
dysponującym
przygniatającą
przewagę
liczebną
przeciwnikiem,
wniosło bardzo
duży wkład w
ocalenie
suwerenności
państwa.
Na temat wojny
zimowej
napisano już
bardzo wiele.
Ogromna część
literatury,
traktującej o
tym
fascynującym
wydarzeniu
historycznym,
powstała
oczywiście w
Finlandii, a
także w
Szwecji, w
kraju, który
udzielił wtedy
swemu
wschodniemu
sąsiadowi
znaczącej
pomocy tak
wojskowej, jak
i
dyplomatycznej.
Okoliczności
związane z tym
najważniejszym,
oprócz
uzyskania
niepodległości,
wydarzeniem
dziejowym
stanowią dla
Finów
niezwykle
istotny
składnik ich
narodowej
tożsamości i
powód do dumy.
Finlandia
stała się
przecież
jedynym
państwem,
które oparło
się (ponosząc
jednak
straty),
zaborczej
polityce
prowadzonej
przez ZSRS,
który razem z
III Rzeszą, na
przełomie lat
trzydziestych
i
czterdziestych
XX wieku
brutalnie
zakłócił
niełatwy, ale
pokojowy byt
narodów
EuropyŚrodkowo-Wschodniej...
O
autorze:
Daniel
Baron
(1977) –
absolwent
Instytutu
Historii
Wydziału Nauk
Społecznych
Uniwersytetu
Śląskiego w
Katowicach
(2001). W
latach
2001–2003
pracownik
Oddziału
Instytutu
Pamięci
Narodowej w
Katowicach. W
2004 roku
ukończył
Studium
Oficerskie w
Wyższej Szkole
Oficerskiej
Wojsk Lądowych
im. Tadeusza
Kościuszki we
Wrocławiu i od
tego czasu
pełni zawodowa
służbę
wojskową w
Wojsku
Polskim.
Uczestnik
misji
zagranicznych
w ramach
Polskich
Kontyngentów
Wojskowych w
Iraku i Syrii.
Obecnie pełni
służbę w
strukturach
13. Śląskiej
Brygady Obrony
Terytorialnej.
Zainteresowania
autora
skupiają się w
obszarze
20-lecia
międzywojennego
państw Europy
Środkowo-Wschodniej
i Północnej,
historii
najnowszej
państw
skandynawskich
oraz zagadnień
związanych z
problematyka
aktualnej
sytuacji
bezpieczeństwa
w basenie
Morza
Bałtyckiego i
związanej z
tym
problematyki
militarnej.
Niniejsza
publikacja
jest pierwszym
opracowaniem
prezentowanym
szerszemu
odbiorcy.
Tomasz
Rogacki
"1812.
Na skrzydłach
Wielkiej Armii
(3).
X K
(Prusacy,
Polacy,
Bawarzy,
Westfalczycy,
Francuzi)"
ISBN
978-83-65982-86-5
90 str.
163x235 mm
Mapy: 14
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I Powstanie X
K i
koncentracja.
Siły rosyjskie
II Bez
przeciwnika
III Zmagania
wokół twierdzy
IV Operacje
wojenne w
Kurlandii
(październik –
połowa grudnia
1812 r.)
V Wielki
odwrót (II
połowa grudnia
1812 r. –
początek 1813
r.)
Aneksy
Bibliografia
Spis map i
szkiców
O
książce:
W nocy na 1
listopada
zostały
zaatakowane
bawarskie
pozycje koło
Jakobsztat i
Frydrychsztat
(batalion
Bawarów
wycofał się z
tego miasta do
Jakobsztat), a
komunikacja z
tym ostatnim
miastem uległa
przerwaniu.
Hünerbein od
razu wysłał
kolumnę
ruchomą na
Linden
(batalion
piechoty, 40
konnych),
którą potem
wzmocnił 1. i
2. batalionami
5. pułku
Księstwa,
polską
półbaterią
konną i 60
konnymi, a
Krons-Misshof
obsadził 4
kompaniami i
10 konnymi. Do
płk. hr.
Buttlara,
stojącego z 2.
batalionem
Bawarów w
Jakobsztat,
wysłał rozkaz
wsparcia
działań szefa
batalionu
Kamińskiego
idącego z
kierunku
Walhof. Ale
Rosjanie nie
czekali na
kontrakcję i
szybko
wycofali się
według jednych
doniesień za
Dźwinę, według
innych na
Dahlenkirchen.
Nazajutrz (2
listopada) 3.
batalion
polskiego 5.
pułku został
wyrzucony
przez
przeważających
Rosjan z
Krusenhof.
Hünerbein
wysłał mu na
wsparcie 2.
batalion. Pięć
dni później o
godz. 3.00
Rosjanie
napadli na
posterunek w
Neuguth
(kompania
polskiej
piechoty, 10
dragonów).
Dragoni
zostali od
razu wzięci na
biwaku, Polacy
stawili opór i
zapewne
ulegliby, ale
niespodziewanie
na flance
Rosjan pojawił
się kpt.
Szardehely z
23 huzarami
wracający z
Frydrychsztat
do Annaburga i
śmiałym
atakiem zmusił
ich do
ucieczki...
O
autorze:
Tomasz
Rogacki
(XII 1959).
Menedżer
kultury z
zawodu (UAM
Poznań),
inspektor w
Urzędzie
Miasta i Gminy
Nakło nad
Notecią.
Znawca białej
broni i
falerystyki.
Członek-założyciel
Nakielskiego
Bractwa
Kurkowego pw.
św. Jerzego.
Epoka
napoleońska
stanowi trzon
jego
zainteresowań
historycznych.
Obraca się
również w
innych
okresach
(wieki XVIII i
XIX, wojny
kolonialne, I
i II wojny
światowe). Od
wielu lat
zgłębia
tajniki
biblistyki.
Adam
Jakub Jarych
"Grabież
i
wykorzystanie
łupów
wojennych
w
republikańskim
Rzymie"
ISBN
978-83-65982-82-7
268 str.
155x214 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Podziękowania
Wykaz
skrótów
Wstęp
I Określenia
rzymskich
łupów. Analiza
terminologiczna
II
Grabież i
podział
zdobyczy
III Łupy w
czasie
triumfów i
owacji
IV Prezentacja
łupów w
przestrzeni
Rzymu
V Fundacje ex
manubiis
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
O
książce:
Niniejsza
monografia ma
na celu
prześledzenie
mechanizmów
rzymskiej
grabieży oraz
dystrybucji i
wykorzystania
łupów
wojennych.
Praca
koncentruje
się głównie na
czterech
rodzajach
zdobyczy jak:
pieniądze (w
tym kruszec),
dzieła sztuki,
broń oraz
jeńcy. W
pierwszej
kolejności
książka omawia
najważniejsze
antyczne
terminy
dotyczące
łupów.
Następnie
poprzez
poszczególne
kampanie
militarne
prezentuje
sposoby
gromadzenia,
podział oraz
dystrybucji i
redystrybucji
zdobyczy wśród
wodzów,
legionistów i
w samym
Rzymie, gdzie
deponowano
m.in.
zagarnięte w
czasie wojen
posągi czy
broń.
Analizuje ona
także
mechanizmy
prezentacji
łupów w czasie
triumfów i
owacji, a
także sposoby
finansowania
budowy
poszczególnych
monumentów
publicznych ex
manubiis...
O
autorze:
Adam Jakub
Jarych
(1987), doktor
nauk
humanistycznych
z zakresu
archeologii
śródziemnomorskiej.
Absolwent
Uniwersytetu
Adama
Mickiewicza
oraz
Uniwersytetu
Łódzkiego.
Uczestnik
badań
archeologicznych
w Czarnogórze,
Bułgarii oraz
Włoszech.
Autor
artykułów
naukowych i
popularnonaukowych.
Swoje
zainteresowania
koncentruje
głównie na
okresie
rzymskiej
Republiki oraz
Cesarstwa,
skupiając się
m.in. na
sposobach
wykorzystania
łupów
wojennych w
przestrzeni
Rzymu i
topografii
miasta.
Jakub
Juszyński
"Północny
łuk
refleksyjny w
Polsce"
ISBN
978-83-65982-85-8
49 str.
163x235 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I Informacje
ogólne o
północnym łuku
refleksyjnym
II Prehistoria
i starożytność
III
Skandynawia i
Finlandia od
prehistorii po
XVIII w.
IV Ludy
ugrofińskie i
syberyjskie
V Znaleziska z
Polski i
okolic
VI Ikonografia
z Polski
Bibliografia
O
książce:
Północny łuk
refleksyjny
był używany
począwszy od
prehistorii po
XX wiek, na
obszarach od
Polski na
zachodzie aż
do Kamczatki
na wschodzie.
Jego
występowanie
nie tylko w
Polsce, ale
także na
świecie nie
zostało w
polskiej
literaturze
przedmiotu
opisane.
Tymczasem typ
ten jest
najdłużej i
najszerzej
używanym
rodzajem łuku.
Jego
charakterystyczne
cechy, choć
różne w
zależności od
regionu
produkcji i
innych
czynników,
pozostawały
niezmienne.
Świadczy to o
skuteczności
konstrukcji i
żywotności
praktyki tak
jego
wytwarzania,
jak i
efektywnego
użycia.
Znaleziska
archeologiczne
oraz
ikonografia
świadczą, że
był powszechny
na ziemiach
wschodnich i
północnych
sąsiadów
Polski oraz w
Czechach.
Takie same
ślady
poświadczają
jego znajomość
w Polsce.
Książka ta ma
więc zapełnić
szeroką lukę w
polskiej
literaturze,
jaką jest brak
opracowań na
temat
północnego
łuku
refleksyjnego.
W tym celu
został w tej
publikacji
opisany tak
według
chronologii,
jak geografii
jego
występowania,
by na
podstawie
zebranego
materiału
określić jego
użycie w
Polsce. Równie
ważny jest
materiał
ilustracyjny,
także mało
znany w
polskiej
literaturze
przedmiotu, a
będący ważnym
źródłem dla
historii łuków
północnych w
Polsce...
O
autorze:
Jakub
Juszyński
(1988),
historyk,
zajmuje się
rekonstrukcją
historyczną
Scytów i
średniowiecznych
Węgier.
Publikuje w
„De re
militari”,
„Mówią Wieki”
i „Pruthenii”.
Andrzej
Olejko
"Gapa
z zielonym
wieńcem czyli
z szachownicą
przeciwko
tryzubowi.
Pierwsza wojna
polskich
skrzydeł
1918–1919"
ISBN
978-83-65982-81-0
585 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
I Droga do
polskich
skrzydeł
II Lotnicze
preludium
niepodległości
1918/1919 r.,
czyli ci
pierwsi z…
późniejszych
„Nielicznych”
III Lotnicza
epopeja
Galicji
1918/1919,
czyli wojna w
powietrzu na
wschodnich
kresach
IV Prawo do
„Gapy” z
zielonym
wieńcem czyli…
oko w oko w
powietrzu i na
ziemi
V Na
skrzydłach do
Zbrucza
VI Przeciw
nowemu-staremu
wrogowi
Zakończenie
Posłowie
(Mariusz
Niestrawski)
Bibliografia
O
książce:
Oddawane w twe
ręce
Czytelniku
opracowanie
jest próbą
zebrania
rozsypanych
źródłowych
okruchów z
tamtego okresu
w zwartą
całość. To nie
tylko cykl
poważnie
uzupełnionych
artykułów,
jakie w 2018
r. ukazały się
na łamach
miesięcznika
„Militaria”,
ale także mało
znane bądź
dotąd nieznane
„okruchy” z
lotniczej
historii sił
powietrznych
Rzeczpospolitej
z lat
1918-1919,
prowadzące do
najbardziej
znanego
lotniczego
godła w
historii,
jakim jest
symbolika
polsko-amerykańskiej
7. Eskadry
Myśliwskiej
im. Tadeusza
Kościuszki. W
okresie II
wojny
światowej
godło to
okryło się
chwałą,
umieszczone na
kadłubach
samolotów
myśliwskich
111. Eskadry
Myśliwskiej
broniącej
polskiego
nieba w 1939
r. oraz 303.
„Warszawskiego”
Dywizjonu
Myśliwskiego
im. Tadeusza
Kościuszki
Polskich Sił
Powietrznych,
który w wolnej
Polsce
„wylądował w
2018 r.” w
swoim muzeum w
Napoleonie.
Legenda
pilotów 303.
„Warszawskiego”
Dywizjonu
Myśliwskiego
im. Tadeusza
Kościuszki
trwa od 1940
r. do dziś. O
jego pilotach,
legendarnych
„Rafałach”,
będący jednym
z nich, por.
Witold
Urbanowicz po
latach, w
kontekście ich
udziału w
Battle of
Britain w 1940
r., napisał: Byliśmy
jak tuzin
myśliwych psów
rozrywających
na strzępy
dzika...
O
autorze:
Andrzej
Artur Olejko
(ur. w 1963 r.
w Brzozowie) –
historyk,
doktor
habilitowany
prof. URz,
specjalizujący
się w historii
wojskowości i
problematyce
lotniczej,
wykładowca
Państwowej
Wyższej Szkoły
Techniczno-Ekonomicznej
im. ks.
Bronisława
Markiewicza w
Jarosławiu.
Wraz z red.
Jerzym
Pasierbem na
falach
„Polskiego
Radia Rzeszów”
prowadzi
cykliczny
program
„Bitwy,
Kampanie,
Militaria”.
Jest również
twórcą cyklu
programowego
„Zakamarki
Przeszłości”
ukazującego
się od 2007 r.
w TVP Rzeszów
oraz członkiem
Stowarzyszenia
Kolekcjonerów
„Ziemia Pucka”
i
Stowarzyszenia
Morskiego
Dywizjonu
Lotniczego w
Pucku.
Przewodniczący
Rady Naukowej
Muzeum 303 w
Napoleonie.
Autor,
współautor,
redaktor i
współredaktor
wielu
artykułów i
pozycji
książkowych.
Marcin
Suchacki
"Custoza
1866. Bitwa
bez
zwycięzców"
ISBN
978-83-65982-84-1
96 str.
163x235 mm
Mapy: 4
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2021
Spis treści:
Wstęp
I
Przygotowania
do wojny o
Wenecję
Julijską i
trwałość
Królestwa
Włoch
II Uwertura
pod
Villafrancą.
Szarża
Rodakowskiego
fundamentem
austriackiego
zwycięstwa
III Od
Mongabii do
Custozy. Bitwa
narodów
Zakończenie –
bitwa bez
zwycięzców
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Zgodnie z
nowym
regulaminem
Bechtolsheim
posuwał się na
czele, z
naprzeciwka
wyjechał na
siwym koniu
dowodzący
batalionem
major Antonio
Stoppino,
prawdopodobnie
starając się
rozeznać w
sytuacji.
Włoska armata
oddała jeden
tylko
wystrzał, ale
podobno
niecelny.
Zanim
kanonierzy
zdążyli
ponownie
załadować lub
zaprzodkować,
to ułani
siedli już im
na karki.
Zginął
dowodzący
artyleryjską
sekcją
podporucznik
Giovanni
Francesco
Rionero, a
Stoppino
skrzyżował
własny pałasz
z szablą
rotmistrza.
Nie wiadomo,
jak skończyłby
się ów
pojedynek,
gdyby nie
pchnięcie
lancą,
otrzymane
przez Włocha z
ręki
szeregowego
Stjepana
Kazezevicia,
ordynansa
Bechtolsheima.
Śmiertelnie
ranny oficer
runął na
ziemię.
Jaszcze
znajdujące się
za działem
zawróciły,
dezorganizując
szeregi
wspomnianej
kompanii. W
zasadzie w tym
momencie
rotmistrz
winien już
wydać
przybocznemu
trębaczowi
polecenie
grania sygnału
do odwrotu, bo
za pierwszą
kompanią
posuwały się
następne. Z
uwagi na
nieobecność
podczas całej
porannej misji
dwóch z pięciu
etatowych
oficerów
szwadronu w
praktyce
brakowało
jednak tzw.
oficera
prowadzącego,
który wedle
regulaminu
miałby
poprowadzić
wąską drogą
odwrót konnej
kolumny,
znajdując się
w chwili
rozpoczęcia
szarży na
samym końcu
idącej do
przodu
kawalerii.
Niewykluczone,
że jeźdźców
poniosły
jednak
wystraszone
konie lub
fantazja
samego
rotmistrza.
Dezorganizacja
pododdziału
dalece
przewyższającego
liczebność
dwóch plutonów
jazdy i śmierć
wysokiego
rangą oficera
nieprzyjacielskiego
stanowiły
maksimum tego,
co można było
osiągnąć.
Pozostałe
kompanie
włoskie zeszły
z drogi
rozpędzonych
Sławończyków,
kosząc ich
ogniem
bocznym.
Bechtolsheim
zdołał jeszcze
dojechać do
skrzyżowania
szlaków:
Salionze–Sommacampagna
i Valeggio sul
Mincio–Castelnuovo
del Garda. Tam
kawalerzyści
dostali się w
krzyżowy
ostrzał,
mordujący
praktycznie
większość
szarżujących...
O
autorze:
Marcin
Suchacki
(1979),
historyk i
pisarz,
wychowanek II
LO im. Jana
Śniadeckiego w
Kielcach,
absolwent
Uniwersytetu
Jagiellońskiego.
Niniejsza
książka
stanowi ósmą w
jego dorobku.
Na jej kartach
Autor odsłania
przed polskim
czytelnikiem
genezę,
przebieg i
następstwa
tytułowej
bitwy,
podkreślając
szereg
paradoksów z
nią
związanych.
Łukasz
Kowalewski
"Wojna
o Kuwejt
1990–1991.
Przyczyny,
przebieg
oraz
konsekwencje
cz. 2"
ISBN
978-83-65982-80-3
382 str.
145x205 mm
Mapy: 19
Okładka miękka ze skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
IV
Od Pustynnej
Tarczy do
Pustynnej
Burzy. 7
sierpnia 1990
– 16 stycznia
1991
V Pustynna
Burza.
Kampania
powietrzna
VI Pustynna
Burza.
Kampania
lądowa
Zakończenie
Spis map i
schematów
Aneksy
Bibliografia
O
książce:
Rozpoczęta 2
sierpnia 1990
roku iracką
inwazją, a
zakończona 3
marca 1991
roku
podpisaniem
zawieszenia
broni w
Safwan, wojna
o wyzwolenie
Kuwejtu była
bezprecedensowa
w dziejach
konfliktów
zbrojnych. Z
militarnego
punku widzenia
była to jedna
z najbardziej
analizowanych
kampanii
wojskowych we
współczesnej
historii.
Wojna ta
stanowiła
moment zwrotny
w historii
wojen i
wojskowości
porównywalny z
wynalezieniem
prochu
strzelniczego
lub
wprowadzeniem
broni
wytworzonej z
metalu. Był to
konflikt
zwiastujący
nową erę, w
której
wysokiej
jakości
technologia
wyparła
tradycyjny
przemysłowy
model
prowadzenia
działań
wojennych.
Była to wojna,
w której jedna
strona miała
wyraźny obraz
wydarzeń, a
druga była
niemal
całkowicie
głucha, niema
i ślepa. Ponad
milion ludzi
stanęło do
walki po obu
stronach, ale
tylko jedna
strona
poniosła
ciężkie
straty. Sama
walka była
krótka,
gwałtowna i
jednostronna,
a niespotykana
dotąd
precyzja,
efektywność i
siła rażenia
wojsk
koalicji, a
zwłaszcza
armii
amerykańskiej
bardzo
zaskoczyła
obserwatorów.
Była to
również
pierwsza wojna
w historii,
gdzie to siły
powietrzne a
nie lądowe,
odegrały rolę
pierwszoplanową,
choć
niedecydującą.
Warto
podkreślić, że
wojna kuwejcka
była też
ostatnim
starciem
zimnej wojny i
jak do tej
pory także
ostatnią wojną
konwencjonalną
na dużą skalę,
w której
dominował
jeszcze sposób
prowadzenia
działań
wypracowany na
polach bitew
drugiej wojny
światowej.
Zwiastowała
ona też
początek końca
okresu
masowych armii
z poboru,
które zaczęły
stopniowo
tracić na
znaczeniu na
rzecz sił
zbrojnych
złożonych z
profesjonalistów...
O
autorze:
Łukasz
Kowalewski
(1980) we
wrześniu 2014
roku uzyskał
tytuł doktora
nauk
historycznych
(Uniwersytet
Gdański).
Specjalizuje
się w historii
najnowszej
powszechnej. W
swoim dorobku
ma ponad 20
publikacji
naukowych i
popularnonaukowych,
w tym jedną
translatorską.
Zainteresowanie
badawcze
dotyczą
głównie
historii
militarnej
Iraku w XX
wieku. Oprócz
tego w kręgu
jego
zainteresowań
są również
konflikty w
Afryce
Południowej,
libijskie
interwencje w
Afryce,
brytyjskie
operacje
wojskowe w
krajach
arabskich w
latach
1914-2003 oraz
działania
polskiego
wywiadu w XVII
wieku.
Ostatnio w
centrum jego
zainteresowań
znalazł się
rozwój sportu
robotniczego w
Stoczni
Gdańskiej w
latach
1945–1956.
Paweł
Kasztelan
"Polsko-moskiewskie
stosunki
dyplomatyczne
przełomu
XVI/XVII
wieku"
ISBN
978-83-65982-79-7
278 str.
155x214 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
Stan badań
Baza źródłowa
I Polska
polityka
wschodnia w
ostatnich
latach
panowania
Stefana
Batorego
(1584-1586)
II Elekcja
1587 roku –
kandydatura
Fiodora
Iwanowicza na
tron polski
próbą wyjścia
państwa
moskiewskiego
z defensywy
politycznej
III Ewolucja
polskiej
polityki wobec
Moskwy po
elekcji 1587
roku
IV Drugie
poselstwo
Sapiehy w 1600
roku –
kompromis w
polskim
wydaniu
V Projekty
unii
polsko-moskiewskiej
–
rzeczywistość
czy utopia?
VI Wnioski
Zakończenie
Aneksy Źródła
do dziejów
poselstwa
Rzeczypospolitej
Obojga Narodów
w Moskwie
w latach
1590-1591
Bibliografia
O
autorze i o
książce:
Paweł
Kasztelan
urodził się w
1966 roku w
Gostyniu. W
1986 roku
rozpoczął
studia w
Instytucie
Historii na
Wydziale
Historycznym
Uniwersytetu
im. Adama
Mickiewicza w
Poznaniu.
Ukończył te
studia
uzyskując
jednocześnie
specjalizację
archiwistyczną
oraz
pedagogiczną.
Już od czasów
licealnych
zainteresowany
był
zagadnieniami
związanymi z
historią
stosunków
Rzeczypospolitej
z jej
wschodnim
sąsiadem w
XVI–XVII
wieku. Tej
właśnie epoce
poświęcił
pracę
magisterską Czasy
zamętu w
państwie
moskiewskim na
przełomie
XVI–XVII wieku
w
historiografii
rosyjskiej i
polskiej XIX i
początku XX
wieku.
Po ukończeniu
studiów
rozpoczął
pracę zawodową
w Zespole
Szkół nr 1 im.
Powstańców
Wielkopolskich
w Swarzędzu, w
którym pracuje
do chwili
obecnej. Pracę
zawodową przez
cały czas
łączy z
własnymi
zainteresowaniami
oraz pracą
naukową.
Podjął badania
nad,
praktycznie
niezbadanym,
okresem w
historii
polsko-moskiewskich
stosunków
dyplomatycznych.
Sięgnął do
nieznanych
polskim
badaczom
źródeł. Po
wielu latach
wnikliwej
kwerendy
źródłoznawczej,
licznych
tłumaczeniach
tekstów z
łaciny oraz
języka
rosyjskiego
napisał
prezentowaną
rozprawę
doktorską Polsko-moskiewskie
stosunki
dyplomatyczne
przełomu
XVI/XVII wieku.
Opublikował
także szereg
artykułów
związanych z
pracą naukową
oraz zawodową
m.in. w
„Grabonoskich
Zapiskach
Regionalnych”
czy
„Przeglądzie
Wielkopolskim”.)...
Mariusz
Samp
"Budziszyn
1029. Mieszko
II i oblężenie
połabskiego
grodu"
ISBN
978-83-65982-77-3
64 str.
163x235 mm
Mapy: 2
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
I
Budziszyn i
jego znaczenie
na początku XI
stulecia
II Strony
konfliktu
III Wybuch
wojny
polsko-niemieckiej
IV Fiasko
wojsk Konrada
II pod wałami
Budziszyna
Podsumowanie
Bibliografia
Spis map
O
książce:
O Budziszynie
słyszał chyba
każdy Polak.
Gród ten we
wczesnym
średniowieczu
odegrał bardzo
ważną rolę
militarną.
Przez kilka
dziesięcioleci
znajdował się
on we władaniu
Piastów. W
2018 roku
nakładem
wydawnictwa
„Bellona”
ukazała się w
popularnonaukowej
serii
„Historyczne
Bitwy” książka
pt. „Budziszyn
1002-1018”.
Jej autor, R.
F. Barkowski,
odmalował
dzieje
tytułowego
grodu, kiedy
to toczyły się
zażarte i
trwające z
przerwami
ponad 15 lat
zmagania
między
Bolesławem
Chrobrym a
Henrykiem II
Świętym.
Szkoda, że
wymieniony
popularyzator
historii nie
pokusił się o
scharakteryzowanie
losów
Budziszyna w
kolejnych
latach.
Chodziłoby tu
głównie o
wydarzenia z
1029 roku, a
więc kampanię
następcy
Henryka II,
Konrada II,
skierowanej
przeciwko
synowi
Chrobrego –
Mieszkowi II,
a która
zakończyła się
pod wałami
Budziszyna
właśnie.
Niniejsza
publikacja ma
na celu
oświetlenie
przyczyn oraz
przebiegu
wspomnianej
wyprawy.
Wbrew pozorom
zadanie przed
którym stanął
autor
niniejszego
opracowania
jest niezwykle
trudne do
wykonania,
gdyż źródeł na
temat
konfliktu
polsko-niemieckiego
z 1029 roku
jest
niezmiernie
mało. A te
które się
ostały (są to
przekazy
powstałe
głównie na
terenie
Rzeszy)
wzmiankują o
minionych
wydarzeniach w
sposób
ogólnikowy,
podając
jedynie kilka
podstawowych
informacji.
Wobec
powyższego nie
może dziwić,
iż
dotychczasowi
historycy
raczej mało
interesowali
się
zagadnieniami
związanymi z
wojną z 1029
roku. W
efekcie do
dnia
dzisiejszego
nie powstała
osobna
monografia,
opisująca to
co działo się
pod
Budziszynem w
omawianym
czasie. Co
więcej,
pasjonaci
najstarszej
polskiej
wojskowości
nie doczekali
się nawet
skromnego
artykułu
naukowego czy
popularnonaukowego
z tego
zakresu.
Powstałą w
rodzimej
historiografii
lukę będzie
starała się
zatem wypełnić
prezentowana
publikacja.
Czy jej
autorowi udało
się osiągnąć
zamierzone
cele, będzie
mógł ocenić
czytelnik po
jej
lekturze...
O
autorze:
Mariusz
Samp,
doktor nauk
humanistycznych
w zakresie
historii. W
kręgu jego
zainteresowań
znajdują się
historia
średniowiecza
i historia
wojskowości.
Do tej pory
wydał dwie
książki:
„Krosno
Odrzańskie
1005 i 1015”
oraz „Praga
1004.
Największa
klęska
Bolesława
Chrobrego”.
Współpracował
z portalem
HISTMAG.
Obecnie jest
publicystą w
serwisie
KRONIKIDZIEJÓW.
Daniel
Gazda
"Memfis
728 rok
p.n.e."
ISBN
978-83-65982-76-6
112 str.
163x235 mm
Mapy: 5
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
I Warunki
naturalne i
podział
geograficzno-historyczny
Egiptu i Nubii
II Egipt i
Nubia w III
Okresie
Przejściowym
(XI–VIII w.
p.n.e.)
III Armia
egipska i
kuszycka
(nubijska) w
VIII w. p.n.e.
IV Wyprawa
Pianchiego na
Egipt w 728
roku p.n.e.
Zakończenie.
Utworzenie
Imperium
Kusz
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Przedstawiam
Państwu
pierwszą
pozycję z
cyklu pt.
Krwawy Nil.
Wojny Faraonów
prezentujący
najciekawsze
działania
zbrojne w
dolinie Nilu
oraz
prowadzone
przez władców
egipskich na
terenie
Syropalestyny,
począwszy od
starożytności
aż po wiek
XIX.
Czytelnika
może dziwić
taki rozrzut
czasowy,
jednak
wszystkie te
konflikty
łączy kilka
aspektów.
Przede
wszystkim
rzeka Nil,
która
pozostawała
niezmienna
przez te
wszystkie
epoki.
Zmieniali się
tylko ludzie
zamieszkujący
jej brzegi.
Ponadto na
szersze
omówienie
zasługują
niezwykle
ciekawe
przebiegi
kampanii
wojennych, jak
i
nietuzinkowość,
oryginalność
postaci wodzów
biorących w
nich udział.
Działania
zbrojne w
Dolinie Nilu
czy na terenie
Syropalestyny
są mało znane
polskiemu
czytelnikowi,
dlatego tym
bardziej
należy je
przedstawić
odbiorcom tego
typu książek.
Niektóre wojny
toczone w
dolinie Nilu
były niezwykle
krwawe, stąd
tytuł serii
Krwawy Nil.
Miasto Memfis,
którego nazwa
pojawia się w
tytule
niniejszej
książki, było
stolicą
starożytnego
Egiptu już w
okresie
Starego
Państwa, czyli
w III tys.
p.n.e. Zostało
założone przez
faraona Menesa
(Narmera) i
znajdowało się
na lewym
brzegu rzeki
niedaleko
kompleksu
piramid w
Sakkara. W
VIII w. p.n.e.
było w dalszym
ciągu
metropolią
Egiptu, może o
mniejszym
znaczeniu niż
dawniej, ale
posiadało
niezwykle
ważne
strategiczne
położenie,
przez co było
mocno
obwarowane.
Znajdował się
w nim duży
port rzeczny z
cumującymi w
nim licznymi
jednostkami
pływającymi
różnej
wielkości. W
Memfis między
innymi
mieściły się
magazyny broni
i żywności.
Można śmiało
powiedzieć, że
kto dzierżył w
swoim ręku
Memfis, ten
mógł sprawować
kontrolę
zarówno nad
Górnym, jak i
Dolnym
Egiptem. Bez
zajęcia tej
fortecy było
to
niemożliwe...
O
autorze:
Daniel
Gazda
(1963),
archeolog,
historyk
zajmujący się
głównie
badaniami
archeologicznymi
obiektów
warownych i
sakralnych z
okresu
starożytności
i
średniowiecza
oraz historią
wojskowości.
Uczestnik
wielu misji
archeologicznych
do doliny Nilu
oraz kierownik
wieloletnich
badań
archeologicznych
ważnych
obiektów
militarnych i
sakralnych w
Polsce np.
Zamki w
Radzyniu
Chełmińskim
czy
Czorsztynie,
obiekty
warowne w
Starym
Dzierzgoniu.
Autor
kilkudziesięciu
artykułów
naukowych z
dziedziny
archeologii i
10 publikacji
książkowych z
dziedziny
wojskowości
m.in.: Rzym
i Barbarzyńcy.
Wojny,
relacje,
starcie
cywilizacji,
Wojny Domowe w
Imperium
Rzymskim,
Powstanie
Mahdiego.
Marek
Wagner
"Stanisław
Jabłonowski
(1634–1702).
Polityk i
dowódca. Tom
II"
ISBN
978-83-65982-74-2
379 str.
145x205 mm
Mapy: 12
Okładka miękka ze skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Część
III
WÓDZ I
MINISTER
I Ku
Kamieńcowi
II W Mołdawii
i na Podolu
III Maniera
wojny
tatarskiej
IV Minister
wojny
Część IV
OJCIEC
OJCZYZNY
I U szczytu
sławy
II Kres życia
Zakończenie
Bibliografia
Wykaz skrótów
Spis tabel
Spis map
O
książce:
Znaczenie
drugiej połowy
XVII w. dla
dziejów
Rzeczypospolitej
szlacheckiej,
rola
Stanisława
Jabłonowskiego
w życiu
społeczno-politycznym
kraju, a także
waga jego
dorobku
wojskowego w
omawianym
okresie to
zasadnicze
powody
skłaniające
autora do
wyboru
podjętej
problematyki
badawczej.
Konieczność
ukazania
jednostki w
układzie
dynamicznym
(opis i
ewolucja
kariery)
pozwoli nam
nie tylko na
odtworzenie
określonych
faktów, ale
nadto na
sprecyzowanie
celów i metod
działania
Jabłonowskiego
oraz ich
skutków w
formie ocen.
Opis przebiegu
kariery
naszego
bohatera
stanowić więc
będzie
podsumowanie
działań
senatora i
hetmana w
określonych
układach
intersubiektywnych,
czasowych i
przestrzennych,
ale pozwoli
także na
opisanie ich
mechanizmów i
zbadanie ich
dodatkowych
uwarunkowań.
Głównym celem
badawczym
niniejszej
pracy będzie
opracowanie w
miarę pełnej
biografii,
czyli żywota i
czasów
Stanisława
Jabłonowskiego.
Wśród trzech
podstawowych
elementów
biograficznych
(zagadnień
politycznych,
wojskowych i
społeczno-ekonomicznych)
życia naszego
bohatera na
pierwszym
planie
stawiamy
problematykę
polityczno-wojskową,
zdając sobie
także sprawę z
wagi
pozostałych
elementów –
społecznych,
majątkowych
ipsychologicznych...
O
autorze:
Marek
Wagner
(ur. 1946),
prof. dr hab.,
emerytowany
pracownik
Instytutu
Historii
Uniwersytetu
Przyrodniczo-Humanistycznego
w Siedlcach.
Autor około
250 artykułów
naukowych oraz
publikacji
źródłowych
zamieszczonych
w czasopismach
polskich i
zagranicznych
oraz 16
monografii z
historii
wojskowej
XVII–XVIII w.
Opublikował
m.in.: Kadra
oficerska
armii koronnej
w drugiej
połowie XVII
wieku,
Toruń 1992 i
1995; Kliszów
1702,
Warszawa 1994;
Stanisław
Jabłonowski
(1634 –1702).
Polityk i
dowódca, t.
1-2,
Siedlce 1997;
Studia z
dziejów
panowania Jana
III
Sobieskiego
(1684–1696),
Siedlce 2002;
Wojna
polsko-turecka
w latach
1672–1676, t.
1-2,
Zabrze 2009; Kampania
żwaniecka 1684
r.,
Warszawa 2013;
Bitwa pod
Kliszowem 19
VII 1702 roku,
Oświęcim 2013;
Korpus
oficerski
wojska
polskiego w
drugiej
połowie XVII
wieku,
Oświęcim 2015;
Słownik
biograficzny
oficerów
polskich
drugiej połowy
XVII wieku,
t. I-III,
Oświęcim
2013-2018.
Marek
Wagner
"Stanisław
Jabłonowski
(1634–1702).
Polityk i
dowódca. Tom
I"
ISBN
978-83-65982-73-5
303 str.
145x205 mm
Mapy: 8
Okładka miękka ze skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Przedmowa
do drugiego
wydania
Wstęp
Część I
SENATOR
RZECZYPOSPOLITEJ
I Rodzina i
młodość
II W kręgu
wojny i
polityki
III „Pan
Diablonowski”
IV Wojna i
dyplomacja
Część II
HETMAN KORONNY
I We Lwowie i
w Lachowicach
II Odsiecz
Wiednia i
Święta Liga
III Wyprawy
mołdawskie
O
książce:
Znaczenie
drugiej połowy
XVII w. dla
dziejów
Rzeczypospolitej
szlacheckiej,
rola
Stanisława
Jabłonowskiego
w życiu
społeczno-politycznym
kraju, a także
waga jego
dorobku
wojskowego w
omawianym
okresie to
zasadnicze
powody
skłaniające
autora do
wyboru
podjętej
problematyki
badawczej.
Konieczność
ukazania
jednostki w
układzie
dynamicznym
(opis i
ewolucja
kariery)
pozwoli nam
nie tylko na
odtworzenie
określonych
faktów, ale
nadto na
sprecyzowanie
celów i metod
działania
Jabłonowskiego
oraz ich
skutków w
formie ocen.
Opis przebiegu
kariery
naszego
bohatera
stanowić więc
będzie
podsumowanie
działań
senatora i
hetmana w
określonych
układach
intersubiektywnych,
czasowych i
przestrzennych,
ale pozwoli
także na
opisanie ich
mechanizmów i
zbadanie ich
dodatkowych
uwarunkowań.
Głównym celem
badawczym
niniejszej
pracy będzie
opracowanie w
miarę pełnej
biografii,
czyli żywota i
czasów
Stanisława
Jabłonowskiego.
Wśród trzech
podstawowych
elementów
biograficznych
(zagadnień
politycznych,
wojskowych i
społeczno-ekonomicznych)
życia naszego
bohatera na
pierwszym
planie
stawiamy
problematykę
polityczno-wojskową,
zdając sobie
także sprawę z
wagi
pozostałych
elementów –
społecznych,
majątkowych i
psychologicznych...
O
autorze:
Marek
Wagner
(ur. 1946),
prof. dr hab.,
emerytowany
pracownik
Instytutu
Historii
Uniwersytetu
Przyrodniczo-Humanistycznego
w Siedlcach.
Autor około
250 artykułów
naukowych oraz
publikacji
źródłowych
zamieszczonych
w czasopismach
polskich i
zagranicznych
oraz 16
monografii z
historii
wojskowej
XVII–XVIII w.
Opublikował
m.in.: Kadra
oficerska
armii koronnej
w drugiej
połowie XVII
wieku,
Toruń 1992 i
1995; Kliszów
1702,
Warszawa 1994;
Stanisław
Jabłonowski
(1634 –1702).
Polityk i
dowódca, t.
1-2,
Siedlce 1997;
Studia z
dziejów
panowania Jana
III
Sobieskiego
(1684–1696),
Siedlce 2002;
Wojna
polsko-turecka
w latach
1672–1676, t.
1-2,
Zabrze 2009; Kampania
żwaniecka 1684
r.,
Warszawa 2013;
Bitwa pod
Kliszowem 19
VII 1702 roku,
Oświęcim 2013;
Korpus
oficerski
wojska
polskiego w
drugiej
połowie XVII
wieku,
Oświęcim 2015;
Słownik
biograficzny
oficerów
polskich
drugiej połowy
XVII wieku,
t. I-III,
Oświęcim
2013-2018.
Jarosław
Jastrzębski
"Lotniskowce
Japońskiej
Marynarki
Wojennej
7 XII 1941
– 2 IX 1945.
Organizacja i
potencjał
bojowy"
ISBN
978-83-65982-72-8
261 str.
152x235 mm
Tabele: 221
Okładka miękka ze skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
I Klasa
lotniskowców
II Typy
lotniskowców
III
Przynależność
organizacyjna
lotniskowców
IV Potencjał
bojowy floty
lotniskowców w
1941 roku
V Flotylle
lotnicze
VI Potencjał
bojowy floty
lotniskowców w
1942 roku
VII
Lotniskowce w
morskich
okręgach
obronnych
VIII Potencjał
bojowy floty
lotniskowców w
1943 roku
IX Lotniskowce
we flotach
X Potencjał
bojowy floty
lotniskowców w
1944 roku
XI Lotniskowce
w grupach flot
XII Potencjał
bojowy floty
lotniskowców w
1945 roku
XIII Wojenny
stan floty
lotniskowców
Aneks.
Słowniczek
terminologicznyjapońsko-polski
Bibliografia
Spis tabel
Spis
fotografii
O
książce:
Celem
niniejszej
monografii
jest
całościowe
przedstawienie
organizacji
floty
lotniskowców
Japońskiej
Marynarki
Wojennej (jap.
Dai Nippon
Teikoku Kaigun)
oraz jej
możliwości
bojowych. W
opracowaniu
dane zostały
ukazane w
różnych
przekrojach, z
szerokim
wykorzystaniem
tabel, które
jak sądzę
pozwalają
niejednokrotnie
przystępniej
zobrazować
fakty,
ułatwiając też
ich
porównywanie i
przede
wszystkim
odnajdywanie
potrzebnych
danych. O ile
zatem
opierałem się
na materiale
źródłowym
względnie
łatwo
dostępnym
wnikliwym
poszukiwaczom
wiedzy
historycznej,
o tyle sposób
jego
przedstawienia
jest moim
pomysłem
autorskim i
mam ogromną
nadzieję, że
przypadnie do
gustu jak
największej
grupie
zainteresowanych
dziejami tego
jak dotychczas
największego
konfliktu
pacyficznego i
zarazem
istotnej
części II
wojny
światowej.
Znajduje się w
niej opis
wszystkich
lotniskowców
cesarskiej
floty oraz
struktur
organizacyjnych,
w ramach
których
funkcjonowały
w latach
1941-1945, jak
też wiele
kluczowych i
interesujących
faktów z ich
dziejów...
O
autorze:
Jarosław
Jastrzębski
doktor nauk
humanistycznych
w zakresie
historii.
Specjalizuje
się w historii
administracji,
prawa i
wojskowości,
ze szczególnym
uwzględnieniem
szkolnictwa
wyższego II
Rzeczypospolitej
oraz
Japońskiej
Marynarki
Wojennej. Jest
autorem ponad
100 publikacji
naukowo-badawczych
i
popularnonaukowych,
w tym
kilkunastu
opracowań
monograficznych.
Do jego
ważniejszych
prac należą: Instytucja
profesury
zwyczajnej w
polskim
państwowym
szkolnictwie
akademickim w
latach
1920-1939,
Wydawnictwo
Naukowe
Uniwersytetu
Pedagogicznego,
Kraków 2018; Midway,
Wydawnictwo
Attyka,
Warszawa 2014;
Organizacja
Japońskiej
Marynarki
Wojennej na
poziomie
strategicznym
7 XII 1941 – 2
IX 1945,
Wydawnictwo
Napoleon V,
Oświęcim 2014;
Kuantan 10
XII 1941.
Anatomia
brytyjskiej
klęski,
Wydawnictwo
Inforteditions,
Zabrze 2014; Okręty
podwodne
Japońskiej
Marynarki
Wojennej 7 XII
1941 – 2 IX
1945.
Organizacja i
potencjał
bojowy,
Krakowskie
Towarzystwo
Naukowe,
Kraków 2014; Rajd
Doolittle’a na
Tokio 18 IV
1942.
Uwarunkowania
polityczne i
strategiczne
operacji,
Wydawnictwo
Inforteditions,
Zabrze 2013; Państwowe
szkolnictwo
akademickie w
II
Rzeczypospolitej.
Zagadnienia
systemowe,
Księgarnia
Akademicka,
Kraków 2013; Bitwa
na Morzu
Koralowym 2-8
V 1942 r.,
Wydawnictwo
Inforteditions,
Zabrze 2012.
Aktywnie
działa
społecznie,
m.in. pełniąc
rozmaite
funkcje w
organach lub
komisjach
kilku
stowarzyszeń
naukowych i
sportowych.
Jest stałym
współpracownikiem
czasopisma
popularnonaukowego
„Okręty
Wojenne”.
Marek
Wagner
"Górce.
Historia i
pamiątki"
ISBN
978-83-65982-71-1
222 str.
155x214 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
Historia
Pamiątki
Bibliografia
Wykaz planów i
ilustracji
Wykaz skrótów
O
książce:
Rejon miasta
zwany Górce
(Stare Górce i
Nowe Górce)
wchodzi w
skład
dzielnicy
Bemowo, a
obecne granice
tego obszaru
wyznaczają
następujące
ulice – od
zachodu
Lazurowa, na
północy
Dywizjonu 303,
na wschodzie
linia
kolejowa, zaś
na południu
ulica
Górczewska.
Rejon ten,
niejako
wtłoczony w
podłużny pas
obszaru między
Dywizjonu 303
a Górczewską,
został obecnie
„zdewastowany”
zabudową
mieszkalną
oraz trasą
szybkiego
ruchu, które
nie tylko
wygnały jego
dawnych
mieszkańców,
lecz również
zniszczyły
krajobraz
dawnego terenu
z metryką
sięgającą XV
stulecia.[...]
Celem naszej
publikacji
będzie próba
opracowania
dziejów wsi
Górce od
czasów
najdawniejszych
aż do
współczesnych,
skupiając
uwagę
Czytelników na
dziejach
„Dużych Górc”
w latach
(przed)
1430–1989
(1994).
Niniejsze
opracowanie
zawiera dwie
części –
pierwsza
przedstawia
dzieje wsi
(osady) Górce
w omawianym
okresie, zaś
druga –
„pamiątki”
usytuowane na
jej obszarze w
czasach
minionych i
dzisiejszych
(m.in. rejony,
ulice, place,
domy,
inwestycje i
zakłady oraz
instytucje
cywilne i
jednostki
wojskowe). Ten
wybór posiada
charakter
subiektywny, a
został
zidentyfikowany
na podstawie
licznych
materiałów
kartograficznych
i archiwalnych
oraz podczas
obserwacji
zmian w
krajobrazie
zachodzących
tutaj w latach
2017–2020)...
O
autorze:
Marek
Wagner
(ur. 1946),
prof. dr hab.,
emerytowany
pracownik
Instytutu
Historii
Uniwersytetu
Przyrodniczo-Humanistycznego
w Siedlcach.
Autor około
250 artykułów
naukowych oraz
publikacji
źródłowych
zamieszczonych
w czasopismach
polskich i
zagranicznych
oraz 16
monografii z
historii
wojskowej
XVII–XVIII w.
Piotr
Derdej
"Brześć
Litewski 1939"
ISBN
978-83-65982-69-8
231 str.
145x205 mm
Mapy: 5
Okładka miękka ze skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
I Brześć nad
Bugiem. Dzieje
miasta i
twierdzy
II Zanim
doszło do
bitwy o Brześć
(1–13 września
1939)
III Bitwa o
Cytadelę
brzeską (14–16
września 1939)
IV Zgrupowanie
„Brześć” (od
17 września do
3
października)
V Defilada
zwycięzców
VI Brześć 1941
– obrona,
której... nie
było!
Zakończenie.
Dalsze losy
obrońców
Twierdzy
Brzeskiej w
1939 r.
Spis map
Bibliografia
O
książce:
Wydarzenia,
które są
tematem tej
książki, to
wciąż biała
plama w
historii wojny
obronnej
Polski we
wrześniu 1939
r. Nie bardzo
wiadomo,
dlaczego tak
się stało.
Inne bitwy
polskiego
Września
opisywano już
po wielekroć,
natomiast
trzydniowa
obrona
Twierdzy
Brzeskiej w
dniach 14–16
września 1939
r., którą
dowodził
bohaterski
gen. bryg.
Konstanty
Plisowski, do
dzisiaj
pokryta jest
mgłą milczenia
i niepamięci.
Do
dzisiejszego
dnia na Grobie
Nieznanego
Żołnierza w
Warszawie
brakuje
jakiejkolwiek
wzmianki o
obronie
Twierdzy
Brzeskiej,
pomimo że
wszystkie inne
bitwy kampanii
wrześniowej są
tam
wymienione.
Jeszcze w
okresie PRL
było to
zrozumiałe,
gdyż Brześć
nad Bugiem
znalazł się w
granicach
Sowieckiej
Białorusi.
Dlaczego
jednak żaden
polski
historyk nie
zdobył się na
opisanie tej
obrony ani na
emigracji, ani
w wolnej
Polsce, po
1989 r., tego
nie jestem w
stanie pojąć
ani zrozumieć.
Po 1990 r.
ukazało się,
co prawda,
kilka
opracowań,
które zajmują
się dziejami
miasta oraz
twierdzy, ale
niestety jest
w nich pełno
przekłamań i
niedokładności.
Tymczasem
wymierają już
ostatni
świadkowie
tych wydarzeń,
więc trzeba
się śpieszyć z
opisaniem tej
bitwy, gdyż za
dwadzieścia,
trzydzieści
lat nikt nie
będzie już o
niej
pamiętał...
O
autorze:
Dr Piotr
Derdej
urodzony w
Warszawie w
1969 roku.
Ukończył
Wydział
Historii,
Wydział Prawa
i
Administracji
oraz
Podyplomowe
Studium
Religioznawstwa
przy Wydziale
Filozofii i
Socjologii
Uniwersytetu
Warszawskiego.
Uczeń
profesorów:
Andrzeja
Zahorskiego i
Jerzego
Skowronka
(historia),
Lecha
Falandysza i
Leszka
Garlickiego
(prawo) oraz
Tadeusza
Płużańskiego
(filozofia i
religioznawstwo).
W 2004 roku
obronił
doktorat na
Wydziale Prawa
i
Administracji
Uniwersytetu
Warszawskiego,
napisany pod
kierunkiem
profesora
Michała
Pietrzaka. Od
1996 roku
pracownik Sądu
Najwyższego
RP.
Interesuje się
historią
wojskowości
europejskiej
od XV do XX
wieku,
stosunkami
polsko-tureckimi
i
polsko-rosyjskimi
w tym okresie.
Jest
specjalistą w
zakresie prawa
wyznaniowego,
konstytucyjnego,
filozofii
prawa, praw
człowieka, a
także od
teorii doktryn
politycznych i
prawnych. Jest
autorem ośmiu
książek,
wydanych
głównie w
serii
„Historyczne
bitwy”. Ma
ponadto
wieloletnią
praktykę
dziennikarską
jako
publicysta
między innymi
Tygodnika
„SOLIDARNOŚĆ”,
„Gazety
Polskiej”,
„Najwyższego
Czasu”,
„Rzeczpospolitej”
oraz
„Stolicy”. W
jego dorobku
publicystycznym
znajduje się
ponad 100
artykułów i
esejów o
tematyce
historycznej,
prawniczej,
filozoficznej,
religioznawczej
i kulturalnej.
Paweł
Szymon
Skworoda
"Bitwa
pod Trzcianą
27 VI 1629.
Legendarna
łaźnia Lwa
Północy"
ISBN
978-83-65982-70-4
132 str.
163x235 mm
Mapy: 5
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
I Wojna
o ujście Wisły
(1626–1629)
II Wojskowość
Rzeczypospolitej
i Szwecji w
XVII wieku
III Szwedzki
Lew versus
alians
dwóch Orłów
IV Królewska
łaźnia
V Doppeladler
Tag?
Epilog
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Na
przeciwległym
skrzydle i w
centrum do
starcia doszło
nieco
wcześniej i to
tam właśnie
rozegrał się
dramat
szwedzkiej
ariergardy.
Polskie
chorągwie
kozackie
poszły
zaciężnym
Niemcom
szwedzkim w
oczy, wiążąc w
walce i
przesłaniając
manewr
husarii. Graf
Renu być może
widząc tylko
kilka polskich
oddziałów
starał się
wykorzystać
złudną
przewagę
liczebną
swojego
regimentu i
uderzył na
kozaków,
którzy
dotrzymali mu
pola. Nawet
jeśli na samym
początku
ustąpili nieco
miejsca
manewrem to
oddalające się
od wsi w ślad
za nimi
kompanie jazdy
niemieckiej
głębiej
wchodziły do
rysującego się
powoli saka.
Być może
dlatego
Szwedzi
uważają, że w
tej fazie to
Koniecpolski
uderzył bez
porozumienia z
von Arnimem,
który
przyszedł mu z
pomocą, gdy
graf Renu
zaczął
oskrzydlać
Polaków.
Polscy kozacy
łączyli w
sobie
nieuchwytność
ze zdolnością
prowadzenia
skoncentrowanego
ognia w
określonym
kierunku. Pole
bitwy szybko
zaczęły
zasnuwać dymy
po wystrzałach
z polskich
arkebuzów i
szwedzkich
pistoletów.
Polacy
upatrywali
jednak
momentu, gdy
ich wódz
uderzy
potężnie
husarią,
Niemcy
szwedzcy zaś
mieli nadzieję
na zwycięstwo
nad nękającym
ich od tylu
miesięcy
wrogiem.
Naprzeciw
skromnym,
niemal szarym
szeregom
najeźdźców
wyjeżdżali
jakby na harc
jeźdźcy polscy
w czapkach
futrzanych, z
bandoletami
kołowymi, a
przy bokach
ich koni
dostrzec można
było
orientalnych
wzorów łubie
na łuk i
krótkie
kołczany, ze
strzałami być
może
pomalowanymi
na czerwono...
O
autorze:
Paweł
Szymon
Skworoda
(1978). Autor
książek o
charakterze
popularnonaukowym:
Warka-Gniezno
1656
(2003), Hammerstein
1627
(2006), Wojny
Rzeczypospolitej
Obojga Narodów
ze Szwecją
(2007), Wojny
w
XVII-wiecznej
Europie. Zarys
problematyki
(2014), Martynów
20 VI 1624
(2020).
Współautor
książek
popularnonaukowych:
Kalisz 29 X
1706 (z
Mikołajem
Olejnikiem,
2017) i Ochmatów
30 I 1644
(z Waldemarem
Królikowskim,
2018).
Nauczyciel
historii,
wiedzy o
społeczeństwie
i edukacji dla
bezpieczeństwa
w liceum
ogólnokształcącym
w Warszawie.
Jego hobby to
turystyka
(szczególnie
Kresy II RP).
Uczestnik
pielgrzymki
polskiej
młodzieży i
nauczycieli na
Polski
Cmentarz
Wojenny w
Bykowni-Kijowie
(tzw. czwarty
cmentarz
katyński) w
2019 roku.
Agnieszka
Teterycz-Puzio
"Dwie
bitwy. Mozgawa
13 IX 1195
–
Zawichost 19
VI 1205"
ISBN
978-83-65982-68-1
108 str.
163x235 mm
Mapy: 6
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
I Ziemie
piastowskie w
latach
1138-1195.
Kontakty
książąt
piastowskich
ze wschodnimi
sąsiadami
II Piastowie
na wojnie
III Bitwa nad
Mozgawą
IV Bitwa pod
Zawichostem
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i
tablic
O
książce:
Autorka
podjęła się
przedstawienia
dwóch nieco
zapomnianych
bitew
polskiego
średniowiecza:
nad Mozgawą i
pod
Zawichostem.
Obie
pretendowały
do wielkich i
krwawych starć
doby rozbicia
dzielnicowego,
gdzie oprócz
rycerskiej
polała się też
krew książęca.
Autorka
przedstawia
koncepcje obu
starć w
kontekście
ważnych
ówczesnych
wydarzeń
politycznych,
gdzie polityka
wschodnia
państwa
polskiego,
wchodząca na
nowe tory
rywalizacji z
Węgrami,
przeżywała
swoiste
apogeum w
postaci
militarnego
starcia z
Rusią i
sukcesu pod
Zawichostem. Z
drugiej strony
napięcia
wewnątrz
dynastyczne
kierowały
księstwa
polskie na
drogę rozbicia
dzielnicowego,
z którego –
jak się
wówczas
wydawało – nie
sposób było
wyjść nie
naraziwszy się
na konflikt z
piastowskimi
krewniakami.
Autorka w
ciekawy sposób
przedstawiła
relacje
polsko-ruskie,
nie zawsze
dobre,
nierzadko
burzliwe,
prawie zawsze
okraszone
jakimś
nietrwałym
sojuszem, a
które
doprowadziły
ostatecznie do
wspomnianego
starcia pod
Zawichostem.
Zaletą pracy
jest zwięzła
narracja,
przeplatana
wątkami
osobistymi z
życia władców
polskich – jak
chociażby
ukazanie
przyczyn
konfliktu
Władysława II
z braćmi
juniorami – i
roli żony tego
pierwszego –
Agnieszki w
zaognianiu
sytuacji. Te
anegdoty
ukazane na tle
ogólniejszych,
ważniejszych
wydarzeń
pokazują
świetny
warsztat
naukowy
Autorki, która
potrafiła
przełamać
sążniste
teksty o
polityce
Piastów czy o
uzbrojeniu z
wątkami
osobistymi
wodzów czy to
z pola walki
czy nawet
małżeńskiej
alkowy... (z
rec. dra hab.
Mariana
Małeckiego,
prof. UJ)
O
autorze:
Agnieszka
Teterycz-Puzio
(1971),
dr hab. prof.
Akademii
Pomorskiej w
Słupsku, na
której to
uczelni
wykłada
historię.
Autorka
licznych
artykułów,
kilku
biografii
polskich
władców
średniowiecznych
(Henryka
Sandomierskiego,
Konrada I
Mazowieckiego,
Bolesława I
mazowieckiego)
oraz książek:
Geneza
województwa
sandomierskiego.
Terytorium i
miejsce w
strukturze
państwa
polskiego w
średniowieczu;
Na
rozstajnych
drogach.
Mazowsze a
Małopolska w
latach
1138–1313;
Piastowskie
księżne
regentki. O
utrzymanie
władzy dla
synów (koniec
XII – początek
XIV w.); Polscy
krzyżowcy
i Zamachy
na Piastów.
Franciszek
Ksawery
Latinik
"Walka
o Śląsk
Cieszyński w
r. 1919"
ISBN
978-83-65982-67-4
134 str.
163x235 mm
Mapy: 8
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
O
niepokornym
generale
Franciszku
Latiniku i
jego wojnie z
Czechami słów
kilka (Marian
Małecki)
Przedmowa
Słowo wstępne
CZĘŚĆ
PIERWSZA.
Historyczna,
polityczna i
ustrojowa
CZĘŚĆ DRUGA.
Wojenne
działania
CZĘŚĆ TRZECIA.
Próby układów.
Plebiscyt
Lista
odznaczonych
za walkę o
Śląsk
Cieszyński
Skróty
Spis szkiców
O
książce:
Przedstawiona
niżej praca
gen.
Franciszka
Latinika –
pomimo upływu
czasu –
posiada
szczególny
walor; jest w
dalszej mierze
podstawowym
źródłem wiedzy
o wydarzeniach
odradzającej
się po latach
niewoli Polski
– jednak tu w
kontekście
walki o
granicę
południowo-zachodnią.
Wojna
polsko-czechosłowacka
– bo o niej
mowa – jest
najmniej
znanym
epizodem
szerszego tła
walk
niepodległościowych,
i choć nie
miała tak
dramatycznego
przebiegu, jak
równolegle
trwająca wojna
polsko-bolszewicka,
to przecież
jej
konsekwencje i
rodzące się
stąd napięcia
były
odczuwalne
przez całe
dwudziestolecie
międzywojenne,
a nawet
później, już
po II wojnie
światowej.
Opis tych
zmagań wyszedł
spod pióra nie
tylko ich
uczestnika,
ale w jakimś
sensie
demiurga
polskiej
obrony, która
ze względu na
ubóstwo
środków, jak i
nielicznych
jednostek
wojskowych
nadrobiona
została
męstwem i
determinacją...
(ze Wstępu
prof. Mariana
Małeckiego)
O
autorze:
Franciszek
Ksawery
Latinik
(ur. 17 VII
1864 w
Tarnowie, zm.
29 VIII 1949 w
Krakowie) –
pułkownik
piechoty
cesarskiej i
królewskiej
Armii, generał
dywizji Wojska
Polskiego.
Służbę
rozpoczął w
armii
austro-węgierskiej.
Ukończył
studia w
Akademii
Sztabu
Generalnego w
Wiedniu. Po
wybuchu I
wojny
światowej
dowodził 100.
pułkiem
piechoty
Austro-Węgier,
z którym wziął
udział w
bitwie pod
Gorlicami w
maju 1915.
Później
walczył na
froncie
rumuńskim i
włoskim m.in.
w bitwach nad
Isonzo i pod
Caporetto. Od
2 XI 1918
służył w
Wojsku
Polskim. W
styczniu 1919
dowodził
obroną Śląska
Cieszyńskiego
przed ofensywą
czeską. Od
lutego do
sierpnia 1920
był wojskowym
przedstawicielem
rządu
polskiego w
sporze o Śląsk
Cieszyński. W
czasie bitwy
warszawskiej w
sierpniu 1920
roku był
wojskowym
gubernatorem
stolicy oraz
dowódcą I
Armii Frontu
Północnego. W
1921 roku
objął
dowództwo
Okręgu Korpusu
nr X w
Przemyślu. W
1925, po
konflikcie z
piłsudczykami,
przeszedł w
stan
spoczynku.
Jakub
Juszyński
"Bratysława
4–5 VII 907.
Bitwa,
która
zmieniła
Europę"
ISBN
978-83-65982-66-7
66 str.
163x235 mm
Mapy: 9
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
I Przybycie
Węgrów nad
Dunaj
II Kultura Ősmagyarów
III Wydarzenia
z lat 899–906
IV Armie obu
stron
V Bitwa
VI Następstwa
bitwy
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Znaczenie
sąsiedztwa
Węgier dla
samego
istnienia
Polski do
dzisiaj
pozostaje
znane w
niewielkim
stopniu.
Tymczasem była
to sprawa
decydująca już
od początku
istnienia obu
państw.
Zwycięstwo
Węgrów pod
Bratysławą nad
Bawarczykami
4–5 lipca 907
roku obroniło
istnienie ich
państwa, a
także wywarło
wpływ na
dzieje Polski.
Gdyby ponieśli
klęskę i
tereny na
południe od
Karpat wpadły
w ręce
Germanów,
Polska byłaby
otoczona przez
nich nie tylko
od zachodu,
ale od
południa i być
może wschodu.
Trudno w
Polsce znaleźć
literaturę na
temat tych
wydarzeń,
kluczowych dla
samego
istnienia
Polski i
Polaków. Z
tego powodu
niniejsza
książka ma
przystępnie
przedstawić
nie tylko samą
bitwę pod
Bratysławą,
lecz jej
kontekst
historyczno-kulturowy.
Zmieniła nie
tylko dzieje
Polski i
regionu, lecz
i Europy, a co
za tym idzie
świata. W jej
wyniku
powstało
państwo
węgierskie.
Natychmiast po
bitwie
podporządkowało
ono sobie
praktycznie
cały zachód,
często na
prośbę jego
liderów.
Później
wielokrotnie w
dziejach Węgry
były
najpotężniejszym
państwem
Europy, mimo
iż ta
próbowała je
równie
wielokrotnie
zniszczyć. To
wszystko było
konsekwencją
zwycięstwa pod
Bratysławą,
zaś zdrada i
zasadzka nad
rzeką Lech w
955 roku nie
zdołała
przeszkodzić w
rozwoju
Węgier. Z tego
powodu tak
mało znana
jest bitwa
bratysławska,
a tak opiewana
jest ta na
Lechowym Polu.
Tymczasem w
akademii w
West Point
bitwa pod
Bratysławą
jest obecna w
nauczaniu o
historii
wojskowości...
O
autorze:
Jakub
Juszyński
(1988),
historyk,
zajmuje się
rekonstrukcją
historyczną
Scytów i
średniowiecznych
Węgier.
Publikuje w
„De Re
Militari”,
„Mówią Wieki”
i „Pruthenii”.
1/2020
(5)
"DE
RE MILITARI.
Czasopismo
miłośników
wojskowości"
ISSN
2392-3911
190 str.
200x270 mm
Okładka
miękka
Spis treści:
Od
redakcji
Witold
Biernacki
Bitwa pod
Narthakion
(394 rok przed
Chrystusem)
Łukasz
Schreiber
L.
Cecyliusz
Metellus
Dalmatyński
Jakub
Juszyński
Ruś a
Połowcy
Witalij
Pienskoj
Bitwa koło
Sudbiszczi 3-4
lipca 1555
Marcin Gawęda
O
tatarskim
szyku bojowym
Paweł Sz.
Skworoda
Chanat
krymski a
Rzeczpospolita
Obojga Narodów
w XVII wieku –
zarys
problematyki
najazdów
tatarskich na
ziemie polskie
Damian Płowy
Oblężenie
i zdobycie
Landau w 1702
roku (cz. II)
Tomasz Rogacki
Holendrzy
w kampanii
1812 roku
Łukasz
Kowalewski
Opanowanie
delty Szatt
al-Arab przez
Brytyjczyków.
Listopad-grudzień
1914. Cz. II
Rafał Igielski
Zestawienie
potencjałów
sił zbrojnych
państw Ameryki
Łacińskiej w
1914 r.
Łukasz
Stefański
Obowiązek
i honor czy
narodowy
socjalizm?
Postawy
etyczno-moralne
oficerów
Ubootwaffe na
podstawie
wybranych
przykładów
(cz. I)
Waldemar
Sykosz
Sieć
niemieckich
obiektów
ostrzegawczo-alarmowych
na Górnym
Śląsku
Jarosław
Dobrzelewski
Wojny
między
Tanzanią i
Ugandą (1972,
1978-1979)
Maciej
Maciejak
Wojna na
Kaukazie
Północnym.
Ostatnia walka
Husajna
Gakajewa – 24
stycznia 2013
roku
Krzysztof
Kubiak
Michiel de
Ruyter, albo
Admirał
(recenzja)
Recenzje książek (oprac. P. Sz. Skworoda)
red. nauk.
P. Benkena i
J. Słowiaka
"Studia
nad wojnami w
Indochinach
tom V"
ISBN
978-83-65982-65-0
168 str.
155x214 mm
Okładka
miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
(Przemysław
Benken)
Eseje
Przemysław
Benken
(Instytut
Pamięci
Narodowej)
Wietnam –
najbardziej
niezrozumiały
konflikt
powojennego
świata
Radosław
Szewczyk
(Archiwum
Wojskowe w
Oleśnicy)
Wietnamskie
muzea wojskowe
– subiektywne
spojrzenie
Studia
Krzysztof
Kubiak
(Uniwersytet
Jana
Kochanowskiego
w Kielcach)
Operacja
Passage to
Freedom, albo
amerykańskie
wsparcie
wietnamskiego
głosowania
nogami
Przemysław
Benken
(Instytut
Pamięci
Narodowej)
Między
Moskwą a
Pekinem –
Demokratyczna
Republika
Wietnamu wobec
konfliktu
chińsko-sowieckiego
w latach
1966–1968.
Perspektywa
attachatu
wojskowego
przy
Ambasadzie
Polskiej
Rzeczpospolitej
Ludowej w
Hanoi
Jarema Słowiak
(Uniwersytet
Jagielloński)
Działalność
polskiego
wywiadu
wojskowego w
ramach
Międzynarodowej
Komisji
Nadzoru i
Kontroli w
Wietnamie
Recenzje
Piotr
Ostaszewski
(Szkoła Główna
Handlowa)
The Lost
Mandate of
Heaven, the
American
betrayal of
Ngo Dinh Diem,
President of
Vietnam – book
review
Informacje o
Autorach
O
książce:
Niniejszym
oddajemy do
rąk
Czytelników
piąty tom Studiów
nad wojnami w
Indochinach.
Składa się on
z dwóch
esejów, trzech
artykułów oraz
recenzji.
Pierwszy z
esejów
poświęcono na
omówienie
przebiegu
konfliktu w
Indochinach w
XX wieku ze
szczególnym
uwzględnieniem
lat
sześćdziesiątych
i
siedemdziesiątych.
W drugim eseju
ukazano
współczesną
wietnamską
politykę
historyczną
dotyczącą II
wojny
indochińskiej
na podstawie
obserwacji
poczynionych w
trakcie wizyt
w szeregu
placówek
muzealnych.
Dział studiów
otworzył
artykuł
traktujący o
morskiej
operacji
przemieszczenia
ludności Passage
to Freedom
przeprowadzonej
w następstwie
Układów
Genewskich.
Kolejny tekst
dotyczył
skomplikowanych
relacji w
trójkącie
Hanoi–Moskwa–Pekin
w przełomowym
okresie II
wojny
indochińskiej
badanych na
podstawie
materiałów
przesyłanych
do Warszawy
przez Attachat
Wojskowy przy
Ambasadzie
Polskiej
Rzeczpospolitej
Ludowej w
Hanoi. Trzeci
artykuł,
analizował
działalność
polskiego
wywiadu
wojskowego w
ramach
Międzynarodowej
Komisji
Nadzoru i
Kontroli w
Wietnamie.
Ukazano w nim
szereg
interesujących,
jak również
szerzej dotąd
nieznanych
faktów. Tom
zamyka
recenzja
książki
Geoffrey’a
Shawa The
Lost Mandate
of Heaven, the
American
betrayal of
Ngo Dinh Diem,
President of
Vietnam.
Życzymy miłej
lektury.
(ze Wstępu)
Zdarzają
się w obiegu
naukowym
mizerne
publikacje,
które napawają
czytelników
abominacją – w
wypadku
recenzowanego
dzieła jest
jednak
odwrotnie. Ze
wszech miar
warto polecić
niniejszą
pracę,
ponieważ wnosi
nowe ustalenia
do stanu badań
odnośnie wojen
w Indochinach.
[…] Twórcy
tekstów
wykazali się
erudycją i
akrybicznym
podejściem do
analizowanych
problemów, co
gwarantuje
pełne
zaspokojenie
ciekawości i
głodu wiedzy u
każdego
bibliofila,
zwłaszcza
zainteresowanego
historią
wojskowości i
naukami o
polityce.
(z recenzji
wydawniczej
dr. Arkadiusza
Krawcewicza)
Remigiusz
Gogosz
"Od
Ziemi Świętej
do ziemi
Prusów. Książę
Henryk
Sandomierski
jako ideał
krzyżowca"
ISBN
978-83-65982-64-3
149 str.
155x214 mm
Okładka
miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
I Pierwsze
lata życia
Henryka
Sandomierskiego
II Henryk
Sandomierski
uczestnikiem
II krucjaty w
1147 roku?
III Rok 1154 –
pielgrzymka
Henryka
Sandomierskiego
do Ziemi
Świętej
IV Fundacja
dla joannitów
w Zagości
V Pomniejsze
fundacje
Henryka
Sandomierskiego
oraz
działalność po
1149 roku
VI Odblaski
Ziemi Świętej
VII Wyprawa
przeciwko
Prusom w 1166
roku i śmierć
Henryka
Sandomierskiego
Zakończenie
Aneksy
Wykaz skrótów
Bibliografia
O
książce:
Postać Henryka Sandomierskiego, jednego z młodszych synów Bolesława Krzywoustego, nie wzbudzała nigdy wielkiego zainteresowania mediewistów. Pozostający w cieniu, nie angażujący się w wielkie konflikty polityczne rozgrywające się między jego starszymi braćmi, pojawiał się epizodycznie w pracach poświęconych testamentowi Bolesława Krzywoustego i biografiach swych bardziej ambitnych i łaknących władzy braci. Nie sprzyjał także badaczom zainteresowanym tematem stan źródeł – rozproszone, nierzadko bardzo lakoniczne wzmianki o życiu i działalności Henryka, często zawierające bałamutne informacje i błędną chronologie wydarzeń. Przed kilku laty Agnieszka Teterycz-Puzio opublikowała biografię obejmującą całokształt życia i działalności sandomierskiego księcia, Remigiusz Gogosz poszedł inną drogą i skupił się w swej pracy na zagadnieniu związków Henryka z ideologią i ruchem krucjatowym. Autor sięgnął do nielicznych źródeł z epoki, kronik polskich – Wincentego zw. Kadłubkiem i Jana Długosza, lecz również do tekstów obcych, pochodzących z terenów Niemiec, Francji czy Cesarstwa Bizantyjskiego. Wykorzystał także w bardzo szerokim zakresie obszerną literaturę przedmiotu.... (z recenzji prof. M. Kwietnia)
O
autorze:
Remigiusz
Gogosz ur.
w 1986 r. w
Jaśle.
Absolwent
Instytutu
Historii
Uniwersytetu
Rzeszowskiego,
gdzie w roku
2016 uzyskał
stopień
doktora nauk
humanistycznych.
Stypendysta
Ministra
Edukacji
Islandii w
latach
2011/2012.
Zajmuje się
dziejami
średniowiecza
Polski i
Skandynawii.
Podejmuje
tematy
związane z
wikingami,
sagami,
krucjatami,
wczesnym
średniowieczem
Polski oraz
gender
studies. Jest
uczestnikiem
projektu
grantowego
Narodowego
Programu
Rozwoju
Humanistyki
mającego na
celu
przetłumaczenie
norweskiej
kroniki
Heimskringla
Snorriego
Sturlusona na
język polski.
Jakub
Juszyński
"Etos
łucznika w
starożytnej
Europie"
ISBN
978-83-65982-61-2
56 str.
163x235 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
Prehistoryczno-heroiczne
początki
Łucznicy w Iliadzie
Łuk Odyseusza
Scytowie
Łucznicy w Eneidzie
Złoty Łuk
z Jakuszowic
Bibliografia
O
książce:
Łuk Odyseusza
należy do
najbardziej
znanych
elementów
świata Homera.
Łucznikiem był
także
Herakles. Z
łucznictwem
kojarzeni też
są dziś
Scytowie oraz
ci, którzy
brali czynny
udział w
przemianach
kończących
starożytność –
Hunowie.
Książka ta
przedstawia
pozycję
słynnych
łuczników
starożytności
w ówczesnej
kulturze.
Przedstawienie
przez Homera
Odyseusza jako
posługującego
się łukiem nie
mogło być
przypadkowe,
lecz stanowiło
ono wynik
oddziaływania
etosu łucznika
w Grecji
archaicznej i
późniejszej, w
czasach
domniemanego
życia autora
eposów.
Pozycja
łucznika w
ówczesnej
kulturze
przebija
między
wierszami Iliady
i Odysei.
Podobnie
wygląda
podejście
starożytnych
Greków do
kultu samego
łuku, a nawet
materiału, z
którego jest
on wykonany.
Ważne jest tu
podkreślenie
przebijającego
u Homera echa
etosu łucznika
prehistorycznego,
używającego
łuku
refleksyjnego
w walce o byt.
Ostatni
rozdział
książki omawia
znalezisko Złotego
Łuku z
Jakuszowic.
Sprawa ta
skupia w sobie
wątek polski,
etos łucznika
w
starożytności
i koczownicze
jubilerstwo.
Podsumowuje
też przemiany
polityczne,
kulturowe i
inne, które
zaszły w
Europie w
wyniku
wędrówki ludów
i u końca
czasów
starożytnych...
O
autorze:
Jakub
Juszyński
(1988),
historyk,
zajmuje się
rekonstrukcją
historyczną
Scytów i
średniowiecznych
Węgier.
Publikuje w
„De re
militari”,
„Mówią Wieki”
i „Pruthenii”.
Grzegorz
Szymborski
"Działania
zbrojne w
Rzeczypospolitej
podczas
interwencji
rosyjskiej
1764 roku"
ISBN
978-83-65982-63-6
470 str.
145x205 mm
Mapy: 8
Okładka miękka ze skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Słowo
od autora
I Saskie
ostatki.
Stronnictwa
polityczne w
Rzeczypospolitej
i ich
zagraniczni
protektorzy
w przeddzień
rozgrywki o
polski tron
II Państwa
ościenne wobec
polskiego
bezkrólewia
III Chaos
przedkonwokacyjny
IV Interwencja
rosyjska
V Odwrót
hetmana.
Działania
wojenne w
Koronie w maju
i czerwcu 1764
roku
VI Kampania
litewska
księcia Karola
Stanisława
Radziwiłła
VII Próba
aktywizacji
ruchu
konfederackiego
i pacyfikacja
kraju
Koniec czy
początek?
Aneksy
Bibliografia
Spis map i
schematów
Indeks osobowy
Streszczenie
Summary
Резюме
O
książce:
Wydarzenia
1764 roku
znane są nam
przede
wszystkim
dzięki
reformom
zwycięskiego
stronnictwa
„Familii”
Czartoryskich.
Sielankowy
obraz zgodnej
elekcji
ostatniego
polskiego
króla zakłóca
co najwyżej
obecność wojsk
rosyjskich na
polach
warszawskiej
Woli. Autor
niniejszej
pracy stara
się przestawić
długie
miesiące
bezkrólewia, w
czasie których
doszło do
walki o
zachowanie
dotychczasowego
porządku
ustrojowego w
Rzeczypospolitej.
Jaką rolę
odegrał w
działaniach
zbrojnych
Tatar Józef
Bielak? W
jakich
okolicznościach
mieszkańcy
Brzozowa
napadli u
podnóży Karpat
na rosyjski
oddział? Jak
sprawiła się w
boju
zachwalana
milicja Karola
Stanisława
Radziwiłła?
O
autorze:
Grzegorz
Szymborski
ur. w 1995
roku w
Olsztynie.
Absolwent
prawa na
Uniwersytecie
Warszawskim
oraz Kolegium
Europejskiego
w Natolinie,
od wielu lat
zafascynowany
historią
nowożytną, w
szczególności
czasami
saskimi.
Publikował dla
miesięczników
historycznych
„Historia Bez
Cenzury” i
„wSieci
Historii”,
obecnie pisze
dla „Więzi”,
„Przeglądu
Bałtyckiego”
oraz „New
Eastern
Europe”. Autor
powieści
historycznej Wolność
niejedno ma
imię
(2013) oraz
monografii
popularnonaukowej
Wyprawa
Fryderyka
Augusta I do
Inflant
1700–1701 w
świetle wojny
domowej na
Litwie
(2015).
Przyszłość
wiąże z piórem
i dziedzictwem
Rzeczypospolitej
szlacheckiej.
Łukasz
Kowalewski
"Wojna
o Kuwejt
1990–1991.
Przyczyny,
przebieg
oraz
konsekwencje
cz. 1"
ISBN
978-83-65982-62-9
276 str.
145x205 mm
Mapy: 10
Okładka miękka ze skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Uwagi
wstępne
I Droga do
wojny. Lata
1988–1990
II Inwazja na
Kuwejt,
okupacja oraz
irackie
przygotowania
do odparcia
koalicji. 2
sierpnia 1990
– 16 stycznia
1991
III Budowanie
koalicji
antyirackiej
O
książce:
Rozpoczęta 2
sierpnia 1990
roku iracką
inwazją, a
zakończona 3
marca 1991
roku
podpisaniem
zawieszenia
broni w
Safwan, wojna
o wyzwolenie
Kuwejtu była
bezprecedensowa
w dziejach
konfliktów
zbrojnych. Z
militarnego
punku widzenia
była to jedna
z najbardziej
analizowanych
kampanii
wojskowych we
współczesnej
historii.
Wojna ta
stanowiła
moment zwrotny
w historii
wojen i
wojskowości
porównywalny z
wynalezieniem
prochu
strzelniczego
lub
wprowadzeniem
broni
wytworzonej z
metalu. Był to
konflikt
zwiastujący
nową erę, w
której
wysokiej
jakości
technologia
wyparła
tradycyjny
przemysłowy
model
prowadzenia
działań
wojennych.
Była to wojna,
w której jedna
strona miała
wyraźny obraz
wydarzeń, a
druga była
niemal
całkowicie
głucha, niema
i ślepa. Ponad
milion ludzi
stanęło do
walki po obu
stronach, ale
tylko jedna
strona
poniosła
ciężkie
straty. Sama
walka była
krótka,
gwałtowna i
jednostronna,
a niespotykana
dotąd
precyzja,
efektywność i
siła rażenia
wojsk
koalicji, a
zwłaszcza
armii
amerykańskiej
bardzo
zaskoczyła
obserwatorów.
Była to
również
pierwsza wojna
w historii,
gdzie to siły
powietrzne a
nie lądowe,
odegrały rolę
pierwszoplanową,
choć
niedecydującą.
Warto
podkreślić, że
wojna kuwejcka
była też
ostatnim
starciem
zimnej wojny i
jak do tej
pory także
ostatnią wojną
konwencjonalną
na dużą skalę,
w której
dominował
jeszcze sposób
prowadzenia
działań
wypracowany na
polach bitew
drugiej wojny
światowej.
Zwiastowała
ona też
początek końca
okresu
masowych armii
z poboru,
które zaczęły
stopniowo
tracić na
znaczeniu na
rzecz sił
zbrojnych
złożonych z
profesjonalistów...
O
autorze:
Łukasz
Kowalewski
(1980) we
wrześniu 2014
roku uzyskał
tytuł doktora
nauk
historycznych
(Uniwersytet
Gdański).
Specjalizuje
się w historii
najnowszej
powszechnej. W
swoim dorobku
ma ponad 20
publikacji
naukowych i
popularnonaukowych,
w tym jedną
translatorską.
Zainteresowanie
badawcze
dotyczą
głównie
historii
militarnej
Iraku w XX
wieku. Oprócz
tego w kręgu
jego
zainteresowań
są również
konflikty w
Afryce
Południowej,
libijskie
interwencje w
Afryce,
brytyjskie
operacje
wojskowe w
krajach
arabskich w
latach
1914-2003 oraz
działania
polskiego
wywiadu w XVII
wieku.
Ostatnio w
centrum jego
zainteresowań
znalazł się
rozwój sportu
robotniczego w
Stoczni
Gdańskiej w
latach
1945–1956.
Tomasz
Rogacki
"1812.
Na skrzydłach
Wielkiej Armii
(2).
VII K, K
Schwarzenberga,
Polacy, D.
Durutte,
oddziały
marszowe"
ISBN
978-83-65982-60-5
120 str.
163x235 mm
Mapy: 24
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
I Początek
kampanii (1
kwietnia – 7
sierpnia 1812)
II Okres
inicjatywy
Schwarzenberga
(8 sierpnia –
4 września)
III Nadejście
Cziczagowa i
rosyjska
kontrofensywa
IV Ostatni
manewr
zaczepny
Schwarzenberga.
Odwrót za Bug
V Operacje 17.
dywizji
Dąbrowskiego,
oddziałów
marszowych i
grupy
Kosseckiego
VI Ocena
Aneksy
Bibliografia
Spis map i
szkiców
O
książce:
Dowodów na to,
że Austriacy
działali
wyjątkowo
opieszale jest
aż nadto, ale
chyba
najbardziej
wymowna jest
treść listu H.
Czeczota do A.
ks. Sapiehy:
Wszędzie,
gdzie tylko to
wojsko
przechodziło
lub niejaki
czas
mieszkało,
dało się
poznać, iż się
bić z
Rosjanami nie
chce, lecz
owszem wspólny
interes z nimi
popierać
bliżej się
uważa w
potrzebie. Tak
powszechnie
mówią: i ja
sam, nocując w
obozie
Frimonta,
przeświadczyłem
się osobiście,
wielu
znalazłem,
którzy mówią
nieco po
polsku, wielu
zaś takich, z
którymi przez
łaciński język
mogłem się
porozumieć.
Dla
doświadczenia
powszechnej
ich opinii
pierwszy
zacząłem niby
narzekać na
teraźniejsze
zmiany
krajowe, dając
im niby
poznać, iż rad
bym, jakoby
znów pod
panowanie
rosyjskie
zwrócić się.
Jakowe moje
mniemanie
postrzegłem,
iż jest zgodne
z ich chęcią i
otwarcie mnie
powiedzieli,
iż się bić z
Moskalami nie
mają o co. Nie
wiem, czy tak
postępują, jak
mówią, w
pińskim
jednakowoż
powiecie
zapewniają, iż
cały czas
Austriacy
stali
bezczynnie
pomimo to, iż
dokładne o
obrotach
rosyjskich
mieli
doniesienie...
O
autorze:
Tomasz
Rogacki
(XII 1959).
Inspektor w
Urzędzie
Miasta i Gminy
w Nakle nad
Notecią.
Członek
założyciel
Nakielskiego
Bractwa
Kurkowego.
Znawca białej
broni i
falerystyki,
czym parał się
przez wiele
lat. Od
szeregu lat
zgłębia też
tajniki
biblistyki. Z
zawodu
menedżer
kultury (UAM
Poznań). Autor
ponad 30
książek,
głównie
dotyczących
epoki
napoleońskiej.
Nieobce są mu
inne
przestrzenie
historyczne.
Obecna książka
to drugi tom
operacji na
skrzydłach
Wielkiej Armii
– tym razem na
południowym
teatrze
działań
wojennych.
Albert
Wijuk
Kojałowicz
"Wojna
przeciwko
Kozakom
Zaporoskim
w latach
1648 i 1649
przez Alberta
Wijuk
Kojałowicza.
Tłumaczenie z
rękopisu
łacińskiego z
Archiwum
ks.ks.
Radziwiłłów w
Nieświerzu
Edward
Kotłubaj"
ISBN
978-83-65982-59-9
66 str.
155x214 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Od
redakcji
Wojna
przeciwko
Kozakom
Zaporoskim w
latach 1648 i
1649 przez
Alberta Wijuk
Kojałowicza.
O rebellii
miasta Pińska
i uskromieniu
jej 1648 roku
Diariusz
działań
wojennych na
Litwie od 30
stycznia 1649
roku
O
autorze:
Wojciech
Wijuk
Kojałowicz
herbu
Kościesza
Odmieniona,
urodził się
w 1609 roku
w Kownie,
w mieszczańsko-szlacheckiej
rodzinie.
Wszechstronnie
wykształcony
historyk
i teolog,
jezuita.
Studiował
retorykę,
teologię,
filozofię. Na
Akademii
Wileńskiej
wykładał
logikę,
fizykę,
metafizykę
i etykę. Wraz
z braćmi
wstąpił do
zakonu
jezuitów.
Powołał
w Kownie
kolegium. Na
ten cel
przeznaczył
wraz ze swoimi
braćmi
Kazimierzem
i Piotrem
odziedziczoną
kamienicę
w Kownie
i podmiejski
folwark.
Jesienią 1655
roku został
wysłany na
kongregację
zakonu do
Rzymu. Po
rocznym
pobycie
w stolicy
Piotrowej
powrócił do
kraju. Gdzie
pełnił funkcje
kaznodziei,
cenzora ksiąg
i doradcy
biskupów.
W 1653 roku
został
rektorem
Akademii
Wileńskiej.
Znany ze
szczególnego
talentu do
dyskusji.
Zmarł
w Warszawie
podczas zarazy
16
października
1677 roku.
W jego dorobku
znajdują się:
„Wielki
Herbarz
Litewski”, pt.
„Herbarz
rycerstwa
Wielkiego
Księstwa
Litewskiego”
tj. Compendium
(1659) oraz
Nomenclator
(1656),
„Historia
Lithuania”
(1669),
„O rzeczach do
wiary
należących.
Rozmowy
teologa
z różnymi
wiary
prawdziwej
przeciwnikami”
(1671),
„Miscellanea
rerum ad
statum
ecclesiasticum
in Magno
Lithuaniae
Ducatu
pertinentia”
(1650; synteza
dziejów
i współczesności
chrześcijaństwa
na Litwie)
oraz ok. 30
innych,
pomniejszych
dzieł, w tym:
„De rebus anno
1648 et 1649
contra
Zaporovios
cosacum
gestis” wydane
w Wilnie
w 1651 roku,
którego
pierwsza
część:
„Copiarum
magni ducatus
Lituaniae
adversus
Zaporovianos
cosacos anno
1648 et 1649
gesta
campendiario
narrata”
oddajemy do
rąk
Czytelnika,
przetłumaczoną
na język
polski przez
Edwarda
Kotłubaja
(1822-1879),
polskiego
historyka
i inżyniera.
Bolesław
Waligóra
"Bój
pod
Radzyminem"
ISBN
978-83-65982-58-2
68 str.
163x235 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
I
Przygotowania
do obrony w
trójkącie
Modlin –
Zegrze –
Warszawa
II Przedmoście
Warszawy w
ramach planu
Naczelnego
Wodza z dnia 6
sierpnia 1920
r.
III
Organizacja
obrony 11.
dywizji
piechoty
IV Artyleria
trójkąta
Modlin –
Zegrze –
Warszawa
V Ogólne
położenie
nieprzyjaciela
VI Nawiązanie
styczności z
nieprzyjacielem
VII Bój
wstępny pod
Radzyminem w
dniu 13.VIII
VIII
Wprowadzenie
do boju pod
Radzyminem
odwodu armii
(1.
litewsko-białoruskiej
dywizji)
IX
Przeciwnatarcie
w dniu 14.VIII
X Bój pod
Ossowem
XI Rezultat
walk w dniu 14
sierpnia
XII
Wprowadzenie
do boju pod
Radzyminem 10.
dywizji
piechoty
XIII
Zatrzymanie
natarcia 10.
dywizji
piechoty
XIV
Przeciwnatarcie
1.
litewsko-białoruskiej
dywizji w dniu
15.VIII
XV Marsz XIX
brygady na
Mokre
XVI
Zarządzenia
gen.
Żeligowskiego
do głównego
natarcia i
przebieg
zdarzeń
XVII Walki w
dniu 16
sierpnia.
Osiągnięcie I
pozycji
przedmościa
XVIII Uwagi
końcowe
Bibliografia
Spis szkiców
O
książce:
Rano dnia
13.VIII na
odcinku 46.
p.p.
rozpoczęła
atak 21.
dywizja
sowiecka,
która, nie
uprzedzając o
tym oddziałów
27. dywizji,
natarła na
odcinku od
Mokrego do
Kraszewa. Pod
naciskiem
nieprzyjaciela
placówki 46.
p.p. cofnęły
się, przy czym
przeciwnik
wdarł się
przez most pod
Zawadami na
pozycję II
batalionu 46.
p.p. oraz na
pozycję
głównego oporu
I batalionu
46. p.p.
naprzeciw
Kraszewa.
Wykonywając
poprzednie
instrukcje,
które żądały
bezwzględnie
utrzymania
linii
czuwania,
dowódca pułku
rozkazał
odebranie ich
z powrotem. Te
drobne
starcia, które
trwały od
rana,
przeobraziły
się przed
południem w
większe walki,
zwłaszcza przy
odbieraniu
pozycji
naprzeciw
Zawad. Padło
kilku zabitych
i kilkunastu
rannych i
ostatecznie
nieprzyjaciela
wyrzucono,
lecz linii
placówek
całkowicie nie
odebrano.
Tak zakończyło
się pierwsze
natarcie 21.
dywizji
sowieckiej. W
toku tych
działań
odczuto w 46.
pułku przykry
zawód: przed
bojem
zapowiedziano
w rozkazach,
że artyleria
jest silna i
rozwinie
potężny ogień,
a tymczasem
okazało się,
że
nieprzyjaciel
więcej
strzelał, niż
nasza
artyleria.
Podobnie było
na odcinku 48.
p.p. ...
O
autorze:
Bolesław
Andrzej
Waligóra
(ur. 9.9.1898
w Krakowie,
zm. 1.11.1940
w Londynie) –
major piechoty
Wojska
Polskiego,
kawaler Orderu
Virtuti
Militari. Jako
żołnierz
Związku
Strzeleckiego,
Legionów
Polskich i
Wojska
Polskiego brał
udział w
walkach w
Karpatach, na
Wołyniu, w
odsieczy Lwowa
oraz wojnie
polsko-bolszewickiej.
Był referentem
Wojskowego
Biura
Historycznego,
kustoszem a
następnie
szefem
Archiwum
Wojskowego i
kierownikiem
Archiwum
Sztabu
Naczelnego
Wodza.
Uznawany za
pioniera
polskiej
archiwistyki
wojskowej.
Jest patronem
Centralnego
Archiwum
Wojskowego w
Warszawie.
Autor wielu
książek o
tematyce
wojskowej.
Prezentowana
pozycja
zawiera opis
działań
zbrojnych
toczących się
podczas bitwy
warszawskiej
pomiędzy 13 a
16 sierpnia
1920 roku.
Wiktor
Czermak
"Przeprawa
Czarnieckiego
na wyspę
Alsen"
ISBN
978-83-65982-57-5
72 str.
163x235 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Od
Redakcji
Przedmowa
Bibliografia
I Zamach
Karola Gustawa
na Danię.
Pomoc
sprzymierzonych
II Przeprawa
na wyspę
III Dalsze
walki na
wyspie.
Zajęcie
Sonderburga
IV Oblężenie i
kapitulacja
Norburga.
Zajęcie całej
wyspy
Zakończenie
Aneksy
O
książce:
Oddawana w
ręce
Czytelnika
praca stanowi
reedycję
książki
napisanej
przez
profesora
Uniwersytetu
Jagiellońskiego
Wiktora
Czermaka w
1884 roku.
Monografia
została oparta
na bogatym
materiale
źródłowym,
zgromadzonym w
trakcie
przeprowadzonych
przez Autora
kwerend.
Rozpalająca
wyobraźnię już
ówczesnych,
ekspedycja
Stefana
Czarnieckiego
do Danii była
jednym z
epizodów
„potopu
szwedzkiego”.
Prezentowana
książka
opisuje
pierwszy etap
walk w Danii –
przeprawę na
wyspę Alsen
(Als).
Czarniecki
obrawszy sobie
za kwaterę
miejscowość
Haderslev,
rozpoczął
kampanię,
której
fragment
upamiętniony
został w
naszym hymnie
i odnosi się
właśnie do
przeprawy na
wskazaną wyspę
oraz zdobycia
Sønderborga.
Po zajęciu
wyspy wojska
polskie
rozpoczęły
dalszy pochód
w głąb
północnej
Jutlandii,
oczyszczając
zajmowane
tereny z
garnizonów
szwedzkich...
O
autorze:
Wiktor
Czermak
(1863–1913) –
historyk,
profesor
Uniwersytetu
Jagiellońskiego.
W latach
1882–1887
studiował
historię na
Uniwersytecie
Lwowskim, pod
kierunkiem
Ksawerego
Liske. W 1887
roku obronił
doktorat.
Prowadził
badania
archiwalne w
Berlinie,
Rzymie i
Wenecji. W
1889 obronił
pracę
habilitacyjną.
Kierował
Katedrą
Historii
Powszechnej
UJ, następnie
Katedrą
Historii
Austrii oraz
Katedrą
Historii
Polski. W 1906
roku został
profesorem
zwyczajnym.
Był członkiem
Akademii
Umiejętności.
Zajmował się
dziejami
powszechnymi i
Polski w XVII
wieku. Jego
najważniejsze
prace to
m.in.:
Szczęśliwy
rok. Sprawa
Lubomirskiego
w 1664 roku,
Dzieje wojny
moskiewsko-polskiej,
Ostatnie lata
Jana
Kazimierza,
Plany wojny
tureckiej
Władysława IV.
Marcin
Suchacki
"Od
Nowej Francji
do Łopuszna
1752–1915"
ISBN
978-83-65982-56-8
96 str.
163x235 mm
Mapy: 5
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
I Wojna o Nową
Francję
1752–1763
II Chickamauga
1863: ostatnie
wielkie
zwycięstwo
Stanów
Skonfederowanych
III Obchody
austriackich
świąt
wojskowych w
Galicji w
dobie
konstytucyjnej
(1867–1914)
IV Łopuszno
1914–1915:
zapomniane
boje I wojny
światowej w
zarysie
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Główne siły
niemieckie,
prące w
kierunku
Łopuszna,
nadeszły od
południa,
czyli ze
zdobytego 18
grudnia
Małogoszcza, i
południowego
wschodu, tj. z
opanowanego
tego samego
dnia
Krasocina.
Dotychczasowe
powodzenia
dodawały
Germanom
pewności
siebie. W
bojach
krasocińskich
jeden tylko 6
regiment
piechoty
landwery wziął
w niewolę
blisko 1 000
Moskali, a
pośród nich
dowódcę 186
asłanduskiego
pułku
piechoty. Na
dzień 30
grudnia 1914
roku
zaplanowano
decydujące
natarcie na
pozycje
rosyjskiej 47
dywizji
piechoty,
ciągnące się
wokół Łopuszna
i wzdłuż szosy
łączącej tę
osadę z
Małogoszczem.
18 brygada
piechoty
landwery
otrzymała
zadanie
zwinięcia
carskiej
obrony wzdłuż
wspomnianej
drogi, lecz
jej natarcie –
wyprowadzone z
miejscowości
Gnieździska –
utknęło w
okolicach wsi
Michala Góra,
gdzie idący w
przedzie 46
regiment
infanterii
landwery,
złożony
głównie z
Wielkopolan,
postradał w
sumie 370
żołnierzy na
czele z rannym
podpułkownikiem
Langenthalem.
Lepiej
powiodło się
zrazu siłom
uderzającym na
Łopuszno z
kierunku
Krasocina...
O
autorze:
Marcin
Suchacki –
ur. w 1979 r.
historyk i
pisarz,
wychowanek II
LO im. Jana
Śniadeckiego w
Kielcach,
absolwent
Uniwersytetu
Jagiellońskiego.
Od siedmiu lat
publikuje w
Naszym
Wydawnictwie,
tym razem
przekazując w
ręce
czytelnika
zbiór
poprawionych i
uzupełnionych
trzech
artykułów,
które w latach
ubiegłych
ukazały się na
łamach
periodyku „De
Re Militari”.
Zbiór ten
został
wzbogacony o
nigdzie dotąd
niepublikowany
tekst
poświęcony
bojom o jego
rodzinne
Łopuszno w
dobie I wojny
światowej.
Marcin
Ochman
"Polski
korpus
inżynierów
wojskowych
w latach
1807–1831"
ISBN
978-83-65982-55-1
540 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
I Korpusy
inżynierów
wojskowych w
XVIII wieku w
Polsce i
Europie
II Korpus
inżynierów
armii Księstwa
Warszawskiego
III Korpus
inżynierów
wojskowych
okresu
Królestwa
Polskiego w
latach
1815-1831
Zakończenie
Załączniki
Biogramy
Bibliografia
O
książce:
Celem
niniejszego
dzieła jest
przedstawienie
polskiej
inżynierii
wojskowej w
latach
1800-1831, jej
organizacji,
liczebności,
zaopatrzenia i
składu
osobowego. To
wszystko
stanowi punkt
wyjścia do
omówienia prac
inżynieryjnych,
zarówno w
czasach
pokojowych jak
i wojennych, a
były one
niezwykle
różnorodne i
intensywne. Od
robót typowo
wojskowych –
wznoszenia
twierdz,
budowy mostów
polowych
udziału w
oblężeniach –
po cywilną
kartografię,
demarkację
granic,
architekturę i
budownictwo.
Czytelnika z
pewnością
zainteresuje
próba
odpowiedzi na
pytanie, kim
byli
oficerowie i
żołnierze
wojsk
inżynieryjnych:
gdzie się
urodzili, jak
byli
wykształceni,
jak wyglądały
ich kariery i
życie
prywatne.
Podjęta
została
również próba
ustalenia ich
poglądów
politycznych,
co udało się
niestety tylko
fragmentarycznie.
Analiza tak
różnorodnych
elementów
miała na celu
ustalenie, czy
istniały
charakterystyczne
cechy
wyróżniające
inżynierię
jako rodzaj
wojsk.
Aby ułatwić
właściwą ocenę
niełatwej
przecież
materii, w
rozbudowanym
wstępie
przedstawiona
została
historia
inżynierii
najważniejszych
państw
europejskich;
Korpus
Inżynierów
Rzeczpospolitej
Obojga Narodów
od narodzin w
epoce saskiej
po powstanie
kościuszkowskie,
oraz może
niezbyt
efektowne, ale
ważne dla
całości obrazu
działania
inżynieryjne
Legionów
Polskich i
Polaków w
służbie
Francji...
O
autorze:
Marcin
Ochman
(1969) pracuje
i mieszka w
Warszawie.
Ukończył
politologię na
Uniwersytecie
Warszawskim,
na którym w
2018 r.
obronił
doktorat. Od
1999 roku
pracuje w
Muzeum Wojska
Polskiego.
Specjalizuje
się w historii
XIX wieku,
technice i
inżynierii
wojskowej oraz
w dziedzinie
bezpieczeństwa
militarnego. W
swym dorobku
posiada ponad
30 artykułów
naukowych i
popularyzatorskich
oraz kilka
książek, wśród
nich
monografię
pistoletu wz.
35 „Vis”
(współautor).
Konsultant z
dziedziny
historyczno-wojskowej
projektów
multimedialnych
i filmowych.
Współpracuje z
Ośrodkiem
Studiów Epoki
Napoleońskiej
przy Akademii
Humanistycznej
w Pułtusku.
Mariusz
Samp
"Praga
1004.
Największa
klęska
Bolesława
Chrobrego"
ISBN
978-83-65982-54-4
95 str.
163x235 mm
Mapy: 5
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
I Wojskowość
polska w
czasach
Bolesława
Chrobrego –
zarys
problematyki
II Polityczne
i wojskowe
stosunki
polsko-niemieckie
na początku XI
wieku
III Opanowanie
Czech przez
Bolesława
Chrobrego
IV Wyparcie
wojsk polskich
z Pragi i
Czech w 1004
roku
V Dalsze walki
polsko-niemieckie
Zakończenie
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Na pierwszych
latach rządów
Bolesława
Chrobrego
zaciążyła
klęska, jakiej
doznał on w
1004 roku.
Wtedy to
przeciwko
spadkobiercy
Mieszka I
ruszyła wielka
wyprawa króla
niemieckiego
Henryka II
(1002-1024).
Teatrem
działań
wojennych
stały się
wówczas
Czechy,
rządzone przez
polskiego
Bolesława,
któremu udało
się w
sprzyjających
okolicznościach
opanować Pragę
i objąć tutaj
rządy. Na
temat kampanii
czeskiej
rozpisywano
się już nieraz
w polskiej,
niemieckiej
oraz czeskiej
historiografii.
Nie ukazała
się jednak jak
na razie
całościowa
monografia,
opisująca te
wydarzenia pod
kątem
historyczno-militarnym.
Lukę tę będzie
starała się
wypełnić
niniejsza
praca.
Najważniejszym
zadaniem,
przed którym
stanął autor
tego
opracowania,
będzie próba
omówienia
przebiegu
wojny z 1004
r. Dołożono
też starań,
aby
odpowiedzieć
na pytanie, z
czego wynikała
klęska
poniesiona
wówczas przez
polskiego
wodza.
W celu
znalezienia
odpowiedzi na
nurtujące
autora
niniejszego
studium
pytania,
posłużono się
analizą
dostępnego
materiału
źródłowego.
Najwięcej do
powiedzenia w
tym zakresie
miały przekazy
niemieckie.
Najważniejszym
źródłem jest
tutaj kronika
biskupa
merseburskiego
Thietmara
(1018),
następnie zaś
żywot Henryka
II,
sporządzony
przez biskupa
Utrechtu
Adalbolda.
Informacje obu
dziejopisów
dopełniają
zapiski z
roczników
niemieckich. W
niniejszym
opracowaniu
wyzyskano poza
tym
wiadomości,
pochodzące z
dzieł
późniejszych
autorów. Warto
tu wskazać
przede
wszystkim na
anonimowego
mnicha z
klasztoru w
Nienburgu
Annalistę Saxo
i kanonika
praskiego
Kosmasa (ok.
1045‑1125).
Niekiedy też
odwoływano się
do najstarszej
polskiej
kroniki,
autorstwa
Anonima tzw.
Galla,
zawierającej
podstawowe
informacje o
najstarszych
relacjach
polsko-czeskich...
O
autorze:
Mariusz
Samp
(1990) –
absolwent
historii
wojskowości na
Uniwersytecie
im. Adama
Mickiewicza w
Poznaniu.
Obecnie
doktorant
Akademii
Pomorskiej w
Słupsku.
Historia,
szczególnie
historia
polskiego
średniowiecza,
jest
przedmiotem
jego
zainteresowań
od wczesnych
lat szkolnych.
Publikował
m.in. w
„Przeglądzie
Historyczno-Wojskowym”,
„Studiach z
Dziejów
Polskiej
Historiografii
Wojskowej”,
„Scripta
Historica” i
„Kwartalniku
Bellona”.
Współpracuje
również z
portalem
historycznym
HISTMAG.
Jakub
Juszyński
"Polskie
łucznictwo i
kusznictwo
konne
w X-XVIII
wieku"
ISBN
978-83-65982-53-7
96 str.
163x235 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
I X-XII wiek
II XIII wiek
III XIV-XV
wiek
IV XVI-XVIII
wiek
V Techniki
naciągu
strzały w
Polsce w
X-XVIII wieku
Zakończenie
Bibliografia
O
książce:
Książka jest
odpowiedzią na
wiele pytań,
które od dawna
padają w
temacie
łucznictwa
polskiego.
Jej relatywnie
małe rozmiary
są wynikiem
tego, że
dotyczy ona
wyłącznie
kwestii
pomijanych w
literaturze
przedmiotu –
zwłaszcza
chodzi o
wnioski,
nasuwające się
w wyniku
analizy
znalezisk i
źródeł.
Przedstawiono
tu historię
polskiego
łucznictwa
konnego,
istniejącego
po XVIII wiek.
Zarówno
polskie
łucznictwo
piesze, konne,
jak i samo
jeździectwo
wyróżniało się
na tle
sąsiadów
wschodnich i
zachodnich,
ukazując
rodzime cechy.
W celu
przedstawienia
rdzennych
podstaw
konnego
łucznictwa, w
książce
skupiono się
na jego
średniowiecznej
historii.
Łuki używane w
Polsce
należały nie
tylko do
północnego
łuku
refleksyjnego,
lecz do jego
odmiany
typowej dla
Polski i
krajów
bałtyckich. Od
początku
efektywnie z
niego
korzystano,
używając
technik
naciągu innych
niż na
wschodzie i
zachodzie, za
to takich
samych, jak u
Bałtów i
Węgrów.
Łuk i jego
użycie były
żywym
elementem w
kulturze
polskiej.
Nawet
pierwowzór
śmierci
Podbipięty
stanowiła
ostatnia walka
dwóch polskich
konnych
łuczników,
pozbawionych
koni i
otoczonych
przez Tatarów.
Użyli oni w
niej tylko
łuków.
Brak jednak na
ten temat
opracowań,
które by
zebrały bogaty
materiał
archeologiczny
czy źródłowy.
Wskutek tego,
osoby
zainteresowane
tematem mają
trudności ze
znalezieniem
odpowiedzi na
tak proste
pytania, jak
to, jakich
kołczanów
używano w
Polsce w
średniowieczu...
O
autorze:
Jakub
Juszyński
(1988),
historyk,
pracuje jako
wachmistrz w
Stowarzyszeniu
Jeździeckim
Szarża,
zajmuje się
rekonstrukcją
historyczną
Scytów i
średniowiecznych
Węgier.
Publikuje w
„De re
militari”,
„Mówią Wieki”
i „Pruthenii”.
Jan
Snopkiewicz
"Armia
bawarska
1792–1815 (2).
Działania
wojenne"
ISBN
978-83-65982-51-3
112 str.
163x235 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
IV
Wojny z
rewolucyjne
1792–1800
V Kampania
1805 roku
VI Kampania
1806–1807 roku
VII Wojna z
Austrią –
kampania 1809
roku
VIII Wojna z
Rosją –
kampania 1812
roku
IX Kampania
wiosenna 1813
roku
X Kampania
jesienna 1813
roku
XI Wojna z
Francją –
kampania
1814–1815 roku
Aneks
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Wybuch
rewolucji
francuskiej
w 1789 roku
zaskoczył
przyszłego
króla Bawarii
Maksymiliana
Józefa
w Strasburgu,
gdzie
stacjonował
dowodząc
regimentem
francuskiej
piechoty
„Alsace”. Aby
uniknąć
zagrożenia,
wyjechał wraz
ze swoją
rodziną do
Niemiec. W tym
czasie
zrewoltowane
wojska
francuskie
przygotowywały
się do
ekspansji na
Zachód, która
miała wyzwolić
narody
europejskie
spod jarzma
ancien
regime’u.
Zresztą do
krzewienia
nowych
wolnościowych
idei nie było
potrzeba
licznego
wojska.
W całej
Europie
Zachodniej
wydarzenia we
Francji odbiły
się szerokim
echem. Nie
inaczej było
w Bawarii.
Kryzys
gospodarczy
panujący w tym
kraju
dodatkowo
spotęgował
nastroje
społeczne, tak
dalece, iż
dwór bawarski
obawiał się
otwartych
wystąpień
przeciwko jego
rządom. Do
tych
niekorzystnych
uwarunkowań
doliczyć
należy również
fakt, że
księstwo
Zweibrücken,
które
stanowiło
część
elektoratu
Bawarii,
znajdowało się
tuż przy
granicy
z Francją.
W tych
okolicznościach
objęcie tego
terytorium
działaniami
wojennymi było
jedynie
kwestią
czasu...
O
autorze:
Jan
Snopkiewicz
(1986) –
absolwent
prawa na
Wydziale Prawa
i
Administracji
Uniwersytetu
Łódzkiego.
Autor
artykułów i
książek
poświęconych
armiom państw
niemieckich
okresu wojen
napoleońskich.
Piotr
Borawski,
Tomasz
Borawski
"Wojna
w Abchazji
1992–1993.
Konflikt
gruzińsko-abchaski.
Geneza –
dzieje –
epilog"
ISBN
978-83-65982-52-0
311 str.
145x205 mm
Mapy: 7
Okładka miękka ze skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
I Abchazja w
starożytności
i
średniowieczu
II Abchazja
pod rosyjskim
panowaniem
III Abchazja w
ramach ZSRR
IV Gruzja na
progu
niepodległości
V Burzliwe
początki
niepodległej
Gruzji
VI Zbrojny
konflikt
gruzińsko-abchaski
w latach
1992–1993
VII Abchazja w
latach
1994–2008
VIII Front
abchaski w
wojnie
gruzińsko-rosyjskiej
2008 roku
IX Abchazja po
wojnie
gruzińsko-rosyjskiej
2008 roku
Zakończenie.
Perspektywy
abchaskiej
niepodległości
Aneksy
Spis map i
schematów
Bibliografia
O
książce:
Praca
niniejsza jest
pierwszą w
polskiej
literaturze
historycznej
próbą
całościowego
przedstawienia
zbrojnego
konfliktu
gruzińsko-abchaskiego
z lat
1992-1993.
Omawia nie
tylko sam
przebieg
wojny, ale
również tło
polityczno-etniczne
konfliktu.
Pokazuje
zakulisowe
działania
rosyjskiej
dyplomacji, a
także
rosyjskich
służb
specjalnych
zmierzające do
zachowanie
wpływów na
Zakaukaziu w
momencie
rozpadu
Związku
Radzieckiego.
Książka ta
zapoznaje
polskiego
czytelnika z
Gruzją lat
dziewięćdziesiątych,
gdy państwo to
rozdzierane
było wojną
domową między
obalonym
prezydentem
Zwiadem
Gamsachurdią a
jego następcą
Eduardem
Szewardnadze,
a także
rebeliami
mniejszości
etnicznych
nieoficjalnie
wspieranymi
przez
Federację
Rosyjską.
Autorzy
przedstawiają
wysiłki
prezydenta
Szewardnadzego
do zachowania
niepodległości
Gruzji w
sytuacji,
kiedy to
niewielkie
państwo
kaukaskie,
przy
obojętności
zachodnich
sojuszników
musiało
zmierzyć się w
Abchazji i
Południowej
Osetii z
potęgą
odradzającej
się Rosji...
O
autorach:
Piotr
Borawski
(ur. 1951 r. w
Warszawie),
jest doktorem
nauk
historycznych.
W latach
1991-2019
pracował w
MSZ. W latach
1996-1997 był
przedstawicielem
Ministra SZ RP
w Gruzji ds.
powołania
ambasady
polskiej w
Tbilisi. W
latach
1997-2000 jako
chargé
d’affaires
kierował
Ambasadą RP w
Gruzji. Jego
zainteresowania
naukowe wiążą
się z
kilkunastoletnim
pobytem w Azji
Środkowej,
Rosji i na
Kaukazie.
Koncentrują
się wokół
zagadnień
etniczno-politycznych
i wyznaniowych
państw WNP, a
także wokół
dziejów
Tatarów
zamieszkujących
dawne, polskie
Kresy. Jest
autorem
kilkudziesięciu
artykułów
naukowych oraz
trzech
książek.
Tomasz Borawski (ur. 1987 r. w Warszawie) jest z wykształcenia historykiem i prawnikiem. Jego zainteresowania naukowe wiążą się z kilkunastoletnim pobytem w Azji Środkowej, Rosji, Mołdawii i na Kaukazie. Jest autorem kilku artykułów poświęconych zbrojnemu konfliktowi gruzińsko-abchaskiemu, które ukazały się w takich czasopismach, jak: „Arcana”, „Pro Georgia” i „Biuletyn Bezpieczeństwa Narodowego”.
Paweł
Sz. Skworoda
"Martynów
20 VI 1624.
Pogrom
nieprzyjaciół
wiary
chrześcijańskiej"
ISBN
978-83-65982-50-6
112 str.
163x235 mm
Mapy: 4
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Wstęp
I Taktyka ordy
tatarskiej
II Obrona
Kresów
Południowo-Wschodnich
III Pogrom
tatarski
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Polskie
centrum
zepchnęło
harcowników
tatarskich,
ale ustąpiło
przed szarżą
głównych sił
Kantymira. Na
skrzydłach
ciężką walkę
z ordyńcami
wiedli
kwarciani.
Kiedy wydawało
się, że to
Tatarzy
zostaną panami
pola bitwy,
oto nagle na
obu ich
flankach
z podprowadzonych
blisko
polskich wozów
taborowych
oddano w ich
stronę potężną
salwę z armat,
rusznic
i muszkietów.
Do tego
ostrzału
przyłączyły
się chorągwie
kwarciane, aż
do tej pory
zachowujące
nabitą broń
palną.
Wstrząśnięci
Tatarzy nie
zdążyli nawet
zorientować
się w rozwoju
sytuacji,
a już uderzyli
na nich białą
bronią
kwarciani
i woluntariusze
Chmieleckiego.
Orda
pierzchnęła
w przerażeniu
w stronę
Martynowa,
ponad którym
według
polskich
relacji
z bitwy
z dymów
płonących
domów
uformował się
krzyż ogromny
na niebie.
W tym kierunku
rzuciły się
w pogoń
polskie
chorągwie,
gromiąc w jego
cieniu
tatarskich
wyznawców
Allaha.
Uciekających
Tatarów
ścigano aż do
Dniestru,
gdzie wielu
z nich
z bandoletów,
pistoletów
i łuków
zabito. Być
może to wtedy
Kantymir-murza
był o włos od
śmierci,
której uniknął
jedynie dzięki
poświęceniu
przybocznej
straży.
Jeźdźcy polscy
zdobyli trzy
znaki
tatarskie,
jedynie
chorągiew
sułtańską
zdołali
ordyńcy
ocalić. Nie
był to jednak
koniec walki,
oto Polacy
z oddziałów
Chmieleckiego,
Czarnieckiego,
Łęckiego
i Stefana
Koniecpolskiego
przeprawili
się przez
Dniestr
i odparli
ogniem z broni
palnej
kontrataki
Tatarów nad
rzeką Siwką.
Doszło też do
walk
w Martynowie,
być może
wycięto tam
janczarów, ale
hetman zdążył
przybyć
z głównymi
siłami jazdy
na pomoc
Chmieleckiemu...
O
autorze:
Paweł
Szymon
Skworoda
(1978). Autor
książek o
charakterze
popularnonaukowym:
Warka-Gniezno
1656
(2003), Hammerstein
1627
(2006), Wojny
Rzeczypospolitej
Obojga Narodów
ze Szwecją
(2007),
Wojny w
XVII-wiecznej
Europie. Zarys
problematyki
(2014).
Napisał też
powieść
historyczną Na
skrzydłach mew
poświęconą
lotnikom 317
Wileńskiego
Dywizjonu
Myśliwskiego,
która ma się
ukazać
nakładem
naszego
Wydawnictwa.
Nauczyciel
historii,
wiedzy o
społeczeństwie
i edukacji dla
bezpieczeństwa.
Jego hobby to
turystyka
(szczególnie
Kresy II RP).
Uczestnik
pielgrzymki
polskiej
młodzieży i
nauczycieli na
Polski
Cmentarz
Wojenny w
Bykowni-Kijowie
(tzw. czwarty
cmentarz
katyński) w
2019 roku.
Jan
Snopkiewicz
"Armia
bawarska
1792–1815 (1).
Struktura,
organizacja,
taktyka"
ISBN
978-83-65982-49-0
88 str.
163x235 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Słowo
wstępne
I Struktura i
organizacja
armii
II Taktyka
III Życie
żołnierza
IV
Umundurowanie
Aneksy
O
książce:
Bawaria jest
jednym z
największych i
najbogatszych
landów
Niemiec. Jest
ona zresztą
chyba
najbardziej
rozpoznawalna.
Na bawarskie
symbole
natykamy się
ciągle w
otaczającej
nas
rzeczywistości.
Miłośnicy
zmagań
piłkarskich
nie mogą
pominąć meczów
z udziałem
znanego klubu
piłkarskiego z
Monachium.
Zwolennicy
piwa cieszą
się na myśl o
święcie tego
trunku
odbywającym
się
tradycyjnie w
październiku.
Motomaniacy z
kolei nie mogą
beznamiętnie
przejść obok
maski
samochodu, na
której
widnieją trzy
litery, skrót
nazwy, która w
tłumaczeniu na
polski brzmi
„Bawarska
Fabryka
Samochodów”.
Nawet
wychodząc do
popularnego
centrum
handlowego
mojego
rodzinnego
miasta, można
natknąć się na
rozpostarte na
stołach flagi
bawarskie i
lokal
stylizowany na
tamtejsze
piwiarnie.
Niestety ten
sukces
marketingowy
nie przekłada
się na wiedzę
o tej części
Niemiec.
Trudno
wprawdzie
oczekiwać, że
przecięty
Polak będzie
zafascynowany
losami jednego
z państw
niemieckich,
szkoda jednak,
że polska
literatura
historyczna
nie pozwala na
zgłębienie
tego tematu,
tym
nielicznym,
którzy
wykazują się
takimi
osobliwymi
zainteresowaniami.
Celem
niniejszego
opracowania
jest próba
choćby
niewielkiej
poprawy tej
sytuacji...
O
autorze:
Jan
Snopkiewicz
(1986) –
absolwent
prawa na
Wydziale Prawa
i
Administracji
Uniwersytetu
Łódzkiego.
Autor
artykułów i
książek
poświęconych
armiom państw
niemieckich
okresu wojen
napoleońskich.
Igor
Babulin
"Obrona
Kandii
1648–1669.
Najdłuższe
oblężenie w
historii"
ISBN
978-83-65982-47-6
112 str.
165x235 mm
Mapy: 5
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Kandia
– „rywalka
Troi”
I Początek
wojny i obrona
Kandii w
latach
1648–1649
II Оbrona
Kandii w 1667
roku
III Oblężenie
Kandii od 1668
do maja 1669
roku
IV Francuska
wyprawa na
Kretę latem
1669 roku
V Słynny wypad
i bitwa, 25
czerwca 1669
roku
VI Kontynuacja
oblężenia i
kapitulacji
twierdzy
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map i
schematów
O
książce:
W miejsce
poległego
księcia de
Beauforta
komendę nad
całą flotą
francuską
powierzono
dowódcy galer
– Louis-Victor
de
Rochechouart,
książę de
Vivonne.
Według
Navailles,
rano „eskadra
królewska,
papieska,
francuskie,
maltańskie i
weneckie
galery, wraz z
galeasami i
kilkoma innymi
statkami
Republiki,
pojawiły się w
szyku bojowym
naprzeciwko
pozycji
tureckich
przed
bastionem
Świętego
Andrzeja i
rzuciły
kotwice w
odległości
strzału z
armaty”. Turcy
strzelali do
nich z armat
ustawionych
wzdłuż
wybrzeża, ale
oddane w
odpowiedzi
salwy floty
sprzymierzonych
były tak
silne, że
zmusiły
Osmanów do
porzucenia
swych baterii
i schronienia
się w okopach.
Okręty i
galery
ustawiły się
wzdłuż
wybrzeża ze
wschodu na
zachód,
wymierzając
swoje działa
przeciwko
nieprzyjacielowi.
Zgodnie z
planem księcia
de Vivonne
linia bitwy
floty
sprzymierzonych
wyglądała
następująco:
od bastionu
Sant’Andrea
(Św. Andrzeja)
i dalej na
zachód stała
połowa
francuskich
okrętów i
galer,
następnie 6
weneckich
galeasów, a
następnie
druga połowa
francuskiej
eskadry, za
którą rzuciły
kotwice 2
okręty i 2
galery
weneckie.
Linię bojową
zamykały
galery papieża
i Zakonu
Maltańskiego,
a także 6
weneckich
okrętów...
O
autorze:
Igor
Babulin
(1968) jest
kandydatem
nauk
historycznych
(2013),
obecnie
wykładowcą w
Instytucie
Technologii
Stosowanych
Rosyjskiego
Uniwersytetu
Transportu w
Moskwie. W
1993 r.
Ukończył
Wydział
Historyczny
Państwowego
Instytutu
Pedagogicznego
w Kałudze, a w
2000 r.
Instytut Prawa
Ministerstwa
Spraw
Wewnętrznych
Federacji
Rosyjskiej w
Moskwie.
Jego
zainteresowania
badawcze
obejmują
historię
wojskową Rosji
i Europy
Zachodniej
XVI-XVII
wieku.
Autor
monografii:
„Walka o
Ukrainę i
bitwa pod
Konotopem
(1658–1659)”
(2015), „Bitwa
kaniowska 16
lipca 1662 r.
Zapomniane
zwycięstwo”(2015),
„Kampania
smoleńska i
bitwa pod
Szepielewiczami
w 1654 r.”
(2018).
Redakcja
naukowa:
Andrzej
Olejko, Piotr
Mrozowski,
David
Méchin, Boris
Ciglić
"Skrzydła
zwycięzców,
skrzydła
pokonanych...
skrzydła
niepodległości
1918"
ISBN
978-83-65982-46-9
520 str.
155x214 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2020
Spis treści:
Tytułem
wstępu
(Karol Górski,
Starosta
Gorlicki)
By way of
introduction
Andrzej Olejko
Ponownie
Na zachodzie
bez zmian...
Od „krwawego
kwietnia” i
„krwawego
września” 1917
r. po „czarny
wrzesień” i
dzwony
alianckiej
victorii 1918
r.
Again, In the
West,
unchanged...
From „Bloody
April” and
„Bloody
September”
1917 to „Black
September” and
the bells of
Allied
Victoria 1918
Siergiej
Nelipowicz
Walki o
Galicję
1914-1918
Battle of
Galicia
1914-1918
Wojciech Mazur
„Mission
Roumaine
d’Aéronautique”
– francuski
personel i
sprzęt
lotniczy w
Rumunii w
latach
1916-1917
„Mission
Roumaine
d’Aéronautique”
– French
personnel and
aviation
equipment in
Romania in
1916-1917
Oleksandr
Demianiuk
Bolshevik’s
wings
1917-1918
Bolszewickie
skrzydła
1917-1918
Matjaž Ravbar
The
Hundredth
Anniversary of
the Bombing of
Koroška Bela
on 14 August
1917
Setna rocznica
bombardowania
Koroška Bela
14 sierpnia
1917 r.
Marina Rossi
Stop war!
Political
strikes for
peace and
social equity
in the dying
Austro-hungarian
Empire
1918!
Zatrzymać
wojnę! Strajki
polityczne na
rzecz pokoju i
sprawiedliwości
społecznej w
umierającym
imperium
austro-węgierskim
David Méchin
1918: The
Division
Aérienne in
battle
1918: Division
Aérienne w
walce
Harald Fritz
Potempa
Deutsche
Luftstreitkräfte
1918 und
danach. Der
Einsatz
außerhalb der
Westfront und
das Problem
des Raumes
Niemieckie
siły
powietrzne w
1918 r. i
później.
Zastosowanie
poza Frontem
Zachodnim i
problem
przestrzeni
Gerald Penz
Die
österreichisch-ungarischen
und deutschen
Fliegerverbände
in der 12.
Isonzoschlacht
vom 24.
Oktober bis
31. Oktober
1917
Austro-węgierskie
i niemieckie
jednostki
lotnicze w 12.
bitwie o
Isonzo od 24
października
do 31
października
1917 r.
Gerhard Artl
Der
Einsatz der
Luftfahrtruppen
in der
Piaveschlacht,
Juni 1918
Wykorzystanie
lotnictwa w
bitwie nad
Piawą,
czerwiec 1918
r.
Michal Plavec
Die übrige
fronte. The
air war over
Albania during
the last year
of WWI
Die übrige
fronte. Wojna
powietrzna nad
Albanią w
ostatnim roku
Wielkiej Wojny
Andrij Kharuk
Lotnictwo
Ukraińskiej
Republiki
Ludowej i
Państwa
Ukraińskiego w
latach
1917-1918
Aviation of
the Ukrainian
People’s
Republic and
the Ukrainian
State in
1917-1918
Boris Ciglić
Wings of
victory:
Serbian
aeronautics in
1918
Skrzydła
zwycięstwa:
serbskie
lotnictwo w
1918 r.
Piotr Mleczko
Nocne
operacje
lotnicze w
końcowym
okresie
Wielkiej Wojny
Night flight
operations at
the end of the
Great War
Mariusz
Niestrawski
Za Kaisera
czy wolną
Polskę – o
Polakach w
strukturach
Fliegerersatz
Abteilung Nr.
4
For Kaiser or
free Poland –
about Poles in
the structures
of
Fliegerersatz
Abteilung Nr.
4
Tytułem
zakończenia
(Andrzej
Olejko)
The End
O
książce:
Opracowanie
oddawane w twe
ręce Drogi
Czytelniku
jest pokłosiem
ostatniej,
czwartej
międzynarodowej
konferencji
lotniczej
zorganizowanej
tak jak i
poprzednie w
Ośrodku
Konferencyjno-Wystawienniczym
Kasztel w
Szymbarku. W
ciągu czterech
lat przez
obiekt ten
przewinęło się
znamienite
grono
prelegentów,
znawców
tematyki
lotniczej
Wielkiej Wojny
z Austrii,
Niemiec,
Rosji,
Ukrainy,
Francji,
Włoch, Serbii,
Słowenii,
Czech,
Słowacji oraz
Polski, którzy
pozostawili po
sobie nie
tylko wrażenie
niebywale
wysokiego
poziomu w
prezentowanej
przez siebie w
referatach
tematyce jak i
tutaj odbywały
się „chrzciny”
następujących
po sobie
czterech tomów
pokonferencyjnych.
Niebywale
cieszy fakt,
że echa
lotniczych
konferencji
dotarły do
naukowych
centrów świata
i zasiliły
zasoby
biblioteczne
np. Museum
Specialist,
Collections
Processing
Unit National
Air and Space
Museum/Smithsonian
Institution w
Stanach
Zjednoczonych
Ameryki (USA)
jak i
wzbudziły
uznanie
światowych
autorytetów z
lotniczej
tematyki
takich jak
płk. Terry
Finnegan, Carl
J. Bobrow z
USA, John
Herris z
amerykańskiego
wydawnictwa
Aeronautbooks
czy Helmuth
Jäger z
Niemiec.
Postawiona
konferencyjna
teza Ohne
Flieger kein
Sieg
została
udowodniona a
luka w nauce
dotycząca
działań
lotniczych na
„zapomnianych
frontach
Wielkiej
Wojny”
wypełniona.
Tym samym
organizacja
wspomnianych
czterech
międzynarodowych
konferencji
lotniczych w
okresie
rocznicowych
obchodów 100.
lecia wydarzeń
z lat
1914-1918
pokazała, iż
gorlickie
muzeum
zasłużenie
trafiło do
grona
zauważalnych
na naukowej
mapie świata
(Andrzej
Olejko)...
Witalij
Pienskoj
"Szkice
z historii
wojny
inflanckiej z
lat 1558-1561.
Pogląd
strony
rosyjskiej"
ISBN
978-83-65982-44-5
207 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2019
Spis treści:
Od
autora
Prolog
I Kampania
1558 r.: od
zimowego
wielkiego
„najazdu” do
letniego
„upadku zamku”
oraz ryskiego
„siedzenia”
II Od wojny do
rozejmu i
powrót do
wojny.
Kampania z
1559 r.
III Imperium
kontratakuje:
kampania 1560
r. i upadek
Fellina
IV Ostatnia
kampania:
śmierć Zakonu
i casus
tarwacki
Epilog
Chronologia
wojny
inflanckiej
1558-1561 r.
Spis map i
schematów
Wybrana
bibliografia i
źródła
O
książce:
Pomysł
napisania tej
książki
narodził się
przypadkowo.
Zajmując się
badaniem
historii
rosyjskich
spraw
wojennych
okresu
„klasycznego”
ich rozwoju
(2. połowa XV
– początek
XVII w.), w
pierwszej
kolejności
interesowaliśmy
się historią
rosyjsko-krymskich
konfliktów, o
tyle od połowy
XVI w. na
kilka
dziesięcioleci
szczególnie
Krym staje
się, jeśli nie
najważniejszy,
to w każdym
razie
najbardziej
niebezpiecznym
wrogiem
Państwa
Rosyjskiego.
Zresztą nawet
u szczytu
swoich
sukcesów
Stefan Batory,
król młodej
Rzeczypospolitej,
mógł tylko
marzyć o
kampanii na
Moskwę i jej
zniszczeniu.
Zaś krymski
„car”
Dewlet-Girej I
dwukrotnie
podchodził do
Moskwy, w 1571
i 1572 r., a
nawet spalił
ją doszczętnie
w maju 1571 r.
Kolejnym,
starym i
dziedzicznym
wrogiem
Państwa
Rosyjskiego
(jeszcze z
czasów Dymitra
Dońskiego)
było Wielkie
Księstwo
Litewskie, z
którym Moskwa
od końca XV w.
walczyła
regularnie i
konsekwentnie
dążyła do
odzyskania
„dziedzictwa
Jarosława”.
Główną
„nagrodą” w
tej
konfrontacji
była dominacja
w Europie
Wschodniej i
biorąc pod
uwagę te
okoliczności w
pełni
zrozumiały
jest ten
pogląd, który
udał się
władzom
moskiewskim w
tym kierunku
polityki
zagranicznej...
O
autorze:
Witalij
Pienskoj
(ur. 1969 we
Frankfurcie
nad Odrą),
doktor nauk
historycznych,
profesor
Katedry
Filozofii i
Teologii na
Uniwersytecie
Biełgorodzkim.
Autor wielu
książek i
artykułów
naukowych
dotyczących
historii
wojskowości. W
kręgu jego
zainteresowań
znajdują się
m.in.
rewolucja
militarna w
Zachodniej
Europie i jej
wpływ na
sztukę wojenną
Rosji (co
stanowiło
temat jego
dysertacji
doktorskiej),
jak i
zagadnienia
poszczególnych
kampanii i
bitew
toczonych
przez Rosję,
zwłaszcza w
XVI wieku.
Oprócz
historii
wojskowości
zakres jego
studiów
obejmuje także
zagadnienia
związane z
historią
państwa
bizantyńskiego
i kontaktów
rosyjsko-bizantyjskich.
Jest także
autorem wielu
publikacji
naukowych z
innych
dziedzin nauk
historycznych.
W 2016 r.
nakładem
naszego
Wydawnictwa
wyszła jego
książka Mołodia
28 VII – 3
VIII 1572.
Tomasz
Rogacki
"Zorndorf
(Sarbinowo) 25
VIII 1758"
ISBN
978-83-65982-43-8
112 str.
165x235 mm
Mapy: 19
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2019
Spis treści:
Wstęp
I Zarys
konfliktu
II Na głównym
froncie wojny
(marzec –
sierpień 1758)
III
Przeciwnicy
IV Bitwa pod
Zorndorf
[Sarbinowo]
(25 sierpnia
1758 r. –
piątek)
Aneksy
Spis map i
szkiców
Bibliografia
O
książce:
Seydlitz,
który jeszcze
podczas
przemarszu nad
Zabergrund
dostał rozkaz
króla, aby
natychmiast
atakował
rosyjskie
prawe
skrzydło,
pozostał w
bezruchu. Na
ponowione
wezwanie
polecił
odpowiedzieć,
że nie
zawiedzie, a
swoje
zachowanie
wyjaśni po
bitwie.
Wściekły król
polecił
przekazać mu,
że po bitwie,
to zapłaci za
to głową, na
co Seydlitz
odpowiedział
za
pośrednictwem
kuriera:
Powiedz
królowi, że po
bitwie moja
głowa jest do
jego
dyspozycji, a
na razie
wierzę, że
pozwoli mi ją
wykorzystać w
tej bitwie.
Seydlitz po
prostu
postanowił
odczekać na
odpowiedni
moment i
dopiero
wówczas
wykonać
mordercze
uderzenie.
Tłumy
uciekającej
pruskiej
piechoty i
ścigających
ich Rosjan
sprawiały
wrażenie, że
bitwa została
przegrana.
Widząc to rtm.
Wackenitz
oświadczył
wówczas
Seydlitzowi: Man
darf nicht
sagen, dass
eine Schlacht
verloren sie,
ehe nicht die
Garde du Corps
des Königs
attakirt hat
(Nie uznaję,
że bitwa jest
przegrana,
skoro Garde du
Corps jeszcze
nie
atakowała)...
O
autorze:
Tomasz
Rogacki
(XII 1959).
Inspektor w
Urzędzie
Miasta i Gminy
w Nakle nad
Notecią.
Członek
założyciel
Nakielskiego
Bractwa
Kurkowego.
Znawca białej
broni i
falerystyki,
czym parał się
przez wiele
lat. Od
szeregu lat
zgłębia też
tajniki
biblistyki. Z
zawodu
menedżer
kultury (UAM
Poznań). Autor
ponad 30
książek,
głównie
dotyczących
epoki
napoleońskiej.
Nieobce są mu
inne
przestrzenie
historyczne.
Obecna książka
traktuje o
największej
zdaniem autora
bitwie wojny
siedmioletniej,
która
rozegrała się
na ziemiach
polskich – pod
Zorndorf
(Sarbinowo).
Jarosław
Dobrzelewski
"Zarys
wybranych
konfliktów
zbrojnych w
Afryce
w drugiej
połowie XX w."
ISBN
978-83-65982-42-1
239 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2019
Spis treści:
Od
autora
Zamiast wstępu
I Wojna
ogadeńska
między Somalią
a Etiopią
(1977-1978)
II Wojna
Erytrejczyków
o
niepodległość
(1961-1993)
III Wojna
między Erytreą
a Etiopią
(1998-2000)
IV „Świąteczna
wojna” między
Mali a Burkina
Faso
(20-30.12.1985)
V Wojny
pomiędzy
Tanzanią i
Ugandą (1972,
1978-1979)
VI Wojna
między Libią i
Egiptem w 1977
roku
VII Wojna w
Czadzie
(1965-1990)
VIII Konflikt
między Stanami
Zjednoczonymi
Ameryki a
Libią
(1981-1989)
Wykaz skrótów
Spis map i
schematów
Bibliografia
O
książce:
Rok 1960
nazywany
„rokiem
Afryki”
przyniósł
niepodległość
wielu
europejskim
koloniom
leżącym na tym
kontynencie.
Nowo powstałe
kraje stanęły
w obliczu
wielu
problemów, a
jednym z nich
były liczne
konflikty
graniczne.
Warto przy tym
przypomnieć,
że większość
państw
afrykańskich
„odziedziczyła”
swoje
terytoria po
dawnych
europejskich
koloniach.
Przy
wyznaczaniu
ich granic nie
liczono się z
zamieszkującą
tam ludnością,
co stało się
jedną z
przyczyn
późniejszych
sporów
terytorialnych
(np. konfliktu
etiopsko-somalijskiego),
czy też dążeń
separatystycznych
prowadzących
do wojen
domowych (np.
konfliktu
etiopsko-erytrejskiego).
W państwach
afrykańskich
nie udało się
na ogół
zaprowadzić, a
tym bardziej
utrzymać na
dłużej,
systemu rządów
demokratycznych
– tak
powszechnego w
ich dawnych
metropoliach.
Przeważnie w
wyników
zamachów stanu
władzę
dyktatorską
obejmowali w
nich wojskowi,
którzy
usiłowali siłą
rozwiązywać
wszelkie
problemy
wewnętrzne
(Etiopia,
Uganda, Czad),
lub dążyli do
utworzenia ze
swojego
państwa
mocarstwa
regionalnego
(Libia,
Etiopia,
Uganda).
Zdarzało się
też, że
pretendentów
do przejęcia
władzy było
wielu, a kraj
rozdzierany
był
wieloletnią
wojną domową,
w której
często
uczestniczyły
państwa
ościenne
(Czad,
Uganda)...
O
autorze:
Jarosław
Dobrzelewski
(1971),
absolwent
Wydziału
Filozoficzno-Historycznego
Uniwersytetu
Łódzkiego.
Specjalizuje
się w historii
wojskowości.
Szczególnie
interesują go
konflikty
zbrojne w
Ameryce
Południowej i
na Bliskim
Wschodzie. Od
kilku lat
publikuje
teksty w
czasopiśmie
„Taktyka i
Strategia”.
Jest autorem
kilku książek,
m.in. Wojna
o Gran Chaco
1932–1935
(Zabrze –
Tarnowskie
Góry 2012), Wojna
iracko-irańska
1980–1988
(Zabrze –
Tarnowskie
Góry 2014), Wojna
Paragwaju z
Potrójnym
Przymierzem
1864–1870
(Zabrze –
Tarnowskie
Góry 2016).
Orsolya
Falus
"Szpitalne
zakony
rycerskie w
czasach
Arpadów
na
Węgrzech"
ISBN
978-83-65982-32-2
226 str.
155x214 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2019
Spis treści:
Przedmowa
do polskiego
wydania Szpitalnych
zakonów
rycerskich w
czasach
Arpadów na
Węgrzech
(dr hab. prof.
Marian
Małecki)
Przedmowa do
wydania
węgierskiego
(Ks. dr Miklós
Beer)
Wstęp
I Powstanie
zgromadzeń
mniszych i
zakonów
rycerskich
II Wyprawy
krzyżowe
III Opieka
zdrowotna w
epoce dynastii
Arpadów
IV Locus
credibilis
authenticus
V Zakon
rycerzy
Świętego
Łazarza
VI Zakon
templariuszy
VII Zakon
rycerski
Świętego Jana
VIII Zakon
Świętego
Antoniego
IX Zakon
rycerski
Świętego
Stefana
X Zakon Ducha
Świętego
Podsumowanie
Summary
Wykaz skrótów
Bibliografia
O
autorce i o
książce:
Prof. Orsolya
Falus –
jest
węgierskim
naukowcem o
polskich
korzeniach,
urodzoną w
Peczu, z
zawodu
prawnikiem,
adwokatem,
lektorem
języka
angielskiego i
historykiem
prawa, a także
absolwentką
Master of Arts
– Secondary
School Teacher
of English
language and
literature MSC
University of
Pécs, Faculty
of Arts oraz
absolwentką
University of
Pécs, Faculty
of Law i
zwyciężczynią
Bar exam
/Hungarian
Ministry of
Justice; 1998.
Przez wiele
lat wykładała
na różnych
światowych
uniwersytetach
w tym
University of
Exeter w
Wielkiej
Brytanii,
University of
Bayreuth w
Niemczech, a
także
University of
Agri w Turcji
i University
of Rades w
Tunezji. Jest
absolwentką
najstarszego
uniwersytetu
na Węgrzech –
w Peczu, gdzie
obroniła
doktorat, a
ponadto
wykładowcą
uniwersytetów
węgierskich w
Vácu, Kaposvar
i Dunaujvaros.
W świecie
nauki jej
nazwisko można
znaleźć w tak
szacownych
instytucjach
jak: Institute
of Islamic
Research
(secretary
general),
Zrínyi
Research Team,
Tárkány Szücs
Ernő Research
Team of Legal
Ethnography
and Legal
Cultural
History,
Hungarian
Academy of
Science, Pécs
Academic
Committee, IX.
Commission of
Economic and
Legal
Sciences,
Working
Committee of
Law Dogmatics
and Law
History.
Jest damą
zakonu św.
Łazarza na
Węgrzech
(Order of
Saint Lazarus)
oraz Glatt
Ignác
Association
/Palestrina
Choir of Pécs
Basilica.
Niniejsza
praca w sposób
całkowicie
nieznany
czytelnikowi
polskiemu
pokazuje
dzieje
szpitalnych
zakonów
rycerskich na
Węgrzech w
czasach
Arpadów, w tym
odkrycia
archeologiczne,
nową
interpretację
źródeł, a
także
węgierskie
spojrzenie na
czasy krucjat
chociażby w
postaci
rodzimego
zakonu
stefanitów.
Marcin
Suchacki
"Od
Ober-Selk do
Meksyku
1864–1867:
z
wojennych
dziejów
Austrii"
ISBN
978-83-65982-41-4
96 str.
165x235 mm
Mapy: 5
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2019
Spis treści:
Wstęp
I Od Ober-Selk
do Königgrätz
1864–1866:
zmienne koleje
losu 30
galicyjskiego
pułku piechoty
II Szarża
Bechtolsheima:
kontrowersyjny
epizod z bitwy
pod Custozą w
roku 1866
III Trutnov
1866: utracone
zwycięstwo
IV W imię
Quetzalcóatla:
austriaccy
ochotnicy w
Meksyku
(1865–1867)
Załączniki
Bibliografia
Spis map
i schematów
O
książce:
Idąc przebojem
poprzez
zastępy
hohenzollernowskich
żołnierzy,
rakuscy
strzelcy w
ramach
pociechy
zdobyli jedną
z chorągwi 2
pułku
grenadierów
gwardii, jak
na ironię
noszącego imię
cesarza
Franciszka
Józefa I.
Polak ze
Śląska
Cieszyńskiego,
szeregowy
Franciszek
Kobiela,
powalił
nieprzyjacielskiego
sztandarowego,
z rąk którego
podjął ów znak
bojowy. W
chwilę potem
sam upadł
trafiony w
kolano, lecz
wtedy dobiegł
doń inny z
Polaków,
strzelec
Perlega. Ten
odpiął z
drzewca
płachtę
pruskiej
chorągwi,
zabierając ją
ze sobą i
ujmując pod
ramię rannego
towarzysza. Na
polu walki
pozostała
tylko część
złamanego
podczas walki
wręcz masztu
chorągiewnego,
którą niczym
relikwię
hohenzollernowscy
gwardziści
nazajutrz po
bitwie
demonstrowali
księciu
Fryderykowi
Wilhelmowi
jako
świadectwo
zażartości
boju
stoczonego pod
Rubínovicami...
O
autorze:
Marcin
Suchacki –
ur. w 1979 r.
historyk i
pisarz,
wychowanek II
LO im. Jana
Śniadeckiego w
Kielcach,
absolwent
Uniwersytetu
Jagiellońskiego.
„Od Ober-Selk
do Meksyku
1864–1867: z
wojennych
dziejów
Austrii”
stanowi jego
szóstą książkę
opublikowaną w
naszym
Wydawnictwie.
Na jej kartach
Autor maluje
dramatyczne
losy
galicyjskich
weteranów
szlezwickiej
kampanii,
kontrowersyjną
szarżę
Bechtolsheima,
meandry
trutnovskiej
batalii oraz
dzieje
austriackiego
korpusu
ochotniczego w
Meksyku.
Michał
Leszczyński
"Dien
Bien Phu 1954"
ISBN
978-83-65982-40-7
96 str.
165x235 mm
Mapy: 5
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2019
Spis treści:
Wstęp
I Historia
Wietnamu
II Podbój
Wietnamu
III Blaski i
cienie Unii
Indochińskiej
IV II wojna
światowa i
niepodległość
Wietnamu
V I wojna
indochińska
VI Korpus
Ekspedycyjny w
tarapatach
VII Francuzi
odzyskują
równowagę
VIII Kosztowny
impas
IX Operacja
„Castor”
X Obóz warowny
XI Walki o
północny pas
obrony
XII Załoga
kurczowo
trzyma się
lotniska
XIII Pora
deszczowa i
natężenie walk
XIV Na ratunek
Dien Bien Phu
XV Upadek
obozu
warownego
Aneks
Spis map i
schematów
Bibliografia
O
książce:
Konflikt,
który
wstrząsnął
Półwyspem
Indochińskim w
latach
1946–1954
stanowi
fascynującą i
zarazem
pouczającą
opowieść. Z
jednej strony
walczyło w nim
bowiem znane
nam mocarstwo
kolonialne, z
drugiej zaś
kraj odległy,
egzotyczny
wręcz. Dążąca
do globalnej,
walnej
konfrontacji
europejska
sztuka wojenna
starła się z
azjatycką
odmianą wojny
partyzanckiej.
Wreszcie
podpierający
się
feudalizmem
kapitalizm
stanął
naprzeciwko
dalekowschodniej
wersji
marksizmu. Bez
zbędnej
przesady można
więc
powiedzieć, że
splotły się ze
sobą w
śmiertelnej
walce dwa
zupełnie różne
światy.
Data upadku
obozu
warownego Dien
Bien Phu, 7
maja 1954
roku, to
symboliczny
koniec ery
europejskiego
kolonializmu.
Obraz tysięcy
francuskich
jeńców
maszerujących
do
wietnamskiej
niewoli na
zawsze zapadł
w pamięć ludom
żyjącym pod
rządami
odległych
mocarstw.
Algieria,
Maroko,
Madagaskar,
Tunezja –
imperium
kolonialne
Francji
rozpadło się w
kolejnych
latach niczym
domek z kart,
niejednokrotnie
w bardzo
dramatycznych
okolicznościach...
O
autorze:
Michał
Leszczyński
(1985).
Dziennikarz i
copywriter
pochodzący z
Gniezna.
Absolwent
Wydziału
Historycznego
Uniwersytetu
im. Adama
Mickiewicza w
Poznaniu.
Obecnie
zawodowo
związany z
Warszawą.
Uwielbia
historie, w
których do
walki stają
dwie
cywilizacje z
różnych stron
świata. Oprócz
I wojny
indochińskiej,
interesują go
również
starcia
białych
kolonistów z
rdzennymi
mieszkańcami
Ameryki
Północnej, a
także
działania na
Pacyfiku
podczas II
wojny
światowej.
Anna
Pawlicka
"Dziewczyny
idą na wojnę.
Historia
Przysposobienia
Wojskowego
Kobiet"
ISBN
978-83-65982-39-1
76 str.
155x214 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2019
Spis treści:
Wstęp
I I wojna
światowa –
kobiety-legionistki
w wojsku
polskim
II Ochotnicza
Legia Kobiet –
historia
organizacji
III
Organizacja
Przysposobienia
Kobiet do
Obrony Kraju –
historia
organizacji
IV Wrzesień
1939 i losy
powojenne
Organizacji
V Służba w OLK
– problem ze
społeczną
recepcją i
problemy
wewnętrzne
VI Pewiaczki w
oczach
własnych i
społeczeństwa
VII
Działalność
społeczna PWK.
Koła Lokalne i
Drużyny Pracy
Społecznej
VIII Życie
wewnętrzne
Organizacji
IX Obozy
letnie PWK
X
Umundurowanie
PWK i
spojrzenie na
nie pewiaczek
Zakończenie
Bibliografia
O
książce:
Książka Dziewczyny
idą na wojnę.
Historia
Przysposobienia
Wojskowego
Kobiet
ukazuje
historię
organizacji
założonej
przez
kobiety-patriotki,
która miała
przygotowywać
polskie
dziewczęta do
służby
pomocniczej
przy wojsku
polskim.
Ochotniczki
uczyły się
obrony
przeciwgazowej,
pierwszej
pomocy,
podstaw
medycyny,
przetrwania,
strzelectwa i
wielu innych.
Organizacja
wywodzi się z
lwowskiej
Ochotniczej
Legii Kobiet,
której
historia
również
została
nakreślona w
tej
publikacji.
Kronikę PWK
przeplata
relacja jej
byłej
uczestniczki,
pani Haliny
Wiśniewskiej,
oraz zdjęcia z
archiwalnych
numerów „Dla
Przyszłości” –
pisma
wydawanego
przez same
dziewczęta...
O
autorze:
Anna
Pawlicka –
(ur. 1993)
magister
historii
Uniwersytetu
Jagiellońskiego.
Ukończyła
specjalizację
– antropologia
historyczna.
Interesuje się
ukazywaniem
historii z
perspektywy
lokalnej i
osobistej.
Chętnie
wykorzystuje
wywiady ze
świadkami
historii,
uznając, że
ich słowa –
poparte
źródłami
pisanymi –
najlepiej
ożywiają dawne
dzieje. Od
wielu lat
uczestniczy w
rekonstrukcji
historycznej –
odtwarza
sylwetkę
ochotniczki
PWK przy
Grupie
Rekonstrukcyjnej
84 Pułku
Strzelców
Poleskich.
Eugen
Gorb, Jurij
Ryabucha
"Lwów
– Jezierna.
Kampania
kozacko-moskiewska
roku 1655"
ISBN
978-83-65982-38-4
183 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2019
Spis treści:
Wstęp
I Ukraina
kozacka i jej
sąsiedzi na
przełomie
1654-1655 roku
II Marsz na
Lwów. Bitwa
pod Gródkiem
III Oblężenie
Lwowa
IV Ekspedycja
na Polesie.
Zdobycie
Lublina przez
wojska
moskiewsko-kozackie
V Starcia pod
Jezierną.
Rokowania z
chanem
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map i
schematów
O
książce:
Rok 1648 we
wszystkich
aspektach stał
się zwrotnym
punktem w
dziejach
Rzeczypospolitej.
Ten rok był
zwiastunem
powolnego,
choć
nieuchronnego,
jej upadku. W
ciągu
najbliższych
dwudziestu lat
państwo
polsko-litewskie
prowadziło
ciągłe,
wyniszczające
wojny, które
doprowadziły
je niemal na
skraj rozpadu.
Powstanie
Bohdana
Chmielnickiego,
potop
szwedzki,
trzynastoletnia
wojna
rosyjsko-polska
– wszystkie te
konflikty
zbrojne zawsze
cieszyły się
nieustanną
uwagą polskich
i
zagranicznych
historyków.
Jednak
niektóre
aspekty tych
wydarzeń nadal
stanowią
„białe plamy”,
pełne są
historycznych
mitów i
sprzeczności.
Jedną z tych
„białych plam”
stanowi
wspólna
kampania wojsk
kozacko-moskiewskich
przeprowadzona
na Ukrainie w
drugiej
połowie 1655
roku. Kampania
militarna,
której
poświęcona
jest ta
książka, nie
jest dobrze
znana
polskiemu
czytelnikowi i
nie wzbudziła
w XX i
początkach XXI
wieku dużego
zainteresowania
wśród
historyków.
Niemal
równocześnie z
początkiem
wyprawy
kozacko-moskiewskiej
na Lwów
Szwedzi pod
wodzą swego
wojowniczego
monarchy
najechali
Rzeczpospolitą,
która prawie
wszystkie
swoje siły
rzuciła do
walki z
Karolem X
Gustawem, a
więc naturalne
wydaje się, że
współcześni
całą uwagę
skupili
właśnie na
tych
tragicznych
wydarzeniach.
Zdecydowana
większość
ówczesnych
notatek,
listów,
kronik,
diariuszy,
pamiętników i
wspomnień,
które są
najbardziej
wiarygodnymi
źródłami do
pierwszego
okresu
powstania
Bohdana
Chmielnickiego,
teraz skupiła
się na
opisywaniu
szczegółów
potopu
szwedzkiego.
Informacje o
kampanii
Kozaków i
Moskwicinów na
Ukrainie są
obecne w tych
tekstach tylko
marginalnie...
O
autorach:
Eugen Gorb
(1989),
historyk z
wykształcenia,
absolwent
Mariupolskiego
Uniwersytetu
Państwowego
(Ukraina) i
studiów
doktoranckich
Donieckiego
Uniwersytetu
Narodowego im.
Wasyla Stusa.
Autor wielu
artykułów
naukowych i
popularnonaukowych
na temat
irlandzkiej
wojny
dziewięcioletniej
(1594–1603),
polityki
wewnętrznej i
zagranicznej
Rzeczypospolitej
w połowie XVII
wieku, okresu
1918-1926 oraz
historii
rozwoju
polskiej nauki
historycznej.
Obecnie
współpracuje
jako
dziennikarz z
portalem
polsko-ukraińskim
PolUkr.net.
Jurij
Ryabucha
(1976),
historyk z
wykształcenia,
absolwent
Mariupolskiego
Uniwersytetu
Państwowego
(Ukraina).
Autor pracy
doktorskiej
„Siły Zbrojne
Południa Rosji
na terytorium
Ukrainy w 1919
roku”. Autor
wielu
artykułów
naukowych i
popularnonaukowych
z zakresu
historii
wojskowości.
Mariusz
Samp
"Krosno
Odrzańskie
1005 i 1015"
ISBN
978-83-65982-37-7
79 str.
165x235 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2019
Spis treści:
Wstęp
I
Państwo
piastowskie na
początku XI
wieku i jego
kontakty z
Niemcami
II Wojskowość
polska w
okresie
wczesnofeudalnym
III Krosno
Odrzańskie do
początku XI
stulecia
IV Obrona
przejścia pod
Krosnem w 1005
roku
V Starcie
polsko-niemieckie
nad Odrą
(1015)
Zakończenie
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Krosno
(Crosno), obok
Cedyni i Iławy
(obecnie część
Szprotawy),
jest jedną z
najstarszych
nazw
miejscowych
wzmiankowanych
przez biskupa
merseburskiego
Thietmara
(975-1018),
najważniejszego
z kronikarzy
niemieckich,
opisujących
czasy
panowania
Mieszka I i
jego syna
Bolesława
Chrobrego.
Rządy drugiego
z wymienionych
władców
obfitowały w
wiele
toczonych
między
Piastami a
Liudolfingami
wojen.
Zmagania
militarne
rozgrywały się
głównie na
terenie
Połabia i
ziemiach
etnicznie
polskich.
Kilkukrotnie
ówczesny król
niemiecki
Henryk II
wyruszał w
kierunku
Polski z
nadzieją
ostatecznego
pokonania
Chrobrego,
który w tym
okresie był
dynastą
silnym,
wyraźnie
dążącym do
podkopania
wpływów i
znaczenia
Cesarstwa w
regionie. W
1005 i 1015 r.
wojska
niemieckie
dwukrotnie
znalazły się
pod Krosnem,
leżącym nad
Odrą. Doszło
też wtedy do
dwóch krwawych
bitew.
Próbę ich
scharakteryzowania
podjęto w
niniejszej
publikacji.
Przy analizie
militarnej
wymienionych
powyżej starć
zbrojnych
posłużono się
przede
wszystkim
źródłami
pisanymi.
Najważniejszym
źródłem,
wykorzystanym
obficie w toku
badań, była
kronika
wspomnianego
już wcześniej
Thietmara,
który w
zasadzie jako
jedyny ze
współczesnych
autorów podał
podstawowe
informacje o
dziejach
wczesnośredniowiecznego
Krosna. Bez
tych
wiadomości
wiedza o
najstarszej
historii
wymienionego
ośrodka i jego
najbliższych
okolicach
byłaby osnuta
wieloma
nieweryfikowalnymi
domysłami i
spekulacjami...
O
autorze:
Mariusz
Samp
(1990) –
absolwent
historii
wojskowości na
Uniwersytecie
im. Adama
Mickiewicza w
Poznaniu.
Obecnie
doktorant
Akademii
Pomorskiej w
Słupsku.
Historia,
szczególnie
historia
polskiego
średniowiecza,
jest
przedmiotem
jego
zainteresowań
od wczesnych
lat szkolnych.
Publikował
m.in. w
„Przeglądzie
Historyczno-Wojskowym”,
„Studiach z
Dziejów
Polskiej
Historiografii
Wojskowej”,
„Scripta
Historica” i
„Kwartalniku
Bellona”. Na
co dzień mąż i
katolik.
Felicjan
Pawlak
"Z
Oflagu do
Tobruku i w
nieznane.
Diariusz 1939–
1943"
(Opracował i
wstępem
opatrzył Karol
Łopatecki)
ISBN
978-83-65982-36-0
519 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2019
Spis treści:
Przedmowa
(Norman
Davies)
Wstęp (Karol
Łopatecki)
Felicjan
Pawlak. Oflagu
do Tobruku i w
nieznane.
Diariusz
1939–1943
I Wojna
obronna (17 IX
1939 – 5 X
1939)
II Niewola i
pobyt w Oflagu
II B Arnswalde
(6 X 1939 – 5
II 1940)
III Próba
ucieczki i
przewiezienie
do Oflagu VIII
B Silberberg
(6 II 1940 – 4
V 1940)
IV Ucieczka ku
wolności (5 V
1940 – 31 V
1940)
V Budapeszt i
obóz w Lenti
(1 VI 1940 –
17 VI 1940)
VI W drodze na
Bliski Wschód
(18 VI 1940 –
18 VIII 1940)
VII W
Samodzielnej
Brygadzie
Strzelców
Karpackich (19
VIII 1940 – 6
I 1941)
VIII Obrona
Tobruku (17
VIII 1941 – 9
XII)
IX Bitwa pod
Gazalą (10 XII
1941 – 29 XII
1941)
X Kurs Middle
East Tactical
School w
Heluan (30 XII
1941 – 13 II
1942)
XI Ponownie w
Samodzielnej
Brygadzie
Strzelców
Karpackich (14
II 1942 – 8
III 1942)
XII Szkoła
Podchorążych w
Centrum
Wyszkolenia
Armii (10 III
1942 – 14 VI
1942)
XIII Siódmy
kurs Middle
East Staff
School Haifa
(15 VI 1942 –
7 XI 1942)
XIV W
oczekiwaniu na
nowy
przydział:
podróż z
Egiptu do
Iraku (8 XI
1942 – 4 XII
1942)
XV W 3.
Brygadzie
Strzelców (5
XII 1942 – 11
III 1943)
XVI Służba w
5. Wileńskiej
Brygadzie
Piechoty (11
III 1943 – 26
VII 1943)
XVII 5.
Kresowa
Dywizja
Piechoty – z
Iraku do
Palestyny (27
VII 1943 – 5
IX 1943)
Aneksy
Chronologia
wydarzeń II
wojny
światowej
Bibliografia
Indeks osobowy
Abstract
O
książce:
Chociaż możemy
spotkać
dzienniki z
czasów wojny w
najróżniejszych
kształtach i
rozmiarach, to
zapiski
młodego
polskiego
oficera
Felicjana
Pawlaka są
wyjątkowe
zarówno pod
względem formy
jak i treści.
Dodatkowo
okoliczności
opisanych tam
wydarzeń mogą
wydać się
egzotyczne z
punktu
widzenia
brytyjskich
czy
amerykańskich
czytelników.
Historia
Pawlaka
zaczyna się we
wschodniej
Polsce podczas
kampanii
wrześniowej
1939 roku,
obejmuje
dwukrotne
uwięzienie w
charakterze
jeńca
wojennego,
dwie brawurowe
ucieczki z rąk
Sowietów i
Niemców, długą
podróż przez
Węgry i
Bałkany na
Bliski Wschód,
dwa lata
służby w
Samodzielnej
Brygadzie
Strzelców
Karpackich,
wysłanej m.in.
do Afryki
Północnej i
Tobruku, a
następnie
służbę w 2
Korpusie
Polskim pod
dowództwem
gen. Andersa,
w tym długie,
ciężkie i
bohaterskie
walki we
Włoszech.
Notatki
Pawlaka nie
skupiają się
na szczegółach
działań
wojennych, a
raczej
pokazują, jaki
wpływ ten
konflikt
zbrojny miał
na ciało i
umysł
wrażliwego
człowieka
uwikłanego w
wir historii.
Często są
krótkie i
lakoniczne,
przez co
czytelnik musi
zastanawiać
się, gdzie
autor się
znajduje i co
w tej chwili
robi, ale
niezwykle
trafnie
opisują
następujące po
sobie chwile
rozpaczy i
nadziei.
Dodatkowym,
elementem,
który bardzo
wzbogaca te
zapiski, jest
wyjątkowo
szczegółowy i
dogłębny
komentarz
Karola
Łopateckiego.
Norman Davies
(fragment Przedmowy)
O
autorze:
Felicjan
Pawlak
(1914–2000),
podpułkownik
dyplomowany.
Nauczyciel, w
1934 r.
powołany do
szkoły
podchorążych
piechoty. Jako
podporucznik
rozpoczął
służbę w 1937
r. w 44. Pułku
Piechoty w
Równem.
Podczas
kampanii
obronnej 1939
r. brał udział
w walkach pod
Kamionką
Strumiłową i
Poizdowem.
Dostał się do
niewoli
niemieckiej
trafiając do
Oflagu IIB
Arnswalde, po
nieudanej
ucieczce
przeniesiony
do Oflagu
VIIIB
Silberberg. Z
niewoli uciekł
wraz z Janem
Gerstelem i
Tadeuszem
Wesołowskim
docierając w
VIII 1940 r.
do Hajfy.
Wstąpił do
Samodzielnej
Brygady
Strzelców
Karpackich,
gdzie otrzymał
awans na
porucznika.
Był zastępcą
dowódcy 3.
kompanii ckm i
4. kompanii
III Batalionu.
Funkcję tę
pełnił do V
1942 r. biorąc
udział w
oblężeniu
Tobruku i
bitwie pod
Gazalą. W 1942
r. został
odkomenderowany
do angielskiej
Middle East
Staff School w
Hajfie, a
następnie
dostał
przydział jako
oficer
operacyjny w
5. Kresowej
Dywizji
Piechoty. Brał
udział w
bitwie pod
Monte Cassino,
następnie
został szefem
sztabu 6.
Lwowskiej
Brygady
Piechoty. Jako
kapitan
uczestniczył w
akcji zdobycia
Ankony,
Predapio i
Forli. Od I do
IV 1945 r.
dowodził 17.
Lwowskim
Batalionem
Strzelców San
Angelo, w tym
czasie brał
udział w
zdobyciu
Bolonii. W VI
1945 r.
otrzymał awans
na majora
dyplomowanego
i został
szefem sztabu
Rejonu Osiedli
Polskich we
Włoszech. Po
wojnie
wyemigrował do
Wielkiej
Brytanii i
wraz z żoną
Jolantą
mieszkał aż do
śmierci w
Londynie.
Marian
Małecki
"Spod
ostrza
gilotyny.
Proces karny o
szpiegostwo
w III
Rzeszy w
świetle akt
Gertrudy
Świerczek
i grupy
»U-2« Armii
Krajowej"
ISBN
978-83-65982-35-3
335 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2019
Spis treści:
Wstęp
I Dom
Świerczków
stał w borze –
o początkach
ruchu oporu w
okolicach
Pszczyny
II W szponach
wywiadu czyli
o
przestępstwie
zdrady państwa
w III Rzeszy
III Proces
wywiadowców
grupy „U-2”
IV Śmierć w
Plötzensee
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
O
książce:
Praca dra hab.
Mariana
Małeckiego
należy do tych
niezwykłych
historycznoprawnych
publikacji,
które ukazują
dzieje
instytucji,
państw czy
ustrojów przez
pryzmat życia
jednostki.
Rzadko spotyka
się dziś takie
prace. Autor
ukazał w niej,
w niezwykle
sugestywny
sposób drogę
na szafot
zwykłej
dziewczyny ze
zwyczajnej
śląskiej
rodziny, która
dzięki
zrządzeniu
losu w wieku
22 lat została
pozbawiona
życia przez
państwo stanu
wyjątkowego.
Spośród wielu
walorów tej
pracy na uwagę
zasługuje
historycznoprawna
narracja,
która ukazała
dzieje
niemieckiego,
nazistowskiego
wymiaru
sprawiedliwości
poprzez
działalność
części wywiadu
Armii Krajowej
„Stragan” a w
jego ramach
Gertrudy
Świerczek.
Czytelnik
zostaje
wprowadzony w
codzienność
życia tej
młodej
dziewczyny,
poprzez oparte
na źródłach
jej
młodzieńcze
lata, rozterki
życiowe i
wybory, które
nazywane były
„cichą wojną
wywiadu”. W
praktyce III
Rzesza
potraktowała
je jako
zbrodnię
zdrady stanu,
doprowadziła
młodą
dziewczynę
wraz ze
współtowarzyszami
przed sąd,
wydała wyrok i
unicestwiła.
Marian Małecki
zbudował w tym
jednostkowym
wymiarze obraz
szerszy, życia
zwyczajnych
ludzi w
okupowanej
Europie,
Polsce,
Śląsku.
Walorem godnym
uznania jest
ukazanie
instytucjonalnej
historii
ustroju i
prawa przez
pryzmat
codziennych
wyborów
jednostki. Nie
były one, jak
pisze autor,
czarno-białe,
były
czarno-szare.
Taki też był
niemiecki
wymiar
sprawiedliwości.
Dążył on – co
godne
podkreślenia –
do realizacji
celów
państwowych
przez pozory
legalizmu
prawnego.
Grupa „U-2”
polskiego
wywiadu
została
rozpracowana,
aresztowana, w
postępowaniu
przygotowawczym
doprowadzona
do złożenia
zeznań
obciążających
i w procesie
karnym przed
III Senatem
Ludowym w
majestacie
prawa skazana.
Pozory
demokracji
zostały
zachowane...
(z recenzji
prof. dra hab.
Stanisława
Grodziskiego)
O
autorze:
Prof.
Marian Małecki
jest
pracownikiem
naukowym
Uniwersytetu
Jagiellońskiego
w Krakowie,
autorem 20
publikacji
samodzielnych
i ponad 110
artykułów i
rozdziałów w
pracach
naukowych i
popularyzatorskich
z dziedziny
historii,
historii
państwa i
prawa, ustroju
i prawa
dogmatycznego,
a także
współautorem
12-tomowej
Encyklopedii
Powszechnej.
Swoje
zainteresowania
historyczne
skupia wokół
problematyki
wypraw
krzyżowych,
regionalnej
Śląska i
Galicji, II
wojny
światowej, a
także
archeologii
prawa. Jest
członkiem
kilku
organizacji i
stowarzyszeń
krajowych i
zagranicznych
z zakresu
prawa,
historii,
historii
ustroju, w tym
uczestniczy w
międzynarodowych
projektach
badawczych z
zakresu tychże
dziedzin.
Marian
Małecki
"Pszczyna
– Tychy 1919.
I powstanie
śląskie
na ziemi
pszczyńskiej"
ISBN
978-83-65982-34-6
96 str.
165x235 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2019
Spis treści:
Wstęp
I Rys
militarnych
dziejów ziemi
pszczyńskiej
II W drodze do
powstania
III Układ sił
IV Terminy
wybuchu
pierwszego
powstania
śląskiego
V Wybuch
powstania
VI Przebieg I
powstania
śląskiego na
ziemi
pszczyńskiej
VII Skutki
VIII
Powstańcze (i
nie tylko)
życiorysy
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O
książce:
Niniejsza
praca
poświęcona
została
regionowi,
który jako
pierwszy
rozpoczął
walkę
w I powstaniu
śląskim. Była
to ziemia
pszczyńska,
pod którą
w pracy
przyjęto
nazywać dawny
pruski powiat
pszczyński.
Dzielił się on
niejako
naturalnie na
dwie części –
północną
i południową.
W środku tego
powiatu
w sposób
wyznaczony
przez samą
przyrodę te
dwa obszary
oddzielały
zwarte
kompleksy
leśne, zwane
Lasami
Kobiórskimi.
Ziemia
nazywana
później
pszczyńską do
czasów
darowizny
krakowskiego
księcia
Kazimierza
Sprawiedliwego
(1179) nie
była rdzennym
Śląskiem,
a stanowiła
zachodnią
rubież tzw.
dzielnicy
senioralnej.
Jej losy są
powszechnie
znane –
a wpływy
polskie,
czeskie,
węgierskie,
habsburskie,
pruskie
i niemieckie
wywarły piętno
na charakterze
i kulturze
tego regionu
(...)
W powiecie tuż
po wojnie
widoczne były:
głód,
pauperyzacja
społeczeństwa,
chaos,
postępująca
inflacja,
rozgoryczenie
spowodowane
stratami
wojennymi,
brak szacunku
dla miejscowej
administracji.
Doszły do tego
istniejące tu,
a przybierające
na sile
problemy
natury
etnicznej
i politycznej.
Doprowadziły
one do napięć,
a w konsekwencji
do powstań
śląskich.
Rozbudzona
świadomość
narodowa tego
regionu
upatrywała
w Polsce
rozwiązanie
wielu
bolączek.
Z pewnością
był to
„fenomen
górnośląski” –
region dawał
kredyt
zaufania
państwu, które
nawet nie
miało jeszcze
roku, ponadto
zagrożone było
walką na
Wschodzie
i widmem
bolszewizmu...
O
autorze:
Prof.
Marian Małecki
jest
pracownikiem
naukowym
Uniwersytetu
Jagiellońskiego
w Krakowie,
autorem ponad
20
samodzielnych
publikacji
i ponad 70
artykułów
i rozdziałów
w innych
pracach
z dziedziny
historii,
historii
państwa
i prawa,
ustroju
i prawa
dogmatycznego,
a także
współautorem
12- tomowej
Encyklopedii
Powszechnej.
Jest członkiem
kilku
organizacji
i stowarzyszeń
krajowych
i zagranicznych
z zakresu
prawa,
historii,
historii
ustroju, w tym
uczestniczy
w międzynarodowych
projektach
badawczych
z zakresu
tychże
dziedzin.
Tomasz
Rogacki
"Bitwa
nad rzeką
Moskwą 5–7
września 1812"
ISBN
978-83-65982-31-5
254 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2019
Spis treści:
Wstęp
I Zanim doszło
do bitwy
II
Charakterystyka
wojsk
III Pozycja.
Siły i zamiary
przeciwników
IV Szewardino
(5 września –
sobota)
V
Przygotowania
(6 września –
niedziela)
VI Wielki bój
(7 września –
poniedziałek)
VII Walki o
flesze
Bagrationa
(godz. 6.00 –
9.00)
VIII Zmagania
na lewym
skrzydle i w
centrum (godz.
6.30 – 11.00)
IX V korpus w
akcji.
Wprowadzenie
VIII K (godz.
6.30 – 10.00)
X Zdobycie
fleszy
Bagrationa
(godz. 9.30 –
11.30)
XI Bój o
Wielką Redutę
XII Walki pod
Uticą
XIII Wypad
Uwarowa i
Płatowa
XIV Bój o
Siemionowskoje.
Wielkie szarże
(godz. 11.30 –
13.30)
XV Zdobycie
Wielkiej
Reduty
XVI
Rozstrzygnięcie
pod Uticą
XVII Ocena
XVIII Moskwa
Aneksy
Spis map,
szkiców i
schematów
Wybrana
bibliografia
O
książce:
Kampania
rosyjska 1812
r. do dziś
wzbudza żywe
dyskusje wśród
historyków i
znawców
przedmiotu co
do znaczenia i
wpływu na
upadek
Cesarstwa
Francuskiego.
Szczególną
rolę, wręcz
przełomową,
nadaje się
bitwie pod
Możajskiem
(nad rzeką
Moskwą,
Borodino).
W mojej ocenie
nie da się
przypisać
bezwzględnie
tak kampanii,
jak i bitwie
tych cech.
Zbyt wiele
faktów
przemawia
przeciw
takiemu
twierdzeniu.
Sama kampania
została
przeprowadzona
przez
Napoleona na
poziomie
odpowiadającym
ówczesnym
możliwościom
technicznym i
logistycznym.
Jednak myśl
strategiczna
Napoleona
biegła
znacznie
szybciej,
aniżeli jej
przekazanie.
Tę myśl
pochłaniały
ogromne
obszary Rosji,
na których
rozgrywała się
kampania, oraz
brak
inicjatywy
części
marszałków,
którym cesarz
powierzał
szczególnie
odpowiedzialne
odcinki i to z
bardzo
prostego
powodu – nie
mógł być
wszędzie sam.
Jak kiedyś
powiedział:
Tam, gdzie
mnie nie ma,
marszałkowie i
generałowie
popełniają
same głupstwa.
Owszem, nie
ustrzegł się
również
błędów, ale
który sztab
ich nie
popełnia.
W każdej
wojnie rzecz
cała sprowadza
się do tego,
kto popełni
mniejszy błąd
lub jest go w
stanie na czas
skorygować. Na
to z kolei
nakładają się
trudne do
przewidzenia
reakcje strony
przeciwnej...
O
autorze:
Tomasz
Rogacki
(XII 1959).
Autor 30
książek, w
większości
dotyczących
epoki
napoleońskiej,
oraz setek
artykułów
społecznościowych
i
historycznych.
Opracował
także szereg
regionaliów. W
historii
zagłębiony od
najmłodszych
lat (dziadek
walczył w 1920
r., ojciec w
kampanii
wrześniowej
1939 r.).
Znawca
falerystyki i
białej broni,
czym parał się
przez wiele
lat. Pracę
zawodową
zaczynał od
sanitariusza.
Pracował na
budowach, był
kierownikiem
administracyjno-gospodarczym
w nakielskim
szpitalu,
kierownikiem
merytorycznym
i z-cą
dyrektora w
Nakielskim
Ośrodku
Kultury.
Następnie
został
redaktorem
naczelnym
„Gazety
Regionalnej
Powiat”. Zaraz
po szkole
zamierzał
zostać
oficerem w
wojskach
pancernych,
ale
ostatecznie
odbył
2,5-letnią
służbę
wojskową.
Obecnie
pracuje jako
inspektor w
nakielskim
magistracie.
Wyraziciel
myśli Massimo
Cacciariego: Jak
można w ogóle
zrozumieć nie
tylko
przeszłość,
ale również
teraźniejszość,
bez minimum
wiedzy
religijnej? A
jeśli nic się
nie rozumie,
to jak można
nauczać lub
rządzić ?
Arkadiusz
Krawcewicz
"Polityka
wschodnia w
koncepcjach
partii
politycznych w
III
Rzeczypospolitej
Polskiej.
Wybrane
aspekty:
bezpieczeństwo,
demokracja,
polska
mniejszość
narodowa i
prawa
człowieka"
ISBN
978-83-65982-33-9
336 str.
155x214 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2019
Spis treści:
Wykaz
skrótów
Wstęp
I.
Bezpieczeństwo
w koncepcjach
polityki
wschodniej
1.
Niepodległość
państw
2. NATO
3. Konflikty
zbrojne
II. Demokracja
i prawa
człowieka w
koncepcjach
polityki
wschodniej
1. Demokracja
2. Polska
mniejszość
narodowa
3. Prawa
człowieka
Zakończenie
Bibliografia
The Abstract
Book
O
książce:
„Recenzowane
dzieło jest
udaną
kontynuacją
pierwszej
książki
doktora
Arkadiusza
Krawcewicza
opublikowanej
nakładem
Wydawnictwa
„Infort
Editions” w
2018 r. (pt.
Polityka
wschodnia w
koncepcjach
partii
politycznych w
III
Rzeczypospolitej
Polskiej.
Wybrane
aspekty:
stosunki
międzynarodowe,
polityka
historyczna,
gospodarka i
integracja
europejska,
Zabrze-Tarnowskie
Góry 2018),
którą również
miałem
przyjemność
recenzować.
(…).
Należy
stanowczo
stwierdzić, że
recenzowane
dzieło jest
istotnym
krokiem
naprzód w
polskich
badaniach
politologicznych.
Autor,
posługując się
właściwą dla
podejmowanej
przez siebie
tematyki
metodologią,
starannie
przeanalizował
stosunek
polskich
partii
politycznych
do wielu
istotnych
kwestii
związanych z
polityką
wschodnią III
RP w latach
1990-2015.
(…).
Autor kolejny
już raz
przełamał
dotychczasowy
charakter
badań
prowadzonych
przez
szczecińskie
środowisko
badaczy partii
i systemów
partyjnych, z
którego się
wywodzi, m.in.
szeroko
sięgając do
dokumentów
zgromadzonych
w
następujących
instytucjach:
Archiwum
Partii
Politycznych
Instytutu
Studiów
Politycznych
Polskiej
Akademii Nauk
w Warszawie,
Archiwum Akt
Nowych w
Warszawie,
Pracowni
Dokumentacji i
Badań Życia
Politycznego
Instytutu
Politologii
Uniwersytetu
Wrocławskiego
we Wrocławiu
oraz Archiwum
Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej.
(…)”. (z
recenzji
wydawniczej
dra
Przemysława
Benkena)...
O
autorze:
Arkadiusz
Krawcewicz
– doktor nauk
społecznych w
dyscyplinie
nauki o
polityce;
absolwent
Uniwersytetu
Szczecińskiego
oraz
Uniwersytetu
Ekonomicznego
w Poznaniu.
Ukończył
również studia
podyplomowe w
zakresie:
zarządzania
zasobami
ludzkimi,
prawa
administracyjnego
i
samorządowego,
historii oraz
pedagogiki.
Zainteresowania
badawcze:
polskie partie
polityczne i
system
partyjny,
współczesna
myśl
polityczna i
ruchy
społeczne,
najnowsza
historia
Polski,
samorząd
lokalny.
Miron
Kosowski
"Od
Błonia do
Terespola.
Działania
dywizji
generała
Karola
Sierakowskiego
w
insurekcji
kościuszkowskiej
1794"
ISBN
978-83-65982-30-8
223 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2019
Spis treści:
Od
autora
I Sytuacja
militarna
insurekcji
kościuszkowskiej
na ziemiach
polskich
od połowy
czerwca 1794
do końca lipca
1794 roku
II Generał
Sierakowski i
jego dywizja
III W ślad za
Derfeldenem
IV Słonim
V Nadciąga
Suworow
VI Krupczyce,
17 września
1794 roku
VII Terespol
(Brześć) 19
września 1794
r.
VIII Dalsze
losy dywizji.
Maciejowice
Aneksy
Spis map i
schematów
Bibliografia
O
książce:
Dywizja
generała
majora Karola
Sierakowskiego,
której próbą
opisania
działań
bojowych jest
niniejsza
pozycja,
zdecydowanie
wyróżnia się
spośród
pozostałych
powstańczych
oddziałów
wydzielonych.
Jej szlak
bojowy,
którego
początki miały
miejsce
niedaleko
Warszawy pod
Błoniem, by
następnie
przesunąć się
na obszar
pomiędzy Wisłą
i Bugiem, a
następnie
znaleźć się na
terenie
dzisiejszej
Białorusi.
Jako jedyna
tak liczna i
zwarta
jednostka była
wysłana przez
Najwyższego
Naczelnika do
współdziałania
z armią
litewską. Po
połączeniu się
z jedną z
dywizji
Wielkiego
Księstwa
Litewskiego
działała
przeciwko
siłom
rosyjskim nad
rzeką Szczarą
w okolicach
Słonima. Kiedy
do walki z
powstańcami
włączył się
przyszły kat
warszawskiej
Pragi generał
Aleksander
Suworow, w
pierwszym
starciu pod
Krupczycami
żołnierze
polskiej
dywizji
potrafili
stawić
skuteczny opór
niemal
trzykrotnie
liczniejszemu
przeciwnikowi
i wycofać się
z pola bitwy w
zwartej
kolumnie, czym
wzbudzili
uznanie u
rosyjskiego
dowódcy.
Odtworzona po
katastrofie
terespolskiej
wzięła udział
w tragicznej
dla powstania
bitwie pod
Maciejowicami,
gdzie
ostatecznie
przestała
istnieć jako
zwarty związek
taktyczny...
O
autorze:
Miron
Kosowski
(ur. 1962), z
wykształcenia
(Uniwersytet
Warszawski) i
zamiłowania
historyk. Na
studiach
zajmował się
historią
nowożytną ze
szczególnym
uwzględnieniem
dziejów
wojskowości
powszechnej i
polskiej tego
okresu.
Uczestnik
seminarium
prowadzonego
przez
wybitnego
znawcę epoki
śp. Profesora
Tadeusza
Wasilewskiego,
który był
promotorem
pracy
magisterskiej
autora.
Aktualnie
wykonywany
przez autora
zawód nie jest
związany z
historią, ale
dzieje
ojczyste i
powszechne
zajmują
znaczące
miejsce wśród
jego
zainteresowań.
Niniejsza
pozycja jest
trzecią
publikacją
autora, dwie
poprzednie
„Chorągwie
wołoskie w
wojsku
koronnym w II
połowie XVII
w.” i „Chełm 8
VI 1794”
ukazały się w
naszym
Wydawnictwie
odpowiednio w
latach 2009 i
2014.
Obecnie autor
pracuje nad
kolejnymi
monografiami z
czasów
insurekcji
kościuszkowskiej
– działaniami
nad Narwią w
1794 roku oraz
szturmem i
rzezią
warszawskiej
Pragi przez
wojska
Suworowa 4
listopada 1794
roku.
Rafał
Czarniecki
"Wojna
»króla Filipa«
1675–1676"
ISBN
978-83-65982-29-2
250 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2019
Spis treści:
Wstęp
I Nowa Anglia
przed
kolonizacją
II Plemiona
Nowej Anglii w
XVII wieku
III Początek
kolonizacji
IV Wojna z
Pekotami
(1636-1638)
V Dalszy
rozwój
osadnictwa i
kolejne
konflikty w
Nowej Anglii,
aż do roku
1675
VI Sytuacja na
obszarze Nowej
Anglii w
przededniu
wojny
VII Droga do
wojny
VIII Pierwsze
ataki
IX Kampania
jesienna
X Kampania
zimowa przeciw
Narragansettom
i bitwa na
bagnach Great
Swamp
XI Wiosenna
ofensywa
Metacometa
XII Rozmowy i
kontrataki
kolonistów
XIII Kampania
na północnym
pograniczu
kolonii
Massachusetts
Bay w 1676
roku
XIV Dalsze
walki w roku
1677
Zakończenie
Spis map i
schematów
Bibliografia
O
książce:
„King Philip’s
War”,
„Metacomet’s
War”,
„Metacom’s
War,
„Metacom’s
Rebellion” –
to nazwy,
jakimi w
Stanach
Zjednoczonych
określa się
wielki i
krwawy
konflikt
pomiędzy
białymi,
anglosaskimi
kolonistami a
ludami
tubylczymi,
jaki miał
miejsce w II
połowie XVII
wieku na
obszarze tzw.
Nowej Anglii.
Wielkie
powstanie
plemion Nowej
Anglii
przeciwko
anglosaskim
kolonistom,
ogromne
straty, tak
ludzkie jak i
materialne,
jakie
przyniosła
krwawa wojna
oraz postać
charyzmatycznego
przywódcy
Indian,
sachema
(wodza)
plemienia
Wampanoagów –
Metacometa,
którego
imieniem owa
wojna została
nazwana,
głęboko
zapadły w
pamięć
mieszkańców
owego regionu.
A to ten
właśnie
konflikt
nazwany „Wojną
króla Filipa”
wywarł bardzo
duży wpływ na
dalsze dzieje
Nowej Anglii –
jego
zakończenie
nie tylko
pozwoliło na
dalszy,
dynamiczny
rozwój
tamtejszych
kolonii, ale
również
doprowadziło
do poważnych
zmian
politycznych
na tym
obszarze.
Zmian, które w
dalekiej
perspektywie
były jednym z
czynników
prowadzących
do powstania
nowego państwa
– Stanów
Zjednoczonych.
To przecież
nie w innym
miejscu, ale
właśnie w tym
splamionym
krwią regionie
100 lat
później padły
pierwsze
strzały Wojny
o
Niepodległość
Stanów
Zjednoczonych.
Dlatego też o
„Wojnie króla
Filipa” możemy
przeczytać w
każdym
praktycznie
opracowaniu
dotyczącym
historii
Stanów
Zjednoczonych,
czy szerzej –
historii
kolonizacji
Ameryki
Północnej...
O
autorze:
Rafał
Tomasz
Czarniecki
(1977), jest
absolwentem
politologii na
Uniwersytecie
imienia Adama
Mickiewicza
w Poznaniu.
Od wczesnej
młodości
pasjonuje się
zagadnieniami
związanymi
z historią
w ogóle,
a zwłaszcza
z historią
wojskowości.
Efektem tych
zainteresowań
jest
hobbystyczne
uczestnictwo
we
wczesnośredniowiecznej
grupie
odtwórstwa
historycznego,
a także
skompletowanie
zbioru setek
bardziej czy
mniej znanych
(albo wręcz
nieznanych)
bitew, starć,
napadów lub
masakr
mających
miejsce
podczas
podboju
Ameryki
Północnej.
Dzięki owemu
zbiorowi stało
się możliwe
napisanie
kilku
krótszych
i dłuższych
artykułów dla
Wikipedii
(„Wojna
Modoków”,
„Wojny
z Plemionami
Rogue”, „Wojna
Zatoki Puget”,
„Wojna
Yakima”,
„Wojna
z Cayuse”,
„Wojna
z Banokami”)
oraz książki
„Wojna Małego
Żółwia
1786–1795.
Masakra w
lasach Ohio”
wydanej
nakładem
naszego
Wydawnictwa.
Tym razem
autor oddaje
do rąk
Czytelnika
pracę
traktującą o
tym „jak to
się wszystko
zaczęło”, tj.
od lądowania
Purytan aż do
wielkiej wojny
na obszarze
Nowej Anglii,
która
otworzyła
wnętrze
kontynentu dla
osadnictwa
angielskiego.
Andrzej
Graczkowski
"O
reformie
wojskowej
Mariusza.
Narodziny
i rozwój
armii
zawodowej w
starożytnym
Rzymie
(II–I w.
p.n.e.)"
ISBN
978-83-65982-28-5
559 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2019
Spis treści:
Wstęp
Część pierwsza
POCZĄTEK –
ROZWÓJ –
EWOLUCJA
I Armia
rzymska w
przeddzień
reformy
Mariusza
II Mariusz –
człowiek,
który odmienił
oblicze armii
rzymskiej
III Przyczyny
reformy
Mariusza
IV Reforma
wojskowa
Mariusza –
czas wielkich
zmian w armii
rzymskiej
V Zmiany w
organizacji
sił zbrojnych
VI Zmiany w
uzbrojeniu i
wyposażeniu
bojowym
VII Zmiany w
taktyce walki
Interludium
REFORMA
MARIUSZA JAKO
POMOST MIĘDZY
PRZESZŁOŚCIĄ
A PRZYSZŁOŚCIĄ
ARMII
RZYMSKIEJ
Część druga
KONTYNUACJA –
NASTĘPSTWA –
EFEKTY
I
Kontynuatorzy
reformy i
następcy
Mariusza
II
Konsekwencje i
znaczenie
reformy
Mariusza
Zakończenie
Załączniki
Wykaz skrótów
Bibliografia
O
książce:
Na
czym polegała
reforma
wojskowa
Mariusza? Kim
był Mariusz?
Starożytny
Rzym. Burzliwa
epoka schyłku
republiki.
Ostatnie lata
II w. p.n.e.
Imperium
Rzymskie stoi
na krawędzi
kryzysu.
Sytuacja jest
krytyczna.
Rozdartej
wewnętrznymi
sprzecznościami
republice
zagraża
inwazja
Germanów.
Jugurta,
przebiegły
król Numidii,
skutecznie
hamuje postępy
legionów w
Afryce,
korumpuje
arystokrację
senatorską, a
nawet wieszczy
rychły upadek
Wiecznego
Miasta.
Obywatelska
armia rzymska,
będąc
naznaczona
piętnem
rozkładu, nie
spełnia
pokładanych w
niej
oczekiwań. W
odpowiedzi
ambitny konsul
Gajusz Mariusz
(C. Marius)
rozpoczyna
reformę
wojskową.
Sięga po
rozwiązanie,
które odmieni
losy
republiki.
Mariusz
(156–86 r.
p.n.e.) to
jedna z
najwybitniejszych
postaci w
dziejach
antycznego
Rzymu.
Siedmiokrotny
konsul,
aktywny wódz i
polityk,
pogromca
Jugurty i
Germanów,
obrońca
rzymskiej
cywilizacji,
weteran wielu
wojen, wuj
Cezara.
Reformator sił
zbrojnych,
który
zapoczątkował
długotrwały
proces reformy
wojskowej.
Stopniowo, w
ciągu
kolejnych lat
i dekad, Rzym
przeżywa
narodziny i
rozwój
profesjonalnej
armii. Wojsko
z poboru,
oparte na
milicyjnych
zasadach,
zostaje
zastąpione
przez armię
zawodową.
Następuje
uproszczenie
organizacji,
ujednolicenie
uzbrojenia i
konsolidacja
taktyki. Model
nowego
rzymskiego
legionu będzie
wzorcem dla
późniejszych
formacji
zbrojnych, nie
omijając
systemów
wojskowych
współczesnego
świata...
O autorze:
Andrzej Graczkowski (1971), doktor nauk humanistycznych w zakresie historii, absolwent Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, oficer rezerwy Wojska Polskiego, z zawodu nauczyciel, z wykształcenia m.in. historyk, przyrodnik, geograf. Pasjonat wojskowych dziejów antycznego Rzymu. Autor książki Armia rzymska w okresie schyłku republiki: organizacja, uzbrojenie, taktyka (Toruń 2009) oraz serii artykułów poruszających ten temat, opublikowanych na łamach czasopisma „Nowy Filomata”. Zainteresowania dotyczące starożytności, tajemnic historii i zagadek przeszłości łączy z edukacją regionalną, obejmującą rodzinną Ziemię Dobrzyńską. Członek Dobrzyńskiego Towarzystwa Naukowego. Regularnie publikuje w „Roczniku Dobrzyńskim”.
Przemysław
Łukasik
"Stany
Zjednoczone i
Wielka Wojna"
ISBN
978-83-65982-26-1
215 str.
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2018
Spis treści:
Wprowadzenie
I Izolacjonizm
II Wielka
Wojna i
amerykańska
neutralność
III Home front
IV Konferencja
wersalska i
później
Zakończenie
Bibliografia
O
książce:
„…Autor
kreśli także
obraz
społeczeństwa
amerykańskiego
i jego reakcje
na zachodzące
w Europie
wydarzenia.
Wpływ na
postawy
Amerykanów
miały omówiona
przez Autora
dzieła kultury
– przede
wszystkim
literackie i
filmowe –
które obok
gazet stały
się
podstawowym
narzędziem
(dez)informacji
amerykańskiego
społeczeństwa.
Próby
przeciwdziałania
przez Niemcy
skutkom
antyniemieckiego
przekazu
rozpowszechnianego
w USA nie
powiodły się
(…)
W moim
przekonaniu
dzieło Pana
Przemysława
Łukasika
podejmuje
istotny temat
i w
interesujący
sposób go
analizuje.
Autor
prezentuje się
jako osoba,
której wiedza
pozwala
swobodnie
poruszać się w
obszarze
zakreślonej
pracy, a nawet
znacznie poza
ten obszar
wykracza”
Dr hab.
Ryszard M.
Machnikowski,
prof. nadzw.
Uniwersytet
Łódzki
„…Z
zainteresowanie
przeczytałem
tę pracę.
Uważam ją za
wartościową z
punktu
widzenia
merytorycznego.
Oparta jest na
bogatej bazie
bibliograficznej
i napisana
jest
przystępnym
językiem”
Prof. dr hab.
Longin
Pastusiak,
Akademia
Finansów i
Biznesu
Vistula
O
autorze:
Przemysław Łukasik – doktor nauk politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego, pracownik naukowy, nauczyciel, absolwent historii i stosunków międzynarodowych. Pracuje w Katedrze Badań Obszarowych na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. W ramach programy Scholars in Residence był stypendystą Instytutu Goethego i Instytutu Studiów Kulturoznawczych w Essen (2011). W latach 2011-2015 pracował w redakcji, wydawanego przez Europejską Sieć Pamięć i Solidarność, anglojęzycznego historycznego czasopisma naukowego Remembrance and Solidarity Studies In 20th Century European History. W latach 2014-2017 pracował w Katedrze Bezpieczeństwa Narodowego Wyższej Szkoły Biznesu i Przedsiębiorczości w Ostrowcu Świętokrzyskim. Pełnił funkcję redaktora naczelnego periodyku naukowego Ante Portas – Studia nad bezpieczeństwem. Jest autorem publikacji opisujących stosunki międzynarodowe, w szczególności relacje transatlantyckie m.in.: Antyamerykanizm w Niemczech, Kraków 2018, Europe and America in the mirror. Culture, Economy and History, pod red. P. Łukasik, M. Arnold, Kraków 2012; J. Żak, P. Łukasik, Common history, common interests: Geostrategic role of Turkey in the opinion of Polish media and researchers, „GeoPolitica: Revista de Geografie Politica, Geopolitica şi Geostrategie” No. 61 (3/2015), Bucharest 2015.
Artur
Foryt
"Wyprawa
Chrobrego na
Kijów 1018"
ISBN
978-83-65982-24-7
104 str.
Mapy: 7
165x235 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2018
Spis treści:
Wstęp
I Europa
Północna,
Środkowa i
Wschodnia na
przełomie
tysiącleci
II Ruś i
Polska
III Stosunki
polsko-ruskie
do roku 1015
IV Wojna
domowa na Rusi
(1015-1017)
V Rok 1017.
„Wojna o gród”
VI Żołnierze i
taktyka armii
Bolesława
VII Żołnierze
i taktyka
wojsk
Jarosława
VIII Wyprawa
kijowska
IX Pokłosie
(1018-1040?)
Zakończenie
Aneks
Bibliografia
Spis map i
schematów
O
książce:
Niemal
dokładnie
tysiąc lat
temu doszło na
terenie
wschodniej
części naszego
kontynentu do
pewnego
wydarzenia,
jakich w tych
niestabilnych
i burzliwych
czasach było
wiele.
Oddziały
młodego,
niedawno
zorganizowanego,
ale
agresywnego
państwa
pokonały
wojska swojego
sąsiada,
osadzając na
stolcu w jego
stolicy
przyjaznego
sobie władcę.
Epizod ten nie
spowodował
trwałych
reperkusji ani
przetasowań
politycznych,
zaangażował
jednak siły,
środki oraz
przykuł uwagę
znacznej
części
ówczesnej
Europy. Dla
zwycięskiego
państwa
wyprawa ta
była ostatnim
podzwonnym
zasłużonej,
choć niekiedy
przesadnej
chwały,
wchodząc na
trwale do
narodowej
tradycji. Dla
pokonanego
była
przejściowym,
choć bolesnym
epizodem,
częściej
przemilczanym
niż
rozgłaszanym,
a jeśli już,
to jedynie w
charakterze
jednego z
pierwszych
punktów na
długiej liście
zarzutów.
Mowa tu
oczywiście o
wyprawie
kijowskiej
Bolesława
Chrobrego z
1018 roku,
wyjątkowo
dobrze jak na
epokę opisanej
źródłowo, a
jednak z wielu
przyczyn,
często
niezwiązanych
z naukami
historycznymi
lub
wojskowymi,
nieznajdującej
dotychczas
uznania jako
wydarzenie
warte opisana
w osobnej
monografii...
O
autorze:
Artur Foryt
(ur. w 1968 w
Krakowie), z
wykształcenia
nauczyciel
języka
francuskiego,
absolwent
Université de
Nice, od ponad
dwudziestu lat
związany
zawodowo i
pasjonacko z
książkami.
Stale
współpracuje z
wydawnictwami
i muzeami.
Jest autorem
przekładów
książek
historycznych:
B. Souvarine,
Stalin.
Rys
historyczny
bolszewizmu,
Kraków 2016;
F. Chalandon,
Aleksy I
Komnen
(1081-1118),
Oświęcim 2016;
P. Deschamps,
Zamki i
twierdze
Królestwa
Jerozolimskiego.
Studium
historyczne,
geograficzne i
architektoniczne, Oświęcim 2017; B. Galimard Flavigny, Joannici.
Historia
Zakonu
Maltańskiego,
Kraków 2017
oraz tekstów z
epoki
średniowiecza
(Anonim, O
początkach
narodu
Longobardów,
Sandomierz
2012, Ari
Thorgilsson
Mądry,
Księga
Islandczyków,
Sandomierz
2013, Izydor z
Sewilli,
Historia
Gotów,
Wandalów i
Swebów oraz
kroniki
wczesnośredniowiecznej
Hiszpanii,
Kraków 2017).
Jest także
autorem
kilkudziesięciu
popularnonaukowych
artykułów i
not
historycznych,
publikowanych
w czasopismach
i na stronach
internetowych.
pod
red.
Przemysława
Benkena
"Studia
nad wojnami w
Indochinach
tom IV"
ISBN
978-83-65982-23-0
171 str.
155x214 mm
Okładka
miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2018
Spis treści:
Wstęp
(Przemysław
Benken)
Przemysław
Benken
Udział
Polski w
rozwiązaniu
problemu
przerzutu
drogą morską
uchodźców z
Wietnamu
Południowego
po układach
genewskich
kończących I
wojnę
indochińską
Łukasz Mamert
Nadolski
Kutry
torpedowe
Wietnamu
Północnego w
drugiej
połowie lat
sześćdziesiątych
XX w. – zarys
problemu
Robert Rybak
Analiza
wybranych
aspektów wojny
w Wietnamie na
rzecz
działalności
Marynarki
Wojennej
Polskiej
Rzeczpospolitej
Ludowej
Krzysztof
Kubiak
Operacja
End Sweep.
Likwidacja
przez US Navy
własnych
zagród
minowych na
wodach
Demokratycznej
Republiki
Wietnamu.
Wymiar
operacyjno-taktyczny
i techniczny
Piotr Taras
Psy wojny
– czworonożni
żołnierze w
wojnie
wietnamskiej
Przemysław
Benken
Kambodżańskie
piekło w
cieniu
Wietnamu
Noty o
autorach
O
książce:
Niniejszy
tom Studiów
nad wojnami w
Indochinach
jest czwartą
już publikacją
w tej serii,
mającej
przybliżyć
polskim
czytelnikom
wydarzenia w
tytułowym
rejonie Azji.
Tym razem
tematem
przewodnim są
szeroko
rozumiane
działania
morskie, na
których to
opis składają
się aż cztery
spośród
sześciu
artykułów.
Ze wstępu
Z całą powagą
stwierdzam, że
opracowanie ma
charakter
oryginalny
[...] i
stanowi nową
jakość oraz
uzupełnienie
dotychczasowego
stanu wiedzy
polskiej
historiografii
wojskowej. Od
tej strony, na
pewno
zasługuje więc
na publikację
i taką ideę
należy
wspierać w
całej
rozciągłości.
Tym bardziej,
że duża jego
część dotyczy
kwestii
morskich,
które zawsze
pozostają w
cieniu wojny
na lądzie, a
zdecydowanie
są mi
najbliższe
jako
historykowi
wojen
morskich.
(z recenzji
wydawniczej
dr. hab.
Macieja
Franza)
Autorzy
poszczególnych
artykułów w
recenzowanej
publikacji są
specjalistami
od historii
wojskowości,
których
twórczość
naukowa
wypełnia lukę
w polskim
obiegu
naukowym
odnoście
tematyki
związanej z
wojną w
Indochinach.
Teksty zostały
opracowane
przy
wykorzystaniu
różnego
rodzaju
źródeł:
archiwaliów,
literatury
anglojęzycznej
i
polskojęzycznej,
netografii
anglojęzycznej
i
polskojęzycznej.
Opracowania
ujęte w
recenzowanym
tomie w sposób
akrybiczny
prezentują
treści
związane z
działaniami
militarnymi w
Indochinach.
(z recenzji
wydawniczej
dr. Arkadiusza
Krawcewicza)
Dmitrij
Seliwerstow
"Bitwa
pod Sołchatem
22 VI 1434"
ISBN
978-83-65982-22-3
96 str.
Mapy: 4
165x235 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2018
Spis treści:
Wstęp
I Ogólna
sytuacja
wojskowo-polityczna
w Europie
Wschodniej w
latach 30-tych
XV wieku
II Tumen Krym
i jego władcy
III Czy Hadżi
Girej był na
Krymie w 1434
roku?
IV Kaffa
V Powstanie
VI Wojna
VII Armada
VIII Święty
Jerzy uderza w
węża
IX Złamany
sztandar
X Podstępny
wróg
XI Pogrom
XII Straty i
podsumowanie
Aneksy
Bibliografia
Spis map
O galerach
słów kilka
(Krzysztof
Gerlach)
O
książce:
Bitwa
pod Sołchatem
(Castadzoną)
miała miejsce
22 czerwca
1434 roku w
pobliżu
współczesnego
miasta Stary
Krym, podczas
wojny między
Republiką
Genui a
Tatarami z
krymskiego
tumenu ułusu
Dżocziego
(Złotej Ordy),
wspieranymi
przez wasala
Ordy,
prawosławne
bizantyńskie
księstwo
Teodoro, zwane
też Gothią.
Epizod ten
powinien
zainteresować
czytelników z
kilku powodów.
Po pierwsze,
był to
pierwszy
zwiastun, że
powstający
Chanat Krymski
również
zamierza
uczestniczyć w
walce o
dominację w
tym regionie.
Po drugie,
jako przykład
zderzenia
europejskiej i
azjatyckiej
„sztuki
wojennej”. Po
trzecie,
pozwoli ocenić
jakimi
możliwościami
logistycznymi
dysponowała
Republika
Genui do
przerzucania
znacznych sił
wojskowych do
swych
krymskich
kolonii.
W oficjalnych
kronikach
Genui
znajdujemy
niewiele
wzmianek
dotyczących
ekspedycji z
roku 1434, co
w przypadku
przedsięwzięcia
zakończonego
niepowodzeniem,
nie jest
zaskakujące.
Odnotowano w
nich
przygotowania
do wyprawy,
jej przebieg i
poniesione
straty, lecz
bez żadnych
dodatkowych
szczegółów.
Jednakże w
ciągu
minionych lat
naukowcom
włoskim udało
się odnaleźć w
archiwach
kilka
dokumentów,
które
zawierają
bardziej
szczegółowe
zapiski
dotyczące tego
wydarzenia...
O
autorze:
Dmitrij
Seliwerstow,
ur. w 1957
roku w
Moskwie.
Ukończył
Moskiewski
Państwowy
Uniwersytet
im. Baumana.
Od 2008 roku
aktywnie
uczestniczy w
Radzie
Problemowej
Państwowego
Muzeum
Historycznego.
W obszarze
jego
zainteresowań
naukowych
pozostaje
sztuka wojenna
Rusi
moskiewskiej
XV i początku
XVI wieku.
Publikował w
zbiorach
„Wojennoje
dieło Zołotoj
Ordy”,
„Zołotoordynskaja
ciwilizacja”,
„Wojennoje
dieło Ułusa
Dżuczi”,
„Wojennaja
Archeołogija”
oraz w
zasobach
elektronicznych
www.milhist.info/laws/.
Artur
Foryt
"Gestes
des Chiprois
jako cypryjska
kompilacja
historyczna z
XIV w. Kronika
Ziemi Świętej"
ISBN
978-83-65982-21-6
75 str.
155x214 mm
Okładka
miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2018
Spis treści:
Wprowadzenie
Cypr pod
rządami
krzyżowców
Historiografia
cypryjska pod
panowaniem
łacinników
Odkrycie
Carlo Perrina
Kompilacyjny
charakter
dzieła
Kronika
Ziemi Świętej
– język,
struktura i
treść
O
przekładzie
Kronika Ziemi
Świętej (tekst
polski)
Chronique de
Terre Sainte
(tekst
starofrancuski)
Bibliografia
(wybór)
O
książce:
Odkrycie
pewnego
papierowego
rękopisu,
dokonane na
początku lat
80. XIX w. w
piemonckim
Verzuolo przez
miejscowego
erudytę-amatora
Carlo Perrina,
z zawodu
inżyniera
kopalnianego,
pozwoliło
znacząco
zweryfikować
teorie o
początkach
cypryjskiego
dziejopisarstwa,
poszerzając
naszą wiedzę o
trzy znaczące
dzieła
kronikarskie,
znane od czasu
swojego editio
princeps
pod wspólnym
tytułem jako Gestes
des Chiprois
(czyli Czyny
Cypryjczyków).
Odnosił się on
do wzmianki u
wspomnianego
wyżej Florio
Bustrona,
mającego jak
się wydaje
dostęp do
dzieła Filipa
z Novary,
stanowiącego
integralną
część tej
kompilacji:
„Mogłem to
szczególnie
znaleźć w
Czynach
Cypryjczyków,
napisanych po
francusku
przez
światowego
męża Filipa z
Novary”.
Carlo Perrin,
mieszkający w
pobliżu zamku
Verzuolo, był
zaprzyjaźniony
z właścicielem
siedziby,
hrabią Massimo
Molla di
Larisse. W
czerwcu 1882
r.,
przeglądając
ze swoim
przyjacielem
sterty
najróżniejszych
dokumentów,
podobno
przechowywanych
w beczce (!),
natrafił na
stary
papierowy
rękopis,
którego pismo
wydało mu się
godne uwagi.
Hrabia
Massimo,
widząc
zainteresowanie
swego gościa
rękopisem,
podarował mu
go wówczas na
własność.
Przez następne
kilkadziesiąt
lat rękopis
ten znajdował
się w
posiadaniu
odkrywcy,
zanim nie
został
przekazany do
Biblioteki
Królewskiej w
Turynie.
O
autorze:
Artur Foryt (ur. w 1968 w Krakowie), z wykształcenia nauczyciel języka francuskiego, absolwent Université de Nice, od ponad dwudziestu lat związany zawodowo i pasjonacko z książkami. Stale współpracuje z wydawnictwami i muzeami. Jest autorem przekładów książek historycznych: B. Souvarine, Stalin. Rys historyczny bolszewizmu, Kraków 2016; F. Chalandon, Aleksy I Komnen (1081-1118), Oświęcim 2016; P. Deschamps, Zamki i twierdze Królestwa Jerozolimskiego. Studium historyczne, geograficzne i architektoniczne, Oświęcim 2017; B. Galimard Flavigny, Joannici. Historia Zakonu Maltańskiego, Kraków 2017; oraz tekstów z epoki średniowiecza (Anonim, O początkach narodu Longobardów, Sandomierz 2012, Ari Thorgilsson Mądry, Księga Islandczyków, Sandomierz 2013, Izydor z Sewilli, Historia Gotów, Wandalów i Swebów oraz kroniki wczesnośredniowiecznej Hiszpanii, Kraków 2017). Jest także autorem kilkudziesięciu popularnonaukowych artykułów i not historycznych, publikowanych w czasopismach i na stronach internetowych.
Biuro
Historyczne
Sztabu
Generalnego
"Bój
pod Zasławiem
23 września
1920"
ISBN
978-83-65982-20-9
62 str.
Mapy: 13
165x235 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2018
Spis treści:
Od
redakcji
Przedmowa
Wstęp
I Siły własne
i przeciwnika
II 1. Brygada
Jazdy w
ofensywie od
Świrza po
Seret
III Manewr na
Zasław
IV Bój pod
Zasławiem
Uwagi końcowe
Dodatki
Spis
załączników i
dodatków
Wykaz nazw
miejscowości
O
książce:
Wysłany patrol w kierunku na Dietkowce zauważył, że we wsi znajdują się tabory nieprzyjacielskie, o czym niezwłocznie doniósł dowódcy 4-go szwadronu. Szwadron uderzył na wieś Dietkowce, zagarniając tabory nieprzyjacielskie, i wówczas dopiero zauważył szybko wycofującą się piechotę sowiecką ze wsi Didkowce i już przeprawiającą się przez rz. Kalinka. Ponownie uderzył na oddział, czekający na przeprawę, biorąc go do niewoli. Przeprawa przez rzekę utrudniła pościg i zlikwidowanie pozostałych mniejszych oddziałów. Powodzenie w szarżach na Didkowce zachęca dowódcę 4-go szwadronu do przygotowania przeprawy i do ponownego uderzenia na nieprzyjaciela. Szybko buduje przeprawę i następnie dopędza nieprzyjaciela poza wsią Worobijówką, gdzie nieprzyjaciel chciał dostać się do pobliskiego lasu, i znosi go, rezultatem czego jest wzięcie 205 jeńców (w tym dowódca pułku), 2 k. m. i taboru pułkowego. 11. p. uł. w dniu tym zdobył: około 500 jeńców (nie licząc rannych), 9 k. m. (taczanek), 35 koni i kilkanaście wozów. Straty własne – 1 ułan zabity, 2-di rannych, 4 konie zabite, 6 koni rannych...
Prezentowana praca poświęcona została bojom polskiej kawalerii wokół Zasławia (ob. Iziasław w obwodzie chmielnickim na Ukrainie nad rzeką Horyń) prowadzonych 23 września 1920 roku. Walki we wrześniu 1920 roku były efektem zakończonej w maju słynnej wyprawy kijowskiej. Rosjanie bardzo szybko, bo już 5 czerwca, przeszli do kontrataku, co doprowadziło do przerwania polskiego frontu. Dywizje konne Siemiona Budionnego, szerokim strumienie wlewały się na tyły armii Edwarda Śmigłego-Rydza – rozpoczął się okres odwrotu. Szczególnie chlubną kartę w walkach z Armią Konną Budionnego, zapisał 5. Pułk Ułanów, który po przeprowadzonej szarży 23 września zyskał przydomek „Zasławskich”, a dzień tego ataku stał się ich świętem pułkowym. Walki prowadzone przez polskie oddziały, a zwłaszcza ich kulminacyjny punkt, czyli wspomniana wyżej szarża, przyczyniły się do odwrotu Armii Konnej Siemiona Budionnego.
Maciej
Maciejak
"Anatomia
konfliktu
rosyjsko-czeczeńskiego.
Grozny
1994/1995,
1999/2000"
ISBN
978-83-65982-19-3
591 str.
Mapy: 11
145x205 mm
Okładka miękka
ze
skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2018
Spis treści:
Wstęp
I Rys
historyczny
II Od wojny
kaukaskiej do
obalenia
caratu
III Czeczenia
w państwie
sowieckim
IV Niepodległa
Czeczeńska
Republika
V Wojna
Jelcyna
(1994-1996)
VI Między
wojnami
(1996-1999)
VII Wojna
Putina
VIII
Czeczenizacja
konfliktu
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i
schematów
O
książce:
Cała
nasza historia
to jedna
wielka wojna z
Rosją.
Jermołow,
wojna domowa,
zdrady białych
i czerwonych,
Stalin,
Jelcyn, Putin.
Wciąż wojna,
wciąż pogromy,
zgliszcza,
trupy. Tę
wojnę, z
pokolenia na
pokolenie,
przekazują w
Czeczenii
ojcowie synom.
Jak dotąd
żadne
pokolenie nie
miało do
przekazania
następnemu
niczego poza
wspomnieniami
o
okrucieństwach
i krzywdach ze
strony Rosjan.
Jak możemy żyć
w Rosji, jeśli
dla nas
kojarzy się
ona wyłącznie
ze śmiertelnym
zagrożeniem?
Czeczeni
własną krwią
płacą od
wieków za
rozwiązanie
zagadki
rosyjskiej
duszy.
Prochami
naszych
przodków
usiane są
Syberia i
pustynie
Turkiestanu.
Mielibyśmy się
czuć w Rosji
bezpiecznie?
Uwierzyć jej?
Przetrwać jako
naród mamy
szansę tylko w
państwie
niepodległym,
uznanym przez
świat, takim,
którego Rosja
nie będzie już
mogła
bezkarnie
najeżdżać,
grabić,
mordować,
ilekroć
przyjdzie jej
na to ochota.
Chcemy
niepodległości
po to, by
Rosja nie
miała więcej
prawa nas
zabijać...
Asłan
Maschadow
O
autorze:
Maciej
Maciejak,
rocznik 1980 –
rodowity
gdynianin.
Absolwent II
Liceum
Ogólnokształcącego
im. Adama
Mickiewicza w
Gdyni oraz
Instytutu
Politologii
Uniwersytetu
Gdańskiego.
Aktualnie
doktorant na
tej uczelni.
Zadebiutował
książką „Bitwa
pod
Szczekocinami
6 czerwca
1794”.
Niniejsza
monografia
jest jego
drugą pozycją.
Na życie
zarabia
pracując w
mundurze w
jednym z
resortów
budżetówki.
Arkadiusz
Krawcewicz
"Polityka
wschodnia w
koncepcjach
partii
politycznych w
III
Rzeczypospolitej
Polskiej.
Wybrane
aspekty:
stosunki
międzynarodowe,
polityka
historyczna,
gospodarka i
integracja
europejska"
ISBN
978-83-65982-18-6
371 str.
155x214 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2018
Spis treści:
Wykaz
skrótów
Wstęp
I. Wyjaśnienie
podstawowych
zagadnień
1. Polska
polityka
wschodnia.
Analiza
terminu
2. Rozwój i
typologia
polskich
partii
politycznych
po 1989 roku
II. Stosunki
międzynarodowe
i polityka
historyczna w
koncepcjach
polityki
wschodniej
1. Relacje
polityczne
między
państwami
2. Polityka
historyczna
III.
Gospodarka i
integracja
europejska w
koncepcjach
polityki
wschodniej
1. Gospodarka
2. Integracja
europejska
Zakończenie
Bibliografia
The Abstract
Book
O
książce:
„(…)
W ocenie
recenzenta, w
efekcie
powstało
dzieło jeśli
nie przełomowe
dla omawianej
problematyki,
to z pewnością
niezwykle
ważne, którego
ogłoszenie
drukiem będzie
impulsem dla
dalszych
polskich badań
politologicznych.
Język pracy
jest jasny i
zrozumiały, a
jej
konstrukcja
nie budzi
najmniejszych
zastrzeżeń,
podobnie jak
aparat
badawczy.
Warto
zauważyć, iż
pomimo
podjęcia się
przez autora
analizowania
zagadnień o
dużym stopniu
skomplikowania,
potrafił on
dokonać
umiejętnej
syntezy i w
pełni panował
nad relatywnie
niemałym
materiałem
źródłowym i
literaturą
przedmiotu.
Zwraca również
uwagę
zachowanie
przez autora
właściwej
postawy wobec
omawianych
przez niego
zagadnień, co
przejawiało
się m.in. w
słusznej
krytyce
ukraińskiego
banderyzmu.
Fakt ten
wzbudził
wielkie
uznanie
recenzenta.
Arkadiusz
Krawcewicz w
sposób
optymalny
wykorzystał
dostępną
literaturę
przedmiotu. Co
jednak
bardziej
istotne, autor
jako jedyny
spośród
szczecińskiego
środowiska
badaczy partii
i systemów
partyjnych, z
którego się
wywodzi,
szeroko
wykorzystał
dokumenty
m.in. z
Archiwum
Partii
Politycznych
Instytutu
Studiów
Politycznych
PAN w
Warszawie,
Archiwum Akt
Nowych w
Warszawie oraz
z Pracowni
Dokumentacji i
Badań Życia
Politycznego
Instytutu
Politologii
Uniwersytetu
Wrocławskiego.
Owe materiały
w znacznym
stopniu
stanowią o
wartości i
unikalności
pracy,
zwłaszcza iż
we
współczesnej
politologii
wielu badaczy
prowadzi
badania w
oparciu
głównie o
linki
internetowe,
komunikaty
Państwowej
Komisji
Wyborczej oraz
publikacje
prasowe. (…)”
(z recenzji
wydawniczej
dra
Przemysława
Benkena)
O
autorze:
Arkadiusz Krawcewicz – doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o polityce; absolwent Uniwersytetu Szczecińskiego. Ukończył również studia podyplomowe w zakresie: zarządzania zasobami ludzkimi, prawa administracyjnego i samorządowego, historii oraz pedagogiki. Zainteresowania badawcze: polskie partie polityczne i system partyjny, współczesna myśl polityczna i ruchy społeczne, najnowsza historia Polski, samorząd lokalny.
Edward
Izdebski
"Bitwa
pod Zamościem
26–27 sierpnia
1914 r."
ISBN
978-83-65982-17-9
48 str.
Mapy: 8
165x235 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2018
Spis treści:
Od
redakcji
Wstęp
I Koncentracja
II Marsz,
zbliżania i
walki wstępne
III Bitwa
Źródła
Spis szkiców
Biogram autora
O
książce:
Równocześnie uderzył na las od strony południowo-wschodniej II/1 pułku obrony krajowej, zajmujący stanowisko koło folwarku Wieprzec i zdobył skraj lasu; nieprzyjaciel stawił znów opór w lesie. Zawrzała niezwykle zacięta walka w gęsto podszytym ciemnym lesie, prowadzona często wręcz, białą bronią, a obfitująca w szereg epizodów i pojedynczych prawdziwie bohaterskich czynów po obu stronach. Płk. Tokarjew, spychany ze swymi grenadierami na wschodni skraj lasu, rzucił do linii batalion z odwodu, nie przywróciło to jednak zachwianej równowagi: około g. 18 tyraliery austriackie dotarły do wschodniego skraju lasu, a z nastaniem zmroku wycofali się grenadierzy rosyjscy na Płoskie. Straty po obu stronach były bardzo znaczne...
O
autorze:
Edward
Izdebski
(1897–1932).
Ukończył
Gimnazjum w
Nowym Sączu
(1915). Był
podporucznikiem
w c.k. armii w
20.
galicyjskim
pułku
piechoty.
Należał do
konspiracyjnej
organizacji
„Wolność”
działającej w
strukturach
armii
austro-węgierskiej
w latach
1917-1918. W
ramach tej
działalności,
próbował
zdezorganizować
działalność
swojego pułku
m.in. poprzez
nawoływanie do
dezercji. Brał
udział w
wojnie
polsko-bolszewickiej.
W 1923 roku
uzyskał
stopień
kapitana
dyplomowanego
Wojska
Polskiego,
dwukrotnie
odznaczony
Krzyżem
Walecznych,
pracownik
Wojskowego
Biura
Historycznego.
Dalsze lata
upłynęły ma na
sporządzaniu
analiz dla
WBH. W 1928
roku przebywał
w wiedeńskim
Kriegsarchiv,
gdzie zbierał
materiały do
studium
działań 4.
Armii
austriackiej
pod Komarowem
w 1914 roku. W
roku
następnym, na
specjalne
polecenie
Józefa
Piłsudskiego,
ponownie udał
się do
Wiednia, by
zbierać dalsze
materiały, tym
razem na temat
bitwy pod
Kraśnikiem.
Prowadził
korespondencję
z generałem b.
armii
austro-węgierskiej
Eduardem R.
von
Steinitzem,
dzięki czemu
WBH zakupiło
materiały
archiwalne
dot. walk w
Galicji w 1915
roku. Był
autorem „Bitwy
pod Zamościem
26-27 sierpnia
1914”, napisał
również
„Dowodzenie
4-tą armją
austro-węgierską
w bitwie pod
Komarowem w
1914 roku”,
współautor
„Ofensywy
austriackiej w
sierpniu i
wrześniu
1914”.
Damian
Płowy
"Od
Eisenbirn do
Höchstädt.
Kampania
w Górnej
Austrii 1703
roku (1)"
ISBN
978-83-65982-16-2
96 str.
Mapy: 5
165x235 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2018
Spis treści:
Słowo
wstępne
I Bawaria na
drodze do
sojuszu z
Francją
II
Austriacko-saski
traktat
sojuszniczy
III Armia
saska
IV Armie
walczących
stron
V Kampania w
Górnej Austrii
w 1703 roku.
Schardenberg,
Eisenbirn,
Vilshofen
Spis map i
tabel
O
książce:
Dowódca bawarski, po zajęciu tej leśnej polany i otrzymaniu wzmocnienia od Maksymiliana, postanowił wykonać pierwszy ruch i uderzyć na Sasów. Jednak gdy zobaczył zbliżającego się już do niego Plötzla, rozkazał zatrzymać swoje wojska. W tej chwili Sasi otworzyli dość silny ogień z trzech 12-funtowych dział do pozycji bawarskich. D’Arco jednak nie próżnował i nie chcąc, aby jego oddziały zbyt długo były wystawione na ogień artylerii, postanowił zaatakować przeciwnika. Na prawym skrzydle, przez las, ruszyła do ataku bawarska piechota. Równocześnie Sasi musieli odpierać uderzenie, które rozpoczęło się na lewym skrzydle po tamtejszej drodze. To było decydujące wydarzenie w całym starciu, ponieważ Bawarczycy, atakując tą drogą, odcięli Plötzlowi możliwość wycofania się tym duktem. Taki obrót spraw pokrzyżował plany dowódcy saskiego i ten nakazał odwrót swoim pułkom z pola bitwy marszem przez wieś. Zajęcie drogi ważnej z taktycznego punktu widzenia dla Sasów spowodowało, że żołnierze musieli cofać się, brnąć w głębokim śniegu i przedzierać się przez liczne ogrodzenia i żywopłoty, które znajdowały się tuż za plecami Sasów. To spowodowało, że odwrót był trudny i nie mógł odbyć się bez konfuzji...
O
autorze:
Damian Płowy urodził się w 1987 roku w Gostyniu. Historyk i regionalista. Zajmuje się historią wojskowości nowożytnej. W kręgu jego zainteresowań znajdują się dzieje Wielkiej Wojny Północnej oraz wojskowości szwedzkiej. Zajmuje się również historią ziemi gostyńskiej. Od 2016 roku prowadzi prace badawcze na polu bitwy pod Poniecem. Jest autorem książek: „Od Konstantynowa do Piławiec. Działania wojenne na ziemiach ukrainnych od czerwca do wrześniach 1648 roku”, „Poniec 7 XI 1704. Kampania jesienna Karola XII” i „Od Ponieca do Bełcza Wielkiego. Działania pościgowe Karola XII jesienią 1704 roku”. W dorobku posiada szereg artykułów publikowanych w Polsce i zagranicą. Współpracuje z redakcją „De Re Militari” i „Rocznika Gostyńskiego”.
Paweł
Sz. Skworoda,
Waldemar
Królikowski
"Ochmatów
30 I 1644.
Triumf nad
forpocztą
wojującego
islamu"
ISBN
978-83-65982-15-5
80 str.
Mapy: 5
165x235 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2018
Spis treści:
Wstęp
I Tatarzy
II Armia
koronna
pierwszej
połowy XVII
wieku
III Kampania
IV Bitwa
V Polityka
zagraniczna
króla
Władysława IV
Wazy
Zakończenie
Aneksy
Bibliografia
Spis map i
schematów
Notka
o książce:
30 stycznia 1644 roku doszło do wydarzenia bez precedensu w dziejach wojskowości staropolskiej. Oto armia koronna pod komendą hetmana wielkiego koronnego Stanisława Koniecpolskiego pobiła Tatarów krymskich, na czele których stał Tuhaj, bej perekopski. Zwycięstwo to było pierwszym odniesionym nad stepowymi jeźdźcami, zanim zdołali oni przedostać się w głąb ziem koronnych, aby palić, gwałcić, rabować i porywać. Sławę zwycięzcy głosiły druki ulotne, pisane po łacinie, niemiecku i włosku. Do dziś historycy podkreślają niecodzienność tego zwycięstwa, którego skutkiem było uniemożliwienie wrogowi wdarcia sie na ziemie polskie. Zwracają też uwagę na udane współdziałanie wojsk państwowych z prywatnymi, jak też na ważną rolę Kozaków rejestrowych w czasie kampanii ochmatowskiej. Bitwa ta była zarazem ostatnim tak znaczącym zwycięstwem polskim nad Tatarami przed wybuchem powstania Bohdana Chmielnickiego, które przyniosło współdziałanie tatarsko-kozackie i w efekcie szereg dotkliwych porażek armii koronnej...
Notka
o autorach:
Paweł Szymon Skworoda (1978). Autor książek o charakterze popularnonaukowym: Warka-Gniezno 1656 (2003), Hammerstein 1627 (2006), Wojny Rzeczypospolitej Obojga Narodów ze Szwecją (2007), Wojny w XVII-wiecznej Europie. Zarys problematyki (2014). Napisał też powieść historyczną Na skrzydłach mew poświęconą lotnikom 317 Wileńskiego Dywizjonu Myśliwskiego, która ma się ukazać nakładem naszego Wydawnictwa. Nauczyciel historii i wiedzy o społeczeństwie. Jego hobby to turystyka (szczególnie Kresy II RP) i modelarstwo okrętowe.
Waldemar Królikowski (1977). Absolwent Instytutu Historycznego UW, nauczyciel historii i doświadczony wychowawca dzieci i młodzieży. Jego hobby to historia nowożytna. W kręgu jego zainteresowań znajdują sie też technika wojskowa, papugi i muzyka filmowa. Obecnie oddaje się pracy twórczej w dziedzinie historii wojskowości. Niniejsza książka jest jego pierwszą publikacją.
Przemysław
Benken
"Ap
Bac 1963 –
Binh Gia 1964.
Dwie bitwy,
które
zmieniły bieg
II wojny
indochińskiej"
ISBN
978-83-65982-14-8
96 str.
Mapy: 4
165x235 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2018
Spis treści:
Wstęp
I Siły stron
konfliktu i
pierwszy test
nowej taktyki
NFW – bitwa
pod Ap Bac
II Narodziny
mitu – bitwa
pod Ap Bac
III Działania
9. Dywizji NFW
w rejonie Binh
Gia
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i
schematów
Notka
o książce:
Bitwy pod Ap Bac i Binh Gia miały przełomowe znaczenie dla rozwoju komunistycznej partyzantki w Wietnamie Południowym w początkowej fazie II wojny indochińskiej. Pierwsze starcie wskazywało wzrastające zdolności sił Narodowego Frontu Wyzwolenia Wietnamu Południowego do skutecznego przeciwstawiania się liczniejszym oddziałom rządowym, mimo posiadania przez nie przewagi w artylerii, broni pancernej i lotnictwie. Drugie, zakończone pogromem sił południowowietnamskich, zwiastowało początek działań NFW zakrojonych na niespotykaną dotąd skalę. Bez bitew pod Ap Bac i Binh Gia nie byłoby amerykańskiego zaangażowania w Wietnamie w takich rozmiarach, jakie osiągnęło ono od marca 1965 r., a II wojna indochińska zapewne potoczyłaby się inaczej...
Notka
o autorze:
Przemysław Benken (ur. 1985) – doktor, historyk wojskowości i politolog, pracownik Oddziałowego Biura Badań Historycznych Instytutu Pamięci Narodowej w Szczecinie, wykładał na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Autor ponad sześćdziesięciu publikacji naukowych, w tym kilku książek (m.in. Wojna zuluska 1878, Ofensywa Tet 1968. Studium militarno-polityczne, Tajemnica śmierci Jana Rodowicza „Anody”, Hamburger Hill 1969). Członek redakcji półrocznika naukowego IPN „Pamięć i Sprawiedliwość”. Pomysłodawca i redaktor cyklu publikacji poświęconych konfliktom zbrojnym w Wietnamie pt. Studia nad wojnami w Indochinach (t. I–III).
Marcin
Suchacki
"Magenta
– Custoza –
Mentana
1859–1867:
z dziejów
wojen o
zjednoczenie
Włoch"
ISBN
978-83-65982-13-1
96 str.
Mapy: 5
165x235 mm
Okładka miękka
Zabrze
– Tarnowskie Góry
2018
Spis treści:
Wstęp
I Magenta 1859: w
rękach bogini losu
II Custoza 1866:
bitwa narodów
III Mentana 1867:
w obronie Państwa
Kościelnego
Aneksy
Bibliografia
Spis map i
schematów
Notka
o książce:
Im dalej od Ganfardine, tym więcej armatnich pocisków włoskich mknęło ponad głowami chłopców Rodakowskiego, świadcząc o italskiej odpowiedzi na ostrzał z baterii Kindermanna. Żołnierze pochowali fajki, ktoś próbował żartować: „Ładne ptaszki tu fruwają”! Pułkownik spojrzał po ludziach, uśmiechnął się. Jechali na zabiedzonych chabetach, ale pierwszy przestrach minął. Uniósł wysoko konfederatkę z bogatym pękiem piór o mlecznej barwie. W uszach podporucznika Adolfa Kornbergera zadźwięczały słowa dowódcy: „Za mną dzieci! A gdy stracicie z oczu sztandar, szukajcie białego pióropusza”! Pułk przyspieszył. Po chwili sygnaliści dali znak rozpoczęcia ataku. Konie przeszły w galop. Otwarte szeroko oczy, zaciśnięte usta, mocny zacisk na drzewcu lancy i szabla zwisająca na temblaku u nasady dłoni – taki był obraz pędzących jeźdźców. Przed ułanami uciekała czereda włoskich szwoleżerów, na boki czmychali wysunięci naprzód italscy saperzy...
Notka
o autorze:
Marcin Suchacki – ur. w 1979 roku historyk i pisarz, wychowanek II LO im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. „Magenta – Custoza – Mentana 1859–1867” stanowi jego piątą książkę opublikowaną w naszym Wydawnictwie. Na jej kartach Autor rozwija wątki zarysowane w artykułach zamieszczonych przezeń na łamach periodyku „De Re Militari”, jak też w książce „Od Magenty do Meksyku 1859–1867: z wojennych dziejów Austrii”, sięgając po niewykorzystane wcześniej źródła i opracowania.
Zdzisław
Pieńkos
"Kampania
ukraińska 1651
roku.
Od
Krasnego do
Białej Cerkwi"
ISBN
978-83-65982-12-4
303 str.
Mapy: 10
145x205 mm
Okładka miękka ze
skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie Góry
2018
Spis treści:
Wstęp
I Sytuacja
polityczno-wojskowa
w okresie
kozackiej przewagi
1648-1650
II Teatr działań
wojennych
III Siły i środki
stron konfliktu
IV Przebieg
mobilizacji w
Rzeczypospolitej i
jej osłona
V Bitwa pod
Beresteczkiem
VI Marsz armii
koronnej na
Naddnieprze
VII Operacja
kijowska Janusza
Radziwiłła
VIII Wrześniowe
działania armii
polsko-litewskiej
pod Białą Cerkwią
Zakończenie
Aneksy
Spis map i szkiców
Bibliografia
Notka
o książce:
Dwa
lata krwawej wojny
na Ukrainie nie
przybliżyły
Rzeczypospolitej
do rozwiązania
kryzysu wywołanego
wystąpieniem
Bohdana
Chmielnickiego i
buntem Kozaczyzny.
Podpisana w 1649
roku ugoda
zborowska okazała
się kulawym
kompromisem nie
satysfakcjonującym
żadnej ze stron.
Po śmierci
kanclerza Jerzego
Ossolińskiego w
polskiej polityce
wobec Kozaczyzny
nastąpił
zasadniczy zwrot,
a przejawem tego
były uchwały
nadzwyczajnego
sejmu z grudnia
1650 roku.
Wyprowadzenie
etatu armii
koronnej do 36 000
ludzi i litewskiej
do 15 000
zbrojnych
wskazywały
jednoznacznie, że
elity polityczne i
szlachta
postanowiły
zbrojnie zdusić
kozacką
insurekcję.
Początek
ukraińskiej
kampanii wydawał
się spełniać
pokładane w
Warszawie
nadzieje.
Zwycięstwa w
bitwach polowych
pod Beresteczkiem
i Łojowem
otwierały drogę w
głąb Ukrainy.
Rozstrzygnięcie
konfliktu zdawało
się być na
wyciągnięcie ręki.
A jednak po trzech
miesiącach walk,
podpisana pod
Białą Cerkwią
ugoda praktycznie
niczego nie
zmieniała, poza
jednym, niezwykle
ważnym
następstwem,
brzemiennym w
skutki polityczne
– popychała
Kozaczyznę w
ramiona Moskwy.
Analizując
przebieg kampanii
ukraińskiej 1651
roku, autor
przedstawia
polityczne i
militarne dzieje
kolejnej odsłony
konfliktu
polsko-kozackiego,
a także próbuje
odpowiedzieć na
zasadnicze pytanie
– dlaczego
pomyślnie
rozpoczęta
zwycięskimi
bitwami nad Styrem
i Dnieprem
ofensywa wojsk
polskich i
litewskich utknęła
na Naddnieprzu,
nie przynosząc
oczekiwanego
rozstrzygnięcia?
Zaprezentuje także
udział w wojnie
armii litewskiej i
jej wpływ na
ostateczne
rezultaty wojskowe
i polityczne
ukraińskiej
kampanii. To
ostatnie powinno
pozwolić na
szersze i bardziej
obiektywne
spojrzenie na
postać litewskiego
hetmana Janusza
Radziwiłła,
którego w
jednostronnym, i
negatywnym świetle
do świadomości
narodowej
wprowadziła
mistrzowska proza
Henryka
Sienkiewicza...
Notka
o autorze:
Zdzisław
Pieńkos.
(Urodzony w 1943
roku w Pułtusku.
Absolwent
Instytutu Historii
Uniwersytetu
Warszawskiego.
Praca magisterska
na seminarium z
historii wojskowej
pod kierunkiem
profesora
Stanisława
Herbsta. Przez 40
lat nauczał
historii w Liceum
Ogólnokształcącym
im. Piotra Skargi
w Pułtusku.
Nauczyciel
prowadzący 3
laureatów i 5
finalistów
ogólnopolskich
olimpiad
przedmiotowych.
Zajmuje się
historią
wojskowości, a
szczególnie
konfliktami XVII
wieku. Autor
książki Wyprawa
Janusza Radziwiłła
na Kijów w 1651
roku.
Zainteresowania
architekturą
średniowiecza
znalazły swój
wyraz w licznych
podróżach i
wykonaniu
kilkudziesięciu
ceramicznych
replik
średniowiecznych
zamków Europy i
Bliskiego Wschodu
w skali 1:300,
prezentowanych na
wielu wystawach.
Dodatkową,
sportową pasję
realizował jako
trener podnoszenia
ciężarów i
trójboju siłowego
w MKS „Narew” w
Pułtusku. W swym
trenerskim dorobku
ma kilkunastu
medalistów
mistrzostw świata
i Europy.
red.
nauk. Przemysław
Benken i Arkadiusz
Krawcewicz
"Sobór
Watykański II
(1962-1965) i jego
wpływ na
Kościół
katolicki.
Perspektywa
tradycjonalistyczna.
Zbiór studiów"
ISBN
978-83-65982-11-7
128 str.
155x214 mm
Okładka miękka
Zabrze –
Tarnowskie Góry 2018
Spis treści:
Wstęp
Marek Kornat, Niedostrzeżona
rewolucja w Kościele
(O odwadze sprzeciwu
mimo doktryny
posłuszeństwa)
Przemysław Benken, Ku
odnowie czy osłabieniu
Kościoła katolickiego?
Przygotowania do II
Soboru Watykańskiego
na łamach „Tygodnika
Powszechnego”
Arkadiusz Krawcewicz, Tradycjonaliści
katoliccy wobec
postanowień II Soboru
Watykańskiego
Piotr Goniszewski, Tomizm
biblijny a posoborowa
hermeneutyka Pisma
świętego
Piotr Goniszewski, Żydzi
i judaizm w tradycji
Kościoła i Deklaracji
Nostra Aetate Soboru
Watykańskiego II
Adam Rosiński, Wpływ
akustyki
architektonicznej na
kreowanie tożsamości
sonorystycznej
kościołów
Arkadiusz Krawcewicz, Benedykt
XVI i Franciszek wobec
tradycjonalistów
katolickich. Ujęcie
porównawcze
Noty o autorach
Notka
o książce:
W latach
60. XX w. w Kościele
katolickim dokonały się
bezprecedensowe
przemiany jakie nie
miały nigdy wcześniej
miejsca w historii.
Reformy uzasadniano
postanowieniami II
Soboru Watykańskiego,
który stał się punktem
odniesienia dla
chrześcijan na całym
świecie. Dla zwolenników
reform był to początek
„wyjścia Kościoła
z epoki średniowiecza”
i tworzenie liberalnego
„Kościoła otwartego”.
Natomiast przeciwnicy
zmian posoborowych
uważali, że w Kościele
katolickim do głosu
doszli moderniści,
którzy zmierzają
w kierunku porzucenia
katolickiej tożsamości
i wiary. Inna część
katolików przyjmowała
zmiany w Kościele bez
wyrażania jednoznacznego
sprzeciwu lub poparcia
ufając wyjaśnieniom
biskupów i duchowieństwa
parafialnego na temat
interpretacji
postanowień Soboru
i sposobu ich
implementacji.
II Sobór Watykański
otworzył 11 października
1962 r. w Rzymie Jan
XXIII (pontyfikat
1958–1962), a zakończył
kolejny papież Paweł VI
(pontyfikat 1963–1978) 8
grudnia 1965 r. Obrady
odbyły się w ramach
czterech sesji.
W porównaniu do
poprzednich soborów
w historii Kościoła
katolickiego, II Sobór
Watykański nie ustanowił
żadnych praw, nie
rozstrzygał spraw wiary
i moralności, nie
sformułował dogmatów –
te uwarunkowania
przyczyniły się do
powstania wielu dyskusji
na temat statusu
dokumentów soborowych
i ich implementacji do
życia kościelnego.
Wątpliwości badaczy
doprowadziły do
utworzenia pojęcia
„posoborowie” (wł.
postconcilio), które
powstało w wyniku różnic
między intencjami
biskupów biorących
udział w Soborze i jego
dokumentami, a tym co
wydarzyło się po jego
zakończeniu i trwa do
dziś...
Tomasz
Rogacki
"Austerlitz
2 grudnia
1805.
Największe
zwycięstwo
Napoleona"
ISBN
978-83-65982-10-0
322 str.
Mapy: 51
145x205 mm
Okładka miękka
ze skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie
Góry 2018
Spis treści:
Przedsłowie
Zamiast wstępu
I Armie
przeciwników
II Położenie
przeciwników w
końcu listopada
i na początku
grudnia 1805 r.
III Plan bitwy
sprzymierzonych
i Napoleona
IV Ordre de
bataille
V Manewr
sprzymierzonych.
Natarcie
Buxhoevdena
(godz.
7.00–12.00)
VI Manewr
Napoleona.
Natarcie Soulta
na Pratzen
(godz.
8.00–13.00)
VII Walki przy
drodze
olmützkiej
(godz.
7.00–15.00)
VIII Rozbicie
centrum (godz.
10.00–13.00)
IX Pogrom (godz.
13.00–16.00)
Zakończenie
Aneksy
Spis szkiców
Bibliografia
Notka
o książce:
W zaistniałej sytuacji 1. i 2. jej szwadrony uderzyły na prawo – na piechotę Droueta, 3. szwadron płk. Uszakowa uderzył w centrum, ratując z opresji kanonierów płk. Kostaneckiego, którzy w walce wręcz bronili swych konnych dział (udało się uratować jedno), podczas gdy 4. i 5. szwadrony pod ks. Repninem-Wołkońskim poszły na lewo przeciwko grenadierom konnym gen. Ordenera. Za nimi postępowały 1. i 2. szwadrony lejbkirasjerów płk. Olenina, ale nie włączyły się do akcji jednocześnie, ponieważ nie pozwalała na to szczupłość terenu, oraz lejbkozacy, którzy początkowo zatrzymali się w parowie, a następnie zasilili Repnina-Wołkońskiego. Do tegoż dołączył też pluton kawalergardów korneta Albrechta, który, pozostawiwszy w Austerlitz sztandary gwardii, chciał także wykazać się w walce. 1. i 2. szwadrony kawalergardów rozłupały dwa czworoboki dywizji Droueta. Żołnierze masowo padali na ziemię, by uniknąć cięć pałaszy, lecz wielu zostało poranionych, a nawet zabitych przez końskie kopyta (dywizja straciła w bitwie 54 zabitych i 226 rannych; dla porównania – dywizja Rivauda tylko 3 zabitych i 11 rannych). Ich sukces został zniwelowany uderzeniem dwóch szwadronów szaserów, stojących za dywizją Droueta, które najpierw ostrzelały przeciwnika z karabinków, a potem ruszyły do szarży. 4. i 5. szwadrony ks. Repnina-Wołkońskiego oraz 2 szwadrony lejbkozaków uderzyły na 3 szwadrony grenadierów Ordenera. Napoleon już nie czekał na rozstrzygnięcie. Polecił gen. Rappowi wykonać szarżę szwadronami służbowymi – kompanią mameluków (63 szabel) i dwoma szwadronami strzelców konnych pod kpt. Daumesnil i ks. Aldobrandini Borghese (187 ludzi). Jazda ta obeszła walczących z flanki od strony rosyjskiej piechoty, która – by nie razić swoich – nie otworzyła ognia. Mamelucy zaatakowali 3. szwadron Uszakowa, a mameluk Mustafa zdobył tu proporzec...
Notka
o autorze:
Tomasz Rogacki (XII 1959). Autor 30 książek, w większości dotyczących epoki napoleońskiej, oraz setek artykułów społecznościowych i historycznych. Opracował także szereg regionaliów. W historii zagłębiony od najmłodszych lat (dziadek walczył w 1920 r., ojciec w kampanii wrześniowej 1939 r.). Znawca falerystyki i białej broni, czym parał się przez wiele lat. Pracę zawodową zaczynał od sanitariusza. Pracował na budowach, był kierownikiem administracyjno-gospodarczym w nakielskim szpitalu, kierownikiem merytorycznym i z-cą dyrektora w Nakielskim Ośrodku Kultury. Następnie został redaktorem naczelnym Gazety Regionalnej Powiat. Zaraz po szkole zamierzał zostać oficerem w wojskach pancernych, ale ostatecznie odbył 2,5-letnią służbę wojskową. Obecnie pracuje jako inspektor w nakielskim magistracie. Wyraziciel myśli Massimo Cacciariego: Jak można w ogóle zrozumieć nie tylko przeszłość, ale również teraźniejszość, bez minimum wiedzy religijnej? A jeśli nic się nie rozumie, to jak można nauczać lub rządzić?
Andrzej
Olejko, Harald
Potempa, Michal Plavec
(red.)
"Na
skrzydłach Wielkiej
Wojny 1916-1917.
Z historii
lotnictwa nad
„zapomnianymi”
frontami
czyli od Frontu
Wschodniego po Alpy,
Siedmiogród
i Macedonię"
ISBN
978-83-65982-09-4
542 str.
155x214 mm
Okładka miękka
Zabrze –
Tarnowskie Góry 2018
Spis treści:
Tytułem
wstępu (Karol
Górski, Starosta
Gorlicki)
Andrzej Olejko, Na
zachodzie bez zmian…
krwawy 1916, okrutny
1917. Wojna w
powietrzu na Froncie
Zachodnim
Harald Fritz Potempa, Deutsche
Luftstreitkräfte
1916/1917. Der Einsatz
außerhalb der
Westfront und das
Problem des Raumes
Sergiej Nelipowicz, Неожиданности
Восточного фронта:
Кампания 1917 года
Gerard Artl, Die
Luftfahrtruppen vor
und während der
Ortigaraschlacht
Boris Ciglić, Serbian
aeronautics in 1917:
All quiet on the
Macedonian front
Andrzej Olejko, Lotnictwo
Austro-Węgier w
kampanii rumuńskiej
1916 r.
Andrij Kharuk, Rosyjskie
lotnictwo morskie na
Morzu Czarnym w latach
1914-1917
Paolo Variale, Great
hopes and great fears:
death and resurrection
on the Italian front
Italian Army air
service in 1917
Gerald Penz, Die
k.u.k.
Fliegerkompagnien der
k.u.k. 3. Armee im
Jahre 1917
David Méchin, Royal
Flying Corps: Welcome
to the suicide club
Aleksander Demianiuk, Aviation
of the south-western
front in 1916–1917
Michal Plavec, „Bohemian“
Fliegerkompagnie 29 on
Romanian Front
Bohumír Kudlička, Hansa
Brandenburg C. I.
(Brandenburgische
Flugzeugwerke
G.m.b.H.,
Österreichisch-Ungarische
Albatros Flugzeugwerke
G.m.b.H. a Phönix
Flugzeugwerke A.G.)
Sergiej Nelipowicz, Потери
сторон в горлицкой
операции 1915 г.
Notka
o książce:
Pierwsza wojna światowa, nazywana wielką wojną, cieszyła się dużym zainteresowaniem historyków w dwudziestoleciu międzywojennym, nieco mniejszym po zakończeniu II wojny światowej. Do tego z reguły priorytet miała prezentacja walk na Froncie Zachodnim, w pewnym stopniu i Froncie Wschodnim. Natomiast walki na Froncie Serbskim, Włoskim czy szeroko ujmowanych Bałkanach w stopniu wysoce umiarkowanym podejmowane były w historiografii światowej, zupełnie marginalnie przez polskich historyków. Wartym podkreślenie jest i to, że analizowano przede wszystkim lądowy wymiar walki zbrojnej. Działania lotnictwa w tej wojnie traktowane były marginalnie. Tymczasem lotnictwo w tej wojnie udowodniło duże możliwości bojowe, by po jej zakończeniu stanowić trzeci rodzaj sił zbrojnych… (z rec. prof. dra hab. Lecha Wyszczelskiego)
Daniel
Damian Kasprzycki
"Arabska
Wiosna. Libia
2011, Syria
2011–2014"
ISBN
978-83-65982-08-7
255 str.
Mapy: 32
145x205 mm
Okładka miękka ze
skrzydełkami
Zabrze
– Tarnowskie Góry
2018
Spis treści:
Wstęp
I Libia i Syria w
XX/XXI w.
II Ogólny przebieg
Arabskiej Wiosny na
Bliskim Wschodzie
III Rewolucja i
wojna domowa w Libii
(2011 r.)
IV Rewolucja i wojna
domowa w Syrii (2011
– 2014 r.)
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i schematów
Notka
o książce:
Arabska
Wiosna Ludów bez
wątpienia należy do
najbardziej
dramatycznych
wydarzeń historii
najnowszej, które
wzbudziły ogromne
zainteresowanie na
całym świecie.
Działo się tak ze
względu na jej
niezwykle burzliwy
przebieg, ale także
za względu na
szybkość z jaką
niektórzy –
zdawałoby się
nieusuwalni –
dyktatorzy oddawali
władzę oraz upór, z
jakim inni przy niej
trwali. Cena
wolności jest
niepoliczalna i nie
da się jej w żaden
sposób zmierzyć,
tzn. oszacować
całkowicie jej
politycznych,
ekonomicznych,
społecznych i innych
kosztów, zaś
zagadnienia związane
z Arabską Wiosną,
jeszcze długo będą
stanowiły obiekt
naukowych analiz.
Stanowiska państw i
organizacji w
stosunku do wydarzeń
w świecie arabskim
prezentowały
niezwykle szerokie
spektrum interesów.
Arabska Wiosna jest
zjawiskiem
stosunkowo
„świeżym”. Od
wydarzeń
przedstawianych i
analizowanych na
łamach niniejszej
pracy upłynęło
niewiele lat lub,
jak to ma miejsce w
przypadku Syrii,
trwają one nadal. W
związku z tym rzuca
się w oczy niewielka
ilość publikacji
książkowych na ten
temat, co wydaje się
zrozumiałe, jednak
ten brak nadrabiają
publikacje i strony
internetowe, gdzie
już od 2011 r.,
właściwie niemalże
na bieżąco, zaczęły
się pojawiać
materiały
analityczne. W
związku z powyższym,
większa część mojej
pracy opiera się o
informacje
zamieszczane na
specjalistycznych
lub generalnie
uznawanych za
rzetelne stronach
internetowych oraz
publikacjach
naukowych,
najczęściej ośrodków
badawczych lub
wyższych uczelni,
dostępnych z reguły
w plikach formatu
pdf. Większość
publikacji
uwzględnionych w
niniejszej pracy
jest napisana w
języku angielskim,
nie tyle z uwagi na
jego ogólnoświatowy
charakter, co przede
wszystkim ze względu
na fakt, że to w
krajach anglosaskich
znajduje się
największa ilość
ośrodków badawczych
i instytucji
zajmujących się
poruszaną przeze
mnie problematyką...
Notka
o autorze:
Daniel
Damian Kasprzycki
(1982) jest
absolwentem
Dolnośląskiej Szkoły
Wyższej we Wrocławiu
w której w 2014 r.
ukończył z
wyróżnieniem studia
magisterskie na
kierunku
Bezpieczeństwo
Narodowe. Jego pasje
naukowe koncentrują
się wokół wojen oraz
konfliktów zbrojnych
prowadzonych po 1939
r., ale także
zajmuje się czasami
okresami
wcześniejszymi.
Ponadto jego badania
naukowe dotyczą
szeroko pojętej
problematyki
bezpieczeństwa
międzynarodowego, ze
szczególnym
uwzględnieniem
kwestii militarnych.
Jest autorem lub
współautorem kilku
książek i artykułów
naukowych. Zarówno
jego prace
licencjacka, jak i
magisterska, zostały
wydane jako
monografie.
Aktualnie swoje
naukowe pasje
rozwija na Akademii
Marynarki Wojennej
im. Bohaterów
Westerplatte w
Gdyni, gdzie jest
doktorantem Wydziału
Dowodzenia i
Operacji Morskich.
Prywatnie lubi
rzeczy, które
zmuszają go myślenia
i uwielbia się
uczyć. Interesuje
się historią i
historią wojskowości
oraz uzbrojenia,
polemologią i sztuką
wojenną, a także
rozwojem myśli
wojskowej i teorią
gier. Jest także
zapalonym
miłośnikiem książek
oraz fanem
planszowych i
komputerowych gier
strategicznych i
wojennych.
Witold
Biernacki
"Pressburg
1620. Jesienna kampania
księcia
Gábora Bethlena"
ISBN
978-83-65982-07-0
120 str.
Mapy: 8
165x235 mm
Okładka miękka
Zabrze –
Tarnowskie Góry 2018
Spis treści:
Kilka
wstępnych słów
I Wprowadzenie
II Armia Siedmiogrodu na
początku XVII wieku
III Armia cesarska w latach
1618-1620 i oddziały
węgierskie na jej służbie
IV Jesienna kampania księcia
Bethlena w 1620 roku
Bibliografia
Spis map i schematów
Notka o
książce:
Załamanie się
ataku pod bramą zamkową, jak
również śmierć ich odważnego
do szaleństwa dowódcy
sprawiły, że żołnierze i
oficerowie załamali się i
uciekli w popłochu, aby jak
najszybciej dostać się do
łodzi i odpłynąć do
Hainburga: „Widząc to
wszystko jego żołnierzy
ogarnął wielki strach i
wycofali się, jak
podkomendni, którzy stracili
swojego dowódcę. Kiedy
Węgrzy dostrzegli to, wyszli
z Pressburga i zabili stu
lub stu dwudziestu tych,
którzy niezbyt szybko
uciekali, i zabrali martwe
ciało owego hrabiego, które
jego ludzie porzucili” .
Część oddziału usiłowała
przedostać się na drugi
brzeg przez most pontonowy.
Węgrzy, którzy zanieśli
ciało hrabiego do zamku:
„Rozebrali go z koszuli, a
spodnie jego szydersko
przymierzali, i wszyscy
naśmiewali się z niego.
Kiedy w końcu [wszyscy]
ludzie [już go] obejrzeli,
trupa wzięto do zamku, gdzie
połączono ciało z głową”...
Notka
o autorze:
Witold
Biernacki (1946),
częstochowianin. W sferze
jego zainteresowań znajduje
się historia wojskowości
antycznej oraz XVI i XVII w.
Autor wielu opracowań z tej
dziedziny, takich jak m.in.:
„Żółte Wody – Korsuń 1648”
(Warszawa 2004, 2008),
„Powstanie Chmielnickiego.
Działania wojenne na Litwie
w latach 1648–1649” (Zabrze
2006), „Pavstanne
Chmjalnitskaga: vaennyja
dejanni v Litve v 1648-1649
gg” (Vilnius 2010),
„Ajgospotamoj 405 p.n.e.”
(Zabrze 2006), „Wojna
trzydziestoletnia. Powstanie
czeskie i wojna o Palatynat
1618–1623” (Zabrze
2008–2010), „Wojna beocka
379–371 p.n.e. Koniec
hegemonii Sparty” (Zabrze
2012), „Nieuwpoort 2 lipca
1600. Kampania flandryjska
księcia Maurycego
Orańskiego” (Zabrze –
Tarnowskie Góry 2013),
„Todmarch” (Zabrze –
Tarnowskie Góry 2013–2017)
czy „Heiligerlee 1568.
Dzień, w którym narodził się
naród” (Zabrze – Tarnowskie
Góry 2017).
Marek
Pięta
"Od
I Dymitriady do
rozejmu w Dywilinie.
Z dziejów wojen
polsko-moskiewskich
w pierwszej
połowie XVII
wieku"
ISBN
978-83-65982-06-3
191 str.
Mapy: 7
145x205 mm
Okładka miękka ze
skrzydełkami
Zabrze –
Tarnowskie Góry 2018
Spis treści:
Wstęp
I Geneza konfliktu
II Sytuacja wewnętrzna i
międzynarodowa obu
państw w przededniu
wybuchu konfliktu
III Dymitr Samozwaniec
IV Wojskowość i wojsko
Rzeczypospolitej oraz
Wielkiego Księstwa
Moskiewskiego w
pierwszej połowie XVII
wieku
V I Dymitriada
VI Geneza i początek II
Dymitriady
VII Interwencja
królewska
VIII Wojna
polsko-moskiewska w
latach 1613-1615
IX Wyprawa królewicza
Władysława 1617-1618
X „Instynkt zwycięzcy”
Bibliografia
Spis map i schematów
Notka
o książce:
Rzeczpospolita
wchodząc w wiek XVII
jako kraj nadal potężny,
nieosłabiony wojnami
religijnymi, niepokojami
wewnętrznymi i w pełni
jeszcze korzystający z
koniunktury w handlu
zbożem, posiadał
niewątpliwie we
wschodniej Europie
pozycję mocarstwową.
Zgoła inaczej
przedstawiała się
sytuacja, w tym samym
czasie, w państwie
moskiewskim. Tutaj, po
katastrofalnych w
skutkach dla kraju
rządach Iwana IV
Wasylewicza (Groźnego)
rozpoczynał się okres
wielkiego zamętu – jak
to Rosjanie określają
„Wielkiej Smuty”. Ciągła
walka o władzę pomiędzy
rodami bojarskimi,
niebezpieczeństwo
grożące ze strony
sąsiadów, a także liczne
klęski naturalne,
znacznie przyczyniły się
do osłabienia tego
kraju.
Rządzący Rzeczpospolitą
nie omieszkali
wykorzystać tej nagłej
słabości wschodniego
sąsiada do umocnienia
swojej granicy poprzez
odzyskanie ziem niegdyś
utraconych, podjęcia
próby obsadzenia tronu
moskiewskiego, a także,
niejako przy okazji,
obłowienia się łatwymi
łupami...
Notka
o autorze:
Marek
Pięta (1985)
ukończył w 2009 roku
studia historyczne na
Wydziale Historycznym
Uniwersytetu im. Adama
Mickiewicza w Poznaniu,
specjalność historia
wojskowości. Pasjonat
dziejów Rzeczpospolitej
XVI i XVII wieku,
interesuje się także
zagadnieniami związanymi
z wojną secesyjną
toczoną w Stanach
Zjednoczonych Ameryki
oraz wojskowością
antyczną.
Porucznik Służby
Więziennej. Pełni służbę
w Zakładzie Karnym w
Rawiczu. Do jego
obowiązków należy
propagowanie i
prowadzenie działalności
kulturalno-oświatowej i
czytelnictwa wśród
osadzonych. Animator
wielu działań z tego
zakresu, twórca
programów resocjalizacji
więźniów w nurcie
kulturalno-oświatowym.
Współdziała z ośrodkami
akademickimi w
projektowaniu
innowacyjnych
oddziaływań wobec osób
pozbawionych wolności.
Twórca metody skutecznej
komunikacji bez agresji
– MAK.
Marcin
Bazdyło
"Łubnie
– Konstantynów 1648.
Działalność wojskowa
i polityczna
Jeremiego
Wiśniowieckiego
w początkowym
okresie powstania
Chmielnickiego"
ISBN
978-83-65982-05-6
191 str.
Mapy: 9
145x205 mm
Okładka miękka ze
skrzydełkami
Zabrze –
Tarnowskie Góry 2017
Spis treści:
Wstęp
I Działalność Jeremiego
Wiśniowieckiego do 1648
roku
II Początek burzy na
Ukrainie
III Odwrót z Zadnieprza
IV Polityka
V Działania na
prawobrzeżnej Ukrainie
VI Siły przeciwników
VII Bitwa pod
Konstantynowem
Zakończenie
Bibliografia
Spis map i schematów
Notka
o książce:
Postać
Jeremiego
Wiśniowieckiego od
chwili wydania drukiem
Ogniem i mieczem
zaczęła budzić wielkie
emocje wśród historyków,
a także zwykłych
Polaków, niezajmujących
się zawodowo historią.
Co pewien czas, w
związku z wydaniem
książki, która w jakimś
stopniu dotyczy kniazia
z Łubniów, wybucha
zażarta dyskusja wokół
jego osoby. Książka
dotyczy najbardziej
kontrowersyjnego okresu
w życiu naszego
bohatera. Wokół działań
wtedy przezeń
podejmowanych narosło
wiele mitów, które autor
spróbuje zweryfikować.
Główne tło pracy
obejmuje okres między
majem a lipcem 1648
roku. Skupia się przede
wszystkim na osobie
księcia Jeremiego i
wydarzeniach, w których
dane mu było brać udział
oraz na które wywierał
presję swoimi
działaniami. Autor
opisuje mało znane
wydarzenia z okresu
zmagań polsko-kozackich.
Wydarzenia, które wtedy
zaszły, miały duży wpływ
na dalsze życie
Jeremiego
Wiśniowieckiego, można
nawet zaryzykować tezę,
że zmieniły je na
zawsze. Odcisnęły też
piętno na sytuacji
politycznej w ówczesnej
Rzeczpospolitej. Mimo
tego nie doczekały się
wystarczającej liczby
badań.
Z życiem kniazia na
Łubniach wciąż wiążą się
liczne pytania, zagadki
i tajemnice, a to
wszystko kusi
Czytelnika. Poznajmy
więc skromny kawałek
żywota Jeremiego
Wiśniowieckiego, w
którym nie zabraknie ani
zagadek, ani pytań czy
tajemnic...
Notka
o autorze:
Marcin
Bazydło (ur. 1985
w Ostrołęce), absolwent
Wydziału Historycznego
Akademii Humanistycznej
im. Aleksandra
Gieysztora. Od zawsze
pasjonował się historią,
szczególnie historią
wojskowości. Najwięcej
czasu autor poświęcił na
zgłębienie zagadnień
dotyczących wojen
toczonych przez
Rzeczpospolitą Obojga
Narodów w XVII wieku.
Interesuje się też
innymi tematami z
dziedziny historii m.
in. Sengoku-jidai czy
wojnami morskimi.
Oprócz zainteresowań
historią jego hobby to
gry strategiczne (seria
Total War), sport i
podróże. Zawodowo autor
książki zajmuje się
zarządzaniem
dokumentacją.
Andrzej
Witkowicz
"Kara
Mustafa nad
Dnieprem. Geneza,
przebieg
i skutki wojny
czehryńskiej 1678
r."
ISBN
978-83-65982-04-9
327 str.
Mapy: 7
145x205 mm
Okładka miękka ze
skrzydełkami
Zabrze –
Tarnowskie Góry 2017
Spis treści:
Wstęp
I Przeciwnicy
II Rozwój działań
wojennych w latach
1672-1676
III Ibrahim Szejtan pod
Czehryniem
IV Przygotowania
osmańskie do kampanii
1678 r.
V Przygotowania strony
moskiewskiej do kampanii
1678 r.
VI Oblężenie Czehrynia
do czasu nadejścia
odsieczy
VII Kulminacyjny punkt
bitwy o Czehryń 11-22
(1-12) sierpnia
VIII Bitwa nad Dnieprem
i zakończenie kampanii
1678 r.
IX Działania wojenne lat
1679-1681 i ich
konsekwencje
Zakończenie
Załączniki
Przypisy
Bibliografia
Spis tabel
Spis map i schematów
Notka
o książce:
Kampania
czehryńska 1678 roku,
podobnie zresztą jak
cały okres wojny
moskiewsko-osmańskiej
lat 1672-1681, nie
została do tej pory
opisana w sposób
przekonujący. Mimo dość
znacznego
zainteresowania tym
tematem autorów
rosyjskich i
ukraińskich, ciągle
dominują skrótowe
opracowania
zniekształcające – i to
niekiedy w sposób
skrajny – zarówno
przebieg działań
wojennych, jak
okoliczności polityczne
konfliktu.
Również historiografia
polska daleka jest od
doskonałości w sposobie
opisywania wojny
moskiewsko-osmańskiej
(...)
W miarę dokładne
zbadanie obrazu wojny
pozwala nam na dokonanie
wielu ocen ogólnych,
odnoszących się przede
wszystkim do sfery wojny
(ale dotykających i
zagadnień polityki). Ze
względu na swoją
długotrwałość i
charakter, zarówno cała
wojna lat 1672-1681, jak
sama tylko kampania 1678
r., mogą być znakomitą
ilustracją wartości
bojowej wojsk
turecko-tatarskich z
jednej strony, a armii
rosyjsko-kozackiej z
drugiej. Kampania
czehryńska zawiera w
sobie zarówno operacje
obronne, jak i zaczepne
obu potęg, działania
prowadzone przez
wydzielone oddziały i
przez główne armie.
Rozmaitość działań
oznacza także
różnorodność sposobów
walki. Mamy zatem
możliwość
skonfrontowania tak
strategii, jak i wielu
poziomów taktyki obu
armii...
Notka
o autorze:
Andrzej Witkowicz (ur. 1966 w Krakowie), ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, nauczyciel historii. Autor dużych prac Wokół terroru białego i czerwonego 1917-1923 (KiP, Warszawa 2008) i Czerwone sztandary Osmanów. Wojna roku 1683 opisana na nowo (Wydawnictwo Wilanowskie, Warszawa 2016), a także szeregu artykułów.
Grzegorz
Wojciechowski
"Sycylia
1848–1849"
ISBN
978-83-65982-03-2
88 str.
Mapy: 4
165x235 mm
Okładka miękka
Zabrze –
Tarnowskie Góry 2017
Spis treści:
Wstęp
I Królestwo Neapolu i
Królestwo Sycylii
II Rewolucja
karbonariuszy 1820
roku
III Wybuch rewolucji w
1848 roku w Neapolu i
na Sycylii
IV Bombardowanie
Mesyny
V Rozejm
VI Ludwik Mierosławski
i walki o Katanię
Zakończenie
Aneksy
Literatura
Spis map i schematów
Notka
o książce:
Ten
niewątpliwy sukces
obrońców Katanii
podniósł żołnierzy i
miejscową ludność na
duchu. Zapanował stan
graniczący z euforią.
Kiedy wieczorem na
miejsce dotarł oddział
wojska pod dowództwem
pułkownika Cerdy,
zapanowała radość nie
do opisania.
Tego samego dnia
zwiadowcy donieśli o
zbliżaniu się głównych
sił neapolitańskich –
12 000 ludzi i 32
armat. Mierosławski
całkowicie zlekceważył
sytuację, przybyłym
oddziałom kazał
rozlokować się na noc
na ulicach i placach
Katanii, zamiast na
wyznaczonych wcześniej
dogodnych pozycjach
obronnych na
przedmieściach. Nie
wiadomo dlaczego był
przekonany, że
Filangeri nie
zaatakuje miasta z
marszu, że będzie stał
i zwlekał ze szturmem.
Nie wystawił nawet
drużyn zwiadowczych,
które śledziłyby ruchy
przeciwnika.
Groteskowym i
tragicznym zarazem
jest fakt, iż dopiero
miejscowy pastuszek
zauważył, rankiem 5
kwietnia, że wielka
armia jest już u bram
miasta, a wojsko nie
zajęło jeszcze swoich
pozycji obronnych koło
Battiati, które zajął
już nieprzyjaciel...
Notka
o autorze:
Grzegorz
Wojciechowski
(urodzony w roku 1956
we Wrocławiu) z
wykształcenia geolog i
administratywista.
Pracował w Instytucie
Nauk
Ekonomiczno-Społecznych
Politechniki
Wrocławskiej,
następnie prowadził
działalność
gospodarczą. Obecnie
niezależny
dziennikarz, jest z-cą
red. nacz.
„Odrodzonego Słowa
Polskiego” oraz z-cą
red. nacz.
powstającego
Kwartalnika o Historii
Sportu „Stadjon”.
Zajmuje się
publicystyką
polityczną, historią i
kulturą Azji
Centralnej, historią
sportu, dziejami
politycznymi XIX
wieku, a także
historią turystyczną
Sudetów. Pisze także
opowiadania
satyryczne.
Pierre
Dubois
"O
odzyskaniu Ziemi
Świętej. Traktat o
krucjacie
i pokoju" (Wstęp,
tłumaczenie i
komentarz
Magdalena Satora)
ISBN
978-83-65982-02-5
289 str.
155x214 mm
Okładka miękka
Zabrze –
Tarnowskie Góry 2017
Spis treści:
Wprowadzenie
Pierre Dubois –
średniowieczny publicysta
Okoliczności powstania
traktatu
Najważniejsze idee
Rękopis i jego wydania
De recuperatione Terre
Sancte (tekst łaciński)
O odzyskaniu Ziemi Świętej
(tekst polski)
Spis artykułów
Bibliografia
Indeks
Notka
o książce i o autorze:
Pierre
Dubois (Petro de
Bosco) był francuskim
prawnikiem żyjącym na
przełomie XIII i XIV w.
Jego nazwisko łączone jest
zazwyczaj z historią
krucjat i prawa
międzynarodowego. To
przede wszystkim tym
zagadnieniom poświęcony
jest najbardziej znany
spośród jego traktatów, O
odzyskaniu Ziemi Świętej (De
recuperatione Terrae
Sanctae).
Przedstawiony został w nim
plan działań zmierzających
do ponownego podbicia
przez chrześcijan terenów
utraconych na Wschodzie w
drugiej połowie XIII w.
Zawiera on również
wskazówki dotyczące
utworzenia w Europie swego
rodzaju organizacji
międzynarodowej, której
głównym zadaniem byłoby
utrzymanie pokoju między
chrześcijanami. Na obie te
kwestie Dubois spojrzał
przez pryzmat interesów
królestwa Francji i jego
ówczesnego władcy, Filipa
IV Pięknego (1285-1312).
Takie ujęcie dominuje w
całej twórczości tego
autora, uważanego za
jednego z najważniejszych
propagatorów idei prymatu
monarchii francuskiej w
chrześcijańskim świecie na
początku XIV w.
Magdalena Satora
jest adiunktem w Katedrze
Historii Stosunków
Międzynarodowych na
Wydziale Prawa i
Administracji Uniwersytetu
Kardynała Stefana
Wyszyńskiego w Warszawie.
Prowadzone przez nią
badania koncentrują się na
XIII i XIV-wiecznych
dziejach Francji,
dyplomacji francuskiego
dworu i jego propagandzie.
Opublikowała liczne prace
poświęcone procesowi
zakonu templariuszy (m.in.
Społeczny odbiór procesu i
upadku zakonu templariuszy
we Francji w pierwszej
połowie XIV wieku, Malbork
2008; Sprawa templariuszy
w dyplomacji
zachodnioeuropejskiej
1307-1312, Poznań 2011). W
kręgu jej zainteresowań
badawczych znajduje się
również francuska polityka
zagraniczna w XX w.
Tomasz
Rogacki
"1812.
Na skrzydłach Wielkiej
Armii (1).
II K, VI K, IX K"
ISBN
978-83-65982-01-8
96 str.
Mapy: 18
165x235 mm
Okładka miękka
Zabrze –
Tarnowskie Góry 2017
Spis treści:
Wstęp
I Przed wejściem do
kampanii
II Operacje II K między 24
czerwca a 25 lipca
III Zaczepne działania II
K. Kontrakcja
Wittgensteina (26 lipca –
2 sierpnia)
IV Czas straconych okazji
(3 – 16 sierpnia)
V I bitwa pod Połockiem
(17-18 sierpnia)
VI Wyczekiwanie
strategiczne
VII II bitwa pod Połockiem
(18-20 października)
VIII Nadciąga IX K (3
września – 26 listopada)
IX Ku Berezynie. Koniec
Wielkiej Armii
Aneksy
Bibliografia
Spis map i szkiców
Notka
o książce:
Już pierwsze
dwa tygodnie operacji dały
się bardzo we znaki
Wielkiej Armii.
Zaopatrzenie utknęło na
tyłach, zaczęły padać
konie pozbawione paszy.
Nie mniejszą uciążliwość
stanowiły kurz, trudne
drogi i upał. Wielu
żołnierzy rozbiegło się po
okolicy, aby zdobyć coś do
jedzenia. Rabunki i
niszczenie mienia stały
się wręcz plagą, której
nie były w stanie opanować
żadne cesarskie
zarządzenia.
Płk Thomasset, dowódca 3.
pułku szwajcarskiego (II
K), w liście do płk. von
Maya z 10 lipca pisał
m.in.: Nawet sobie
nie wyobrażasz, ile
musimy wycierpieć w tej
kampanii. Chleba nie
mamy od dwóch miesięcy;
jedynie trochę mąki,
której każdy żołnierz ma
2 funty w małym
woreczku. Kraj jest
zupełnie zdewastowany,
domy złupione,
mieszkańcy uciekli.
Straciliśmy
niewiarygodnie dużo
ludzi wskutek forsownych
marszy. Musieliśmy
pokonywać 12 mil w 24
godziny (...). Wozy
pozostają w tyle,
ponieważ brakuje koni.
Zastępujemy je tym, co
znajdziemy, ale dziennie
pułk traci ich po 20
(...). Wojna w Hiszpanii
była zabawką w stosunku
do tej, gdzie brakuje
nam wszystkiego; od 2
miesięcy nie piłem wina...
Notka
o autorze:
Tomasz Rogacki (XII 1959). Inspektor w Urzędzie Miasta i Gminy w Nakle nad Notecią. Członek-założyciel Nakielskiego Bractwa Kurkowego pw. św. Jerzego. Znawca białej broni i falerystyki, czym parał się przez wiele lat. Również od szeregu lat zgłębiający tajniki biblistyki. Wyraziciel myśli Massimo Cacciariego: Jak można w ogóle zrozumieć nie tylko przeszłość, ale również teraźniejszość, bez minimum wiedzy religijnej? A jeśli nic się nie rozumie, to jak można nauczać lub rządzić?
.